Op da achterkant staat: 'pure fictie'- natuurlijk klopt dat niet. ik weet niet waarom het er staat. Ze hebben me gewoon door - ik houd niet zo van (auto) biografieën en dus zou ik dit boek misschien niet gelezen hebben.

In het eerste hoofdstuk schrijft Alejandro Zambra ontroerend liefdevol over zijn pasgeboren zoon.
Hoewel hij in de rest van het boek ook veel en liefdevol over zijn zoon schrijft zal vooral het eerste hoofdstuk me bijblijven. Prachtig!
De rest van het boek gaat over vaderschap, zijn eigen vaderschap maar ook dat van zijn vader. Moeders hebben hier een bijrol. Iedere ouder zal herkennen dat je terugdenkt aan je eigen jeugd bij het opgroeien van je kind.

De veelheid aan indrukken en associaties tijdens de eerste vijf jaar opgroeien van Silvestre is moeilijk te omschrijven; het was een feestje om de rake en ja, liefdevolle, observaties en herinneringen te lezen.

Een speciale pluim voor de vertaalster, Brigitte Coopmans, is zeker op zijn plaats. Prachtige zinnen!

Dit is zo’n boek waar je in kunt springen en je mee kunt laten voeren door de stroom en aan het eind ben je een ervaring rijker.

Ik weet niet of ik nu meer begrijp van carnaval. Van de hoeveelheid drank die voorbij komt zou ik binnen een half uur op de ehbo belanden en de sores van hoofdpersoon Ralf, met wie je op stap bent, zijn best extreem. Aan het eind van het relaas voelde ik me wel of ik een nacht gefeest had.

Het is geen doorsnee boek. Het is een nacht carnaval ( of iets waarvan ik denk dat het carnaval is.)

Zo'n Nobel prijs krijg je toch niet zomaar. Daar moet je iets voor kunnen. Dat blijkt maar weer.
In prachtige zinnen, die soms meer dan twee bladzijden beslaan, schrijft Simon zijn jeugdherinneringen op. Weliswaar (vanwege 'koorts') door een waas omfloerst, maar met veel oog voor detail.
Er gebeurt niets enerverends in het boek. Bijna terloops komen sociale, culturele en economische verhoudingen aan bod. Het heeft me tot de laatste bladzijde geboeid.