Zo, dan toch maar het laatste deel ook maar (met lichte tegenzin) opgepakt en uitgelezen. En ja, zoals bovenstaand ook al wordt beschreven, zet de dalende tendens zich voort. Maar helemaal onvermakelijk is het nou ook weer niet.

Het is vooral het begin - na zo'n 100 bladzijde - dat het boek echt begint te vervelen. Er gebeurd simpelweg gewoon niks, het plot is flinterdun. Het bezoeken van grotten is alleen de eerste grot nog wel leuk, maar naar 10 grotten krijg je de neiging te skippen. Helemaal wanneer voor de laatste grot gewoon anderhalf hoofdstuk wordt uitgetrokken. Pas wanneer ze weer terugkomen bij de Negende Grot, zeg maar de laatste 300 bladzijde, wordt het langzaam aan weer steeds wat vermakelijker. De laatste 250 pagina's heb ik in 1 dag uitgelezen en was ik nog best wel gegrepen door het verhaal - dit is vooral te danken aan de schrijfstijl van Auel en de sfeer die in het boek wordt neergezet.

Het is gewoon doodzonde dat niet wordt verder gegaan met de problematiek die in vorige delen is aangehaald. Stiekem had ik verwacht dat in dit deel de confrontatie tussen de mensen van de Stam en de Anderen zich zou ontplooien. Helaas is dit niet het geval. Ja oké, in haar laatste visioen komt voorbij dat de Stam-mensen zullen uitsterven door hun achterhaalde levensstijl en dat de Anderen zullen overleven. Maar dat hebben we in het eerste boek ook al kunnen lezen. Ik kreeg in het boek sowieso het gevoel dat dit laatste deel wel heel erg leunt op voorgaande vijf delen. Maar goed, echt tenenkrommend wordt het nergens in dit boek, maar in het eerste helft van het boek soms helaas wel erg veel van hetzelfde.

Blijft, zoals bij alle grote boekreeksen, vreemd om de laatste zin te lezen. Hopelijk laat Auel het hier wel bij.

Waardig vervolg op de twee briljante voorgaande delen. In het midden van het boek, waar het winter is in het Leeuwenkamp, is het verhaal overbodig langdradig, deels omdat er weinig gebeurd, maar vooral omdat de interessante beschrijvingen van Auel grotendeels missen in dit deel van het boek en het meer een liefdesroman is geworden. Het einde van het verhaal, waar Ayla uiteindelijk toch kiest om met Jondalar mee te gaan naar de Zelandoniers was een opluchting waar goed naartoe is geschreven door Auel. Er wordt bij de lezer, ieder geval bij mij, namelijk grote ergernis opgewekt door de situatie tussen Ayla en Jondalar. Daarnaast is het natuurlijk erg fijn dat beide niet bij de mammoetjagers blijven, daar was niet nog een nieuw boek voor weggelegd, denk ik. Ik ben benieuwd naar het volgende deel.

Eindelijk deel 4 van de serie ook maar eens opgepakt. En moet concluderen dat ik weer tevreden ben met het boek, maar dat het wel de minste in de serie is tot dusver. En dat is vooral te danken aan de eerste 300/400 bladzijde, waar gewoon te weinig gebeurd om echt in de ban van het verhaal te komen. Vanaf de helft heb ik het boek werkelijk verslonden, nadat ze bij de andere nederzettingen komen en tussendoor hun reis voortzetten. Dit zorgt voor een fijne afwisseling, enerzijds de gebeurtenissen bij de mensen waar ze te gast zijn en anderzijds hun reisverhaal met mooie en goed onderzochte beschrijvingen van Auel.

Het grote nadeel van het boek, en de reden dat ik naar 3.5* neig, is dat er teveel beschreven wordt. Natuurlijk kan Auel dit fantastisch, maar ze valt teveel in herhaling met de vorige delen, waardoor je soms de neiging krijgt even een paar bladzijde over te slaan, vooral bij de beschrijving van sex begon ik mij te irriteren. Wel grappig, dit vond ik erover op Goodreads:

7 x we are told Ayla can control whinny with her muscles in her legs.
8 x we get long descriptions of trees.
7 x we are told how subtle clan language, nuances etc.
14 x we are reminded of the terrible pain Jondalar feels for Thonalon
5 x we are told of Ayla’s staggeringly beautiful smile.
10 whole scenes of pleasures…. Urgh.
9 x we are told Ayla perfectly mimics animal sounds.
9 x we are told Ayla left Durc behind.
7 x we are told Ayla is cursed.
10 x we are told that babies come from a man’s organ.

And probably the two of my least favourite repititions throughout the series –

22 x we are told of Ayla’s strange accent.
A whopping 29 x we are told that Jondalar’s eyes are blue…. My goodness you’d think no one ever had blue eyes!!

Maar goed, alles bij elkaar gewoon een erg fijn boek die de heerlijke reis door de prehistorische wereld beschrijft en waarbij Ayla een interessant personage blijft.

De minste tot nu toe van de Aardkinderen-serie. Reden hiervoor is vooral dat er niet echt één plot in het verhaal zit, wat bij de vorige delen wel het geval was. Ja oké, Ayla moet geaccepteerd worden bij de Zelandoniërs, ze is zwanger en het is onzeker of ze uiteindelijk nou Zelandonia wordt of niet, maar dat is niet genoeg om een boek te dragen, toch? Laat staan een boek van 850 pagina's. Daarnaast is natuurlijk de dreiging tussen de Anderen en de Stammensen continu aanwezig, maar hier wordt vervolgens niks mee gedaan - misschien in het laatste deel?

Gelukkig wordt de wereld die Auel schets in haar boeken ook hier weer goed uitgewerkt, zowel qua omgeving als het gedrag, geloof en doen en laten van de volkeren in het boek. Auel zet een fantastische wereld neer waar ik als lezer erg van kan genieten. Ook op de schrijfstijl van Auel is in dit deel op zich weinig aan te merken.

Daarnaast heb ik het idee dat Auel in dit boek regelmatig de wat meer filosofische kant opgaat, wat bij vorige delen volgens mij niet het geval was. Op zich geen probleem, maar het blijft op die momenten wel erg oppervlakkig, wat jammer is. Gelukkig heeft het boek minder uitgebreide sexscene's. Daartegenover is het echter wel dat we weer tientallen keren te lezen krijgen hoe mensen worden voorgesteld aan Wolf, dat ze een raar accent heeft, dat kinderen ontstaan door sex, etc., etc, wat soms wat vervelend is.

Maar goed, al met al een vermakelijk boek, alleen helaas wat te langdradig. Ik ben benieuwd naar het laatste deel, maar moet eerlijk zeggen dat ik wat tegen die 750 bladzijde op zie.

Geweldig vervolg op het eerste deel. Voor mij doet dit deel amper onder aan het eerste deel, ik vind het zelfs geweldig hoe het verschil tussen de Neanderthalers en Homo Sapiens duidelijk wordt en hoe de verhalen van Ayla en Jondalar elkaar afwisselen en uiteindelijk kruizen (wat overigens wel van afstanden te verwachten was) . Opnieuw zijn de uitgebreide beschrijvingen van Auel vaak uiterst interessant en goed geschreven.

Waar ik mij wel aan ergerde is dat veel gebeurtenissen Ayla soms te makkelijk en toevallig vergingen. Daarnaast hadden voor de laatste 30 bladzijde ook 5 bladzijde gebruikt kunnen worden, het gaat dan alleen maar over seks, wat op zich geen probleem is, maar er wordt te lang op doorgegaan. Verder een geweldig boek, had vaak moeite om het weg te leggen. Nu maar zonder vooroordelen aan het volgende deel beginnen...