menu

Hier kun je zien welke berichten metalfist als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Servants of the Wankh - Jack Vance (1969)

Alternatieve titel: Onder de Wankh

3,5
Een aantal maanden geleden had ik me aan City of Chasch gewaagd en dat bleek eigenlijk het beste van Jack Vance te zijn dat ik tot nu toe had gelezen. Iets waar ik blij om was aangezien zijn oeuvre me tot nu toe wat teleur stelde, maar met het eerste Tschai boek kon hij me dus wel vermaken. Daar wrong dan ook een beetje het schoentje aangezien het een vermakelijk boek is, maar ook niet meer dan dat. Dan maar eens aan de opvolger beginnen, hoewel die wel algemeen lager wordt beoordeeld dan zijn voorganger hier op de site.

Maar wat het verschil is? Ik zou het eerlijk gezegd niet weten. Servants of the Wankh ligt echt perfect in het verlengde van City of Chasch en het lijkt wel alsof Vance gewoon op een bepaald moment heeft besloten dat hij hier de lijn ging trekken en zijn verhaal ging verdelen in twee of meerdere boeken. De voorganger eindigde al niet echt met een climax en dat probleem heeft dit tweede deel ook. Dat neemt echter - gelukkig - niet weg dat dit nog steeds een vermakelijk verhaal is. Vance besluit zich deze keer meer te concentreren op één specifiek ras in plaats van die hele mengelmoes die Tschai bevolkt en dat werkt gewoon lekker. Het helpt natuurlijk ook dat hij in het vorige boek de wereld heeft geschetst en nu eigenlijk weinig moet herhalen. Hij laat bovendien ook wat personages vallen (Ylin-Ylan en haar vele alter ego's hadden al in de voorganger gedropt mogen worden maar vond het toch verrassend dat ze halverwege het loodje legt) en brengt een aantal nieuwe toffe figuren. Zo zijn Dordolio en de Lokharen een geweldige toevoeging en krijg je verder een beter beeld in de verhouding tussen Reith, Traz en Anacho te zien.

Ik vermoed dat Vance niet één van mijn favoriete schrijvers zal gaan worden, maar de Tschai cyclus ligt me tot nu toe wel. Niet de geniale boeken die mijn medegebruikers op Boekmeter er van maken, maar in ieder geval al een stuk beter dan hetgeen ik voorheen van hem las. Ik heb nog veel voorraad liggen, hopelijk heb ik gewoon pech gehad met Vandals of the Void en Ports of Call.

3.5*

Shining, The - Stephen King (1977)

Alternatieve titel: De Shining

4,0
In het tempo dat Stephen King boeken schrijft, ga ik hem volgens mij nooit kunnen bijbenen. Ik heb ondertussen een grote voorraad klaarliggen en hoewel ik daar gestaag in vorder (The Shining is alweer de 25e King boek waar ik een recensie van schrijf op Boekmeter), is hij ondertussen ook alweer ettelijke titels verder. En ik die dacht dat Dr. Sleep eigenlijk nog niet zo lang geleden was uitgekomen.. In ieder geval had ik een tijd geleden weer eens zin in zo'n ouderwetse vintage King en dan leek ik hier aan het goede adres.

En dat is ook, maar ik begin wel het gevoel te hebben dat ik zijn 'trucjes' een beetje begin door te hebben. The Shining situeert zich echt nog in de start van het oeuvre van de schrijver (onvoorstelbaar eigenlijk dat het boek alweer meer dan 40 jaar oud is) en voelt tegelijkertijd toch vertrouwd aan. Het is ook één van de weinige King-verhalen waar ik eerst de film van heb gezien en in dat opzicht blijf je hier soms een beetje op je honger wachten. Het is niet de bedoeling om hier een vergelijking King/Kubrick van te maken, maar ik was echt benieuwd hoe hij bijvoorbeeld zo'n iconische scène als "Here's Johnny" ging neerpennen en dat komt hier gewoonweg niet in voor. Hij gaat ook een compleet andere richting uit naarmate het boek vordert en we weten allemaal dat dat niet altijd King's beste ideeën zijn. Toch valt The Shining eigenlijk weinig te verwijten. Halloran geraakt niet zonder kleerscheuren tot bij Wendy en Danny en hoewel het uiteindelijke einde misschien iets te makkelijk is, kon ik me wel perfect inbeelden hoe 'het monster' paniekerig naar de kelder loopt om de ketel te controleren.

Niet perfect weliswaar, maar het is niet zo'n anticlimax zoals ik al wel eens eerder (kuch Cell kuch) heb meegemaakt. Je voelt een schrijver die overduidelijk al weet in welke richting hij wil verdergaan, maar zich hier en daar toch nog verslikt in de grootsheid. Ik ben benieuwd naar Dr. Sleep in ieder geval, maar vrees een beetje voor de langdradigheid. Heb de verfilming van Mick Garris ook nog liggen, ben benieuwd!

4*

Sign of Four, The - Arthur Conan Doyle (1890)

Alternatieve titel: Het Teken van de Vier

3,0
Zo ergens in 2015 had ik besloten om me nog eens te verdiepen in de wereld van Sherlock Holmes. De serie met Benedict Cumberbatch was toen op zijn hoogtepunt, de hype lijkt ondertussen wat gekelderd te zijn naar mijn gevoel, en A Study in Scarlet was een aangename trip down memory lane. Daar bleef het bij en een paar dagen geleden had ik echter opeens weer zin in een boek met één van mijn favoriete detectives. Waar anders beginnen dan bij The Sign of the Four, de opvolger van A Study in Scarlet?

Fijn om te zien hoeveel van de gekende Sherlock Holmes elementen hier al hun intrede doen. Zijn cocaïneverslaving wordt al in de eerste pagina's beschreven en de persoon die de zaak aanbrengt bij Holmes en Watson blijkt niemand minder te zijn dan Mary Morstan, Watson's toekomstige vrouw. Een goed begin dus, maar wel een beetje jammer dat het verhaal op den duur verzandt in een niet al te boeiend relaas over een verdwenen schat. Niet boeiend in de zin dat er nogal veel chaotisch wordt gegoocheld met namen en dat niemand van de nieuwe personages echt een indruk achter laat. Verder ook een plot dat op zich wel wat potentie heeft, Conan Doyle gebruikt een aantal geschiedkundige elementen, maar het blijft allemaal bijzonder futloos. Het is wachten op het relaas van Jonathan Small om te zien waar en hoe de puzzelstukken ineen vallen, maar je krijgt nooit de aha erlebnis die ik associeer met Sherlock Holmes. Naar het einde toe leren we ook dat Watson ondertussen aan Mary heeft gevraagd om met hem te trouwen. Dit boek is natuurlijk geschreven in 1890 en bijgevolg is de maatschappij na bijna 130 jaar danig gewijzigd maar dat feit in combinatie met de anti-climax zorgt voor een wat abrupt einde.

Begrijp me niet verkeerd, Conan Doyle levert nog altijd wel een vermakelijk boek af en toch is dit volgens mij één van de minste Holmes boeken. De anderen zitten nogal ver in het geheugen, dat wel, maar sowieso is de voorganger van een hoger niveau. De intrige is op zich interessant, de uitwerking is dat wat minder.

3*

Silmarillion, The - J.R.R. Tolkien (1977)

Alternatieve titel: De Silmarillion

4,0
In mijn queeste om alles van Midden-Aarde te lezen kon ik niet naast The Silmarillion kijken. Een boek waar ik zo'n 10 jaar geleden al eens eerder aan was begonnen, maar dat ik volgens mij nooit heb uitgelezen. Het stond me dan ook nog bij als een ietwat taaier boek en ik was dan ook een tikkeltje weigerachtig om hier terug aan te beginnen. Maar kom, ik ben 10 jaar ouder nu en wou wel eens zien of het me nu wel ging lukken. Wat blijkt? Het is heel wat vlotter gegaan dan ik in eerste instantie verwachtte.

Maar dat neemt niet weg dat Tolkien er hier nog altijd een ietwat taai boek van maakt. Hij gebruikt heel veel namen voor dezelfde zaken (zo worden de Dwergen bijvoorbeeld ook als Naugrim benoemd) en het is dan ook goed dat er een register voor namen is toegevoegd aan het einde van het boek waar wat meer uitleg staat. Ik heb het nog nooit geweten in ieder geval dat ik zo vaak moest "spieken". Tolkien wordt vaak geroemd voor de grootschalige wereld die hij hier op poten heeft gezet, maar het is pas tijdens het lezen van dit boek dat ik de omvang begreep. The Silmarillion is één grote geschiedenisles en hoewel het is opgedeeld in verschillende stukken, is wel alles met elkaar verbonden. Favoriet stuk is Quenta Silmarillion waarin hij onder andere het verhaal doet van Fëanor. Niet alles is even interessant, maar het is zo'n enorm boeiend geheel dat je maar blijft doorlezen. Sowieso zijn de andere delen (Ainulindalë: het ontstaan van de wereld, Valaquenta: het ontstaan van de Valar en de Maia, Akallabêth: over de geschiedenis van Númenor en Of the Rings of Power and the Third Age: over Sauron) ook wel enorm interessant. Akallabêth vond ik wat het zwakste, al kan dat ook eerder liggen aan het feit dat ik Quenta Silmarillion zo enorm goed vond. Het laatste deel over Sauron voelt wat aan als een knieval om dit toch duidelijk te linken aan de personages uit Lord of the Rings/The Hobbit maar heeft toch ook zijn bestaansrecht.

Tolkien laat zich hier en daar wel erg makkelijk inspireren door andere gebeurtenissen (Númenor en Atlantis bijvoorbeeld) maar ik vergeef het hem omdat hij er hier zo'n knap werkstuk van maakt. The Silmarillion is een geschiedenisboek, een naslagwerk en tegelijkertijd ook zoveel meer. Ik heb volgens mij nog niet alles begrepen, maar zal hier wel eens naar teruggrijpen wanneer ik aan het volgende Midden-Aarde spektakel begin.

4*

Simpsons: An Uncensored, Unauthorized History, The - John Ortved (2009)

4,0
Net zoals zovelen ben ik opgegroeid met The Simpsons. De gele familie is er naar mijn gevoel altijd al geweest (niet zo verwonderlijk aangezien de serie al een aantal jaar bezig was toen ik geboren werd) en ik heb de eerste pakweg 15 seizoenen met veel plezier gekeken. Een tijd geleden kwam ik dit boek van John Ortved tegen op het Boekenfestijn en voor old times sake ineens meegenomen. Temeer omdat Ortved overvloedig gebruik maakte van interviews, iets wat ik altijd wel kan waarderen.

Het is echter een onofficiële versie van de feiten en dat betekent dat er geen medewerking is geweest van Matt Groening, James L. Brooks en Sam Simon. Dat zijn toch drie van de belangrijkste figuren in de geschiedenis van de familie uit Springfield en hun gemis is voelbaar. Gelukkig weet Ortved dit euvel op te vangen door gebruik te maken van interviews die de heren aan andere magazines (Groening heeft blijkbaar veel met Playboy gebabbeld) hebben gegeven. Langs de andere kant heb ik bij sommige beweringen wel mijn twijfels omdat bovengenoemde zich niet konden verdedigen. Bovendien ontkracht Ortved sommige feiten in de stijl van 'en persoon x heeft het tegenovergestelde beweerd' maar staaft hij die informatie niet.

De stijl van Ortved leest eigenaardig, hij vat iets samen in een aantal alinea's en voegt nadien korte uittreksels van interviews toe, en het duurde even eer ik de stijl kon smaken. Wat wel direct opvalt is dat er enorm veel tijd in dit boek moet zitten. De research die Ortved en de zijnen hebben uitgevoerd is bewonderenswaardig, maar hun bronvermeldingen en footnotes zijn dat zowaar nog meer. Het boek is dan eigenlijk ook maar zo'n kleine 300 pagina's doordat het boek talloze notes en een korte biografie van elk persoon dat in het boek voorkomt geeft na het laatste hoofdstuk.

Naar het einde toe slaagt Ortved wat door met zijn vermeldingen van Family Guy, South Park en King of the Hill maar hij levert een duidelijk en gestructureerd beeld hoe één van de bekendste series ooit tot stand is gekomen. Niet uit de geest van één persoon, maar van een hele groep. Interessant leesvoer voor de fan.

4*

Sixtinische Verschwörung, Die - Philipp Vandenberg (1988)

Alternatieve titel: Het Sixtijnse Geheim

2,0
Een aantal jaren geleden (ik vermoed zo rond de periode dat The Da Vinci Code een grote hit was bij ons) was ik wel geïnteresseerd in hetgeen dat het boek van Dan Brown teweeg had gebracht. Ik vermoed dat ik daar niet de enige in was en uitgeverijen overal begonnen opeens soortgelijke boeken op de markt te brengen. Het Sixtijnse Geheim was er daar ook zo één van, hoewel deze natuurlijk vele jaren eerder werd geschreven. Ik wou een paar dagen geleden The Da Vinci Code nog eens herlezen, maar zag deze ernaast staan.

En aangezien het boek ondertussen al vele jaren ongelezen in de kast stond, ben ik hier maar in begonnen. Geen idee of ik The Da Vinci Code vandaag de dag ook nog goed zou vinden maar het mag duidelijk zijn dat ik met dit hersenspinsel van Philipp Vandenberg niet veel kon. Hoewel het mysterie rond de inscriptie van Michelangelo op zich nog wel intrigeert, is de uitwerking veel minder te noemen. De manier waarop Vandenberg zijn pagina's vult met ellenlange opsommingen van de titels van één of andere kardinaal of clericus... Het zijn stukken waar ik snel eens diagonaal heb doorgelezen. Maakt op zich ook weinig uit aangezien de intrige redelijk simpel wordt gehouden (serieus, je moet gewoon de letters van rechts naar links lezen in plaats van van links naar rechts..) en uiteindelijk met een heuse sisser afloopt. Jellinek ondervindt weinig tegenwerking (het stuk waar hij ontdekt dat hij tegen een mysterieuze schaker schaakt en niet tegen Stickler is wel erg slecht) en uiteindelijk blijkt het allemaal een droom/fantasie te zijn. Ik haat zo'n eindes.

Lastig te beoordelen dit. Vandenberg zijn stijl is eenvoudig en leest vlotjes weg, maar a) de vele opsommingen en b) het geforceerde interessant doen door er een hoop Latijnse spreuken tussen te steken (ik heb het na 4 of 5 keer opgegeven om altijd naar de vertalingen te gaan kijken achteraan het boek) zorgen ervoor dat intrige zijn schwung mist. Had in ieder geval meer in gezeten naar mijn gevoel. De Dan Brown boeken ga ik ook maar even laten voor wat ze zijn denk ik.

2*

Smith of Wootton Major - J.R.R. Tolkien (1967)

Alternatieve titel: De Smid van Groot Wolding

2,0
Een aantal jaar geleden was ik op vakantie in Spanje en had ik de gehele Lord of the Rings saga uitgelezen. Ik vond het heerlijk en ging op zoek naar het overige werk van J.R.R. Tolkien en de sprookjesverhalen kregen een soort van heilige graal status. Nergens vond ik deze in de winkel en het was pas op een rommelmarkt niet zo lang geleden dat ik de Sprookjes omnibus (met daarin deze Smith of Wootton Major, Farmer Giles of Ham en Tree and Leaf) op kop wist te tikken. De voorliefde voor Tolkien was ondertussen gezakt, maar ik was al langer van plan om ze eens terug op te pikken.

Voor de gemakkelijkheid eens begonnen aan Smith of Wootton Major omdat het iets op zichzelf staand, kleins en luchtigs leek te zijn. Jammer genoeg is het uitgedraaid op het slechtste verhaal dat ik van de schrijver heb gelezen. Het is een soort van alternatieve Hobbit/Lord of the Rings en is eigenlijk een volksverhaal over een kleine gemeenschap zoals de Gouw waar een persoon tijdens een feest iets machtig in bezit krijgt en avonturen beleeft. Waar het in Tolkien's bekendste werk een ring is, is het hier een soort van juweel dat de poorten naar een feeënland opent. Ik verwachtte eerlijk gezegd dat dit een blauwdruk ging zijn voor de Hobbit en dat Tolkien zijn stijl in dat boek geperfectioneerd had, maar Smith of Wootton Major blijkt 30 jaar later te zijn geschreven! Onsamenhangend, geen uitweiding of verduidelijking, een komen en gaan van personages en ga zo maar door. Misschien verwachtte ik hier simpelweg teveel van, maar ik kan me niet voorstellen dat Tolkien hier zelf mee tevreden was.

Een flauw aftreksel dus van Tolkien's vroegere werk en ik ben blij dat ik gisteravond heb doorgezet om aan het tweede sprookje te beginnen. Het is nog niet uitgelezen maar Farmer Giles of Ham is in het kleine stuk dat ik heb gelezen al heel wat beter dan dit.

2*

Stand, The - Stephen King (1978)

Alternatieve titel: De Beproeving

4,5
Weet je, soms moet je het onaangename aan het aangename koppelen. Ik zit nu een periode wegens een breuk in de voet thuis en dan kun je eigenlijk niet veel meer doen dan met je voet omhoog liggen en wat televisie kijken of lezen. Dan kun je pech hebben dat het regent tot en met, maar het is eens zo'n zonderlinge periode in België dat het goed weer blijft voor een tijd. Vandaar The Stand, één van King's meer dikkere boeken, naar beneden gehaald en me lekker in de tuin gezet.

En die tuin heb ik eigenlijk de afgelopen drie dagen amper verlaten. Het boek zelf is in drie boeken opgedeeld en ik heb gewoon elke dag zo'n volledig boek gelezen en zelfs dan nog kriebelde het om verder te gaan. Nodeloos om te zeggen dus dat dit één van de beste werken van King is. Een interessant gedachte-experiment waarin we de opbouw van de mensheid volgen nadat een apocalyptische ramp (uiteraard is de mensheid daar zelf verantwoordelijk voor, King is nooit vies geweest van maatschappijkritiek) zowat 99% van de mensen heeft uitgeroeid en is dit vooral het boek met de intrede van de geweldige Randall Flagg. Lijkt in de eerste plaats ietwat een simplistisch verhaal rond de strijd van goed en kwaad, maar de manier waarop King alles neerschrijft is wat het boeiend maakt. Misschien net iets teveel personages waardoor het hier en daar is even terugbladeren is naar wie er nu wordt gerefereerd, maar dat lost de schrijver handig op door gewoon een groot deel om zeep te helpen. Ik vind het bij dit soort verhalen toch altijd net iets leuker als niet alle good-guys de eindstreep halen.

Er is blijkbaar in 1990 ook nog een The Complete & Uncut Edition die ongeveer 30% (!) van het originele manuscript restaureert. Kan me voorstellen dat dat voor een net iets vloeiender geheel zorgt, maar zelfs in de herwerkte (en zoals ze origineel is uitgebrachte) versie zit dit nog vol met aimabele personages, bloedstollende hoofdstukken en gewoon erg veel leesplezier. Trouwens, wat is die originele cover toch fabelachtig mooi.

4.5*

Star Wars: Splinter of the Mind's Eye - Alan Dean Foster (1978)

Alternatieve titel: Gevangenen van de Oerwoudplaneet

3,5
Ik heb alweer een tijdje een aantal van de Star Wars boeken liggen. Niet dat ik meteen zo'n gigantische fan van de franchise ben, ga altijd wel netjes naar de cinema voor het nieuwste deel in de saga, maar iemand van bij mij op het werk was erg lyrisch over de boeken en tijdens een bibliotheekverkoop besloot ik er eens een paar op de kop te tikken. Uiteindelijk op goed geluk eentje uit de kast gepakt en wat blijkt? Het is zowaar het eerste echte compleet verzonnen Star Wars boek! Waar kan je beter starten?

Splinter in the Mind's Eye speelt zich dan ook af tussen de originele Star Wars film uit 1977 en de opvolger The Empire Strikes Back uit 1980. Nu is met de overname van de Star Wars franchise door Disney sowieso heel het universum dat werd gecreëerd in de boeken opzij geschoven, maar hier zitten toch wel wat rare kantjes aan. Dat is echter compleet te verklaren aangezien er in 1978 nog geen sprake was van The Empire Strikes Back en laat staan van The Return of the Jedi. Hierdoor is er een soort van seksuele spanning tussen Luke en Leia, lijkt Vader nog niet te beseffen wie Luke en Leia zijn enzovoort. Stoort dat erg? Neen, op zich niet aangezien dit nog wel een vermakelijk plot is. Het nut van het kristal is misschien wat uit lucht gegrepen, maar het verhaal kent een aantal leuke climaxen (ik vond de strijd tussen de Coway en de Stormtroopers wel leuk, alsook het gevecht tussen Luke en de kampioen van de Coway) en aimabele personages. Beetje vreemd dat Foster ervoor kiest om Han Solo en Chewbacca te vervangen door twee harige wezens genaamd Hin en Kee.

Vermakelijk boekje, zoveel is zeker. Hier en daar wat vreemde acties vanwege het feit dat de verhaallijn uit de originele trilogie nog niet verteld was, naar het schijnt was Foster nogal geschokt door de onthullingen uit The Return of the Jedi, maar het leest vlotjes weg. Ben benieuwd of de rest me ook nog gaat liggen.

3.5*

Stargate SG-1: Siren Song - Holly Scott en Jaimie Duncan (2006)

Alternatieve titel: Stargate SG-1 #6

2,5
Ik heb altijd een zwak gehad voor Stargate SG-1 omdat het de reeks was die me tot het science-fiction genre introduceerde. indertijd had je in de plaatselijke videotheek VHS tapes van bepaalde afleveringen uit de serie en ik merkte dat ik die altijd ging huren. Jaren later kocht ik de volledige reeks op DVD en de liefde was blijkbaar niet bekoeld. Meer zelfs, ik kocht Stargate Atlantis en Stargate Universe en ook daar werd ik verliefd op. Stargate blijft dan ook één van mijn favoriete series aller tijden en ik sprong dan ook een gat in de lucht toen bleek dat er ook boeken waren gemaakt.

Een beetje hetzelfde principe als de Buffy, the Vampire Slayer boeken waar nieuwe verhaallijnen worden gemaakt die zich dan ergens in de serie afspelen. Siren Song situeert zich halverwege seizoen 7 en het is dan ook belangrijk dat je met bepaalde terminologie (Tok'ra en Tretonin bijvoorbeeld) en bepaalde personages (Aris Boch, wordt geïntroduceerd in seizoen 3) bekend bent. Holly Scott en Jaimie Duncan doen dan ook weinig moeite om zaken uit te leggen en - het doelpubliek in achting houdende - dat is op zich geen probleem. Dat neemt echter niet weg dat dit in de verste verte niet te vergelijken is met de kwaliteit van de serie. Siren Song oogt als een dubbelaflevering, maar sleept zich maar voort. Het grootste probleem is dan ook dat onze groep helden compleet van elkaar worden gescheiden. Daniel is het merendeel van de tijd bezeten door Sebek, Jack zit vast in een ondergronds labyrint met Sebek en Aris en Sam & Teal'c moeten zich redden in de stad. Het was juist de dynamiek tussen deze vier dat de reeks zo leuk maakte en die is hier ver te zoeken. Sowieso wordt Carter gereduceerd tot een karikatuur van zichzelf, bijzonder jammer aangezien het één van mijn favoriete personages is.

En de climax is bovendien nogal van de pot gerukt. Zowat 90% van het boek wordt gebruikt voor de opbouw en in de laatste 10% wordt eventjes heel de ontknoping uit de doeken gedaan. Een slecht evenwicht dus omdat Holly Scott en Jaimie Duncan zich teveel verliezen in het beschrijven van verschillende gangetjes en kamertjes en zich er dan maar snel snel van af maken. Wil nog wel eens zo'n Stargate boek proberen, maar ik hoop dat dit gewoon een ongelukkige keuze was.

Nipte 2.5*

Stars, Like Dust, The - Isaac Asimov (1951)

Alternatieve titel: Een Oceaan van Sterren

3,0
De verhalenbundel I, Robot van Asimov beviel me erg goed waardoor het hoog tijd was om eens aan een volwaardige novel te beginnen. Ik heb ondertussen wel een voorraadje aan boeken van de schrijver liggen, maar het probleem is dat hij blijkbaar meerdere universa heeft gecreëerd in zijn boeken. The Stars, Like Dusk is het eerste deel uit de Galactic Empire reeks (heeft blijkbaar ook een link met de Foundation saga) en dan leek me dat wel een goede start te zijn. Misschien ook niet het slimste plan aangezien ik de sequels mis, maar bon.

Asimov beschouwde dit later als één van zijn slechtste boeken en hoewel ik bitter weinig van de man heb gelezen, hoop ik inderdaad dat de rest van zijn werk beter is. Het grote probleem is dat het verhaal nooit echt op gang komt. Mijn boek mankeert trouwens twee pagina's (die zijn er blijkbaar uitgescheurd, dat is de pech dat je kunt hebben als je je boeken op een rommelmarkt koopt..) en zelfs dan mis je niets. De schrijfstijl van Asimov daarentegen is wel lekker vlot trouwens, maar de zoektocht naar het mysterieuze document (dat dan uiteindelijk de grondwet van Amerika blijkt te zijn.. Gaap) wordt halverwege het verhaal gewoon verticaal geklasseerd en heel die zoektocht naar de rebellen komt ook onverwacht en met een anti-climax ten einde. Klinkt allemaal wel erg negatief als ik het zo nalees en dat is nu ook wel niet mijn bedoeling. Hoewel de romance tussen Biron en Artemisia niet echt een solide basis heeft, zijn het wel vermakelijke personages.

Ach, het is natuurlijk één van de eerste verhalen van Asimov dus hij was waarschijnlijk nog wat zijn draai aan het zoeken, maar zo'n I, Robot (dat uit dezelfde periode stamt) is toch van een hoger niveau. De uitgave van Bruna is trouwens wel erg slecht. Veel slordigheden (hij zie ipv hij zei bijvoorbeeld of het woord tegenhoudenden) en dat stoort toch ook wel.

3*

Steve Jobs - Walter Isaacson (2011)

Alternatieve titel: Steve Jobs: De Biografie

4,0
De keren dat ik met dit boek in mijn handen heb gestaan zijn volgens mij in de loop der jaren ontelbaar geworden. Ben altijd meer fan van open source geweest, naar het schijnt was Steve Jobs een gigantische eikel van een man en toch straalt er een zekere aantrekkingskracht van hem af. In ieder geval wel niet in die mate dat ik hier de volle pot voor wou betalen. Uiteindelijk dit een anderhalve week geleden in de Kringloopwinkel in nieuwstaat gevonden en ineens maar in begonnen.

Vooral ook omdat het mooi weer is en ik met een gebroken voet toch niet veel meer kan doen. Ik had dus veel tijd om te lezen, maar tegelijkertijd is het een compliment aan Walter Isaacson dat hij me gedurende ettelijke uren zo geboeid heeft kunnen houden. Isaacson weet vanaf de beginjaren tot het einde een interessant en boeiend beeld te scheppen waar de goede en de slechte kanten van Jobs niet uit de weg worden gegaan. Bij vlagen humoristisch, bij vlagen pijnlijk eerlijk en dat is eigenlijk een goede biografie moet beogen. Misschien hier en daar iets teveel herhaling (Jobs vind iets goed/slecht waarna hij van mening verandert en veel gevloek op andere spelers in de markt) en toch is hij er in geslaagd om me mijn mening over Apple (voor een stuk) te doen herzien. Iets wat ik eerlijk gezegd niet voor mogelijk had gehouden toen ik aan het boek begon. Sowieso interessant leesvoer voor ook de niet-techneuten aangezien er ook een groot stuk gewijd is aan onder andere Pixar.

Tof! Meer aan 600 pagina's aan boeiend materiaal en vooral een boek waarvan je bij de afloop het gevoel hebt dat je toch iets meer inzicht hebt gekregen in de psyche van de man. Hij mocht dan niet altijd even goed bij zijn hoofd zijn geweest en een aantal vreemde keuzes hebben gemaakt, toch was hij één van de grote innovators van de laatste jaren.

4*

Study in Scarlet, A - Arthur Conan Doyle (1887)

Alternatieve titel: Een Studie in Rood

4,0
Sherlock Holmes, het is toch een heerlijk iconisch personage. Ik heb een hele hoop verhalen indertijd verslonden uit de bibliotheek en de recente BBC serie met Benedict Cumberbatch heeft de liefde terug laten opflakkeren. Ik heb al een tijd de Complete Collection (de twee volumes van Barnes and Nobles, een aanrader trouwens aangezien echt alles met betrekking tot Holmes is verzameld) in huis staan en meteen maar eens begonnen bij het begin.

Logischerwijs is dat deze A Study in Scarlet en het was weer van de eerste tot de laatste moment genieten. Ik was weliswaar vergeten dat het boek halverwege nogal abrupt van setting verandert (dat is dan ook het enige minpuntje dat ik tijdens het lezen ben tegengekomen aangezien het nu een beetje aanvoelt als twee verschillende boeken), maar beide delen zijn evenwaardig aan elkaar. Op zich ook wel handig in elkaar gestoken door Arthur Conan Doyle, want het relaas van Jefferson Hope geeft net dat beetje extra aan de gepleegde moorden. Mooi meegenomen natuurlijk dat ik ook niet meer juist wist hoe het plot in elkaar zat. Soit, ik ben ook aangenaam verrast dat de chemie tussen Watson en Holmes al zo snel zo goed in elkaar zit. Ik had wat schrik dat Conan Doyle hier nog wat zoekende ging zijn, maar daar is niets van te merken. De alwetendheid van Holmes moet je misschien wel liggen (vreemd trouwens dat hij een sneer uitdeelt naar Auguste Dupin van Edgar Allan Poe omdat Conan Doyle toch duidelijk schatplichtig is aan de creatie van Poe), maar ik vind de arrogantie heerlijk om te lezen.

Wat me echter nog het meest verbaast is het complete gebrek aan interesse bij dit debuut van toch wel één van werelds meest bekende detectives. Je zou verwachten dat de recente Holmes heroplevingen (de BBC reeks, de films met Robert Downey Jr, ...) ook terug wat interesse zou opwekken voor het bronmateriaal. Soit, ik kijk in ieder geval al uit naar de herlezing van de andere boeken.

4*