menu

Hier kun je zien welke berichten metalfist als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Magician, The - William Somerset Maugham (1908)

Alternatieve titel: De Wraak van een Magiër

3,5
Mijn eerste kennismaking met W. Somerset Maugham beviel me wel. Up at the Villa was een vermakelijk boekje dat niet al te lang duurde en de schrijfstijl van Maugham ligt me wel. Ik heb hier nog een serieuze voorraad van de man liggen en tussen de Dark Tower herlezingen door besloot ik er nog eens eentje van op te pikken. De keuze viel op deze The Magician, vooral opnieuw vanwege zijn beperkt aantal pagina's, en met goede moed aan begonnen.

Viel me wel op dat dit nogal taaier is dan Up at the Villa. In mijn editie zit nog een extra voorwoord genaamd A Fragment of Autobiography en daarin vertelt Maugham dat hij eigenlijk niet meer wist dat hij dit ooit heeft geschreven en dat het hem tijdens het herlezen verbaasde dat dit verhaal nog goed overeind bleef staan, alleen de uitvoerige schrijfstijl stak hem hier en daar wat tegen. Iets waar ik volmondig mee akkoord ben, want hoewel dit qua plot inderdaad heel wat intrigerender is dan Up at the Villa, is The Magician bij vlagen een erg taaie zit. Vooral het segment waar Margaret langzaamaan doordraait en allerlei visioenen krijgt is een opeenstapeling van ellenlange en herhalende zinnen. Zonde, want zoals eerder gezegd is dit voor de rest echt wel een degelijk boek. De spanning van Haddo (een soort van parodie op Aleister Crowley, die daar overigens niet mee gediend was) is voelbaar en ik vond het een aangename verrassing dat Arthur en de zijnen er niet in slagen om Margaret te redden. Verder vooral een boek waarbij je voelt dat de schrijver zich heeft geïnteresseerd in het thema om het zo geloofwaardig mogelijk te laten lijken. Mooi om te lezen in ieder geval hoe een aantal gebeurtenissen een man van de wetenschap zoals Arthur toch laten twijfelen.

Moet maar eens de overige boeken van Maugham ook gaan vastpakken. The Magician is ondertussen meer dan 100 jaar oud en toch blijft dit erg goed overeind staan. Alleen jammer dat de schrijfstijl, van de indertijd nog beginnende Maugham, niet zijn beste niveau haalde. Zit volgens mij wel een uitstekende film in trouwens. Hollywood, sla je slag!

3.5*

Maigret et Son Mort - Georges Simenon (1948)

Alternatieve titel: Maigret en Zijn Dode

3,5
Een tijd geleden was ik naar het tweede seizoen van Maigret met Rowan Atkinson aan het kijken en dan viel het me toch op hoe goed die verhalen toch wel in elkaar steken. In een ver verleden had ik voor het vak Frans wel eens een Maigret gelezen (La Pipe de Maigret als ik me niet vergis) maar dat viel wat tegen omdat ik de taal niet voldoende machtig ben. Dan maar eens terug eentje in het Nederlands proberen en op goed geluk aan Maigret et Son Mort begonnen.

Dat vertaalt netjes naar Maigret en zijn lijk en dat is een nogal globale titel voor een inspecteur die volgens mij wel regelmatig met een lijk wordt geconfronteerd. Beetje stom dat ik in heel het oeuvre van Simenon en zijn commissaris juist een boek haal dat al in de reeks met Rowan Atkinson verfilmd was (in het eerste seizoen, het was gelukkig al een jaar of 2 geleden dat ik die episode nog had gezien dus er kwamen maar sporadisch flarden terug en niets echt belangrijk) maar het is niet verrassend dat ze juist dit boek hebben gekozen. Het bevat de vertrouwde elementen van een misdaadroman en hoewel Simenon misschien net iets lang blijft door ratelen vooraleer hij Maigret alles uit de doeken laat doen, is het wel een erg vermakelijk plot. Maigret zelf blijft een fijn personage, maar ook de beschrijvingen van Parijs en de interacties met zijn collega's bij de politie tillen dit naar een hoger niveau. Verder is vooral ook het feit dat het een vrouw is die (voor een stuk) het brein is achter de bende ook redelijk verfrissend en krijg je met de bende van Picardië een soort van roversbende die doet denken aan De Voetbranders en De Bende van Jan De Lichte.

Tof! Simenon schreef talloze boeken over zijn commissaris en hoewel ik betwijfel of ik die ooit allemaal ga lezen, nodigt dit in ieder geval wel uit om hier meer van te lezen. Leest vlotjes weg en zit vol van memorabele personages. Volgens mij ook het soort reeks dat het wel tof maakt om wat in volgorde te lezen om te zien hoe bepaalde personages geïntroduceerd worden. Misschien dan maar eens op zoek gaan naar Pietr-le-Letton oftewel Maigret en de Onbekende Wreker.

3.5*

Manuscript Found in a Bottle - Edgar Allan Poe (1833)

Alternatieve titel: Manuscript in een Fles Gevonden; Handschrift, in een Fles Gevonden

3,5
Ik blijf met het gevoel zitten dat het kwartje nog niet helemaal gevallen is bij mij betreffende het werk van Edgar Allan Poe. The Gold Bug vond ik een vermakelijk tussendoortje en The Facts in the Case of M. Valdemar was alweer een stuk beter, maar mistte nog steeds de grootsheid waarmee iedereen de schrijver associeert. Hoog tijd dus om aan het derde kortverhaal in de bundel te beginnen.

De oplettende lezer zal al lang doorhebben dat het dus om deze Manuscript Found in a Bottle gaat. Een verhaal dat meer in de stijl ligt van Valdemar en dat is goed. Poe introduceert wederom een naamloos hoofdpersonage en aan de hand van een manuscript laat hij de man zijn belevenissen vertellen. Deze dagboekachtige stijl past goed bij de sfeer die Poe wilt creëren en het resulteert in een sterke opbouw. Wat me al eerder is opgevallen is dat Poe zo hypnotiserend te werk kan gaan. Hij bouwt vakkundig de spanning op, maar verpest het hier door een nogal teleurstellende climax waardoor het verhaal met een sisser eindigt. Poe laat zich inspireren door de vele verhalen van een spookschip (The Flying Dutchman onder andere), maar laat de kans liggen om zijn eigen steentje aan de legende bij te dragen. Ik had hem in ieder geval nog wel verder willen zien gaan.

Sterke opbouw dus, maar de laatste zin laat me met een gevoel van teleurstelling achter. Dit in tegenstelling tot The Facts in the Case of M. Valdemar waar de laatste zin nog een tijd na sidderde. Ik blijf Poe tot nu toe een vreemde schrijver vinden. Van de drie verhalen is er nog geen enkel van hetzelfde niveau. Vanavond eens aan A Descent into the Maelstrom beginnen

3.5*

Marilyn Monroe und Arthur Miller: Eine Nahaufnahme - Christa Maerker (1997)

Alternatieve titel: Marilyn Monroe en Arthur Miller: Een Close-Up

3,5
Degenen die me kennen van op MovieMeter en toch ook wel van hier op Boekmeter zullen al wel doorgehad hebben dat ik een grote fan ben van het oude Hollywood. In die periode had je één van de mooiste actrices aller tijden en bovendien één die in de loop der jaren een mythische status heeft verworven. Meer dan 50 jaar na haar dood spreekt zo nog altijd tot de verbeelding en is haar leven verantwoordelijk voor ettelijke tonnen papier. Ik heb het uiteraard over Marilyn Monroe.

En daar heeft de Duitse Christa Maerker het ook over in haar boek Marilyn Monroe en Arthur Miller: Een Close-Up. Het huwelijk met Miller was niet het enige huwelijk dat Monroe in haar levensloop zou ondergaan, maar het was wel het meest spraakmakend. Vooral vanwege het feit dat haar man de legendarische toneelschrijver Arthur Miller was en dat bleek voor veel mensen een onoverkomelijke combinatie te worden. Maerker heeft blijkbaar Miller's eigen geschreven biografie (Timebends) en de beste biografie over Monroe (die van Donald Spoto) gelezen en gebruikt die om dieper in te gaan op de relatie tussen de man en zijn vrouw. In vier hoofdstukken wordt de respectievelijke jeugd van beide personen, het huwelijk en de scheiding besproken. Maerker heeft weliswaar een vlotte stijl maar vervalt af en toe toch net iets te veel in een soort van roddelblad-achtige tekst, inclusief foto's met dubieuze subtekst. Vraag me eerlijk gezegd ook wat af wat juist de reden was om dit te maken aangezien ze vaak een soort van samenvatting van beide biografieën maakt.

Dat heeft echter wel als gevolg dat dit een uitstekend boek is voor iemand die zich eens wilt verdiepen in het leven van Monroe en Miller. Maerker heeft respect voor beide persoonlijkheden (en gaat gelukkig daarbij ook niet de kleine kantjes uit de weg) en in nog geen 200 pagina's slaagt ze er wel in om op papier te zetten wat Miller en Monroe in elkaar zagen.

3.5*

Marilyn Monroe: Fragments - Marilyn Monroe (2010)

Alternatieve titel: Ik Ben Alleen

4,5
Marilyn Monroe, het blijft voor mij één van de mooiste vrouwen (misschien zelfs wel de mooiste) die ooit heeft rondgelopen op deze planeet. Een nadeel aan die schoonheid is dat mensen lijken te denken dat Monroe niet meer dan dat was. Wanneer je je echter in haar leven verdiept, dan blijkt er een intelligente en empathische vrouw achter dat masker schuil te gaan. Een masker dat ze niet al te veel afdeed, maar met Fragments krijg je een meer dan verdienstelijke blik.

Hoewel dit naar alle waarschijnlijkheid verre van alles is wat Monroe heeft bij elkaar heeft geschreven, is dit toch een mooie verzameling. Stanley Buchthal en Bernard Comment (die allebei editor van dit boek zijn) hebben hun uiterste best gedaan om dit materiaal zo goed mogelijk weer te geven. Hoge kwaliteit scans van de teksten, een transcriptie (met hier en daar een aanvulling van een vergeten letter, dit in een andere kleur zodat het goed opvalt) en een vertaling naar het Nederlands. Ze doen ook een poging om via pijlen aan te duiden in welke volgorde de fragmenten op een pagina gelezen moeten worden (al is dit natuurlijk hun eigen keuze) en verduidelijken ze via een aantal notities bepaalde namen, plaatsen, ... Een serieus huzarenstukje als je het mij vraagt.

De verzameling van geschreven documenten varieert van gedichten tot brieven tot zelfs recepten. Niet alles is altijd even interessant (zeker de recepten bijvoorbeeld hadden geen toegevoegde waarde, al is dit een erg klein stuk in het boek), maar het mag duidelijk zijn dat Monroe hier op haar kwetsbaarst is. Haar breuk met Arthur Miller, haar opsluiting in het psychiatrisch ziekenhuis, ... Zware kost, maar het getuigt ook van haar poëtisch talent. Het boek wordt opgedeeld in verschillende hoofdstukken (wat eigenlijk gewoon aparte schriften zijn waarin ze schreef) en opgesmukt met een aantal foto's van een lezende Marilyn Monroe. Een paar extraatjes ook nog met een foto van de inhoud van haar bibliotheek, haar favoriete foto en de grafrede van Arthur Miller.

Iedereen die een mening wilt hebben over Marilyn Monroe moet dit lezen. Te vaak wordt ze afgedaan als een hersenloze bimbo (ik krijg werkelijk diarree van die tienermeisjes die foto's posten met een een zogenaamde quote van Monroe) en met Fragments kun je niet anders dan haar op een andere manier te zien.

4.5*

Masque of the Red Death, The - Edgar Allan Poe (1842)

Alternatieve titel: Het Masker van de Rode Dood

3,0
De kortverhalen (in de letterlijke zin van het woord, want de meesten geraken niet verder dan een 10 pagina's) van Edgar Allan Poe hebben tot nu toe een wisselend succes op mij. Af en toe heerlijk vermaak (The Black Cat!) en soms wat minder interessant (A Descent into the Maelstrom) waardoor het altijd wat afwachten is in welke categorie het volgende verhaal gaat vallen. Over The Masque of the Red Death kun je vrij kort zijn.

Het is één van de minste verhalen die ik tot nu toe van de schrijver heb gelezen. Mijn versie is ongeveer 5 pagina's lang en Poe gebruikt die voornamelijk om de verschillende kamers uit de doeken te doen. Hij geraakt echter niet verder dan de standaard Gotische setting en de aankomst van de mysterieuze gemaskerde voelt afgeraffeld aan. Ik had het beter gevonden mocht deze wat meer dood en verderf hebben gezaaid in plaats van direct voor de Prins te gaan waarna het verhaal eindigt. Vreemd ook dat Poe hier voor een verzonnen ziekte kiest. Hij zou naar het schijnt geïnspireerd zijn door onder andere tuberculose (Poe's vrouw leed hier ook aan), de pest en cholera, maar maakt er uiteindelijk dus een soort van combinatie van. Poe maakt ook weer gebruik van de nodige symboliek, heel het verhaal leest als een allegorie op het strijden tegen de sterfelijkheid van de mens, en dat zorgt ervoor dat het op zich nog wel een boeiende 10 minuten worden.

Het was alweer een tijdje gelezen dat ik nog iets van Poe had gelezen waardoor de andere verhalen niet meer vers in het geheugen zitten, maar hier kon ik op zich niet bijzonder veel mee. Leest vlot, mooie symboliek en een op zich wel interessant uitgangspunt, maar The Masque of the Red Death is te kort om echt effect te hebben.

3*

Men without Women - Ernest Hemingway (1927)

Alternatieve titel: Mannen zonder Vrouwen

4,0
Ik heb nogal een voorraadje aan Hemingway boeken liggen waar ik eigenlijk liever niet te snel doorheen lees. Het is nu al één van mijn favoriete schrijvers en ik wil zo lang mogelijk kunnen genieten van zijn werk, want een herlezing komt nooit in de buurt van die eerste keer. Het was eigenlijk vanwege de eenmalige vertoning van de verfilming van The Killers met Ava Gardner op het grote scherm dat ik voor Men without Women koos, maar toch ook weer weer weggeblazen door het bronmateriaal.

Hoogtepunt is ongetwijfeld datzelfde The Killers. Een verhaal van maar ongeveer een 10 pagina's, maar Hemingway beschrijft de situatie tussen Nick, George, de kok en de twee gangsters subliem. Zelden een verhaal gelezen waar de suspense zo van afdruipt. Hemingway is een schrijver die met erg weinig zinnen toch zo'n emoties teweeg kan brengen en dat merk je vooral in Hills Like White Elephants (over een abortus), In Another Country (over het gapende gat dat de dood van een geliefde kan achterlaten) en Now I Lay Me (over een soldaat die aan shellshock lijdt en niet meer durft te slapen). Het niveau van de overige verhalen mag er trouwens ook wel zijn. Misschien wel niet slecht om wat bekend te zijn met de nodige stierengevecht-termen voor The Undefeated, vond ik het moeilijkste verhaal in de bundel. Genoeg variatie ook in stijl, Today is Friday is zelfs een toneelstuk van 1 akte, en zelfs de kortste verhalen die enkel een dialoog van 1 bladzijde bevatten zijn de moeite waard.

Ik twijfel eerlijk gezegd tussen een ruime 4* of een nipte 4.5*, maar Che Ti Dice La Patria? (waarin Hemingway kritiek op het fascisme uit en meer wat oogt als een rommeltje) houdt me net een beetje tegen om echt volledig voor de 4.5* te gaan. Het mag in ieder geval duidelijk zijn dat ook dit weer een uitstekend Hemingway boek is, al spreekt hier misschien wel net iets te hard de fan. Ach, misschien zorgt de onvermijdelijke herlezing wel voor een verhoging

4*

Michael Palin's Hemingway Adventure - Michael Palin (1999)

Alternatieve titel: In het Spoor van Hemingway

3,5
Ik ben eerlijk gezegd niet zo'n reisdocumentairekijker waardoor Michael Palin bij mij wat uit the picture is verdwenen na zijn jaren bij Monty Python, al bewijzen de recente shows in de O2 arena dat ze eigenlijk nooit zijn weggeweest. Zodoende had ik zijn Hemingway reis ook compleet gemist, maar een tijd geleden kwam ik hier ineens het dagboek van tegen. Palin en Hemingway? Dat kan niet slecht zijn.

En dat is het ook niet. In het Spoor van Hemingway is, zoals de titel al doet vermoeden, een reis doorheen de locaties die een belangrijke rol in het leven van de schrijver hebben gespeeld. De reis werd 100 jaar na Hemingway's geboorte gedaan en in een aantal hoofdstukken komen onder andere Oak Park (Hemingway's geboorteplaats) en Idaho (waar de schrijver zelfmoord zou plegen) aan bod. Palin laat zich leiden door de locals en hun verering van Papa Hemingway en dit resulteert in soms vreemde taferelen zoals een Hemingway look-alike wedstrijd, die bovendien door hem met de nodige humor worden beschreven. Op sommige plaatsen is de aanwezigheid van Hemingway echter niet meer nadrukkelijk aanwezig waardoor Palin verplicht wordt om de boel met randzaken op te vullen. Zo is heel het stuk in de Dude Ranch niet bijzonder interessant en blijft het enkel overeind staan door de vermakelijke stijl van de acteur zelf. Er schijnt ook een audio-book van te bestaan dat wordt voorgelezen door hem, lijkt me ook wel leuk.

Soms nogal fragmentarisch, het is en blijft een dagboek natuurlijk, maar wel aangevuld met een aantal prachtige foto's van de hand van Basil Pao. Je hoeft trouwens niet noodzakelijk een fan te zijn van Hemingway aangezien Palin genoeg culturele zaken aandoet (een stierenloop bijvoorbeeld) om de liefhebber van dit soort reizen toch nog gelukkig te maken.

3,5*

Midsummer Night's Dream, A - William Shakespeare (1600)

Alternatieve titel: Een Midzomernachtsdroom

3,0
Ik ben nu al een tijd wat meer geïnteresseerd aan het geraken in Shakespeare. Als jonge tiener had ik Romeo & Juliet gelezen, maar dat was een jeugdboekeneditie en ik was op zich te jong om het verhaal echt te kunnen vatten. Vorige zomer was ik al bezig met het (her)ontdekken van Shakespeare, maar wegens tijdgebrek was ik daar weer mee opgehouden. Ik heb echter recentelijk een aantal boeken van de Bard goedkoop kunnen aanschaffen en A Midsummer's Night Dream's mocht de kop afbijten.

Al was dat gewoon omdat dit het eerste verhaal is in mijn editie van The Great Comedies & Tragedies. Een leuke opener leek het me, vooral omdat ik het verhaal ook helemaal niet kende, maar ik vind dit uiteindelijk toch één van de zwakkere verhalen van Shakespeare. A Midsummer Night's Dream is onder te verdelen in drie verhaallijnen: het aankomende huwelijk van Theseus en Hippolyta, de huwelijksproblemen van Oberon en Titania en de romantische lotgevallen van Hermia, Helena, Lysander en Demetrius met daartussen nog een groep figuren die een toneelstuk willen opvoeren. Ik vind het echter allemaal niet goed bij elkaar passen en de schwung die je bijvoorbeeld bij een Taming of the Shrew hebt ontbreekt. Je voelt dat dit oorspronkelijk is bedoeld als een niemendalletje ten begeleiding van een huwelijk en niet als een volwaardig stuk zoals Shakespeare ze later zou schrijven.

Daar komt dan ook nog eens bij dat het hele idee van feeën me niet echt aanspreekt, wat voor dit verhaal behoorlijk nefast is. Het leest gelukkig allemaal erg vlot (het is volgens mij ook één van Shakespeare's kortste werken) en ik blijf wel fan van de vrolijke en luchtige stukken die hij heeft gemaakt. Over het algemeen toch één van zijn mindere werken.

3*

Mij Tarzan, Jij Jane: Ruwe Bolster, Blanke Pit - Thomas Leeflang (1978)

2,0
Een tijd geleden heb ik eens een boxset gekocht met alle Johnny Weismuller & Maureen O'Sullivan Tarzan films in en dat bleek eigenlijk wel een leuke reeks te zijn. Nu deed Tarzan het sowieso nooit slecht ten huize Metalfist (ik heb nog altijd een filmposter in bezit van de Disney tekenfilm) en ook de "reboot" genaamd The Legend of Tarzan uit 2016 was één van de beste films van dat jaar. Niet lang daarna kwam ik op een bibliotheekverkoop dit boek van Thomas Leeflang tegen en hoewel het een schrijver is die ik niet enorm hoog heb zitten, leek het me de aankoop van nog geen euro wel waard te zijn.

Al was het maar vanwege een aantal erg mooie foto's. Die blijven inderdaad mooi en Leeflang geeft hier en daar nog een interessante uitleg of weetje, maar zoals gewoonlijk moet je dat weer met een flinke korrel zou nemen. Leeflang heeft het 'nadeel' dat hij dit soort werk maakte in een tijd dat het internet nog niet bestond zoals we het nu kennen, laat staan dat er sites als MovieMeter en IMDB bestonden, maar hij laat zich teveel leiden door 'persoon X heeft me dat ooit eens verteld en persoon X is een vriend dus ik neem dat voor waarheid aan' weetjes. Zo heeft hij het op een bepaald moment over het feit dat de spreuk boven de leeuw van MGM eigenlijk Ars Artis Gratia hoort te zijn en niet Ars Gratia Artis maar daar is werkelijk niets van terug te vinden, al beken ik eerlijk dat ik ook geen Latijn ken. Verder is dit vooral vaak een herhaling van eerder gemaakte statements (je moet maar voor de lol eens tellen hoe vaak hij vermeld dat Buster Crabbe de rol van Flash Gordon heeft gespeeld) en is dit qua layout een erg vreemd boek. Het is namelijk opgezet als een soort van krantenartikel waardoor een bladzijde bestaat uit 2 verticale kolommen in plaats van horizontale alinea's.

Reken daar dan ook nog eens talloze spelfouten (Marlyn Monroe en regissiers onder andere) bij en de vreemde keuze om foto's te plaatsen bij hoofdstukken die daar niets mee te maken hadden (gaat het over Tarzan acteur nummer 10, dan krijg je foto's en weetjes van Tarzan acteur nummer 12 bijvoorbeeld) en dan zit je eigenlijk gewoon met een onverzorgd naslagwerk. Een naslagwerk bovendien dat vandaag de dag hopeloos achterhaald voelt.

2*

Mijn Leven met Patrick Haemers - Denise Tyack en Peter Boeckx (2012)

2,5
Nu dat De Bende van Nijvel de laatste tijd weer actueel is (met onder andere de verfilming van Niet Schieten, Dat Is Mijn Papa! Overlever van de Bende van Nijvel) schoot het me opeens te binnen dat ik hier nog altijd een boek had liggen over de Bende Haemers. Niet dat die aan elkaar gelinkt zijn (althans toch niet dat ooit bevestigd is, er is wel een tijd gedacht dat Patrick Haemers de rol van De Reus in de Bende van Nijvel opnam) maar vond het meteen wel het geschikte moment om hier me eens in te verdiepen.

Temeer omdat ik de documentaire die is voortgekomen uit de interviews tussen Peter Boeckx en Denise Tyack (die interviews worden hier niet gebundeld, maar Boeckx heeft Tyack de kans gegeven om alles neer te schrijven zoals zij dat wilde terwijl hij aanvult met de wat 'drogere' informatie zoals exacte bedragen van de buit en dergelijke) enorm interessant vond. In dat opzicht valt dit dan ook wat tegen omdat je nooit het gevoel krijgt dat dit een meerwaarde is op hetgeen dat al eerder over de Bende is geschreven. Meer zelfs, Tyack vertelt eigenlijk bijzonder weinig (misschien hier en daar eens een onthulling zoals dat er bijvoorbeeld in de beginjaren nog een extra lid is geweest en dat die gestopt was vooraleer ze echt bekend geraakten) en geraakt uiteindelijk niet verder dan een soort van bouquet roman waar ze beschrijft hoeveel keren ze seks had met Haemers en hoe dat voelde. Allemaal goed en wel voor de liefhebber maar ik heb weinig behoefte aan de zoveelste vrijpartij. Verder wel intrigerend om te zien hoe ze geen schuldbesef lijkt te hebben en hoe ze er in godsnaam in slaagden om op korte tijd er zoveel geld door te jagen. Ik vermoed dat er echter betere boeken bestaan rond dit thema, ik kan het me niet voorstellen dat dit hèt naslagwerk is dat je moet lezen om op de hoogte te zijn van de bende.

Om de x aantal pagina's worden er ook nog wat foto's afgedrukt van gelukkigere tijden tussen Haemers en Tyack maar ook daar wordt er snel in de herhaling gevallen. Wat overblijft is dus een intieme blik tussen de twee geliefden maar wat er bijvoorbeeld juist misloopt met de schoonouders blijft in het ongewisse. Neen, dan kun je beter de documentaire eens ergens proberen te kijken. Stukken interessanter in ieder geval, wat op zich bewonderenswaardig is aangezien het dus om hetzelfde materiaal gaat.

2.5*

Mistress Masham's Repose - T.H. White (1946)

Alternatieve titel: Het Kasteel van Malplaquet

3,0
Ik kan me mijn eerste kennismaking met T.H. White nog perfect voorstellen. Ik moet een jaar of 17 zijn geweest en op goed geluk in De Slegte een tweedehands editie The Once and Future King (+ The Book of Merlyn) gekocht. Grotendeels omdat ik toen (en nu nog steeds) door Koning Arthur gefascineerd was en ik werd toen compleet weggeblazen. Wat nog mooier was: de herlezing een aantal jaren geleden was ook nog steeds de moeite. Groot was dan ook de vreugde toen ik eens in de Kringloopwinkel deze Mistress Masham's Repose vond.

Zoals wel vaker het geval is bij mij - ik heb nu eenmaal echt nog veeeeeel ongelezen werk in de kast staan - bleef het boek even wat stof verzamelen, maar een aantal dagen geleden eindelijk eens aan begonnen. Ik had er misschien wel goed aan gedaan om iets meer voorbereid te zijn op wat ik te lezen ging krijgen. Zo is dit een soort van onofficiële sequel op Gulliver's Travels (heb ik al in geen 20 jaar meer gelezen..) en is het eigenlijk ook een jeugdboek. Dat laatste hoeft niet noodzakelijk slecht te zijn natuurlijk, maar wanneer je die fenomenaal beschreven driehoeksverhouding tussen Arthur, Lancelot en Guinnevere gewend bent.. Dan komt het voorspelbare plotje over een tienjarig weesmeisje dat door haar voogden benadeeld wordt nogal taai over. Maria zelf is bij vlagen dan ook nog eens een redelijk onuitstaanbaar kind en de professor is vooral vermoeiend. Hier en daar sluimert de stijl van White die ik bij The Once and Future King zo goed vond wel door de pagina's, maar echt geweldig wordt het toch nergens.

Ik bleek al het merendeel van White's oeuvre gelezen te hebben volgens Boekmeter maar blijkbaar heeft de man veel meer geschreven dan dat tot nu toe op de site is gekomen. Een oeuvre dat erg lastig te vinden is? Ik vermoed het. De Nederlandse vertaling bevat trouwens maar enkel aan het begin een illustratie, zonde dat het werk van Fritz Eichenberg er gewoon is tussenuit gehaald aangezien een vlugge search op Google wel wat moois laat zien.

3*

Mockingjay - Suzanne Collins (2010)

Alternatieve titel: Spotgaai

3,5
Aha, het derde deel van de Hunger Games trilogie. Een reeks die indertijd redelijk vaak met Harry Potter werd vergeleken en die uitgegroeid is tot een solide reeks (zowel boek als film) met een grote groep aan fans. Na het lezen van de eerste twee boeken bleek ik echter zowat tussenin te zitten. Absoluut geen slechte boeken, het tweede deel kon zelfs op 4* rekenen, maar ik zie de klassiekerstatus niet echt. Misschien ging dit derde deel mijn ogen openen.

Niet echt eerlijk gezegd aangezien dit misschien wel het minste deel is van de drie. Na 2x de Hunger Games op zich te hebben laten opdraven in haar boeken, voelde schrijfster Suzanne Collins zich blijkbaar verplicht om het over een andere boeg te gooien. Een slimme zet, want om Katniss nu voor de derde keer te laten deelnemen... Dat had inderdaad geen goed idee geweest. Het probleem is echter dat ze nu voor ontgonnen terrein staat en uiteindelijk maar probeert om met de zelfmoordmissie naar Snow terug die sfeer van de Games te creëren aan de hand van een aantal vallen. Die komen echter niet altijd even goed zijn recht en bovendien komen er een aantal personages erg bekaaid af. De dood van Prim en Finnick is onverwachts, maar niet in de goede zin van het woord omdat het echt letterlijk uit de lucht komt gevallen. Er is geen enkele opbouw en Collins maakt zich er uiteindelijk ook maar snel snel vanaf. Gelukkig is en blijft ook dit boek wel een echte pageturner. Collins weet handig gebruik te maken van kleine climaxen aan het einde van een boek, op een manier zoals ik alleen Stephen King dat nog maar heb weten doen, waardoor je toch telkens maar verder wilt blijven lezen.

Blij dat ik de franchise eens een keer heb gelezen, het waren een aantal vermakelijke avonden in ieder geval. De hoge status die deze reeks heeft gekregen in de afgelopen jaren is me echter een brug te ver. Zeker het einde van dit deel voelt erg afgeraffeld aan, in die zin is de vergelijking met Harry Potter wel terecht. Die epiloog werkte daar ook voor geen meter.

3.5*

Moon Is Down, The - John Steinbeck (1942)

Alternatieve titel: De Vliegenvanger

3,5
De laatste tijd is het terug wat gezakt, maar er is een periode geweest dat ik regelmatig Kringloopwinkels deed en een x aantal maanden (of misschien zelfs jaren) geleden had ik opeens een goede vondst. Ongeveer een 12 Engelstalige pockets van John Steinbeck en best nog in goede staat, toch hetgeen je mag verwachten voor 70 cent per stuk. Toen een voorraadje meegenomen en het frustreerde me dat ze nog steeds ongelezen in de kast stonden, vandaar dat de bezoekjes aan de Kringloopwinkel ook zijn teruggeschroefd..

Maar op goed geluk (niet helemaal aangezien ik gewoon één van de meer dunne boeken heb gekozen) eens iets van Steinbeck uit de kast gepakt en de verwachtingen zijn uitgekomen. Nog niet helemaal het niveau dat ik van de schrijver verwacht, al ga ik gewoon uit van de verfilming van East of Eden, maar Steinbeck levert een interessant oorlogsverhaal af. Hoewel hij het allemaal redelijk in het midden laat, heeft de aandachtige lezer al snel door dat het een allusie op Wereldoorlog II is (Memories of defeats in Belgium and France 20 years ago wordt er op een bepaald moment gezegd) en voelt dit vooral aan als propaganda. Niet zo verwonderlijk ook als je het jaartal waarin dit is uitgekomen in het achterhoofd houdt, maar ik kan me voorstellen dat er menig man en vrouw geïnspireerd zijn geraakt door het verhaal van Mayor Orden, Docter Winter en de rest van de bewoners van het naamloze stadje. Vreemd genoeg situeert mijn pocket op de achterflap dit in Noorwegen en dat heb ik dan wel weer gemist.

Het nodigt in ieder geval wel uit om eens meer van Steinbeck te gaan lezen. The Moon is Down leest vlotjes weg, al prefereer ik net iets kortere hoofdstukjes voor het slapen gaan maar dat terzijde, en hij weet met weinig woorden toch een zekere diepgang in de personages te leggen. Zeker zo'n Annie (de kokkin die eigenlijk de 'revolutie in gang zet omdat er soldaten op de veranda zitten met vuile voeten) is een heerlijk figuur.

3.5*

Moonraker - Ian Fleming (1955)

Alternatieve titel: Hoog Spel

3,5
De verfilming van Moonraker is me altijd bijgebleven als één van de slechtste films in de James Bond saga. Een ongeïnspireerde Roger Moore, de terugkeer van Jaws die compleet overbodig was en gewoon heel dat ruimte-aspect vond ik niet al te interessant. Ik verwachtte dan ook niet bijzonder veel van het originele boek, maar al snel bleek dat het hier toch om een ander soort verhaal ging. Hopelijk een betere zit dan Live and Let Die.

En ja, dat mag gezegd worden. Van de eerste drie boeken blijft Casino Royale mijn favoriet, maar Moonraker kan ook wel zijn mannetje staan. Weliswaar niet altijd even interessant (jongens toch, wat ging dat kaartspelletje aan het begin toch langzaam en dan ook nog zo vreselijk slaapverwekkend geschreven, er leek maar geen einde aan te komen), maar je begint meer en meer nieuwsgierig te worden naar het verdere verloop. Beetje jammer wel dat je de uiteindelijke twist dat Drax een Nazi is van vrij ver ziet aankomen, maar je moet Fleming bewonderen dat hij hier geen eindeloze climax van maakt. Zonder al te veel boe of bah eindigt het verhaal en Bond mag zelfs in het stof bijten wanneer het op vrouwen aankomt. Een echte womanizer in de films, maar in de boeken heeft hij toch meer pech precies. Een boek ook dat zich op weinig exotische locaties afspeelt en ook dat geeft net dat beetje extra naar mijn gevoel. We hebben allemaal wel eens de kliffen van Dover gezien (even terzijde, het is ook een geweldig nummer van Eric Johnson) en de gebeurtenissen hier deden me meer dan alles anders wat er in Live and Let Die gebeurde.

Aangenaam verrast. Moonraker komt nogal traag op gang en net als de vorige keer moest ik me wat door de schrijfstijl van Fleming worstelen (de eerste drie boeken heb ik in oude Zwarte Beertjes edities die regelmatig spelfouten bevatten, vraag me of de nieuwere versies misschien beter zijn qua stijl) maar uiteindelijk toch wel overstag gegaan. Hij mocht alleen wel eens wat betere boekcovers kiezen, wat een misbaksels allemaal.

3.5*

Moveable Feast, A - Ernest Hemingway (1964)

Alternatieve titel: Amerikaan in Parijs

4,5
A Moveable Feast is één van de boeken van Hemingway die postuum zijn uitgebracht. Je zou denken dat het lijkenpikkerij en easy money is (wat vaak wel het geval is, want zie maar naar de talloze Jimi Hendrix CDs die nog steeds uitkomen), maar zo af en toe kan het best wel eens interessant zijn. A Moveable Feast werd aangepast en samengesteld door Hemingway's vierde vrouw, Mary, aan de hand van manuscripten en notities. Het boek kwam in eerste instantie uit in 1964, dus 3 jaar na de dood van Hemingway, en kreeg een revised edition in 2009 via kleinzoon (van Hemingway's tweede vrouw Pauline) Sean Hemingway.

Ik heb zelf de Mary versie gelezen en ben daar erg tevreden over, al kun je nooit zeker zijn of het uiteindelijke boek in deze vorm door de oorspronkelijke schrijver zou zijn uitgebracht. Zo heeft Gerry Brenner, die de paper “Are We Going to Hemingway's Feast?” schreef, daar serieus zijn twijfels over gekregen toen hij de notities van Hemingway had bekeken, maar volgens A.E. Hotchner, die als vriend van Hemingway een bijna complete draft door schrijver zelf onder ogen kreeg, is de Mary versie bijna identiek aan wat hij toen zag. Hij kreeg de indruk dat de 2009 versie (die een aantal hoofdstukken verplaatst en hier en daar tekst toevoegt/verwijdert) vooral bedoeld was om de niet echt flatterende verwijzingen naar Pauline te verbloemen.

Soit, weet dus waar je aan begint, maar vooral: laat het boek om deze reden niet links liggen! A Moveable Feast gaat over de periode die Hemingway spendeerde in de jaren '20 in Parijs. Het is een soort van memoires (al zegt hij zelf in het voorwoord dat dit als fictie beschouwd moet worden) van een man op leeftijd. De nostalgie spat van de pagina's en Hemingway's typische schrijfstijl leent zich perfect voor deze trip down to memory lane. Soms ietwat fragmentarisch te noemen doordat een hoofdstuk zich vooral op een persoon (schrijvers zoals Ezra Pound en F. Scott Fitzgerald) concentreert en vaak jaren overspant, maar toch voelt het boek zoals gewoonlijk aan als een mooi geheel. Hemingway speelt met de gevoelens van de lezer en dompelt ze onder in mix van warmte, humor en liefde. Om hem/haar naar het einde toe dan even een serieuze trap in de maag te geven. In een hoofdstuk dat breekt met de rest van het boek is Hemingway enorm openlijk en krijgt de vrolijke nostalgie een wrange nasmaak. In een paar zinnen voel je een schrijver die spijt heeft van bepaalde zaken in zijn leven (dat ik niet wist dat hij een affaire had met Pauline terwijl hij getrouwd was met Hadley zorgde nog meer voor het schokeffect) en dat is voor mij de kracht van Hemingway. In een flits kan hij een verhaal zo compleet omgooien dat het niet één maar twee of zelfs drie extra lagen krijgt.

Ik heb de 2009 versie niet gelezen, maar ik neig sowieso al meer naar de 1964 editie aangezien die nog is samengesteld door mensen die effectief met Hemingway hebben samengewerkt. Al ben ik op zich wel geïnteresseerd geraakt naar de extra hoofdstukken, dus toch eens op zoek gaan naar de andere versie. In ieder geval één van Papa Hemingway's beste boeken.

4.5*

Mr. Bliss - J.R.R. Tolkien (1982)

Alternatieve titel: Meneer Blijleven

3,0
Ik ben al langer bezig om het Lord of the Rings universum van Tolkien eens volledig te lezen, maar hier en daar heb ik ook nog iets niet-Hobbit gerelateerd liggen. Niet dat dat altijd het meest interessante werk is, Smith of Wootton Major bijvoorbeeld stelt echt niet veel voor, maar ik had Mr. Bliss vooral gekocht om het later te kunnen voorlezen aan mijn nichtje. Die zit nu zowat in die periode, maar ik had eigenlijk absoluut geen idee voor welke leeftijd dit eigenlijk haalbaar is.

Dan zelf maar eens even op het gemakje lezen om een goed beeld te krijgen van Mr. Bliss. Mijn nichtje is ondertussen iets meer dan 2 jaar, maar dat is volgens mij nog wat te jong. Dat terzijde, het is ook niet zo'n indrukwekkend kinderboek eerlijk gezegd. Het concept van Mr. Bliss (een ietwat klungelig mannetje dat een auto koopt en daar allerlei dingen met meemaakt) is een redelijk interessant uitgangspunt, maar het begint halverwege wel danig te slepen. Ik ben ook niet helemaal overtuigd van de uitwerking trouwens. Dit werd gepubliceerd nadat Tolkien gestorven was (hij heeft het gemaakt kort na The Hobbit en toen werd het als te duur om uit te brengen beschouwd) en sinds 1957 - toen hij het manuscript verkocht had - heeft hij er niets meer mee gedaan. De tekeningen zijn op zich wel mooi, maar het handschrift van Tolkien is erg kregelig en bij vlagen redelijk slecht leesbaar. Gelukkig hebben ze bij uitgeverij Mynx wel op elke pagina een Nederlandse vertaling gezet, maar daar staan jammer genoeg een paar foutjes in. De manier waarop hij de afbeeldingen becommentarieert is wel leuk trouwens en zorgt nog voor een aantal leuke momentjes.

Maar qua personages zijn eigenlijk vooral de beren leuk en is het grappig om te zien dat Tolkien 2 namen uit het Lord of the Rings universum (Gaffer Gamgee en Boffin) hergebruikt. Een tussendoortje, maar dan vond ik Bilbo's Last Song toch nog net iets beter. Ik blijf het dan ook vreemd vinden dat sommige werken van Tolkien hier op de site zo unaniem gelauwerd worden, precies alsof ik iets mis maar ik zie het echt niet.

Nipte 3*

Murders in the Rue Morgue, The - Edgar Allan Poe (1841)

Alternatieve titel: De Moorden in de Rue Morgue

3,5
Met The Murders in the Rue Morgue ben ik aan één van de meest gekende Edgar Allan Poe verhalen aangekomen. Ik kende het weliswaar al wel van het gelijknamige nummer van Iron Maiden (te vinden op Killers, één van hun beste platen), maar gelukkig blijkt dat een niet getrouwe hertelling van het verhaal te zijn. Poe stelde me tot nu een tikkeltje teleur en ik was benieuwd wat dit ging geven.

En er is veel goeds aan The Murders in the Rue Morgue. Poe maakt hier één van de eerste detective verhalen ter wereld (misschien wel het eerste?) en legt daarbij de basis voor iconische figuren zoals Hercule Poirot en Sherlock Holmes. Iets wat de status die Poe vandaag de dag nog altijd heeft bijna rechtvaardigt. Er is echter ook wel wat op te merken aan het verhaal en dat is vooral toch de langdradigheid waarmee Poe te werk gaat. Heel de intro over het analytisch denken had voor mij niet gehoeven en ik moet zeggen dat het idee van een ontsnapte orang-oetan (vond vooral de link tussen getuigen die verscheidene talen in het gebrul herkennen wat vergezocht) me ook niet helemaal kon bekoren. Vind het eigenlijk ook vreemd waarom Poe zijn kortverhalen over het algemeen niet wat weet in te korten, want hij verliest zich iets te vaak in een vorm van herhaling naar mijn gevoel. Gelukkig haalt hij hier wel terug het niveau van The Facts in the Case of M. Valdemar wanneer het op beschrijvingen aankomt en dat is erg aangenaam om te lezen.

Sowieso één van de beste Poe verhalen die ik tot nu toe ben tegengekomen (al gebiedt de eerlijkheid me te zeggen dat dit nog maar het 5e verhaal is), maar ik mis nog steeds de klik die hem zo fantastisch zou maken. Ik begin me zelfs af te vragen of die er nog gaat komen.

3.5*

Music for Chameleons - Truman Capote (1980)

Alternatieve titel: Muziek voor Kameleons

4,5
Ik heb wel eens de neiging om van auteurs die me wel iets lijken, ineens een hele hoop van hun oeuvre te kopen. Een ietwat vreemde actie aangezien ik nooit 100% zeker weet of de auteur me überhaupt gaat liggen (Jack Vance is zo'n tegenvaller) en ik had me voorgenomen om daar mee op te houden. Van Truman Capote had ik ook al een aantal boeken liggen en het was eigenlijk puur en alleen de naam van Marilyn Monroe die me overhaalde om dit toch aan te schaffen.

Want de mooiste actrice aller tijden is één van de onderwerpen in het derde gedeelte van het boek en eerlijk gezegd? Geen seconde spijt van de aanschaf gehad en ik heb me meteen voorgenomen om komend jaar wat meer van Capote te lezen. Nocturnal Turnings - het laatste verhaal in dit boek - is veruit het minste doordat Capote hiermee een gesprek met zichzelf aangaat en dat werkt voor geen meter, maar Handcarved Coffins is werkelijk geniaal te noemen. Vind Capote qua stijl eigenlijk wel wat weg hebben van Ernest Hemingway, één van mijn favoriete schrijvers, maar blijkbaar had Capote geen hoge pet van Papa Hemingway aangezien hij hem in dit boek als één van zijn minst favoriete schrijvers benoemt. Soit, hoewel niet alles even interessant wordt gebracht, is de manier waarop Capote het brengt dat wel. Het is ook een voordeel dat Music for Chameleons voor het grootste deel kleine aparte verhaaltjes zijn. Handcarved Coffins bewijst dat een langer verhaal van Capote ook kan werken, maar ik heb eerlijk gezegd een beetje schrik dat het op den duur teveel narcisme gaat zijn.

Ach, zorgen voor later en bovendien zijn het zorgen die niet voor dit boek opgaan. Altijd fijn om opeens door een boek verrast te worden en Capote lijkt me een schrijver te zijn die zich wel eens in mijn top 10 zou kunnen gaan nestelen. Heb nog In Cold Blood en Other Voices, Other Rooms liggen. Ben benieuwd!

4.5*