menu

Hier kun je zien welke berichten gert_r als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Vanaf de Dag Dat Ik Mensen Zag: Verzamelde Gedichten - Lévi Weemoedt (2007)

3,5
Eerst waren er de drie bundeltjes Geduldig Lijden, Geen Bloemen en Zand Erover, later in één band uitgebracht als Van Harte Beterschap (kleine trilogie der treurigheid). Daarna is de auteur zich meer op proza gaan richten, maar af en toe werden er toch “versjes” gepubliceerd, vaak in bibliofiele bundeltjes, en later ook nog in Rijk Verleden.
En nu is er dan Vanaf de Dag Dat Ik Mensen Zag, onder het motto:
‘En, Lévi, staan er ook nieuwe in?’
‘Ja, maar niet zulke leuke als in het begin!’
Weemoedt wordt vaak vergeleken met Piet Paaltjens, en inderdaad komt in minstens drie gedichten Aan Rika voorbij: Broodje Leed Speciaal, 'Twee Averecht' en 'Capitaine Mobylette'.
Minpuntje van deze uitgave is dat de opdrachten uit de oorspronkelijke bundels hier zijn weggelaten. Nu weet je bijvoorbeeld niet dat het gedicht Vijftig is opgedragen aan Hans D.(= Dorrestijn), en die wetenschap draagt toch wel bij tot de feestvreugde.
Ik heb ook nog wat zitten turven: van een mensenhater en een aartspessimist, al dan niet met een knipoog, verwacht je dat de meeste gedichten over hemzelf gaan. Dat klopt ook wel, maar toch heeft 28% van de gedichten een ander onderwerp. En dat is veel meer dan ik op voorhand had verwacht. Een voorbeeld:
Op seminar in Noordwijkerhout

Waar machtige tulpen hun kopjes opstaken
Waar achter de duinen een bloemenzee stond
Waar kleurvlakken lagen die geen Mondriaan maakte
Daar komt nu alleen maar gelul uit de grond.
Tot slot wenst de dichter ons
“een prettig verzameld leven!”.

Verdachte Verheugt, De - Janwillem van de Wetering (1980)

Alternatieve titel: Grijpstra & De Gier #8

2,5
Ruim een uur nadat de zon is ondergegaan kan een normale sterveling geen kleuren meer onderscheiden. In de wereld van De Verdachte Verheugt kan het wel, want op een zwoele zomeravond, “al lang na elf uur”, worden we getrakteerd op blonde hoofden, roze handen, zwarte ganzen met donkerrode snavels, gevels met gouden ornamenten en, door een ongewassen autoruit heen, de zachte bruine kijkers van brigadier De Gier. En het boekje roept meer vragen op: waarom raadplegen Grijpstra en De Gier, wanhopig op zoek naar informatie, niet hun eigen politiearchief? Nu worden ze bij toeval op straat bijgepraat door passerende collega’s. En aan het einde, als het verhaal inmiddels Adriaan en Olivier-achtige trekjes heeft aangenomen, heeft de commissaris blijkbaar alle tijd om zich als relatiemakelaar te kunnen ontpoppen.Toch biedt het boekje genoeg kleur om een er een zwoele zomeravond mee door te kunnen komen: de Amsterdamse couleur locale bijvoorbeeld en de flitsende dialogen. Vooral die tussen de twee dappere dienders zelf zijn sterk.

Verzopen Katten en de Hollander, De - Detlev van Heest (2010)

4,5
De hoofdpersoon van deze roman, Detlev van Heest, is aanvankelijk correspondent van Trouw en Elsevier in Tokyo, maar later, als deze media niet langer van zijn diensten gebruik willen maken, huisman. Hij blijft wel schrijven, want terwijl vrouw Annelotte lange dagen maakt en de kost verdient met het importeren van bloemen, noteert Detlev het reilen en zeilen van zijn buurtgenoten. Deze buurtgenoten zijn oud, ziek, slecht ter been, maatschappelijk mislukt of, zoals in het geval van de familie Z., arm omdat al hun geld voor een studerende zoon is bestemd. In acht hoofdstukken staat steeds een andere buurtgenoot centraal, één hoofdstuk is gewijd aan de weinig succesvolle collega-schrijver 'Heiland' en één hoofdstuk focust op de fauna en flora in de tuin van de Van Heestjes en in de buurt. Tussen de bedrijven door komen we ook van alles te weten over het huwelijk van de hoofdpersoon, zijn familie, en vooral over zijn karaktereigenschappen, die in sommige opzichten flink afwijken van wat als normaal beschouwd kan worden. Hij zet zichzelf daarbij vaak ongenadig te kijk, zoals bijvoorbeeld in het hoofdstuk over Mevrouw Derdedochter, waar mijn sympathie bij deze Jehova’s getuige lag. In alle recensies die ik gezien heb werd er gewezen op de overeenkomsten met J.J. Voskuil, die Van Heests mentor is geweest. Het is een breed uitgesponnen roman, die dicht op de werkelijkheid zit en waarin ogenschijnlijk weinig gebeurt, en dat dan ook nog eens meer dan 600 pagina’s lang. Ik vond het boek zeer de moeite waard, en heb inmiddels ook het vervolg, Pleun, hier liggen. Het Bureau 1 ook, trouwens…

Vogels met Zwarte Poten Kun Je Niet Vreten - A.H.J. Dautzenberg (2010)

4,0
Vogels met Zwarte Poten Kun Je Niet Vreten bevat maar liefst 30 verhalen, en er is niet één verhaal bij waarbij je denkt dat het ook wel achterwege gelaten had kunnen worden.
Dautzenberg bespeelt vele registers en heeft als een spons allerlei invloeden opgezogen, en die spons wordt vervolgens weer boven de lezer uitgeknepen. In de verantwoording noemt hij een hele rits namen van voornamelijk schrijvers en regisseurs door wie hij zich heeft laten inspireren. Een ander deel van zijn inspiratiebronnen noemt hij wel expliciet in de verhalen, bijvoorbeeld de film Inland Empire, en de regisseur daarvan, David Lynch. Die laat halverwege Lost Highway de hoofdpersoon opeens vertolken door een andere acteur. Dautzenberg laat ook regelmatig een personage van naam en zelfs van geslacht veranderen.
De verhalen zitten behoorlijk vol seks en geweld, en daarbij is de moraal op een verfrissende wijze afwezig. Zou dat misschien komen omdat de schrijver onder de grote rivieren is geboren en getogen, buiten de directe invloedssfeer van het Hollandse calvinisme?
Geschikt voor tere zielen is het boek niet. De gruwelijkheid ervan en het gegeven dat de hoofdpersonen Bekende Nederlanders zijn, zorgen ervoor dat Dautzenberg aan het einde van één van de verhalen een kunstgreep moet toepassen om ervoor te zorgen dat de impact ervan wat wordt verminderd. Hij was er misschien zelf ook wel een beetje van geschrokken...
De verhalen zijn allemaal wel erg hip en modieus, en ik denk dat dit boek over een aantal jaren minder interessant is dan nu. 4½ * vind ik iets te veel eer, maar het boek is zeker een aanrader. Voor mensen die tegen een stootje kunnen, tenminste...