Lévi Weemoedt meldt op het achterplat van dit boek zich tot de kleine schrijvertjes te rekenen, maar ook bij zelfverklaarde kleine schrijvertjes kan er het nodige te genieten zijn, in dit geval vooral in de vier wat langere verhalen. De laatste daarvan, Het leven van Zeno kan ik overigens, ongetwijfeld vanwege het feit dat ik mijn klassieken niet ken, niet goed duiden, maar ik vermoed dat het één van de pastiches is, waar op de achterflap over wordt gerept. Minder vragen roept de cursus Duits op:
De volgende Weemoedts, Ons Soort Mensen en De Ziekte van Lodesteijn, liggen al weer klaar!

Het werk van deze schrijver kan ik doorgaans aardig waarderen, maar dit keer betrapte ik mezelf erop dat ik 238 pagina’s wel erg veel vond. De ironie, het steeds maar weer iets beweren en het vervolgens weer half ontkrachten, al dan niet met behulp van een cliché, het was allemaal iets te veel van het goede. Ook op de redactie van het boek valt wel wat af te dingen: jukbeenderen die zich blijkbaar ergens bij de schouders bevinden en een schip dat met maximaal windkracht 4 de zee op mag, terwijl dat twee bladzijden verder nog maar met windkracht 3 is.
Misschien zijn de terloopse observaties het meest interessant: over het ongevraagde getutoyeer, over vrijetijdskleding die voorzien is van schuttingtaal en over het bezoek aan een crematorium met een plastic tas in de hand.