Hier kun je zien welke berichten misterfool als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
Tafereel van de Overwintering der Hollanders op Nova Zembla in de Jaren 1596 en 1597 - Hendrik Tollens (1819)
Alternatieve titel: De Overwintering der Hollanders op Nova Zembla
4,0
2
geplaatst: 11 augustus 2023, 21:36 uur
--“Uit deernis met de ramp, die 't opzet kosten zou, Geeft zij den tegenwind voor de afgebeden kou.
Maar, vruchtloos is haar wenk op voogd en scheepsgezellen: 't Was Neerland niet meer vreemd, natuur de wet te stellen!” --
In mijn jeugd namen mijn ouders enkele uitzendingen van de NPO voor me op; zo ook een programma over Willem Barentsz (1). Het verhaal maakte indruk. Nog steeds vind ik het een interessant thema: de mens in verzet tegen de ongerepte natuur. Geen wonder dat dit grootgedicht mijn interesse wekte. Verder wil ik me verdiepen in de romantiek en hun kritiek op een mechanisch, rationeel wereldbeeld. Tollens schijnt in Nederland een van de bekendere schrijvers van deze stroming te zijn (2). Schrijvers binnen de romantiek hanteren hoogdravend taalgebruik en dat is hier niet anders. Desalniettemin is de taal niet onduidelijk. In tegendeel! Zelfs 200 jaar na dato leest dit gedicht makkelijk weg. Bovendien voegt de rijm sfeer toe aan de natuurbeschrijvingen. Passages als de onderstaande waardeer ik daardoor zeer:
--“t Zijn klippen van rondom, zoo ver de blikken snellen, 't Zijn rotsen louter ijs, die topzwaar overhellen; die, van den vloed geknaagd en door den wind gekraakt, den dood bedreigen aan den eerste, die hen naakt.”--
Het creëert een mythologische dreiging die men normaal aantreft bij gothic horror. Het vormt bovendien een mooi tegenwicht voor de dwepende teneur van deze dichter (iets waar de tachtigers hem meedogenloos op zouden aanvallen). Het vormt geen stoorzender. Wellicht wordt het stoïcijnse vertrouwen op Gods genade te veel benadrukt. Ik zou verder meer psychologische diepgang willen zien. De zeevaarders worden immers niet minder heldhaftig als ze eens tegen hun onrechtvaardige lot tieren. Ach ja; het is een lofzang en in die voege vormt het een fijne leeservaring.
--"“Vaarwel, rampzalig oord, misdeeld van elken zegen! Geen voet betreê uw boôm, geen adem waai u tegen! Blijf onbezocht en woest en afgescheurd van de aard ...Vaarwel, ongastvrij oord, door Heemskerks ramp vermaard!”"--
Maar, vruchtloos is haar wenk op voogd en scheepsgezellen: 't Was Neerland niet meer vreemd, natuur de wet te stellen!” --
In mijn jeugd namen mijn ouders enkele uitzendingen van de NPO voor me op; zo ook een programma over Willem Barentsz (1). Het verhaal maakte indruk. Nog steeds vind ik het een interessant thema: de mens in verzet tegen de ongerepte natuur. Geen wonder dat dit grootgedicht mijn interesse wekte. Verder wil ik me verdiepen in de romantiek en hun kritiek op een mechanisch, rationeel wereldbeeld. Tollens schijnt in Nederland een van de bekendere schrijvers van deze stroming te zijn (2). Schrijvers binnen de romantiek hanteren hoogdravend taalgebruik en dat is hier niet anders. Desalniettemin is de taal niet onduidelijk. In tegendeel! Zelfs 200 jaar na dato leest dit gedicht makkelijk weg. Bovendien voegt de rijm sfeer toe aan de natuurbeschrijvingen. Passages als de onderstaande waardeer ik daardoor zeer:
--“t Zijn klippen van rondom, zoo ver de blikken snellen, 't Zijn rotsen louter ijs, die topzwaar overhellen; die, van den vloed geknaagd en door den wind gekraakt, den dood bedreigen aan den eerste, die hen naakt.”--
Het creëert een mythologische dreiging die men normaal aantreft bij gothic horror. Het vormt bovendien een mooi tegenwicht voor de dwepende teneur van deze dichter (iets waar de tachtigers hem meedogenloos op zouden aanvallen). Het vormt geen stoorzender. Wellicht wordt het stoïcijnse vertrouwen op Gods genade te veel benadrukt. Ik zou verder meer psychologische diepgang willen zien. De zeevaarders worden immers niet minder heldhaftig als ze eens tegen hun onrechtvaardige lot tieren. Ach ja; het is een lofzang en in die voege vormt het een fijne leeservaring.
--"“Vaarwel, rampzalig oord, misdeeld van elken zegen! Geen voet betreê uw boôm, geen adem waai u tegen! Blijf onbezocht en woest en afgescheurd van de aard ...Vaarwel, ongastvrij oord, door Heemskerks ramp vermaard!”"--
Thérèse Raquin - Émile Zola (1867)
4,0
2
geplaatst: 6 juni 2020, 16:50 uur
Thérèse Raquin is een roman over overspel en moord. In de editie die ik las, komt allereerst de schrijver aan het woord. Plechtig benadrukt Émile Zola dat het boek geschreven is - geheel volgens de uitgangspunten van het naturalisme- omwille van een welhaast wetenschappelijke interesse in tegengestelde persoonlijkheden die het slechtste in elkaar naar boven halen. Ik verwachte een documentaire achtige verteltrant. Aanvankelijk kreeg ik die ook.
Mooi droog, doch ietwat dreigend, beschrijft Zola hoe het hoofdpersonage opgroeit als nicht van een garen- en bandverkoopster. Thérèse's bepaald niet glorieuze leven is al voor haar uitgestippeld: een druilerige baan en een sullige echtgenoot in de vorm van Camille. Dan doet er zich echter een mogelijkheid tot ontsnapping aan in de vorm van de boerse, aspirant-schilder Laurent. Het overspel en de opbouw naar de moord op Camille worden minutieus beschreven.
De verdrinkingsdood van Camille blijkt echter aanleiding te zijn voor een geniepige stijlbreuk naar een psychologisch horrorverhaal. Geestverschijningen in schilderijen en verlamde oude dames met boze ogen worden onder meer van stal getrokken. Het deed mij enigszins aan Edgar Allan Poe denken. Deze stroomversnelling, waarin de hoofdkarakters steeds dieper in de miserie worden getrokken, is intrigerend, spannend en luguber. Als ik niet beter had geweten dan zou ik haast verwachten dat de mededeling aan het begin een soort post-modernistische meesterzet was van Zola, aangezien dit gedeelte mij hierdoor compleet overdonderde.
Al met al zie ik in Thérèse Raquin wel een klein meesterwerkje. Wellicht zou vandaag de dag het verhaal met iets meer tempo worden verteld. Ik heb me echter voor geen seconde verveeld! Émile Zola is in ieder geval een schrijver waar ik meer van wil lezen.
Mooi droog, doch ietwat dreigend, beschrijft Zola hoe het hoofdpersonage opgroeit als nicht van een garen- en bandverkoopster. Thérèse's bepaald niet glorieuze leven is al voor haar uitgestippeld: een druilerige baan en een sullige echtgenoot in de vorm van Camille. Dan doet er zich echter een mogelijkheid tot ontsnapping aan in de vorm van de boerse, aspirant-schilder Laurent. Het overspel en de opbouw naar de moord op Camille worden minutieus beschreven.
De verdrinkingsdood van Camille blijkt echter aanleiding te zijn voor een geniepige stijlbreuk naar een psychologisch horrorverhaal. Geestverschijningen in schilderijen en verlamde oude dames met boze ogen worden onder meer van stal getrokken. Het deed mij enigszins aan Edgar Allan Poe denken. Deze stroomversnelling, waarin de hoofdkarakters steeds dieper in de miserie worden getrokken, is intrigerend, spannend en luguber. Als ik niet beter had geweten dan zou ik haast verwachten dat de mededeling aan het begin een soort post-modernistische meesterzet was van Zola, aangezien dit gedeelte mij hierdoor compleet overdonderde.
Al met al zie ik in Thérèse Raquin wel een klein meesterwerkje. Wellicht zou vandaag de dag het verhaal met iets meer tempo worden verteld. Ik heb me echter voor geen seconde verveeld! Émile Zola is in ieder geval een schrijver waar ik meer van wil lezen.
Treasure Island - Robert Louis Stevenson (1883)
Alternatieve titel: Schateiland
2,5
1
geplaatst: 20 december 2020, 13:13 uur
Het avonturenverhaal ligt mij wellicht niet echt (uitzonderingen daargelaten). Enerzijds kan actie en sensatie een boek spannender maken, maar anderzijds ontbeert een narratief zo al snel diepgang. De zoveelste vechtscene verliest exponentieel zijn impact. Dit is een van de valkuilen waar Treasure Island intrapt.
Dit boek voelt daarnaast oubollig aan. Mijns inziens zijn hier twee redenen voor. Ten eerste zijn bepaalde beschrijvingen clichématig. De lezer mag ruwe rumzuipende zeevaarders, met papagaaien en afgezette benen, verwachten. Dit soort figuren zoeken ook nog eens naar een schat verborgen onder een kruisje. Goed, het banale van deze beeldvorming kan het boek niet worden aangerekend. Het was origineel toen Stevenson ze opschreef. Niettemin zijn deze beelden daarna zo veelvuldig ingezet dat de impact heden ten dage verloren gaat. Ten tweede voelt het boek gehaast aan. Zo besteedt de schrijver te weinig tijd aandacht aan het uitwerken van karakters en het scheppen van een sfeer. De actie staat centraal en de actoren blijven prentachtig. Dit resulteert in een verhaal dat vermaakt, maar niet ontroert.
Het is mogelijk dat ik met de verkeerde verwachtingen begon aan Treasure Island. Het boek wordt genoemd als een van de 1001 boeken die je moet lezen voor je sterft. Ik had een gelaagder verhaal verwacht.
Dit boek voelt daarnaast oubollig aan. Mijns inziens zijn hier twee redenen voor. Ten eerste zijn bepaalde beschrijvingen clichématig. De lezer mag ruwe rumzuipende zeevaarders, met papagaaien en afgezette benen, verwachten. Dit soort figuren zoeken ook nog eens naar een schat verborgen onder een kruisje. Goed, het banale van deze beeldvorming kan het boek niet worden aangerekend. Het was origineel toen Stevenson ze opschreef. Niettemin zijn deze beelden daarna zo veelvuldig ingezet dat de impact heden ten dage verloren gaat. Ten tweede voelt het boek gehaast aan. Zo besteedt de schrijver te weinig tijd aandacht aan het uitwerken van karakters en het scheppen van een sfeer. De actie staat centraal en de actoren blijven prentachtig. Dit resulteert in een verhaal dat vermaakt, maar niet ontroert.
Het is mogelijk dat ik met de verkeerde verwachtingen begon aan Treasure Island. Het boek wordt genoemd als een van de 1001 boeken die je moet lezen voor je sterft. Ik had een gelaagder verhaal verwacht.
Tumba, Una - Juan Benet (1971)
Alternatieve titel: Een Graf
4,0
1
geplaatst: 10 maart, 14:06 uur
Oorlog vernietigt niet enkel het heden en de toekomst, maar het vernietigt tevens het verleden. De Spaanse burgeroorlog wordt hier bezien door de ogen van het prepuberale hoofdpersonage. Deze novelle focust zich op ervaringen, waarvoor nog geen conceptueel kader bestaat. De jongen ervaart namelijk de oorlogschaos zonder dat hij iets weet van de voorgeschiedenis. Hij verschanst zich in een herenhuis, waarnaast een kerkhof ligt. Dit herenhuis wordt zo nu en dan belaagd door de republikeinen (er wordt door de aanvallers een socialistische leuze gescandeerd). Er bestaat een aanleiding voor deze aanvallen, maar die wordt verzwegen voor het hoofdpersonage. Sluiks wordt de jongen in een getroebleerde traditie geplaatst die -ware het verteld aan het hoofdpersonage - wellicht ten grave was gebracht. Qua schrijfstijl doet Juan Benet mij voornamelijk denken aan Gabriel García Márquez; al schrijft Benet hermetischer en mysterieuzer. Qua thematiek is dit kortverhaal een voorganger van de boeken van Javier Marias. Al richt Marias zich op geheimen die beter verzwegen hadden kunnen worden, daar waar Benet juist wijst op het gevaar van het verzwijgen van het verleden. Een Graf voelt in ieder geval aan als een vergeten parel die door het lezend publiek nodig weer opgegraven moet worden!
Turn of the Screw, The - Henry James (1898)
Alternatieve titel: De Onschuldigen
3,5
2
geplaatst: 5 oktober 2019, 16:25 uur
Prima griezelverhaal dat wordt gedreven door suggestie. Het hoogdravende taalgebruik creëert al snel gotische beelden en doordat het verhaal multi-interpretabel is,het is zeer de vraag of het hoofdkarakter een betrouwbare verteller is , raak je als lezer al gauw geïntrigeerd. De tekst weet bovendien op sluimerende wijze een bedrukkend gevoel op te wekken. Eigenlijk is The Turn of The Screw vooral een uitstekende vingeroefening. Goed geschreven, enigszins interessant, maar ook weer niet zo verheffend dat het een diepe indruk achterliet. Niettemin heb ik mij goed vermaakt met deze novelle.