Ik vond het boek erg droog geschreven. Vooral de hedendaagse verhaallijn wordt tamelijk objectief verteld. Dit vind ik juist mooi. Bakker laat heel veel open staan. Je mag zelf oordelen wat je van bepaalde dingen vindt, wat precies de betekenis van de bonte kraai is, zelf oordelen hoe Helmer zich nou eigenlijk zich over bepaalde situaties voelt, wat de relatie tussen zoon Henk en Helmer inhoudt, enzovoorts. Zo denk ik niet, meerdere mensen die het boek hebben gelezen zijn het hier niet mee eens, dat Henk (Riets zoon) homoseksueel is, en zich voelde aangetrokken tot Helmer. Hij heeft een vaderfiguur nodig, en die vindt hij in Helmer. Helmer en Henk lijken qua dubbelzinnigheid, teder van binnen, rationeel Hollands van buiten, eigenlijk heel veel op elkaar. Al zou Henk dat waarschijnlijk nooit toegeven. Laat staan Helmer.

De verhaallijnen gaan vloeiend in elkaar over. Zo komt de flashback over moeders hartaanval in de douche aan bod, als Helmer in douche staat en erover nadenkt. Ook dat geeft me een natuurlijk gevoel van lezen. Alsof ik daadwerkelijk in een dagboek lees.

De humor in “Boven is het stil” is erg subtiel, om het maar zo even te zeggen. Ik moest erg lachen om uitspraken als: “Mijn dochters uit Brabant zijn zo braaf. Misschien is dat wel Brabants, braafheid.” Het zijn gewoon standaartopmerkingen in gesprekken, zo realistisch bedacht, dat ik het helemaal voor me kan zien.

Bepaalde dingen zijn wel te verwachten. Wanneer Helmer een kart van Denemarken koopt, omdat het leuk staat in zijn slaapkamer, weet je eigenlijk al dat het boek hier zal eindigen. Dat Helmer gestopt is met roken toen hij jong was, en daarna een knecht krijgt, Henk, die rookt als een ketter, zegt je ook al veel. Ik had zelfs al vanaf het begin ’t gevoel, dat had niets met hints in het verhaal te maken, dat Helmer een rooktype was. Was eigenlijk iedere keer aan het wachten op het moment dat hij een sigaret op zou steken. Misschien is dat wel omdat ik zelf rook. Op een bepaald moment begon hij er over dat hij daadwerkelijk heeft gerookt in zijn jeugd. Toen wist ik dat ik gelijk had.

De sfeer wordt ineens anders als hij van de vlakke polder naar het Saerland, Denmark gaat. Opeens wordt de schrijfstijl levendiger en uitdagender. Hiermee zou ik niet willen zeggen dat deze schrijfstijl me meer aansprak, het had beide zo haar mooie kanten. Een verandering van schrijfstijl gaf me wel weer een nieuwe energie, je kreeg nu echt het gevoel dat het einde van het verhaal in zicht was. Daarvoor hoefde ik niet te kijken hoeveel bladzijdes ik nog moest lezen.

Misschien vond ik nog wel het beste van het boek dat het me enorm veel rust gaf. Ik heb nooit in de periode dat ik “Boven is het stil” las de drang gehad dat ik het nu moest aflezen, omdat het zo ontzettend spannend was. Maar de keerzijde van spannende boeken is dat je het na een tijdje wel hebt gezien en er eigenlijk geen zin meer in hebt. Dit gevoel was nooit aanwezig bij me. Het boek las lekker, tot de laatste zin. Nergens was het verhaal spannend of saai. Ik heb me kostelijk vermaakt.

Wat heb ik moeten lachen om Ammaniti. Zijn boeken doen me altijd denken aan een spectaculaire arthouse. Een soort Europese Tarantino. Een mozaïekverhaal dat nooit compleet lijkt te zien. Een horror-Love Actually. En als je denkt dat Ammaniti niet cynischer, vulgairder, bizarder en gewelddadiger kan, dan ligt Che la Festa Cominci opeens in de winkel.

Misschien zullen sommige mensen Ammaniti in het kwadraat, zoals dat het geval is in dit boek, een positief iets vinden, echter begrijp ik de mensen goed die nu vinden dat Ammaniti te veel van het goede laat zien. De verhaallijnen, waar de climax altijd in zijn boeken zich plaatsvinden in Roma, zijn ver gezocht, soms lichtelijk storend. De details die omschreven worden, vooral op het eind van het boek, kunnen misselijkmakend zijn. Mensen met buikgriep in bed raad ik ten sterkste af enig werk van de Italiaan te lezen.

Maar laat de soms ietwat vieze schrijfstijl nou zoals het is. Ammaniti maakt nooit literaire hoogstandjes, maar zijn boeken zijn ook niet te bestempelen als pulp. De schrijver doet waar hij zin in heeft, gooit harde feiten door de Italiaanse en Europese bizarheid, en speelt met de grenzen van de menselijke fantasie. Zijn fantasie lijkt immers geen grenzen te kennen.

Ik zal Che la Festa Cominci niet de hemel in prijzen, maar ik heb me in ieder geval goed vermaakt met dit verhaal. Clichés zijn een taboe in zijn boeken en wie op het eind van dit boek me kan beweren dat hij dit einde verwacht had, verklaar ik voor hetzij leugenaar hetzij helderziend genie.

Ik moet toch enigszins grijnzen als het genre van dit boek, en eigenlijk vrijwel alle boeken van Brusselmans, door BoekMeter bestempeld worden als 'humoristisch'. Ex-Drummer is humorist en daar houdt het dan ook op. De situaties zijn bizar, plat Vlaams en ja, humoristisch zou je het kunnen noemen. Geen enkele gedachte, laat staan dubbele bodem, houdt men vast wanneer de laatste pagina is gelezen. Wat Brusselmans nou eigenlijk wilde bereiken blijft een raadsel.

Maar wat maakt het uit. Binnen drie dagen had ik het boek verslonden en op het einde moest ik toch toegeven dat ik naar meer snakte. Brusselmans is gewoon een van die weinige schrijvers waar je geen genoeg van kan krijgen. Maar verder is dan ook echt niets. Zie het niet als een geweldige recensie die ik hier schrijf. Brusselmans blijft gewoon een literaire verslaving waar verder niets achter moet gezocht worden. Ik bewonder noch bejubel de schrijver, maar hij mag vooral door blijven gaan met ieder jaar twee boeken te schrijven. Mij hoort men niet klagen.

Erg leuk, kort en krachtig boekje. Verwacht geen nieuw levensinzicht na het lezen van Het Gouden Ei maar in een treintocht Maastricht - Keulen past het boek perfect. De veel gebruikte symboliek, die vaak zelfs toekomstvoorspellend blijkt te zijn, is een aspect dat me erg aansprak in de eerste paar hoofdstukken. Na een tijdje lijkt het maniertje flauw te worden, toch scheelt het dan weer dat Krabbé zich niet waagde aan de 100+ pagina-romans. Scheelt dat even. Zo kan ik er eigenlijk weinig slechts over zeggen. Had de beste man ervoor gekozen een dikke pil vol gouden eieren te schrijven, en dat had hij vast en zeker gemakkelijk gekund, dan was dit het zoveelste non-boek geweest dat tussen het oud papier thuis hoorde. Maar het bescheiden aantal bladzijdes, dat daarmee eigenlijk al lijkt toe te geven dat het zijn plek kent, maakt Krabbé's Ei tot een ruime voldoende.

Wat een slap verhaaltje, totaal niet wat ik had verwacht. Naast de goedgevonden titel, die terug slaat op Camperts Het Leven is Vurrukkulluk, en de toch erg komische droom van Raoul op het einde van het boek over Afrika, heb ik me weinig tot niet geamuseerd.

Het begon zo goed. De schrijfstijl was gemakkelijk, niet heel gedetailleerd, dat viel in het begin al op. Maar ik wist al vanaf het begin dat het geen hoogstaande literatuur zou zijn. Maar voor mijn gevoel ging De Jong de hele tijd de mist in. Op momenten wanneer hij er verder op in had moeten gaan, stopte hij. Dat irriteerde me mateloos. Nu is dat zijn stijl van schrijven en is mijn opmerking één en al subjectief, maar ik heb er gewoon echt niets mee. Toch blijven er een paar goede vondsten in het boek. Vooral de gesprekken tussen Raoul en Ollie, en de vriendschap tussen hen, was leuk om te lezen.

Maar om dit nou op de Nederlandse literatuurlijst te zetten? Neen. Één ding heb ik wel geleerd. Als ik zijn periode zal passeren, ik ben 17 jaar, ik heb volgend jaar examenjaar, hoop ik het anders aan te pakken. Ik herkende veel luie puber-kenmerken van hem in mij. Maar laat mijn leven niet zo verschrikkulluk worden als het zijne!

Brusselmans blijft gewoon een geweldige schrijver, die mij weer kracht geeft een ietwat ingewikkelder boek te lezen. Niet geheel vrijwillig, maar voor school. Brusselmans blijft vrijwillig, een fijne houvast in de Literatuur. Nooit teleurstellend, maar ook nooit spectaculair. Ik zou het nooit voor een boekverslag mogen gebruiken. Het wordt meestal zelfs afgeraden voor het eindexamen van VMBO-TL (MAVO). Brusselmans blijft een plezierige schrijver. Echter moet ik toch oppassen niet depressief te worden van het eentonige leven van Louis. Al bij al een aanrader.