Na een rustig, kabbelend en aangenaam begin met verschillende gebeurtenissen en herinneringen, zit je plots in een verhaal waarin alles samenkomt. Het wordt zelfs spannend.

De pillen/drugs vanop de achterflap komen wat meer in beeld, en je waant je volop mee in de trip. Het boek handelt over verlies, rouw, relaties en vriendschap, en hoe het ermee verder moet.

Ik onthoud ook enkele goede zinnetjes om de volgende gebakken-lucht consultant naar het gezicht te gooien. Verder mogen de zinnen soms lang zijn, voor de gemiddelde twitter-lezer dan toch, maar storen doet het nooit. Ik vond leuke verwijzingen naar vroegere gebeurtenissen (die ik al bijna vergeten was), af en toe een goede schep humor ("slecht buffet én te weinig!") en toegegeven: rood haar is ook mijn favoriete kleur!

De personnages in de verschillende verhalen wekken bij mij weinig sympathie op. Een beetje jammer, want op zich zijn de verhalen boeiend en goed geschreven. Het geschetste beeld is me ook iets te somber. Maar ondanks de soms vreemde (of ronduit slechte) keuzes die gemaakt worden, is het eindresultaat toch niet altijd negatief. Bevreemdende lectuur!

Over succes en neergang, zonder het relativeren te vergeten. Somber maar niet pikzwart. De verteller is niet echt trots op de gang van zaken en hoe het zover is gekomen, maar echt zorgen maakt hij zich ook niet. Over hoe leven kan verglijden. Ook over liefde en zorg. Mooi maar eigenlijk intriest boek, overgoten met een laagje humor.

Het verhaal is een beetje te realistisch en er zitten te weinig cliché's in. Die Cato Isaksen kan me ook maar matig boeien. Hoort een inspecteur niet een drankprobleem of minstens lak aan procedures te hebben? Gelukkig zit er tegen het einde een enorme wending in die alles grondig overhoop gooit (wel wat cliché nu ik er aan denk ). "Slangebæreren" is zeker geen slecht boek, maar van al dat realistisch misbruik en gezinsgeweld word je niet echt vrolijk en in vergelijking wordt zelfs "Witse" excentriek. Het vleugje "Dubbelleven" bracht wel wat pit.