menu

Hier kun je zien welke berichten metalfist als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Tell-Tale Heart, The - Edgar Allan Poe (1843)

Alternatieve titel: Het Verraderlijke Hart

3,5
The Tell-Tale Heart staat denk ik wel ten boek als één van de bekendste verhalen van Edgar Allan Poe. Het is denk ik ook één van de meest verfilmde boeken van de schrijver en het leek me in ieder geval wel een interessant verhaal te worden. De vorige Poe die ik las, Berenice, lag me nog wel (met uitzondering van het wel erg stroeve begin) maar ik verwachtte hier toch nog net iets meer van vanwege de status die het doorheen de jaren heeft gekregen.

The Tell-Tale Heart is in ieder geval wel beter dan Berenice, maar het is toch alweer dezelfde truc die Poe hier bovenhaalt. Mij deed het verhaal in ieder geval erg hard denken aan The Black Cat, toevallig ook uitgebracht in 1843, en dat is zonde. Vooral omdat hier opnieuw dezelfde elementen aan bod komen (de perfect geplande moord die uiteindelijk wordt teniet gedaan vanwege het schuldgevoel van de dader), maar dan net iets minder goed uitgewerkt. Zo komt de wroeging van de verteller wel erg hard uit de lucht gevallen en rest er eigenlijk enkel nog het leuke aspect waar hij de lezer probeert te overtuigen dat hij toch echt wel geen psychopaat is. Dat neemt echter niet weg dat dit nog altijd wel vlotjes geschreven is en op zich nog wel tot één van de betere werken van Poe behoort. De spanningsopbouw blijft goed, Poe weet in een handvol pagina's een lekkere sfeer neer te zetten en je bent er natuurlijk snel door.

Dat is dan vooral ook de reden dat ik zijn oeuvre nog kan waarderen, het zijn vaak leuke tussendoortjes waar je niet al teveel moeite in moet steken. Toch hoop ik ooit nog eens echt overtuigd te worden door één van zijn verhalen, of is misschien zijn roman hetgeen waar ik naar op zoek ben? De volgende is William Wilson waar ik ooit al eens een verfilming van heb gezien. Ben benieuwd.

Kleine 3,5*

Terugkeer van Bonanza, De - Herman Brusselmans (1995)

3,5
Met Guggenheimer Koopt een Neger is Herman Brusselmans alweer aan zijn 5e Guggenheimer roman gekomen. Het was echter reeds in 1995 dat de schrijver zijn personage tot leven wekte en dat gebeurde dus in deze De Terugkeer van Bonanza. Ik probeer wel eens regelmatig iets van Brusselmans op te pikken en dan leek het me wel een goed idee om hier eens mee te beginnen. Ik zie al zeker één constante, Guggenheimer zorgt voor relletjes.

Want het relletje rond de nieuwste telg kun je al wel raden (hint, het is een woord in de titel) en bij De Terugkeer van Bonanza was er Lynn Wezenbeek (en haar echtgenoot) die een klacht neerlegde. Het valt ergens te begrijpen, Brusselmans sleurt er nogal veel volk door, maar tegelijkertijd ligt het er allemaal o zo dik op dat je niet begrijpt dat iemand niet doorheeft dat dit een parodie op het media wereldje is. Een leuke parodie, maar wel eentje dat naar mijn gevoel wat te lang bleef doorgaan. Guggenheimer is in ieder geval een erg leuk personage en het uitgangspunt rond het op poten zetten van een remake van Bonanza zorgt voor een paar erg leuke momenten, maar tegelijkertijd staat er bijvoorbeeld zo'n ellenlang (en bovenal erg saai) gesprek met Verhofstadt tegenover. Gelukkig is Brusselmans zo'n schrijver die eigenlijk erg vlot blijft schrijven waardoor zelfs zo'n minder segment al snel wordt vergeten doordat er een ander leuk stuk achter volgt.

Zowat van eenzelfde niveau als Het Oude Nieuws van Deze Tijden (het enige andere boek van Brusselmans dat ik in mijn BoekMeter periode heb gelezen en tegelijkertijd toevallig de voorganger van deze) met als pluspunt dat Brusselmans zijn roman niet om zeep helpt met het einde. Probleem hier is echter dat het nogal lang duurt eer hij echt aan het einde komt. Vermakelijk, maar de genialiteit mis ik precies. Benieuwd of ik nog op andere gedachten wordt gebracht.

3.5*

Thinner - Richard Bachman (1985)

Alternatieve titel: De Vervloeking

3,0
Het was ergens eind augustus toen ik klaar was met Carrie en hoewel ik normaal gezien niet zo snel terug een boek van eenzelfde schrijver opneem (al zijn er uitzonderingen zoals een trilogie bijvoorbeeld die één verhaallijn volgt), merkte ik dat ik toch nog steeds zin had in een Stephen King verhaal. De keuze viel deze keer op Thinner, het laatste boek dat de man schreef onder het Richard Bachman pseudoniem vooraleer bekend werd dat het eigenlijk King zelf was die achter de pen zat. Al kan ik me niet voorstellen dat dat uiteindelijk zo'n groot geheim is geweest, want dit voelt aan als vintage King.

Alleen een beetje vreemd dat hij zijn personages ook naar zichzelf laat verwijzen, dat oogt wat onnodig gekunsteld eenmaal je weet dat Bachman King is. Soit, net als met Pet Semetary is dit een boek dat wortels heeft in een gebeurtenis in het leven van King en bij Thinner is dat het bevel van de dokter dat de schrijver moest afvallen en stoppen met roken. King was niet akkoord met het feit dat iemand anders hem iets bepaalde en vandaar het idee achter Thinner. Kort gezegd is dit qua niveau geen Pet Semetary in ieder geval. Thinner heeft zijn momenten, maar sleept over de gehele lijn nogal wat. Hier en daar wel eens een opflakkering (vanaf dat Ginelli erbij komt bijvoorbeeld, al is die uiteindelijk ook te lang aan het woord op een bepaald moment) en weet de schrijver vooral nog broodnodige punten te scoren met het einde. Ietwat voorspelbaar misschien, maar het werkt wel. Verder weer de gebruikelijke elementen die King zo typeren en waardoor een minder boek van hem toch nog altijd een zekere aantrekkingskracht blijft behouden.

Hij heeft dus wel betere boeken geschreven, maar het idee achter Thinner heeft wel zijn charme. De korte hoofdstukjes blijven ervoor zorgen dat je wilt verder lezen (in de langere hoofdstukken had ik dat gevoel wat minder) en uiteindelijk blijf je toch benieuwd hoe het met Bill Halleck zal verder gaan. Gelukkig een niet al te dik boek waardoor je redelijk snel te weten komt hoe de vork aan de steel zit.

3*

Throttle - Stephen King en Joe Hill (2012)

Alternatieve titel: Hoogste Versnelling

4,0
Ik was me een paar dagen geleden gaan inschrijven in de plaatselijke bibliotheek (nieuwe woonplaats, nieuwe bibliotheek!) en tijdens het opsnuiven van de sfeer kwam ik opeens terecht bij het rek met Stephen King boeken. Ik heb daar ondertussen erg veel van liggen thuis, maar ik kon het niet laten om toch eens te kijken of er nog niet iets tussen zat dat ik thuis niet had. En zowaar: ze hebben de 2 samenwerkingen van Stephen King met zijn zoon, Joe Hill, en natuurlijk kon ik het niet laten om er eentje uit te lenen.

Maar op goed geluk voor deze Throttle gegaan en ik heb me danig geamuseerd! Het is duidelijk dat dit geïnspireerd is op het kortverhaal Duel van Richard Matheson (meer zelfs, Throttle is in eerste instantie uitgekomen als onderdeel van een limited edition anthologie die als bedoeling heeft het oeuvre van Matheson te eren) maar King en Hill doen er hun eigen ding mee. Beetje ironisch om te zien dat vader en zoon over een nogal op zijn minst scheve vader en zoon relatie schrijven, maar verder is dit weer vintage King. De sfeer zit goed, bij vlagen erg beklemmend en het leest als een sneltrein. Alleen jammer dat de uitgave zelf niet zo denderend in elkaar zit. Ik snap dat je als uitgever zoiets hebt van 'dit is misschien wat weinig qua aantal pagina's dus laten we er nog wat reclame bij steken' maar om nu een volledig hoofdstuk van een ander boek (Joe Hill's NOS4R2) toe te voegen.. Ik had echt zoiets van "Huh, is het nu al gedaan? terwijl er nog zoveel pagina's volgen?"..

Krijg meteen zin om naar de bib te fietsen en In the Tall Grass te gaan huren. Mooi dat je eigenlijk amper kunt onderscheiden welk stuk King is en welk stuk van Hill is maar ik vermoed dat vader en zoon wel wat eenzelfde stijl zullen hebben? Nog nooit iets van Hill gelezen dus voor hetzelfde geld zit ik er compleet naast. In ieder geval: Throttle is erg vermakelijke literatuur en één van King's beste kortverhalen.

4*

Through the Looking-Glass, and What Alice Found There - Lewis Carroll (1871)

Alternatieve titel: Achter de Spiegel, en Wat Alice Daar Aantrof

2,0
Het was naar aanleiding van Tim Burton's Alice in Wonderland dat ik besloot om me toch eens aan de twee boeken van Lewis Carroll te wagen. Ik heb een tijd aan het twijfelen geweest of ik me nog aan het vervolg ging wagen aangezien het eerste deel me tegenviel, maar ik heb zelf wel een fascinatie voor schaken en een oudere Alice leek me wel interessant te kunnen zijn. En het was natuurlijk wel erg makkelijk dat ik een editie uit de bibliotheek had gehaald waarin beide versies samen waren uitgebracht in één volume.

Jammer genoeg bleek Through the Looking Glass een nog moeilijkere zit te worden dan zijn voorganger. Het grootste hekelpunt voor mij was dat het verhaal veel te snel volgt op Alice in Wonderland. Ik verwachtte op zijn minst (vooral vanwege de Burton film dus) dat Alice een jaar of 16 was geworden, maar er blijkt maar een goed halfjaar te zijn verstreken. Zonde als je het mij vraagt, want ik heb het gevoel dat ik Alice als personage beter zou kunnen waarderen wanneer ze ouder was geweest. Bovendien verliest Carroll zich hier helemaal in onnavolgbare raadsels en is het schaakbord aspect eigenlijk helemaal niet zo interessant. Het is dat ik het boek van de bibliotheek had geleend, want anders had ik misschien wat meer tijd tussen beide verhalen gelaten. Nu kon het me allemaal niet meer echt boeien en verlangde ik naar het einde. Carroll haalt hier natuurlijk ook weer het verwachte trucje uit dat alles een droom is, maar werkt het beter uit. Zo vond ik het idee dat Alice eigenlijk een onderdeel is van de verbeelding van de Red King wel erg geslaagd.

Through the Looking Glass is sowieso al een stuk minder bekend dan Alice in Wonderland, wat ik op zich wel vreemd vind aangezien dit deel zowaar nog beter wordt beoordeeld, maar ik vond het vooral nog meer van hetzelfde. En niet in de goede zin van het woord. Een sporadisch leuk moment en een leuk einde redden het boek van een erg lage score.

2*

Time Machine, The - H.G. Wells (1895)

Alternatieve titel: De Tijdmachine

3,5
H.G. Wells moet wel één van de bekendste science-fiction schrijvers zijn die ooit op de aarde heeft rondgelopen. Hij is verantwoordelijk voor een resem aan klassiekers en heeft indirect ook voor een aantal van mijn favoriete werken in andere media gezorgd. Het hoorspel van War of the Worlds met Orson Welles en de verfilming van The Time Machine uit 1960 zijn daar mooie voorbeelden van. Je kan dus stellen dat de verwachtingen hoog waren toen ik besloot me eens aan zijn oeuvre te wagen.

En het heeft even geduurd eer de klasse van het boek me echt pakte. Grotendeels omdat ik het gevoel kreeg dat dit één van de weinige boeken was waar de film effectief beter is. De manier waarop Wells zijn personages beschrijft is nogal afstandelijk (er wordt niemand bij de naam genoemd), maar hij blijft af en toe ook te lang hangen bij het beschrijven van de reis op zich. Zeker voor zo'n kort verhaal is er af en toe iets teveel herhaling. Al moet je hem wel aangeven dat hij hierdoor wel voor erg veel inspiratie heeft gezorgd bij latere science-fiction schrijvers.

Eenmaal onze held zijn eerste confrontatie met de Morlocks heeft gehad schiet het verhaal wel in een hogere versnelling. Wells weet met verve het beklemmende gevoel dat de tijdreiziger voelt wanneer hij zonder lucifers komt te zitten te beschrijven en ook de commentaar op de samenleving blijft na al die decennia nog perfect overeind. Wat me uiteindelijk nog het meest kon bekoren was het einde. Wells lijkt dan echt op dreef te zijn gekomen en de verdere vlucht in de toekomst wordt schitterend beschreven. Tel daarbij ook nog eens het open einde (het is treurig en mooi tegelijkertijd) en mijn mening was een stuk positiever geworden dan toen ik aan het eerste hoofdstuk begon.

The Time Machine is uiteindelijk één van de klassiekers in het genre en hoewel overduidelijk is waarom, zijn er nadien nog net iets betere boeken verschenen rond het concept. Al kun je niet om de ouderdom en de heerlijke fantasie Wells heen. Moeilijk te beoordelen in ieder geval.

Dikke 3.5*

Tombs of Atuan, The - Ursula K. Le Guin (1970)

Alternatieve titel: De Tomben van Atuan

2,5
Het is altijd handig om de drie delen van een trilogie in voorraad te hebben. Een aantal jaar geleden een omnibus rond de verhalen van Aardzee gekocht en een goede twee weken geleden het eerste verhaal gelezen. Geen echte topper in het genre, maar vermakelijk genoeg om me hongerig te maken naar het verdere verloop. De dag erna dan in het vervolg begonnen en dat bleek echter een wat taaiere klus te zijn.

Ik heb er dan ook een stuk langer dan gepland over gedaan en dat was vooral omdat The Tombs of Atuan me niet over de gehele lijn kan bekoren. Het grootste hekelpunt (en ik vermoed dat dit ook voor het derde deel zal gelden) is dat Ursula Le Guin eigenlijk in A Wizard of Earthsea al heel de pret bederft voor de komende avonturen van Ged. Daar komt dan nog eens bij dat die pas vrij laat in dit boek komt opdraven en dat je het geruime tijd moet doen met een niet al te boeiend meisje/vrouw in een niet al te boeiende tempel die haar dagen vult op een niet al te boeiende manier. Vreemd genoeg is dit deel qua aantal pagina's korter dan zijn voorganger, maar het voelt dubbel zo lang aan. Le Guin blijft te lang stilstaan bij de ondergrondse gangen en het is pas eenmaal Ged op de proppen komt dat het verhaal in gang schiet. Eenmaal dat gebeurt is, is het boek meteen ook een stuk interessanter en weet het het niveau van zijn voorganger te benaderen. Het valt dan ook op dat Ged de hoofdpersoon is die de reeks nodig heeft, want onder zijn begeleiding wordt Tenar/Arha meteen een stuk interessanter en menselijker.

Waar ik Le Guin in het vorige deel nog roemde om haar kunnen om vaart te houden en dan gooit ze dat hier compleet overboord. The Tombs of Atuan is geen slecht boek, het blijft ook fijn om te zien dat fantasy ook in een beperkt aantal pagina's kan, maar kan niet tippen aan zijn voorganger. Ik hoop dat ze de trilogie met The Farthest Shore nog kan rechttrekken.

2,5*

Tommyknockers, The - Stephen King (1987)

Alternatieve titel: De Gloed

3,5
Ik ben de laatste tijd meer en meer bezig om het werk van Stephen King te lezen. Ik heb vroeger wel wat van zijn klassiekers gelezen (o.a. The Shining en The Dark Tower cyclus), maar sindsdien is de schrijver bij mij wat in de vergetelheid geraakt. In Kringloopwinkels en dergelijke is echter een groot deel van zijn oeuvre te vinden, dus ik ben weer aan het verzamelen gegaan. Tommyknockers is één van de eerste boeken die ik toen had gekocht.

Al stond ik er eerlijk gezegd een beetje weigerachtig over. Het boek is op zijn minst een serieuze zit te noemen, maar King had me al vaker aangenaam verrast met zijn lange boeken, dus wou ik de gok wel wagen. Hier gaat hij echter af en toe nogal de mist in. Met meer dan 500 pagina's is Tommyknockers, of De Gloed zoals mijn vertaling heet en dat is eerlijk gezegd een waardeloze titel, een grote brok om door te komen en ik heb het gevoel dat hier wel wat geknipt in had kunnen worden. King switch regelmatig tussen hoofdpersonages en niet alles is even interessant te noemen. De segmenten met Bobbi en Gard vormen het interessantste gedeelte van het boek, maar bijvoorbeeld bij de gebeurtenissen in het stadje (Becka Paulson die haar man vermoord aan de hand van een gemodifieerde televisie) draaft de schrijver iets te hard door in nogal taaie stukken. Gelukkig weet hij van Gard wel een enorm boeiend figuur te maken waardoor het boek op zich overeind blijft. Al vind ik het wel een beetje flauw dat hij David Brown toch nog laat leven. Het voelt aan als een nodeloze knieval naar een feelgood einde.

Interessant ook wel hoe King hier weer met zijn eigen demonen worstelt. De verslaving aan alcohol waar hij een tijd mee heeft gevochten en de schrik voor de gevolgen van nucleaire energie (de vervorming van de inwoners aan de hand van de gloed) vormen de ruggengraat van Tommyknockers. Een thema dat zelfs vandaag de dag, bijna 30 jaar later, nog altijd actueel is. Geen pageturner zoals je op den duur van hem gewend geraakt, maar nog wel degelijk.

3.5*

Torrents of Spring, The - Ernest Hemingway (1926)

3,5
Aah, Ernest Hemingway. Veruit één van mijn favoriete schrijvers en zelfs in die mate dat ik een beetje terughoudend ben om me aan een ongelezen boek van hem te onderwerpen. Stel je voor dat ik opeens op een moment kom dat ik geen nieuwe Hemingway in het verschiet heb.. De horror! Toch knaagt het geregeld om me nog eens te verdiepen in zijn oeuvre en de keuze viel een aantal dagen geleden op The Torrents of Spring. Geen idee waar ik me aan moest verwachten, ik laat me namelijk graag verrassen door Papa Hemingway.

Al is het deze keer misschien wel handig dat in het voorwoord wordt duidelijk gemaakt dat dit een parodie betreft op Dark Laughter van Sherwood Anderson, want anders had ik niet goed geweten wat ik hier van moest maken. The Torrents of Spring oogt als een nogal vreemde eend in de bijt in het oeuvre van de schrijver en is achteraf gezien eigenlijk vooral interessant als achtergrond bij A Moveable Feast. Het was namelijk Anderson die Hemingway aanraadde om naar Parijs te verhuizen en te schrijven over dingen die hij kende. Dat zette een waterval aan gebeurtenissen in gang (onder andere de vriendschap met Gertrude Stein, die dan weer eindigde omdat zij niet te spreken was over Hemingway's behandeling van Anderson naar aanleiding van The Torrents of Spring) en zonder deze korte vriendschap tussen beide schrijvers had de literaire wereld er misschien heel anders uitgezien.

Beetje een vreemde keuze dus van Hemingway om met dit boek deze richting uit te gaan, maar ik kan het wel ergens appreciëren. Zijn stijl is in het begin van zijn oeuvre al wel redelijk herkenbaar en toch ontsnapt het gevoel me niet dat je hier misschien net iets meer mee kunt wanneer je effectief bekend bent met het werk en de stijl dat Hemingway parodieert. Leuk trouwens dat hij halverwege het boek meer en meer in het verhaal tussenbeide komt met korte notities waarin hij nog een aantal zaken uitlegt en Yogi Johnson & Scripps O'Neill zijn simpelweg interessante personages. Zoals gewoonlijk bij Hemingway moet je hier en daar wat tussen de lijnen door lezen (ook door het feit dat er af en toe wat in de tijd wordt geschoven aan de hand van flashbacks), maar net dat maakt het zo'n interessante schrijver naar mijn gevoel.

Minste dat ik tot nu toe heb gelezen van good old Ernest, maar dan nog is een 3.5* nog altijd een degelijke score. The Torrents of Spring werd bijna als het ware als een tussendoortje geschreven (in 10 dagen volgens de schrijver zelf) en zou vooral overschaduwd worden door The Sun Also Rises, dat in hetzelfde jaar uitkwam. Vanaf dan was Hemingway echt op dreef met kleppers zoals Men without Women en A Farewell to Arms.

3.5*

Total Recall: My Unbelievably True Life Story - Arnold Schwarzenegger (2012)

Alternatieve titel: Total Recall: Het Verhaal van Mijn Leven

3,5
De afgelopen jaren ben ik meer en meer fan geworden van de films van Arnold Schwarzenegger. Zit ondertussen aan zo'n dikke 20 geziene films en een maand geleden (30 juli om specifiek te zijn) werd hij 68 jaar. Mooi moment om eens aan zijn lijvige biografie te beginnen, maar Schwarzie heeft dan ook heel wat in zijn leven gedaan. Begonnen als bodybuilder om dan een filmster te worden om uiteindelijk gouverneur van Californië te worden. Ik moet zeggen, ik was benieuwd naar dit onwaarschijnlijke verhaal.

En dan blijkt de Oostenrijkse eik een op zijn minst gezegd nogal vreemde figuur te zijn. Total Recall vertelt inderdaad het bizarre leven van Schwarzenegger, maar het is een nogal eenzijdig verhaal. Toegegeven, hij heeft enorm veel bereikt in zijn leven en heeft veel om trots op te zijn, maar er gaat werkelijk geen zin voorbij zonder dat hij de ruimte vindt om pluimen in zijn gat te steken. Op zich heb ik daar geen probleem mee, maar hier resulteert het wel in een bij vlagen vermoeiende rit. Zeker omdat je niet aan het gevoel ontsnapt dat Schwarzenegger gewoon een aantal zaken verborgen houdt. De biografie is ruwweg onderverdeeld in 3 stukken (jeugd + bodybuilding, film en politiek) waarvan de eerste twee het interessantste zijn. Het politieke stuk is nogal saai wanneer je niet bekend bent met de Amerikaanse politiek, maar ben je dat wel dan valt het op dat Schwarzenegger het laat uitschijnen alsof hij heel het land heeft gered en dat meen ik me eerlijk gezegd toch anders te herinneren.

Naar het einde toe wijdt hij nog een hoofdstuk aan het 'grote geheim' (een jaar voor de release van het boek kwam het schandaal bovendrijven dat Schwarzenegger indertijd een kind heeft verwekt bij de meid) en dat wringt om een aantal redenen. Ten eerste omdat het voelt alsof hij zich genoodzaakt voelde om dit er ook eventjes kort in te steken (de manier ook waarop het snelsnel afgehandeld wordt..) en ten tweede omdat het hem als persoon ook compleet onderuit haalt. Familie is het belangrijkste en dan laat hij zoiets eventjes op de lezer los. Ook hier krijg je weer het gevoel dat er nog allerlei onderhuidse spanningen zijn die we simpelweg niet te weten komen en dat is toch zonde.

Ik wil mijn score niet teveel laten leiden door het beeld dat ik van Schwarzenegger heb gekregen dankzij deze biografie, want Total Recall is op zich wel een vermakelijk boek (dat geschreven werd met de hulp van Peter Petre trouwens) die met wel wat humor (Schwarzenegger in het leger!) is geschreven. Mooie en veel foto's ook trouwens, maar de man is toch een beetje wat van zijn voetstuk gevallen.

3,5*

Tragedie of Anthonie and Cleopatra, The - William Shakespeare (1623)

Alternatieve titel: Antonius en Cleopatra

4,0
In het jaar 2016 is het alweer 400 jaar geleden dat Shakespeare gestorven is en 3 mei was zowaar de dag waarop hij stierf. De aandachtige lezer zal het niet zijn ontgaan dat we ons ondertussen in de maand mei bevinden en ik besloot om de Bard te eren door één van zijn werken te gaan lezen. Het was alweer van 2014 geleden dat ik dat nog eens had gedaan en op goed geluk deze Tragedie of Anthonie and Cleopatra gekozen. Een verhaal dat ik nog niet eerder had gelezen, maar ik had wel de Cleopatra film gezien met Elizabeth Taylor.

Hoewel dat eigenlijk geen verfilming van Shakespeare is natuurlijk maar dat terzijde. Antony and Cleopatra, ik gebruik voor de gemakkelijkheid maar even de verkorte titel, is denk ik één van de meest dramatische werken van Shakespeare. In elke monoloog of dialoog zit er wel een nogal dik opgelegde emotie en hoewel dit soort geforceerd drama wel eens averechts zou kunnen werken, is dat hier niet het geval. De Bard weet regelmatig de juiste snaar te raken (begint al erg sterk met de bekendmaking dat Fluvia, Antony's derde vrouw, gestorven is) en het einde waar iedereen zelfmoord pleegt is gewoon heerlijk om te lezen. Klinkt luguberder dan bedoeld, maar Shakespeare weet dit met zoveel bravoure en stijl te brengen dat het een genot is om te lezen. Volgens mij kan de speech van Cleopatra tegen Octavius waarin ze verkondigt dat ze het niet gaat toelaten dat ze doorheen de straten van Rome geparadeerd gaat worden als een hoer toch niemand onberoerd laten. Langs de andere kant is dit bij vlagen wel een wat taaier werk van Shakespeare, iets wat ik wel vaker heb bij zijn tragedies. Altijd best uitkijken naar een deftige editie is dan ook de boodschap, ik zweer in ieder geval bij de Penguin Play edities.

Volgens mij toch één van de meer onbekendere werken van De Bard, al valt dat precies nog wel mee als je bekijkt dat Romeo en Julia (toch wel het bekendste Shakespeare werk bij uitstek) ook maar aan 66 stemmen geraakt. Soit, voor mij sowieso één van de beste tragedies die hij in zijn oeuvre heeft en ongetwijfeld één van de meeslependste drama's tout court.

4*