Voor in discussies met CDA'ers en dergelijk volk, als ze beweren dat 'kunst steeds platter wordt'. Het tegenbewijs: dit obscene en melige stukje toneel, waarin de satirische elementen toch wel door de tand des tijds zijn vermalen. Fascinerend maar niet echt briljant voor de moderne lezer.

Beknopt, maar tot de verbeelding sprekend 'spiritueel' sprookje met een fraaie spanningsboog. Leesplezier wordt een beetje gesaboteerd door de pseudo-diepgaande tegeltjeswijsheden overal in het boek, en het licht teleurstellende einde.

Westerman is opgegroeid in een streng gelovig gezin. Als volwassene heeft hij daar weinig mee gedaan, totdat hij zelf een dochter krijgt, wat hem aanspoort om op zoek te gaan naar de diepere betekenis van het leven.

Binnen dit tijdloze thema weeft Westerman een web tussen anekdotes, herinneringen aan zijn jeugd, geografie en geschiedenis, met als middelpunt de zwijgende, mistige berg van de titel, waar Noach's ark gestrand zou zijn aan het einde van de zondvloed.

Gedreven als hij is, geeft Westerman zich volledig over aan zijn zoektocht. Maar hoe ver kun je spiritueel dwalen voordat de sneeuw je voetstappen uitwist, en je niet meer terug kan?

Uitstekend boek van één van onze beste nonfictie-auteurs.

Goed boek, maar toch voor mij de minste van Westerman tot nu toe. Hij valt te veel terug op zijn stokpaardjes (no pun intended) zoals de Balkanoorlog, en deze poging om zijn eigen paardenliefde in verband te brengen met de hele Europese geschiedenis van de laatste honderd jaar, de erfelijkheidsleer inclusief alle controverses over klonen en het kweken van een 'perfect ras' en de verhouding tussen mens en dier (een typische Westerman-aanpak dus) levert een dusdanig boomrijk bos aan informatie op, dat er nauwelijks een coherent doel uit dit boek valt op te maken. Het kan natuurlijk ook meespelen dat ik zelf niets met paarden heb.
Ik vond Ararat in ieder geval een stuk beter, en vergeleken met juweeltjes als Ingenieurs van de Ziel of De Graanrepubliek verbleekt dit boek al helemaal.

Een jonge auteur die de wildste kunstgrepen uithaalt om de lezer te betoveren. Kluwen stream of consiousness lopen door rauwe stukken sociaal realisme, bij elkaar getimmerd door een opzichtig experimentele structuur en toon, met rukwinden (Joodse) humor om het modieus in de war te blazen.

De auteur ligt bijna op zijn knieen om erkend te worden als urgent literair genie. Deze lezer ontdekte tussen de smeekbedes een handvol indrukwekkende holocaustfragmenten, en een paar aandoenlijke bespiegelingen over familie. Verder is dit een ergerlijk labyrintische stijloefening, die de grens van tijdverspilling vaak overschrijdt.

Begint als een typische Giphart. Slaat vervolgens om naar een verslag van medische ellende, waarmee de auteur/ alter ego Giph zich lijkt te willen ontworstelen uit de kosmopolitische lolbroekerij van zijn eerdere boeken. Het gevolg is enkele zeer sterke, intense passages. Dan toch weer een typisch Giphart-einde: ego verzandt in chaos, bla bla bla. Jammer maar helaas: Giphart maakt geen echte stap naar een hoger of dieper niveau. Wel lees je het boek uit zonder moeite, maar dat geldt ook voor de Libelle natuurlijk.

Verhelderend boekje over de samenwerking en concurrentie tussen politici, voorlichters, lobbyisten en voorlichters rondom de Haagse sociëteit Nieuwpoort.
Luyendijks softe, beschouwende aanpak en bijbehorende, een beetje kinderachtige schrijfstijl gaan mij al snel tegenstaan, maar in dit geval werkt het. Zijn worsteling om op een integere manier in te gaan op de politiek op de vierkante kilometer is zowel grappig als leerzaam. Lekker beknopt boekje ook. Een 'tipje van de sluier' van de Haagse ethiek, zogezegd.

Een van de mooiste liefdesverhalen in de Nederlandstalige literatuur, door een van de meest kundige schrijvers die ooit met de taal heeft gewerkt.

Lanoye heeft een van de mooiste prozastijlen van ons taalgebied, en een aanzienlijk talent voor vingers en zere plekken.

Iedereen die meer van hem heeft gelezen, kent zijn stokpaardjes inmiddels wel, net als zijn manier van vastbijten in de oude linkse principes die misschien wat achterhaald zijn, en zijn valse humor.

Niet alles in deze bundel is ook even interessant voor iedereen, wat betreft het uitgraven van alle morele implicaties van kleine incidenten in de politiek en literatuur, benadert Lanoye af en toe een Jeroen Brouwersachtig obsessieniveau. Die en die heeft toen en toen dat en dat gezegd... who cares?

Maar de meeste stukken zijn goed, het essay over Shakespeare en Zuid-Afrika is zelfs uitstekend. Op zijn best zijn de polemieken informatief én uitdagend. Mensen die niet goed weten hoe ze de discussie moeten aangaan met de Filip Dewinters en Geert Wildersen van deze wereld, moeten zeker Lanoye gaan lezen.

Of hoe de dingen in elkaar zitten, en de gekke dingen die gekke mensen hebben moeten doen om dat te ontdekken.
Het boek zal te licht zijn voor beta's, en ontleent zijn meerwaarde vooral aan de prachtige anekdotes uit de geschiedenis van de wetenschap. Een parade komt voorbij van mensen die proberen te graven naar het centrum van de aarde, en klerken die tijdens het uitvoeren van hun saaie kantoorbaantjes de aard van de tijd doorgronden.
Beregezellig boek.

Gevarieerde bundel met voornamelijk variaties op platgetreden fantasy-thema's. Altijd beeldend verteld en sympathiek, vaak met een lekker obsceen randje. Het niveau schommelt een beetje, en de prozagedichten en dergelijke komen over als vormoefeningen, verder blijft Gaiman een oprechte, fantasierijke schrijver die duidelijk zijn klassiekers kent.

Het begin van het verhaal is intens en sterk, met geloofwaardige beschrijvingen van een epidemie die langzaam het menselijk ras op het randje van uitsterven brengt.

Zodra de goeien aankomen in Boulder komt het verhaal echter piepend tot stilstand, begint het plot ongelooflijk te zwalken, en lijkt er niets zinnigs meer te gebeuren, tot aan de anticlimax die het einde is, die nauwelijks een waardige ontknoping of eindstrijd genoemd kan worden.

Alsof King vantevoren niet goed heeft uitgedacht waar hij precies heen wilde, of op het laatst geen zin meer had. Jammer.

Stond op 1 in de non-fictie top 10, en aangezien ik trouw de smaak van de massa volg, dit werkje maar eens meegenomen van de bieb.

Met zo'n titel kun je natuurlijk twee kanten uit: of iemand met verstand van zaken en een scherpe pen analyseert haarscherp het moderne taalgebruik, of de zoveelste dertien in een dozijn cabaretier (m/v) bundelt loze columpjes vol ongein.

En wat lezen we, als we thuiskomen van de bibliotheek, op de achterflap? Caberetiere, bundelt colums.

Fuck.

Na dertig pagina's banale observaties, flauwe grappen en irritaties waarbij je denkt: ' mens, ga je druk maken over iets belangrijks' ben ikzelf afgehaakt.

Voor op de wc, als je de Donald Duck uit hebt.

Aardig Human Interest boekje over de werking van een moderne populistische partij.
De reacties op de actie van HP/de Tijd waren misschien nog interessanter dan het boekje zelf, met PVV-aanhangers die Geurtsen uitmaakten voor rotte vis (nou ja, ze zeiden niet 'rotte vis'). De omstandigheden en de media-ethiek in acht genomen valt de auteur echter weinig te verwijten.
Weinig nadelen: De journaliste is in één klap beroemd, de partij kan weer eens huilen over de verraderlijke linkse media, en de lezer krijgt een beetje inzicht in de werking van de meest gesloten politieke partij van Nederland. Iedereen tevreden, zou ik zeggen.

Onze huidige koningin gaf te kennen dat dit boek een eenzijdig beeld geeft van haar voorouders.

Betere reclame had de vorstin natuurlijk niet kunnen maken voor het boek.
Controverse! Schandaal!
Geen wonder dat de uitspraak wordt geciteerd op een gouden sticker die op het boek is geplakt.

De schrijfsters stellen in de inleiding terecht dat er te weinig aandacht is voor de mannelijke helft van de geschiedenis van onze troon.
En dat, zeggen ze, terwijl Koning Willem I toch ten onder is gegaan aan zijn eigen koppigheid, Willem II een biseksueel met een dubbelleven was, en Willem III half waanzinnig!

Spannend!

Het idee van het boek is dat we steeds verschillende brieven en verslagen te lezen krijgen van mensen die er indertijd bij waren.
Om het allemaal toegankelijk te houden babbelen de dames tussendoor een aantal pagina's over de historische context, en worden de contemporaine stukken zelf 'hertaald' naar modern Nederlands zonder onnodige afdwalingen.

Wat er precies 'hertaald' is (weggelaten? anders verwoord?) aan de oude geschriften, blijft onduidelijk. Net als hoe de dames, aan de hand van de geleverde stukken, komen tot hun soms nogal kort door de bocht vliegende conclusies en wilde theorieën.
Hierdoor heeft het boek, wetenschappelijk gezien, een lage informatiewaarde, en is de journalistieke methode bedenkelijk, of vaak zelfs van boulevardniveau.

Al met al leken Hermans en Hooghiemstra niet in veel meer geïnteresseerd dan om een boek te maken dat 'stof doet opwaaien', zo'n boek waarin de talkshows op tv geïnteresseerd zijn. Het resultaat leest als een trein, maar het nadeel van lopen door opwaaiend stof, is dat je op het einde niet echt veel interessants hebt gezien en je je vooral smeriger voelt dan daarvoor.