Het was even schrikken toen ik halverwege 'De Cowboykampioen' (2015) besloot om auteur Aura Xilonen eens te googelen en toen niet de zachtmoedig ogende, een beetje te dikke en kale dertiger zag die ik me al lezende inbeeldde, maar een tienervrouw met een ontwapenend grote glimlach. De cover van mijn Nederlandse versie gaf ook niks prijs van het geslacht van de acteur, met daarop een afbeelding van een skelet in de volkstraditie van Día de los Muertos (Dag van de Doden), twee vechthanen in de oogkassen en een grote cowboyhoed op het hoofd. Om maar te zeggen dat vrouwenauteurs geen vrouwenboeken schrijven, nietwaar!? 'De Cowboykampioen' (2015) is een rauw verhaal over een Mexicaanse jongeman die door zijn ontwortelde migrantenbestaan zo goed klappen leert incasseren en uitdelen dat hij het goed doet als bokser. Auro Xilonen maakte er een underdog-verhaal van in de Amerikaanse traditie 'van krantenjongen tot miljonair', maar met de twist dat haar hoofdpersoon (Liborio) met elke kaakslag, stevige rechtse en knock-out ontdekt dat jezelf moeten invechten tegen een prijs komt. Hoewel de slang en de straattaal uit het Spaanstalige origineel wat kinderlijk en geforceerd voelt, is het sterk hoe hiermee het integratieproces van de hoofdpersoon ook talig wordt vormgegeven.

Anders dan liv2 en Abubakari vond ik het nu juist níet hoopvol en opbeurend, maar eerder een tikkeltje wrang dat het enige waarvoor Liborio de drive vindt om door te knokken, namelijk zijn liefde naar dat oudere meisje, kwijtraakt als zij voor een Amerikaanse jongen kiest. Librorio is dan wel een overwinnaar, maar hij is toch ergens iets wezenlijks van zichzelf kwijtgeraakt. Allesbehalve een happy end, en ik ben benieuwd of het deze jonge auteur gaat lukken om dat conflict door te zetten naar haar vervolgromans.

De hoofdpersoon Ogdo Knep gaat in zichzelf op zoek naar de grote gemene deler die tot oorzaak is geweest waardoor zijn liefdesrelaties zijn gestrand. Het brengt hem in een innerlijke reis langs de literatuur (de ongelukkige liefde tussen Dante en Beatrice) en de muziek van Beethoven, die hij ervan verdenkt een op alchemistische leest geschoeide brug naar diepere werkelijkheden te bevatten in zijn werk. En dit alles wordt dan ook weer gespiegeld aan de eigen persoonlijke ervaringen die Ogdo heeft met het vrouwelijke schoon dat in zijn leven langs is geweest.

Berkhout is de soort schrijver die op zoek gaat naar de grenzen van de taal en daarbinnen tot mooie zinsconstructies en bijzondere filosofische ontdekkingen komt. Het is alleen zo jammer dat geen van zijn gekozen thema's op een bevredigende manier in de verhaallijn worden verweven. Hij gaat van hot naar her. Het ene moment beschrijft hij zeer uitgebreid de onmogelijke liefde tussen Dante en Beatrice, als een soort vergelijking van hoe hoofdpersoon Ogdo zelf een vrouw adoreert; om dan verder te gaan over verborgen waarheden die verscholen zouden zitten in het werk van Beethoven. Het is simpelweg teveel van het goede.

Ik zie in Berkhout best een talent, maar hopelijk zal zijn volgende roman een wat bescheidener route volgen. In ieder geval zit het met zijn gevoel voor taal wel snor. Ik heb dan ook smakelijk genoten van sommige van de betere passages uit dit boek.

Waan en werkelijkheid zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden in dit existentialistische proza over een taxichauffeur die rondrijdt in een stad in verval. Deze Fly doet weinig meer dan levensbeschouwelijke conversaties voeren met kleurrijke figuren en tijdens het masturberen fantaseren over grootse historische gebeurtenissen. Het levert een broeierig stuk proza op dat niet zozeer enkele narratieve lijnen volgt, maar dat zo opgebouwd is dat het steeds subjectief ingekleurde verhalen door derden inbedt in de centrale verhaallijn rond deze protagonist. Het verhaal is dus eigenlijk niet meer dan een raamwerk om verschillende andere verhalen aan op te hangen.

Met zijn postmoderne narratief wordt het nooit duidelijk of de absurditeit en het carnavaleske toegedicht kan worden aan de mentale staat van het hoofdpersonage, of dat de surreëele kanten van zijn bestaan in deze vertelwereld behoren. Het levert een spannende breuk op tussen Fly als een migrant die zijn eigen identiteit vast wil stellen tegenover andere personages die andere levensbeschouwelijke, religieuze en filosofische posities innemen. De identiteit van Fly raakt steeds vervlochten met de veelheid aan andere identiteiten die hij op zijn pad vindt. Wie is hij nog tussen zoveel andere kleurrijke figuren die elk een andere stempel achterlaten op hoe hij de wereld beziet?!

Een negatief gevolg van de ingewikkelde opbouw is dat het verwarring zaaien een doel op zich wordt. De spanning slaat uiteindelijk dood in eindeloze herhalingen en geforceeed absurdistische wendingen. Ook lijkt het nergens naar toe te werken dan het oproepen van een continu gevoel van vervreemding. Ik bleef tot aan de slotpassage op mijn honger zitten naar duidingen die de gekozen associaties naar een hoger plan trekken.

Mooie ode aan de goochelkunst en de mystiek eromheen.

Over de kwetsbare fase van een jongvolwassene waarin alle opties open lijken te liggen, terwijl het tegelijkertijd een uiterst eenzame tijd is vol afwijzingen en onbereikbare verlangens. Opgroeien als oorlogstrauma tussen de onwrikbare codes en wetten van jeugdculturen. Salinger weet met zijn kale taalgebruik een prettig bitterzoete toon te vinden tussen nostalgische weemoed en pijnlijke jeugdherinneringen. Wel storend dat sommige frasen en uitdrukkingen tot in den treure herhaald worden om het gelimiteerde taalgebruik van een tiener na te bootsen.

Laetitia Colombani doet met 'De Vlieger' (2021) een sympathieke poging om moeilijkheden te schetsen voor de Indiase vrouwenrechtenbeweging. De Franse onderwijzeres Léna geeft betekenis aan haar eigen rouwverwerking als ze een schooltje begint in één van de armste regio's in India. Ze trekt zich het lot aan van de jonge vrouwen uit de dalit-klasse (de zogenaamde onaanraakbaren) die te maken krijgen met kindhuwelijken en andere vormen van seksuele exploitatie. De Française gelooft vurig in het emancipatoire effect van onderwijs om hun erbarmelijke levenslot te doorbreken, maar komt tot de nederige conclusie dat zij te weinig van de lokale cultuur begrijpt om hun traditionalisme te doorgronden of überhaupt met passende oplossingen te komen. Tussen de regels lees je steeds de dubbelheid terug in Léna's idealisme of haar reddingsmissie bedoeld is om zichzelf te redden of de meisjes waar ze zich om bekommert. Het sleutelmoment is dan ook wanneer het vliegerende meisje Lalita ziet dat de Française verdwijnt in de golven en daarom roept ze de hulp in van het hoofd van een lokale knokploeg. Preeti van de 'Rode Brigades' geeft net haar dagelijkse vechtsportoefeningen aan vrouwen als ze benaderd wordt om in te grijpen. Met tegenzin duikt de noeste vrouwenrechtenstrijdster in het water, maar het bijna noodlottige incident schept solidariteit tussen Léna, Lalita en Preeti. Het lot met elkaar verstrengeld van drie generaties vrouwen die zich anders verhouden ten opzichte van het patriarchaat.

'De Vlieger' (2021) is overduidelijk een roman met een belangrijke boodschap, en zoals dat soms gaat met zulke didactische literatuur is 't tegelijkertijd een beetje braaf en voorspelbaar. Het optimistische idealisme van Léna mag dan botsen met de weerbarstige realiteit, maar het levenslot geeft steeds net op tijd signalen dat ze heus op weg is om het goede te doen. Voor elk nieuw probleem een passende oplossing of een belangrijk zelfinzicht; we zijn allemaal één therapiesessie verwijderd van verlossing. Op een soortgelijke manier wordt Preeti als het meest interessante personage kapot gepsychologiseerd omdat deze rouwdouwer ook weer haar eigen trauma's en kwetsbaarheden heeft. Maar het vervelendst is de manier waarop steeds onderstreept moet worden dat het meisje Lalita voor zoveel meer staat dan alleen haar individuele lot. Wie één meisjesleven redt, redt namelijk de hele mensheid. Een adagium dat steeds opnieuw tot uiting komt in gemakzuchtige metaforen als bijvoorbeeld het vliegeren om haar verlangen naar vrijheid te weerspiegelen. Het gevolg is dat de goede bedoelingen in 'De Vlieger' (2021) eerder formulematig voelen dan oprecht of authentiek.

Echt wel de moeite waard om die 25 bladzijdes eens door te lezen

Engelse vertaling: Online Reader - Project Gutenberg

Over de grens in ''correcte'' observatie van de vrouwelijke schoonheid op het schilderdoek en over wanneer mannen bevlogen raken door de jaloezie. Toegankelijk geschreven en met een paar ijzersterke wendingen naar het einde toe.

Aswani lijkt de kunst van het doseren van verhaallijnen beter door te hebben dan in zijn vorige boek. Maar hier steekt een ander euvel de kop op: hij probeert zich te verplaatsen in amerikaanse karakters, en dat doet hij belachelijk karikaturaal. Het lachwekkende is dat hij steeds naar bizarre seks toe lijkt te werken in hun verhalen. De egyptische karakters zijn interessanter, maar missen ook de afwerking.

De ultieme zonde om los te komen van maatschappelijke druk. In 'Aardbewoners' (2018) klampt tienermeisje Natsuki zich vast aan het kinderlijk naïeve idee dat een huwelijk met neef Yuu houvast biedt in haar jeugd vol verwaarlozing en seksueel misbruik. Zij ziet zichzelf als een fee en hem als een buitenaards wezen, maar met hun anders-zijn vormen ze een front tegenover volwassenen die hen niet kunnen of willen begrijpen. Elk jaar opnieuw ontmoeten Natsuki en Yuu elkaar bij een familieritueel op het platteland, waar ze gezamenlijk hun voorouders herdenken. Maar bij het plotselinge overlijden van grootvader gaan de twee beschadigde tieners te ver met hun liefdesspel en worden ze door de familie uit elkaar gehaald. Als volwassenen moeten ze in het reine komen met hoe de zogenaamde 'Mensenfabriek' nog altijd een wissel trekt op hun seksualiteit en het aangaan van betekenisvolle relaties. 'Aardbewoners' (2018) is een vervelend boek in de manier waarop seksuele taboes en hypergeweld worden ingezet als symbool voor non-conformisme. Het lijkt eerder spektakel uit goedkoop effectbejag dan dat personages psychologisch worden uitgediept of er werkelijk gelaagde maatschappijkritiek uit volgt. Daarnaast blijft Sayaka Murata haar weinig subtiele metaforen tot vervelens toe herhalen, zoals ze op bijna elke bladzijde de buitenaardse planeet 'Pohapipinpobopia' noemt.

Ik moet zeggen dat het langzaam in kwaliteit af gaat nemen als de speurtocht naar ''de kindermoordenaar'' daadwerkelijk in wordt gezet. Het wordt zelfs een beetje belachelijk als hoofdpersoon Leo Demidov zich ontpopt als een typisch Amerikaanse actieheld; zo een die ondanks alles blijft strijden voor ''het goede''. En dan wordt de Kafkaiaans aandoende toon van hoogverraad en wantrouwen opeens weggeschreven om sommige plotholes te vullen. Een kleine smet op een verder zeer vermakelijke thriller.

Het evangelie van een postmoderne messias

Het meesterlijke aan Coetzee is het kameleontische aanpassingsvermogen van zijn stijl aan de verhalen die hij vertelt. Elke roman opnieuw lijkt de meermaals gelauwerde Zuid-Afrikaan nieuwe wendingen te nemen in zijn schrijverschap, zodat nieuw verschenen werk relevant en invloedrijk blijft. Hier levert hij niet mijn favoriete roman af, die eer gaat nog steeds naar ‘Disgrace’ (1999), maar ‘The Childhood of Jesus’ (2013) is in concept een huzarenstukje in zijn oeuvre. Het werk is een filosofische en religieuze allegorie, waarvan de intertekstuele verwijzingen eerder verwarring zaaien dan dat ze verheldering bieden. Vreemd in hoe het tegelijkertijd glashelder en duidelijk kan zijn, terwijl het bij herziening een stuk complexer in elkaar steekt dan het rechtlijnige proza doet vermoeden.

Over een onbevlekte ontvangenis die verder getrokken wordt dan dat het kind Gods uit een maagdelijke schoot gebaard wordt. De Jezus-figuur uit de titel (David) komt met een zelfgekozen pleegvader (Simon) als balling aan in een niet nader gedefinieerd Spaanstalig land. Over een spirituele geboorte als immigrant in een fictieve gemeenschap waar ongelijkwaardige hiërarchieën tussen buitenstaanders en oorspronkelijke inwoners bestaan. David’s zelfgekozen moeder (Inés) is echter opgegroeid in welvaart op de haciënda ‘La Residencia’. De medevluchteling Simon en de rijkeluisdochter Inés sluiten een verbond om hun protegé op weg te helpen in zijn schrede stappen naar intellectuele vorming. Over een ouderschap dat zich onttrekt aan verbintenissen en relatievorming, maar dat ontstaat omdat de twee oudere personages zich alleen uit liefde ontfermen over de jonge David. Niet uit een vooraf opgelegde Goddelijke wil of ethiek/moraal.

De jonge David blijkt een nieuwsgierige geest. Vanuit een filosofische naïviteit bevraagt, bekritiseert en raakt David vertwijfeld door de onwrikbaarheid van wat om hem heen als werkelijkheid wordt gezien. De roman bestaat grosso modo uit (naïef kinderlijke) filosofisch dialogen tussen David en de mensen in zijn omgeving. Over de meest basale vraagstukken: wat zijn vaders en moeders? Kies je die, of is de band genetisch bepaald? Soms zijn de vragen die hij stelt scherp en spitsvondig. Waarom hechten we meer waarde toe aan cijfermatige, statistische werkelijkheden dan aan individuele menselijke gevoelens? Soms zijn de vragen kinderlijk naïef, een beetje lachwekkend zelfs (en toch ontroerend in het goedbedoelde wereldbeeld waar het uit voortkomt). Waarom zou je een dief bestraffen en hem niet meer geld geven dan dat hij net gestolen heeft?

Het conflict in de roman ontstaat tussen het naïeve vragenvuur van David en het (voornamelijk) hardvochtige schoolsysteem. Hoewel hij goed kan lezen en schrijven, heeft David namelijk een eigenaardige eigen visie op dingen. Bij alles wil hij zijn ongefilterde vragen blijven stellen, ook als de ‘volwassenen’ om hem heen niet meer de antwoorden hebben. Het intellectueel ongevormde kind moet nu eenmaal in de mal gegoten worden van de objectieve waarden van wat de maatschappij vermag van een rechtschapen burgermens. Sommige vragen stel je als individu beter niet, want de Goliath is alom vertegenwoordigd in onzichtbare machtssystemen (o.a. rechtspraak, bureaucratie, onderwijs). De kinderlijke naïviteit waarmee deze eigentijdse, postmoderne Messias naar de wereld kijkt, heeft geen plek in een overgereguleerde maatschappij.

De strijd met David’s schoolleiding gaat zo ver dat ze hem een plek toewijzen in de speciale school ‘Punta Arenas’, alwaar hij bijgeschaafd kan worden op een manier dat hij zijn klasgenoten niet negatief gaat beïnvloeden. De schoolautoriteit krijgt zijn gelijk bij de justitiële instanties. De vrijdenkende David moet zich aan het systeem aanpassen, maar het systeem zelf is onwrikbaar en intolerant tegen iemand die hetzelfde systeem (onbedoeld) kritisch durft te bevragen. In deze fictieve Westerse gemeenschap is er geen onderdrukking door openlijk geweld of duidelijke waarneembare dreiging tot repercussies. Het dystopische beeld is subtieler, meer onderhuids. Een wereldbeeld wordt in werking gezet waarin de werkelijkheid onbetwistbaar vastgelegd is in protocollen, wetten, regels, onderwijsprogramma’s en andere schijnzekerheden. Maar tegen welke prijs?

Eerlijk is eerlijk, ‘The Childhood of Jesus’ is allerminst een Coetzee waar ik als leeservaring veel plezier mee heb gehad. Dat komt voornamelijk door de minimale opzet van de roman. De geschetste gemeenschap is niet heel erg bijzonder, vrij alledaags zelfs. Sfeerbeschrijvingen zijn zakelijk en sober; weinig ritme in de verhaallijn. Veel filosofische monologen van het leergierige jongetje in de hoofdrol. Die minpunten hebben ergens óók weer een kracht, omdat de sobere opzet een spanningsveld schept tussen kafkaësk en realistisch; tussen persoonlijk en afstandelijk. Toch heeft het, door de religieuze verwijzingen, nog steeds iets van een mythisch epos; van een verhaal dat de menselijke conditie, doorheen tijd en plaats, beschrijft. Eigenlijk kijk ik meer uit naar het onlangs verschenen vervolgdeel dan ik tijdens het lezen had verwacht.

Meer zedenschets dan rechtbankdrama. Een vrouwelijke kinderrechter van middelbare leeftijd krijgt te maken met een overspelige echtgenoot, terwijl zij de juridische zaak afwikkelt van een jonge jehova's getuige die een bloedtransfusie weigert. McEwan weet van de juridische zaak een intiem verhaal te maken over een vrouw in het centrum van de macht die tegen een dubbele moraal aanloopt. Of over de moderne Britse maatschappij waarin vrouwen nog immer hun waarde terugzien in seksuele aantrekkelijkheid en mogelijke vruchtbaarheid, zelfs wanneer zij behoren tot de invloedrijke intelligentsia met goede posities in het maatschappelijke leven. Het proza is knap geconstrueerd met een zakelijke stijl waarbij de vorm ervan niet nadrukkelijk aanwezig is, terwijl de auteur verschillende literaire registers opentrekt om het plot mee in te kleuren. Toch kleeft er een nadeel aan het ambachtelijke vakmanschap waar McEwan zijn befaamde schrijfstijl mee perfectioneert: het voelt als conservatief proza dat niet genoeg schuurt of ontwricht.

Verontrustende historische roman over Portugese missionarissen die proberen om het geloof te verspreiden in Japan, maar daar geconfronteerd worden met keiharde vervolgingen. Endo weet heel goed die drukkende spanning te beschrijven van in den vreemde zitten en elk moment gedwongen te moeten worden om de eigen religie op te geven. Ik ben niet zo te spreken over het wat slordige en houterige Nederlands uit mijn vertaling. Daarbij verliest de roman ook iets aan spanning omdat sommige essentiële gebeurtenissen door derden worden beschreven.

Het boek ging bij mij nooit echt leven. Mijn grootste punt van kritiek is toch de manier waarop de vorm het in de weg ging staan om binding met de karakters te kunnen krijgen. Vanuit literair en filosofisch oogpunt is het schitterend gevonden om een familiegeschiedenis te vertellen vanuit karakters die dezelfde naam delen, maar in de praktijk creëerde het bij mij een continue verwarring over wie nou wie ook alweer was. De enige oplossing is dan terugbladeren naar de lijst aan het begin van het verhaal. Dit is echter niet bevorderlijk voor de flow van het lezen. Daarnaast stond het me tegen dat de roman bijna in zijn geheel bestaat uit beschrijvende passages en nooit dieper in lijkt te gaan op de innerlijke wereld van een specifiek karakter. Tegen de tijd dat ik binding begon te krijgen met de karakters gingen ze dood of verdwenen ze uit Macondo en moest ik weer helemaal opnieuw in de roman zien te komen. En dan niet 1 of 2 keer maar steeds opnieuw.

Wat mij wel wist te raken is de manier waarop Márquez de absolute viezigheid van militaire coupes en onderdrukkende regimes weet in te bedden in een verhaal vol poëtische schoonheid. Ik heb dit vaak teruggezien in het werk van latere schrijvers en het kan haast niet anders dan dat zij daarin schatplichtig zijn geweest aan deze schrijver. Het is bij deze roman dan ook zeker niet het geval dat ik het talent van de schrijver betwist, maar het is geen leeservaring gebleken die bij mij dezelfde diepe indruk heeft achtergelaten als bij andere mensen het geval was.

Mooie stemmige roman vol aangrijpende beschrijvingen. Mda heeft een mooie manier om zwarte humor te mengen met maatschappijkritiek en drama. Zeker een schrijver waar ik meer werk van wil gaan lezen. Het is alleen jammer dat het wel erg lang door blijft gaan en het op den duur wat vermoeiend wordt als er weer ellenlange beschrijvingen volgen over geborduurde kleedjes.

Dave Eggers toont zich hier meer een enthousiaste filosoof die het medium van de literatuur gebruikt om met creatieve theorieën en maatschappijkritische beschouwingen te komen. Voor hem fungeren plot en karakters alleen maar als ondersteuning van de grotere boodschap. Niks wordt verder uitgediept dan louter oppervlakkige verwijzingen naar discussies die wij inmiddels allemaal wel kennen over privacy en de onzichtbare macht van grote bedrijven. Het meest ergerniswekkende is dat het hoofdpersonage een oppervlakkig huppelkutje blijft dat nauwelijks psychologische ontwikkelingen doormaakt. Haar voornaamste drijfveer wordt welhaast seksistisch beschreven als louter een manisch verlangen naar erkenning. Ongeloofwaardig als je in ogenschouw neemt dat vrijwel geen internetgebruiker in de realiteit zich zo naïef verhoudt tot het medium.

Correctie: misschien is het nog wel frustrerender dat Dave Eggers daadwerkelijk materiaal voor handen heeft gehad dat naar een hoger niveau zou zijn gekomen met kritische aanpassingen her en der. Aan zijn grenzeloze fantasie over de valkuilen van moderne technologie ligt het namelijk niet. De wereld die hij beschrijft deugt namelijk als de setting voor een belangrijk werk dat inhaakt op contemporaine ethische discussies over de invloed van technologie op onze levens. Het weet alleen nergens de extra lagen te vinden die van een aardig pamflet een gelaagde ideeënroman maakt die inhaakt op discussies die gevoerd moeten worden. Had een uitgever hem maar gedwongen om diezelfde creativiteit aan banden te leggen en daadwerkelijk functioneel in te zetten voor een gelaagd maatschappelijk relevant werk. Nu is het vooral een ambitieuze poging die alleen maar de oppervlakte raakt.

Sympathieke detective-serie die de man- en vrouwverhoudingen in Saoedi-Arabië in beeld brengt.Dit deel heeft een iets te lange opbouw, maar de uiteindelijke climax maakt dat goed Wat mij een beetje dwars zat aan dit deel is dat er voor een voorspelbare en clichés bevestigende verhaallijn als ´westerling in een fundamentalistische omgeving´ is gekozen. Het gaat niet helemaal lekker samen met de poging van de schrijfster om nuances en complexiteit aan te brengen in de fascinerende wereld van Saoedi-Arabië.

Schattig boek over de keuzevrijheid om te bepalen met wie een vrouw haar leven doorbrengt tegenover het belang van sterke familiebanden. Het is grappig geschreven in hoe twee karakters met verschillende achtergronden (de Ghanese Mathilda en de Engelse Audrey) tegenover elkaar gezet worden in de verschillende opvattingen die zij hebben over het huwelijke instituut. Zo wordt er een contrast gecreëerd tussen de onopgeleide Mathilda en haar naïeve (maar tegelijkertijd uiterst wijze!) kijk op de dingen en de meer westerse visie van Audrey. Uiteindelijk komen die twee ver uit elkaar liggende levens bij elkaar en ontstaat er een wederzijdse beïnvloeding.

Tijdens het lezen ontgingen mij merkwaardig genoeg enkele cruciale details m.b.t de verhaallijn (voorbeeld, pas ergens op de helft kwam ik erachter dat Robert Bannerman een Ghanees is en niet een Engelsman). Vaak is zo'n beperkte concentratie een teken dat er iets in het boek is wat mij tegenstaat en maakt dat ik het niet al te grondig heb gelezen, maar ik kan eigenlijk niet zo goed benoemen waar dat dan aan heeft gelegen. Misschien dat het ermee te maken heeft dat het boek lang erover doet om tot zijn kern te komen en dat het te weinig als een solide geconstrueerd geheel aanvoelt?! Uiteindelijk worden er teveel verhaallijnen aangeboord die niet helemaal optimaal worden benut.

Maarten Buser laat zien dat debuteren niet hoeft samen te gaan met pretentieuze zwaarwichtigheid of egotrippend jezelf tot belangrijkste onderwerp te maken. Het zijn de speels geconstrueerde taalvondsten van een jonge vakman die een herkenbare situatie, avondje uit in een club, vertaalt naar een vormspektakel van intertekstuele verwijzingen en postmoderne taalkronkels. Daarbij heeft het zowel de vorm-kwaliteiten van een gedichtenbundel (vervreemding, fantasievolle associaties) als van een roman (suggestie van een plot) in hoe de losstaande gedichten een coherente samenhang suggereren. Misschien ben ik te weinig ingelezen in poëzie om er een uitspraak over te kunnen doen, maar volgens mij is de tussenruimte opzoeken van proza/poëzie een behoorlijk ingenieuze vondst. In ieder geval hoop ik, notoir aanhanger van de cult der proza-liefhebbers, dat Buser eens een lijvige roman met dichterlijke kwaliteiten gaat schrijven.

Het boek bewijst mij wel dat Stephen King een grootse verteller is, die het niet alleen bij de horror hoeft te houden. Hij weet zorgvuldig sfeer en spanning op te bouwen in een verhaal waarin niks gebeurt. Het getuigt ook van moed om zo'n anti-climax erin te bouwen terwijl iedereen verwacht dat er vast iets met geesten of demonen gaat gebeuren.

Een onschuldige die ten dood dreigt te worden veroordeeld en een schuldige die op het laatste moment een bekentenis af wil leggen. Het gegeven van een razend spannende toevoeging aan het al reeds omvangrijke oeuvre van John Grisham. De schrijver maakt een enorme vuist tegen het hele juridische steekspel rond de ter-dood-veroordeling van mensen en de mogelijke missers die het in de hand kan werken. Vooral rechts republikeins Amerika krijgt er flink van langs. Hij gebruikt zelfs de religie - voor bepaalde Texaanse conservatieven het beproefde antwoord op vele juridische vraagstukken - als manier om juist de onmenselijkheid en immorele van de doodstraf aan de kaak te stellen. Gedurfd maar misschien wel de enige manier om het onderwerp in thuisland onder de aandacht te brengen. Ik heb het in ieder geval gelezen als een heerlijke thriller die, vanuit vele verschillende perspectieven, aantoont waarom we God mogen danken dat wij al meer dan een eeuw geleden hebben ingezien dat de doodstraf niet deugt.

Nogal Joods-Amerikaanse propaganda in een verder best aardige avonturenroman.

Ik kende de schrijver van dienst nog niet, maar na het lezen van deze bundel ben ik zeer nieuwsgierig naar ander werk. In de meeste verhalen werd ik geraakt door de melancholieke schoonheid van zijn situatieschetsen.

Enerverende oorlogsroman met een misdaad-tintje, leest lekker weg en bevat veel brute actie, meer is het ook niet maar als je je dat realiseert is het alweer uitgelezen.

Aardige misdaadroman rond een ex-militair die snode zaken aanpakt aangaande de paardenfokkerij van zijn moeder. Te voorspelbaar naar mijn smaak.

Een van de engste boeken die ik ooit gelezen heb, omdat het zo angstaanjagend dicht bij een realistisch gegeven blijft. Het is ook juist die zorgvuldige opbouw die je meesleept in het verhaal en die ervoor zorgt dat de spannende gebeurtenissen als een mokerslag aankomen. King op zijn best.

Laat ik eens lekker recalcitrant zijn met een (te hoge?) score. Kon mezelf heel erg identificeren met de gehandicapte hoofdpersoon. Ook het wat bijbelse spel tussen goed en kwaad wordt leuk uitgewerkt. Misschien niet het boek van King dat het langst bijblijft maar zeker interessant.