Hoe de zoon van een moordenaar zelf een moordenaar werd.

Ingetogen dramatisch verhaal, dat Peter R. de Vries (hij noemde het zijn beste boek) vanuit de gevangenis heeft opgetekend na gesprekken met Paul Spruit.

De vader van Paul was homoseksueel in een tijd waarin dat nog een groot taboe was, en thuis een tiran. Nadat zijn vader veroordeeld was, viel Paul van de ene deceptie in de andere. Uiteindelijk belandde hij ook in de gevangenis. Daar kreeg hij weer contact met zijn manupilatieve vader. Een moordenaar vertelt hoe hij alles zelf heeft beleefd. Van de absolute hel van de TBS-klinieken tot een ontsnapping, en de uiteindelijke onmbedwingbare drang om opnieuw het criminele pad te betreden. Zet toch grote vraagtekens bij de Nederlandse zorgzame samenleving.

"het trieste verhaal van iemands absolute onmacht andermans fouten te corrigeren en die van hemzelf te voorkomen" las ik in een recensie. En zo is het.

Ik begrijp goed dat de jeugd de boeken van Hesse juist in de jaren '60 verslond. Pas toen (en postuum) werd zijn literatuur pas echt populair. Het openlijk twijfelen aan de godsdienst en ascese, alsmede de afkeer van de bourgeoisie maakt het boek voor de jaren '30 controversieel doch heden ten dage nog zeer vermakelijk om te lezen. Met name in de maatschappijkritische filosoferingen herken ik mij volledig, een schot in de roos. Desalniettemin kon het verhaal me niet volledig bekoren. Ik had de eerste Nederlandse vertaling gelezen van Pé Hawinkels. Het oubollige taalgebruik is niet helemaal mijn smaak. De overdreven (maar toch mooie) poetische stijl hier en daar evenmin. Dat belemmerde me echt op te gaan in het verhaal, maar over de hele linie zeer zeker te billijken.

Als Charles den Tex zich echt dacht te etaleren met dit gratis boekje dan faalt hij daar in mijn ogen schromelijk in. De eerste paar bladzijdes waren aardig en dacht ik nog dat kan wel iets worden. Die gedachten werden enkele alinea's verder weer verdreven toen het verhaal verviel in een kluwen van voorspelbaarheid en slappe wendingen. Wat Vlas hierboven opmerkt klopt. Het werkt gewoon niet als een volwassen auteur zich tracht in te leven in een puber. In het laatste deel, 'Later' geheten, wordt het einde afgeraffeld om misschien binnen de limiet te blijven. Je bent binnen enkele uren door Onmacht heen, dat is maar goed ook.

De criminele levenswandel van Holleeder in een notendop. Geeft inzicht in zijn handelingen en relaties met hier en daar verrassende details. Echter meer een verzameling van documentatie dan een boek. Dat komt vooral door de opeenstapeling van de vele krantenartikelen, die het verhaal hinderlijk onderbreken. Het fotomateriaal is aanzienlijk en voor mij ook vaak nieuw.