Hier kun je zien welke berichten Donkerwoud als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
D'après une Histoire Vraie - Delphine de Vigan (2015)
Alternatieve titel: Het Ware Verhaal van Haar en Mij
De patstelling tussen hooggespannen verwachtingen voor haar literaire opvolger en de nieuwe autobiografische route die zij in haar schrijverschap heeft gevonden, brengt de ik-verteller tot een 'writer's block'. Valt ze terug op een volbloed fictieroman, of moet ze dieper graven om nieuwe inzichten over zichzelf te krijgen? Dan dient er zich een fictief personage (L.) aan dat de Vigan verleidt om de macht uit handen te nemen met een web van leugens. Er volgt een paranoïde, schizofrene situatie van zelftwijfel en onduidelijkheid over de mogelijk vergiftigende intenties van het verzonnen karakter. Het thriller-uitgangspunt is te zelfreflexief om spannend te worden, maar het vormt een onderhoudende aanzet tot een aantal rake kritische beschouwingen: over authenticiteit, over de wurggreep van een publieke persona tegenover irreële lezersverwachtingen en over hoe 'het waargebeurde' in de westerse cultuur onterecht een hogere status krijgt toebedeeld dan de verbeeldingskracht.
Daedosiui Sarangbeop - Sang Young Park (2019)
Alternatieve titel: Liefde in de Grote Stad
Dag om aan de Balk te Spijkeren, Een - Rinus Spruit (2013)
Dark Tower IV: Wizard and Glass, The - Stephen King (1997)
Alternatieve titel: De Donkere Toren IV: Tovenaarsglas
Dark Tower V: Wolves of the Calla, The - Stephen King (2003)
Alternatieve titel: De Donkere Toren V: Wolven van de Calla
Misschien dat de focus teveel gaat liggen op Callahan en zijn demonen, maar het levert ook weer een mooie link op naar onze wereld. Ik vind het briljant hoe King zaken als de minderhedenstatus van afro-Amerikanen in de jaren zestig, de opkomst van aids en racistisch geweld koppelt aan een fantasiewereld. Dit is zoveel meer dan de gebruikelijke held-redt-wereld-van-ondergang.
Dark Tower VI: Song of Susannah, The - Stephen King (2004)
Alternatieve titel: De Donkere Toren VI: Een Lied van Susannah
Dark Tower VII: The Dark Tower, The - Stephen King (2004)
Alternatieve titel: De Donkere Toren VII: De Donkere Toren
Op een bepaald moment gaan de fictieve karakters zelfs invloed uitoefenen op het echte leven van de schrijver. Best leuk gevonden, maar het had een slag subtieler gekund. Er blijft toch een zweem van zelfverheerlijking hangen als een auteur zichzelf portretteert als de messias die het doorgeefluik is van boodschappen uit andere werelden
De dood van Pere Callahan, Eddie, Jake Oy en de verdwijning van Susannah deden me niet zoveel meer, omdat op een bepaald punt zijn er zoveel slachtoffers zijn gevallen dat het niet meer raakt. Confrontaties met potentie worden zeer teleurstellend afgerond (Mordred en The Crimson King). En het gaat allemaal veel te lang door met eindeloze, oninteressante beschrijvingen terwijl het verhaal in veel minder woorden verteld had kunnen worden. Het einde waarin Roland zijn eigen leven terugziet en weer van voren af aan begint, is goed gekozen. Het is niet echt een happy end of een tragisch einde, maar geheel in lijn van de serie. Zal Roland in zijn nieuwe tocht WEL de verlossing vinden...?
Darkwitch Rising - Sara Douglass (2005)
Alternatieve titel: Book Three of the Troy Game
De Een Zijn Dood - Bernlef (2011)
De Måske Egnede - Peter Høeg (1993)
Alternatieve titel: Grensgevallen
De Niro's Game - Rawi Hage (2006)
Dear World: A Syrian Girl's Story of War and Plea for Peace - Bana Alabed en Fatemah Alabed (2017)
Alternatieve titel: Hallo Wereld: Een Syrisch Meisje Vertelt over de Oorlog in Haar Land en Pleit voor Vrede
En dan is er het trieste geval van 'Hallo Wereld: Een Syrisch Meisje Vertelt over de Oorlog in Haar Land en Pleit voor Vrede' (2017). Dit is een boek dat ik héél graag héél goed zou willen vinden omdat degene die het me gaf er een persoonlijke band mee heeft. 'Dit is echt een heel mooi boek. Echt heel mooi geschreven', zei de Syrische jongeman die het voor me had gekocht. Hij keek verwachtingsvol en ik bladerde het gloednieuwe exemplaar een paar keer door. Een leuke coverfoto en een speelse lay-out, met verschillende soorten typografie en intieme archieffoto's. (Bana Alabed werd beroemd als 'de Syrische Anne Frank' omdat ze tweets stuurde tijdens heftige belegeringen en daarmee o.a. aandacht kreeg van J.K. Rowling.) Daar stond ik tegenover iemand met soortgelijke oorlogservaringen als Bana en die in elf maanden Nederlands heeft geleerd. Voor hem was dit waarschijnlijk het allereerste Nederlandstalige werk dat hij heeft gelezen. Ik reageerde ongemakkelijk en bedankte hem voor dit kinderboek. 'Nee, nee, nee, dit boek heeft hele mooie, wijze zinnen en het is belangrijk dat iederéén haar verhaal hoort!' Een wijsneuzige snobist als ik werd pijnlijk geconfronteerd met zijn eigen ondankbaarheid. Om nu juist dit boek te laten verdwijnen in de boekenkast...
Bij deze dan toch een recensie. 'Hallo Wereld' (2017) is zo goed als je kunt verwachten van een schrijfster die nog niet eens in haar tienerjaren is. Het is erg beschrijvend en geeft verder weinig inzicht in hoe de verhoudingen tussen de verschillende familieleden in elkaar steken. Het boek vertrekt vanuit een simpel uitgangspunt - het lijden van Syrische oorlogskinderen moet serieus genomen worden - waar niks mis mee is, maar het geeft ook weer niet veel ruimte voor nieuwe inzichten over het Syrië-conflict. Soms brak mijn hart een beetje, want zelfs ik ben niet ongevoelig voor minutieuze beschrijvingen over hoe Bana omgaat met het overlijden van een buurtvriendinnetje.Ik kon zelf het meeste met de passages waarin haar moeder aan het woord komt, want die vormt met haar volwassen overdenkingen (melancholisch, contemplatief) een fijn tegenwicht op de kinderlijke simpelheid van Bana's taalgebruik. Vanuit moeder en dochter geeft het een mooi beeld van wat conflict en migratie met hun gezinsleven heeft gedaan of blijft doen. Liefhebbers van dit soort memoires zullen zich hier geen buil aan vallen en het blijft een conflict waarover elk verhaal welkom is.
Maar ik hoop vooral dat de Syrische vriend die me dit boek schonk al het goeds in de wereld vindt en zijn leven hier kan opbouwen. Dat hij zijn universitaire studie afmaakt, trouwt met een leuke vrouw en zijn harde werken beloond zal zien met een glansrijke carrière. Wie weet ontdekt hij zelfs nog eens hoe rijk de Nederlandstalige literatuur echt kan zijn!?
Death and Life of Bobby Z, The - Don Winslow (1997)
Alternatieve titel: Dood en Leven van Bobby Z
Dernier Été de la Raison, Le - Tahar Djaout (1999)
Alternatieve titel: De Laatste Zomer van de Rede
Niet de fysieke werkelijkheid van geweld en narigheid creëert hier de spanning, maar de manier waarop deze Boualem Yekker de terreur zelf heeft geïnternaliseerd: hij wil zich tegen de rigide spelregels verzetten, een subversief tegengeluid bieden. Maar de angst voor represailles en zijn outsiderpositie maken hem neurotisch en wantrouwig. Elke dag kan het zo ver zijn: ze mishandelen of vermoorden hem, of pakken de boekhandel af omdat het niet binnen hun wereldbeeld bast. Boualem klampt zich vast aan zijn melancholische herinneringen: het enige wat hij nog heeft. Toen zijn vrouw en kinderen nog niet geïndoctrineerd waren en mee bewogen met de geestdodende massa. Toen mensen nog boeken lazen en bereid waren om werelden te verbeelden voorbij de beperkende kaders van de Koran.
Op een bepaald punt voelt de boekhandelaar een onvermogen om zijn zinnelijke ervaringen en existentiële zijns-kwesties nog los te zien van de doodse ideologieën die Allah’s vurigste discipelen hem opleggen. Beetje bij beetje dooft de intellectueel uit en komt hij tot de slotsom: wat levert mijn subversiviteit en verzet de maatschappij nog op als niemand meer wil luisteren!? Het is een vraag die in de roman niet opgelost wordt, want de seculiere auteur Tahar Djaout zou in werkelijkheid vermoord worden door het type Islamisten dat hij in zijn roman beschrijft. 'Le Dernier Été de la Raison' (1999) is een roman in wording gebleven: het plot mist richting en structuur en lijkt niet echt ergens naar toe te werken. En toch zijn de bittere, melancholische lamentaties van Boualem Yekker - waarbij zijn frustratie, het onbegrip en de woede van de pagina’s spatten- zo veel betekenisvoller omdat je weet dat de werkelijke auteur zelf zou worden uitgevlakt door deze ideologische beweging.
Desierto y Su Semilla, El - Jorge Barón Biza (1998)
Alternatieve titel: De Woestijn
Designated Man, A - Moris Farhi (2009)
Farhi schetst deze fantasiewereld met zoveel detail dat het geloofwaardig over komt. De roman heeft een archaïsche toon met oubollige metaforen en opgeklopt melodrama. Ergens heeft dat wel zo zijn charme en het draagt zeker bij aan de aparte sfeer van het boek. Toch ging het mij na verloop van tijd ook tegenstaan. Een groter punt van kritiek zijn de matig uitgewerkte karakters. Zij zijn onvoldoende psychologisch gemotiveerd om sommige radicale wendingen te rechtvaardigen. De hand van de schrijver en zijn bedoelingen komen te vaak aan de oppervlakte, terwijl de personages voor zichzelf zouden moeten spreken.
Detour - James Siegel (2005)
Alternatieve titel: Onder Dwang
Devil's Day - Andrew Michael Hurley (2017)
Alternatieve titel: Duivelsdag
Die Sommer - Ronya Othmann (2020)
Alternatieve titel: De Zomers
En toch kan Leyla haar band niet ontkennen met haar jezidisch Koerdische identiteit. Zoals ze als piepjong meisje haar grootmoeder voor het eerst ontmoette en vanaf dat moment volgzaam achter haar aan bleef hobbelen. Veilig onder de bescherming van een volwassene die haar het gevoel gaf dat ook zij erbij hoorde, en dat ze net zo trots mocht zijn op haar jezidisch Koerdische identiteit als elk ander familielid. Op een soortgelijke manier kwam het Koerdische verzet tot haar via de vele bittere overleveringen van haar vader, die zelf ooit wist te ontsnappen aan de repressie. Een levensgevaarlijke helletocht die op meerdere momenten verkeerd had kunnen aflopen, maar hij wist het Westen te bereiken om in het vacuüm terecht te komen van een vluchtelingenstatus. Zijn communistische idealen van weleer zouden deze deceptie niet overleven. Met een mengeling van trots en lichte spot ziet hij hoe zijn dochter probeert om zich de tradities van zijn geboortedorp toe te eigenen.
Grootse dromen over een vrij Koerdistan worden snel vertrappeld door de realiteit. De Arabische Lente slaat om in opkomend islamisme en de vergelding op minderheden. Leyla is nu zelf een opstandige puber als zij opnieuw een afstand voelt tot haar Duitse leeftijdsgenootjes. Zelfs haar beste vriendin Bernadette, waar ze ingewikkelde seksuele gevoelens naar heeft, lijkt niet helemaal door te hebben hoe zwaar de kwestie op Leyla drukt. Hoe kunnen mensen zo vrij en onbezonnen doorleven als er zich een genocide voltrekt op háár volk? Tegelijkertijd trekt haar vader zich terug om avonden en nachten nieuwszenders bij te houden. Machteloos naar hoe de situatie steeds verder escaleert, terwijl de dreiging steeds dichterbij hun geboortedorp komt. De gebeurtenissen creëren een afstand tussen een vader en een dochter die allebei lijden onder dezelfde traumatische gebeurtenissen, maar geen gezonde manier vinden om erover te praten.
'De Zomers' (2020) van Ronya Othmann is een puike debuutroman over zware onderwerpen als vluchtelingentrauma's en genocide. Hier en daar blijven andere personages nog wat schetsmatig en ze worden psychologisch summier uitgewerkt. Maar het is knap hoe Othmann de metafoor van 'zomervakanties' gebruikt om zowel Leyla's nabijheid als afstand te schetsen tot haar jezidisch Koerdische achtergrond. Zoals ze met kinderlijke naïviteit die verglijdende dagen ziet als een lichte kwelling. En zoals Leyla in haar latere tienerjaren beseft dat die zomervakanties eigenlijk voor zoveel meer stonden, zoals een directe band houden met het verzet van haar volk. Hoe pijnlijk als ze door de politieke situatie juist wordt afgesneden van die zomervakanties. Meer dan ooit voelt Leyla zich een buitenstaander als jezidische Koerd in Allemagne. Ze zal nooit meer onbevangen terugkeren naar die plek uit haar jeugd.
Dinosaurs - Lydia Millet (2022)
Alternatieve titel: Woestijnbergen
Net als 'A Children's Bible' (2020) schreef Lydia Millet met 'Dinosaurs' (2022) een hyperrealistisch sprookje dat raakt aan contemporaine thema's. Met haar vlijmscherpe observaties en filosofische overpeinzingen zegt Millet zoveel over de laatkapitalistische wereld waarin we leven, maar tegelijkertijd heeft haar poëtische stijl ook weer een eigen logica en ritme. Zoals de speelse opzet om elk hoofdstuk op te hangen aan de vele verschillende vogels (treurduif, kwartel, kolibrie, koekoek, gier, etc) die in Gil's achtertuin landen. Hun aanwezigheid weerspiegelt zowel Gil's eigen geestesgesteldheid over zijn recente scheiding als zijn eigen hang naar gemeenschapszin. Tegelijkertijd ziet Gil in zijn gevederde bezoekers het eigen onvermogen terug om het uitsterven van vogelsoorten tegen te gaan. Heeft betrokkenheid wel zin als individuele mensen zo weinig invloed hebben op complexe ontwikkelingen? Misschien zijn we als mensen zelf wel uitstervende dinosauriërs aan het worden in een langzame transitie naar iets anders!?
Eigenlijk zijn er maar twee grote gebeurtenissen die het plot sturen: het overlijden van een oude vriend en iemand uit Gil's jeugd die met een extreem pijnlijk verzoek komt. Maar net zoals de vogels in Gil's achtertuin komen en gaan, herneemt zijn leven weer het gebruikelijke tempo als de rijke filantroop opnieuw de draad oppakt. Toch is 'Dinosaurs' (2022) strakker geconstrueerd dan de kabbelende sfeerschetsen doen vermoeden. Millet brengt alles terug tot een allegorische laag waarin de kleinste details betekenis krijgen in haar overdenkingen. Ze lijkt er zelfs wel plezier in te hebben door bijvoorbeeld impliciet te verwijzen naar de Batman-mythologie van een rijke weldoener met ambities om de maatschappij te redden. Het maakt 'Dinosaurs' (2022) een luchtige, speelse roman waarin een gefortuneerde einzelgänger zijn eigen onbeduidendheid onder ogen moet komen. Zelfs met exorbitant veel geld kun je geen betere wereld kopen.
Disgrace - J.M. Coetzee (1999)
Alternatieve titel: In Ongenade
Disparition, La - Georges Perec (1969)
Alternatieve titel: 't Manco
Dit Is Mijn Hof - Chris De Stoop (2015)
'Dit Is Mijn Hof' (2015) schetst simpel maar doeltreffend het autobiografische verhaal van een wedergekeerde boerenjongen, die mijmert over de teloorgang van het boerenbestaan in een tijd waarin steeds minder ruimte en respect is voor het ambacht. Over de opkruipende bureaucratisering rond milieuwetgeving, waardoor de agrariërs zich totaal anders moeten verhouden tot de natuur om hen heen. Over een ambacht die men vaak niet meer kan of wil nalaten aan het nageslacht, omdat de kosten zelden nog tegen de baten opwegen. En over een journalist die ooit gekozen heeft om het boerenleven uit te zwaaien, terwijl hij op middelbare leeftijd steeds meer voelt dat zijn identiteit nog altijd verbonden is met het boerenleven. Op zichzelf al genoeg materiaal voor een roman, maar de Vlaamse auteur grijpt zijn eigen weemoedige klaagzang aan om het te spiegelen aan de actualiteit.
De ontpoldering van de Hedwigepolder had destijds niet mijn bijzondere interesse. Eerlijk gezegd zapte ik meestal weg als het onderwerp ter sprake kwam in nieuwsbulletins of actualiteitenrubrieken (zoals ik nu overigens doe als de aardbevingen in Groningen voorbij komen). Toch wist Chris de Stoop vorig jaar met enkele sterke media-optredens (o.a. bij DWDD, Boeken) ook bij mij een gevoel van urgentie te bewerkstelligen: het is geen propere zaak wat de betrokken boeren daar is aangedaan! Helaas blijkt nu juist het journalistieke gedeelte de zwakste schakel.Hoewel de Stoop erin slaagt om via zijn eigen perspectief een beeld te schetsen van hoe belangrijk de landbouwgrond moet zijn voor de betrokken boeren, hun eigenlijke verhalen blijven voelen als losse terzijdes die ingebed zijn in z'n eigen verhaal. Het onderwerp hangt er als los zand bij.
Daarnaast houdt De Stoop van details. Van heel veel details. Een sfeerschets van leven en werken op en rond een boerderij is één ding, maar ik had te vaak het gevoel dat het opdissen van feitjes en weetjes ten koste ging van de spanningsopbouw. Dat elke diersoort die er rondkruipt, rondfladdert, rondvliegt moet worden vermeld. Dat elke handeling in geuren en kleuren moet worden uitgelegd voor de leek. Dat elke herinnering - gerelateerd of niet aan het hoofdonderwerp- er toch bij moet worden gehaald om het sfeeroverzicht completer te maken dan het al was. (Overigens kan een andere lezer hier natuurlijk ook een kracht in zien, want het boerenleven wordt nu eenmaal beschreven in al haar verschillende facetten.) Pas in de laatste hoofdstukken kwam er een welkom tempo in een verhaallijn die uiteindelijk prima wordt afgerond. Dat wel.
Voor mij is het als journalistiek werk net iets te beperkt om helemaal uit de verf te komen, terwijl het als literair werk net te veel vertakkingen ingaat die het narratief opschorten in plaats van het voortstuwen. Het roept wel steeds interessante filosofische mijmeringen op over de relatie tussen mens en natuur in een tijdperk waarin zelfs de wildernis gereguleerd wordt met bestemmingsplannen en onderhevig is aan hypes. En de stampvoetende boeren hebben misschien meer gelijk dan ik aanvankelijk dacht; als een leek die eigenlijk niet naar ze wilde luisteren.
Dit Verdronken Land - Renske Jonkman (2021)
Dja-ye Chali-ye Ssolutsch - Mahmud Doulatabadi (1979)
Alternatieve titel: Zonder Soloetsj
Bij vlagen is het een indringende en zeer pakkende roman, omdat het steeds naar beeldend beschreven fragmenten toewerkt waarin de uitzichtloosheid van de voornaamste personages duidelijk wordt. Tegelijk is het soms ook wat teveel van het goede. Wanneer je denkt dat het ergste al voorbij is, dan verzint de schrijver andere manieren om zijn personages genadeloos mee te tarten. Daarnaast verliest de roman ook spanning als het andere dorpsgenoten bij het verhaal gaat betrekken en het meer gaat over de ontwikkelingen van het dorp in het groot. De roman was sterker geweest als het meer bij de genadeloze pijnlijke kern was gebleven.
Dog Boy - Eva Hornung (2010)
Alternatieve titel: Tot de Honden Komen
Dogma - Anne Eekhout (2014)
Anne Eekhout heeft een ambitieus debuut geschreven. Vijf interne vertellers over een moreel dilemma rond de grenzen van zelfbeschikkingsrecht in een rechtsstaat. Doet een vriendengroep van twintigers er goed aan om de zelfmoord van één van hen te registreren met camera's om door te breken met een controversiële documentaire? Doen ze het uit liefde en vriendschap voor hun eigen makker? Immers, de goede jongen zet zelf zijn vrienden ertoe aan om mee te gaan in zijn zelfverkozen levenseinde. Of zijn het hun eigen zelfzuchtige beweegredenen die zij verpakken onder solidariteit met het ultieme gevoel van vrijheid dat suïcide ogenschijnlijk biedt?
Eekhout zet 'Dogma' uiteen als een Tibetaanse gebedsmolen, waarbij de vijf afzonderlijke individuen gevormd worden door eigen flashbacks en door eigen flashforwards. Zo maken de individuele personages psychologische ontwikkelingen door, terwijl zij steeds in relatie tot elkaar staan in het plot rond de mogelijke hulp bij zelfdoding van vriend Hidde. Het narratief wordt niet geduid door één alwetende verteller die eenvormig de ontwikkelingen van de groep uiteenzet, maar het wordt verteld langs verschillende subjectieve vertellers die zich steeds net iets anders tot de belangrijke gebeurtenissen verhouden.
De speelse narratieve opzet met subjectieve vertellers creëert een alleraardigst raamwerk waarbinnen groepsdynamiek tot in de fijnste details kan worden uitgeplozen. Een psychologische roman in vijfvoud, waarbij het collectieve groepsproces evengoed ontwikkelingen doormaakt als de individuen die er onderdeel van zijn. Bewonderenswaardig dat de schrijfster een klassieke morele fabel combineert met het modernistische vertelplezier van met elkaar conflicterende en/of elkaar aanvullende perspectieven. Daarmee sluit het in vorm aan op eigentijdse discussies over privacy, authenticiteit, groepjesdenken, betekenis vinden in een tijdsgewricht waarin God noch Staat de almachtige autoriteiten vormen in de morele keuzes van de moderne Mensch.
Zo scherp als de algehele narratieve opzet van haar debuutroman is, zo lelijk is het naar mijn smaak geschreven. Eekhout is hier (nog) niet de soort vertelster die het taalniveau heeft om fictieve werelden te scheppen met haar rijke gebruik van de Nederlandse taal. Vrijwel geheel geschreven vanuit de spreektaal van studenten, grossiert de roman in 'me' en 'en' om zinnen lelijk aan elkaar te rijgen. Veel stilistisch oninteressante observaties waarmee personages hun eigen omgeving duiden. Zoals in dit kleine gedrocht: 'Ik neem een slok koffie en ik ril; te slap.' Erg beschrijvend en weinig de verbeelding prikkelend. Personages zijn continu naar elkaar aan het knikken in korte zinnetjes als: 'Ik knik.', 'Hij knikt.' en 'Ik knik snel.' (slechts een fractie van het gekmakende geknik over en weer)
Een ernstiger zwaktebod is dat de personages onvoldoende worden uitgewerkt als meer dan het clichématig brallende studentenvolk uit soaps. Wellicht dat Eekhout geen hoge dunk had van de studentikoze wereld van excessief drankgebruik en promiscue seksuele omgang met elkaar, maar zij schetst haar studenten als taalkundig gelimiteerde bordkartonnen constructies, met weinig ruimte voor eloquente uitlatingen of diepere gedachtesprongen. Hun emoties worden schematisch uitgetikt, waarbij er geen twijfel over kan bestaan wie er waarom heftige ontwikkelingen doormaakt. Daarnaast is een centraal trauma letterlijk cursief in de tekst verwerkt om het te kunnen onderscheiden van andere soorten gemoedstoestanden. Op erg veel sympathie (of zelfs antipathie) konden deze oppervlakkige personages bij mij niet rekenen, want zij voelden veelal als bloedeloze vehikels om de narratieve spielerei te ondersteunen.
Eekhout zet zichzelf met 'Dogma' op de kaart als een schrijfster die in ambities niet onderdoet voor toegankelijke Angelsaksische stilisten als Eleonar Catton met 'The Luminaries' (2013) en Ali Smith met 'How to Be Both' (2014). Toegankelijk spelen met vertelperspectieven en genrevermengingen om tot eigenzinnige hersenkrakers te komen. In die zin ben ik het eens met de overweldigende positieve geluiden van pers en publiek: Eekhout is ontegenzeggelijk een literaire belofte. Toch hoop ik dat zij in haar toekomstig werk de rijpheid van schrijven vindt om haar narratieve bouwwerken naar een hoger plan te tillen. Laat me haar personages verachten of liefhebben, voorbij hun status als bordkartonnen bedenksels. Meer ruimte voor mooi taalgebruik dat de verbeelding prikkelt; minder efficiënte lelijkheid om het plot doelmatig voort te stuwen.
Dogstar Rising - Parker Bilal (2013)
Alternatieve titel: Engel van de Stad
Dolhuis, Het - Boudewijn Büch (1987)
Dood van Mila Burger, De - Pieter Waterdrinker (2010)
Pieter Waterdrinker weet uitmuntend de sfeer en de stijl van de grote Russische meesters te vertalen naar iets wat ontegenzeggelijk ook weer uniek is. De Hollandse spruitjeslucht- die ook Thomas Roosenboom zo goed weet te vangen- stoomt ook hier van de bladzijdes af. In positieve zin welteverstaan, want hiermee legt hij genadeloos de lulligheid van de situaties bloot. De grootste kracht van Waterdrinker zit hem echter in de heerlijk beschrijvende stijl die vol leedvermaak de zwaktes en tekortkomingen van de hoofdrolspelers bloot legt. Hilarisch is het als Mila een SMS krijgt waarin gesteld wordt dat haar ex-man Nico een homoseksuele relatie zou hebben, na bij haar weg te zijn gegaan. Van het karakter van Mila ga je houden, ook al is ze eigenlijk een heel zielige vrouw die maar niet op eigen benen kan staan en de negatieve omstandigheden in haar leven naar zich toe lijkt te trekken. Ze is in haar kwetsbaarheden toch ook weer zo volmaakt als de Lippizaner paarden die Romanovski bestudeert. Ik was niet overdonderd door Duitse Bruiloft, maar De dood van Mila Burger is wel de beoogde magistrale roman die ik de schrijver toe heb gedicht na het lezen ervan. Hoe frustrerend dat het grote publiek het maar niet lijkt op te pakken. Ik wacht in ieder geval vol smart op een volgende proeve van bekwaamheid van deze rasverteller.