Tussen een verdronken moeder en de wens om via lust en liefde naar geborgenheid toe te zwemmen. In 'Iets wat helpt' (2004) probeert tienermeisje Laura vat te krijgen op haar emoties wanneer haar moeder zelfmoord heeft gepleegd en haar vader vooral zelf weg probeert te komen van zijn eigen verdriet. Tijdens haar vaders talrijke vistochten doolt ze stuurloos rond, zoekend naar een basisgevoel van veiligheid. Vanuit het besef dat er niemand écht op haar wacht als ze thuiskomt. Daarnaast heeft ze verwarrende en tegenstrijdige gevoelens naar zowel mannen als vrouwen. Haar zwervende zoektocht brengt Laura in wrijvende liefdes- en vriendschapsrelaties, zelfs volwassenen hebben niet altijd door hoe kwetsbaar zij eigenlijk is. Mogelijk misbruik ligt steeds opnieuw op de loer. Het aardige aan 'Iets wat helpt' (2004) is dat Mona Høvring met haar kernachtige stijl dichtbij de overlap blijft tussen Laura's trauma en haar seksualiteit. Ze krijgt psychologisch cachet als een autonoom denkend iemand die zelf (schadelijke) verlangens probeert te stillen. Al is het werkje met haar 143 pagina's wel erg summier om verhoudingen met dorpsgenoten diepgang te geven.

De rusteloze mens zonder ander. Of zoals de karakterschetsjes in 'Passagiers/Achterblijvers' (2022) elk afzonderlijk de eenzaamheid overbrengt van de moderne mens die zichzelf tegenkomt in een onbeantwoorde smacht naar connecties met anderen. Van het briljante openingsverhaal 'Het Begin' waarin een voyeuristische ik-verteller zichzelf verliest in het vriendenboekje van zijn luidruchtige bovenbuurmeisje. De profielen in het felroze schriftje brengen hem zowel dichterbij talloze minderjarige leventjes als dat het een nieuwe afstand naar hen schept. Of het bitterzoete 'Bowlen in Philadelphia' waarin een ik-verteller zijn eigen relatieproblemen projecteert op het liefdesgeluk van bevriende expats in Philadelphia. Maar in zijn eigen somberte ziet hij niet scherp dat sommige mensen hun eigen geluk overschreeuwen om de afwezigheid van iets anders te verdoezelen.

In 'De Belofte' ervaart een cineaste dat haar debuutfilm in allerlei verschillende hokjes wordt geduwd, maar niemand durft haar vragen te stellen over haar handicap. In 'Verwachtingen' bekruipt het unheimische besef dat een liefdevolle moeder misschien teveel van zichzelf heeft moeten inleveren om haar huwelijk vol te houden. Maar wat als ze er op een dag niet meer is!? In 'Ik Kan Alles Uitleggen' probeert een onbetrouwbare verteller weg te praten van zijn eigen gevoelens van marginalisering achter een terroristische daad. Hij is meer bezig met beeldvorming dan de consequenties van zijn eigen handelen. Tot slot komen de grenzen en mogelijkheden van wetenschap samen in 'Nieuw Leven' als twee broers afreizen naar Kazakhstan voor een ruimteproject rond buitenaards leven. Op aarde zijn de ingrijpende effecten van apocalyptische crises nog altijd onderdeel van het dagelijkse leven.

Thomas Heerma van Voss heeft een aantrekkelijke directheid in zijn stijl: stilistisch sober en toch gelaagd. Zoals hij bredere maatschappelijke angsten en twijfels terugbrengt tot mijmeringen van buitenstaanders die geen vat krijgen op hun relaties met anderen. Ongrijpbare en feilbare mensen die daadkracht missen of juist plotseling het roer omgooien, terwijl het unheimische gevoel aan hen knaagt dat hun particuliere eenzaamheid niet begrepen kan worden door anderen. Het is bijna jammer dat de boeken van Leon de Winter al bekend staan om boekcovers met verwijzingen naar Edward Hopper. Eerlijk gezegd vind ik dat gevoel van grootstedelijke eenzaamheid in een rap veranderende wereld meer passen bij van Voss. 'Passagiers/Achterblijvers' (2022) is een kwalitatief consistente verhalenbundel waar thematiek en toon naadloos op elkaar aansluiten.