Mannelijkheid erin geramd en homoseksualiteit eruit. Subtiel is deze misantrope plattelandsschets allerminst, maar in 'Weg met Eddy Bellegueule' (2014) blijft Édouard Louis als een doeldrieste bokser klappen uitdelen tegen een lichaam dat allang knock-out op de grond ligt. Elke klap of vernedering opnieuw het schrijnende besef dat de homoseksuele Eddy Bellegueule écht niet van zichzelf mag houden. Tegen dat benepen volksmilieu in Picardië valt niet te winnen. Tot op het punt dat Eddy maar een heteroseksuele persona aanneemt om zich te wapenen tegen de alledaagse hardheid. Met weinig succes overigens, want jezelf verloochenen is geen gezonde copingstrategie. 'Weg met Eddy Bellegueule' (2014) werkt voor mij beter als indringende j'accuse tegen homogeweld dan als maatschappelijke analyse van volkse sentimenten. Tussen de regels brengt Louis iets van systeemkritiek met zijn tragikomische beschrijvingen van lichamelijk beschadigde (oud-) mijnwerkers en hun uitzichtloze bestaan vol verslaving en criminaliteit. Het wordt nooit vergoelijkend om Eddy's onverdiende mishandelingen mee goed te praten, maar tegelijkertijd veel open deuren voor een sociaal-realistisch werk. Desalniettemin komt debuutroman 'Weg met Eddy Bellegueule' (2014) als een mokerslag binnen en het nodigt zeker uit tot meer werk van deze jonge schrijver.