Zo'n Nobel prijs krijg je toch niet zomaar. Daar moet je iets voor kunnen. Dat blijkt maar weer.
In prachtige zinnen, die soms meer dan twee bladzijden beslaan, schrijft Simon zijn jeugdherinneringen op. Weliswaar (vanwege 'koorts') door een waas omfloerst, maar met veel oog voor detail.
Er gebeurt niets enerverends in het boek. Bijna terloops komen sociale, culturele en economische verhoudingen aan bod. Het heeft me tot de laatste bladzijde geboeid.