Het avonturenverhaal ligt mij wellicht niet echt (uitzonderingen daargelaten). Enerzijds kan actie en sensatie een boek spannender maken, maar anderzijds ontbeert een narratief zo al snel diepgang. De zoveelste vechtscene verliest exponentieel zijn impact. Dit is een van de valkuilen waar Treasure Island intrapt.

Dit boek voelt daarnaast oubollig aan. Mijns inziens zijn hier twee redenen voor. Ten eerste zijn bepaalde beschrijvingen clichématig. De lezer mag ruwe rumzuipende zeevaarders, met papagaaien en afgezette benen, verwachten. Dit soort figuren zoeken ook nog eens naar een schat verborgen onder een kruisje. Goed, het banale van deze beeldvorming kan het boek niet worden aangerekend. Het was origineel toen Stevenson ze opschreef. Niettemin zijn deze beelden daarna zo veelvuldig ingezet dat de impact heden ten dage verloren gaat. Ten tweede voelt het boek gehaast aan. Zo besteedt de schrijver te weinig tijd aandacht aan het uitwerken van karakters en het scheppen van een sfeer. De actie staat centraal en de actoren blijven prentachtig. Dit resulteert in een verhaal dat vermaakt, maar niet ontroert.

Het is mogelijk dat ik met de verkeerde verwachtingen begon aan Treasure Island. Het boek wordt genoemd als een van de 1001 boeken die je moet lezen voor je sterft. Ik had een gelaagder verhaal verwacht.