menu

Hier kun je zien welke berichten Serpico als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Clockwork Orange, A - Anthony Burgess (1962)

Alternatieve titel: Boze Jongens

5,0
Fascinerend boek dat ik aanvankelijk slechts las omdat het verplicht was voor Engels op school, maar ik kon tegelijkertijd ook gewoon niet stoppen met lezen.

De film heb ik al gezien, is eveneens één van mijn favorieten, en het blijkt vrij trouw aan het boek. Toch gaat het boek nog veel verder dan de film, zowel qua geweld als qua betrokkenheid bij deze acties als qua snelheid van het verhaal als qua taalgebruik. Alex is één van de meest fascinerende literatuurpersonages ooit geloof ik, en die reputatie is hem zeker gegund. Het boek laat zich lezen als een trein en begint nergens te slepen of te vervelen, zelfs niet als je bekend bent met het plot. Het fascineert, brengt mooie filosofieën en moralen omhoog en is verdomd bizar. Toch is dat bij tijd en wijle best geestig, en als ultiem hoogtepunt van het boek wordt Alex zo ongeveer je beste vriend tijdens het lezen. Ondanks zijn vreselijke gedrag. Alles wordt ontzettend creatief en enthousiast beschreven (veelal met woorden die in de Engelse taal niet eens bestaan) en wanneer het boek uit is knaagt het dan ook wel dat er niet méér is. Wat overigens niet wil zeggen dat het einde te opeens komt o.i.d.

Sterker nog: het einde was nogal een verrassing omdat Kubrick dit uit zijn film heeft gelaten. Wat ik wel kan begrijpen, want dat laatste hoofdstukje geeft een compleet andere draai aan het verhaal, en dan wel een zeer aangename. Fantastisch einde.

5* - één van mijn favorieten

Fantastic Beasts & Where to Find Them - Newt Scamander (2001)

Alternatieve titel: Fabeldieren en Waar Ze te Vinden

3,0
Ik geloof dat ik deze iets minder vond dan het Zwerkbal-boekje. Beesten interesseren me gewoon vrij weinig Wel grappige stukjes over draken, maar zodra het boek begint aan de lijst waarin gewoon achter elkaar beesten worden opgesomd (het grootste deel van het boek dus), gaat het entertainment voor mij een beetje verloren in de quasi-schoolboek stijl. Te weinig rode draad. Maar het leest uiteraard nog steeds lekker weg, en het ademt in alles het Harry Potter-universum uit. En dat is het mooiste universum dat er bestaat.

3*

Harry Potter and the Deathly Hallows - J.K. Rowling (2007)

Alternatieve titel: Harry Potter en de Relieken van de Dood

5,0
Dat Harry Potter and the Deathly Hallows anders ging zijn dan ik had verwacht, was onvermijdelijk. Anders was het geen echte Harry Potter geweest, en dat is het wel! Sterker nog, dit boek mag gezien worden als de kroon op het fantastische werk dat Rowling heeft geschreven.

Wie had dit ooit verwacht nadat hij Harry Potter and the Philosopher's Stone uithad?! Dat het laatste boek zo volwassen, intelligent en emotioneel zou overkomen. Want sinds het eind van boek 4 is de lol van het ontdekken van de toverwereld weg, en maakt het verhaal steeds meer plaats om de échte gruwelen te tonen, die verscheidene climaxen lijken te kennen in het 7e boek. Maar de spanningsboog die het hele boek beslaat, is de overduidelijke dreiging van het feit dat Voldemort nu heerst en de toverwereld overneemt. Het komt neer op een WO II-achtige dreiging en reeks moorden door de film heen, waarin de drie hoofdkarakters most wanted zijn. Een wereld waarin haat, verraad, moord, angst en discriminatie centraal staan.

Maar de unieke setting en sfeer in het boek is nog niet eens het sterkste punt van het boek, dat is de manier waarop Rowling haar tot in de puntjes uitgedachte verhaal weet te vertellen, de manier waarop ze steeds opnieuw, in vrijwel ieder hoofdstuk, met een plotwending komt die net zo verbaasd als het sterven van Perkamentus aan het eind van boek 6. Boek 6 lijkt, met zijn eveneens duistere sfeertje, bijna te functioneren als het eerste hoofdstuk van boek 7. Want boek 7 speelt zich continu op verschillende plekken af, op plekken die belangrijk zijn voor het verhaal. En Hogwarts hoort daar natuurlijk bij, en krijgt dan ook een geweldige eindstrijd om mee te kampen, fabuleus en tot in de puntjes beschreven.

De grote verschillen in setting in ieder hoofdstuk, het afwijken van de 'succesformule' uit de eerdere boeken, doen het boek aanvoelen alsof je over iemand anders leest dan Potter, zij het in dezelfde magische wereld, die zich dit keer van zijn duisterste kant laat zien. Het mooiste aan het afwijken van het eerder begane pad is nog wel dat het ontzettend emotionele momenten oproept, met als prachtig voorbeeld het uitstapje naar het graf van Harry's ouders. Dat was ook al ontzettend mooi en boeiend beschreven, zoals eigenlijk het hele boek, iedere passage.

Maar wat het mooiste is uit de hele serie, is het feit dat de personages hun verscheidene dimensies verspreid over de 7 boeken krijgen. Niemand wordt in één boek volledig beschreven, je leert bijna iedereen in een ander boek van een andere kant kennen. En deel 7 blinkt daar ook in uit, het aanvankelijk zwart of wit laten lijken van een personage, en dat dan weer compleet om te gooien. Waren dat in eerdere boeken personages als Sirius Black, Harry's vader, Peter Pettigrew en Snape, dit keer treft het het centrum van het goede: Albus Dumbledore. Wie had ooit iets slechts van deze goede, wijze, oude man kunnen denken? Zijn eigen zus laten sterven, zoiets zou Dumbledore toch nooit doen? Harry's fantastische dat-zit-me-niet-lekker-houding jegens dat feit is geniaal.

Maar Harry is niet eens de enige; bijna ieder personage wordt tot zijn uitersten gedrukt in deze sombere tijden, en lijkt met zichzelf, zijn medemensen en het leven te worstelen. En dat komt tot fantastische hoogtepunten in dit boek:

Harry's zoektocht door de slaapkamer van Sirius-
Het reisje door de tijd in Snape's gedachten-
Ron's vernietiging van het medaillon-Horcrux-
Het bezoekje aan Xenophillius Lovegood-
De waarheid achter Dumbledore-
Bezoekje aan Godric's Hollow-


Ook mag niet de gruwelijke spanning in het boek vergeten worden, wat begint bij de reis door The Ministry of Magic, en resulteert in ongeveer iedere keer dat een Horcrux wordt gevonden, en eindigt met het geweldige hoofdstuk (met een heerlijke titel, trouwens ): The Battle of Hogwarts.

Ik lees hierboven dat het verhaal stroef of niet goed aanvoelt, hier kan ik het niet anders dan oneens mee zijn. Nog nooit eerder zo'n geniaal verhaal gelezen (heb dan ook niet echt veel boeken gelezen, maar dan nog), vooral om uiteindelijk te ontdekken hoe Dumbledore's plan nu precies in elkaar zat, is weergaloos. Een geniaal stukje schrijven. Dit epos zit van begin tot eind perfect in elkaar. Ja, u leest het goed: PERFECT. Deel 7 greep continu perfect terug op werkelijk ieder voorafgaand boek. In ieder boek zat wel een detail dat hier belangrijk wordt. Heb werkelijk geen enkel puntje kunnen vinden waar het boek verveelde, ongeloofwaardig overkwam, of de verkeerde emotie probeerde op te roepen.

Nu ik het toch over emotie heb, dat EIND. Het moest wel geniaal zijn, het sluit zo'n 2500 pagina's prachtig verhaalvertellen af. Ik kon werkelijk mijn tranen niet inhouden bij het stukje dat Harry zijn ouders vraagt of het pijn doet, om dood te gaan. En dan heb ik niet over een traantje wegpinken, maar over rivieren die plotseling door mijn ogen heen aangelegd leken te zijn. Zo mooi, zo ontzettend zielig. Dat Harry gedoemd was te sterven kon ik bijna niet aan. Maar stoppen met lezen was ook niet bepaald een optie (was nl. onmogelijk), dus ik las verder. Gelukkig wist het boek uiteindelijk toch nog te bevredigen, met een heerlijk happy-end dat aan LOTR doet denken, en dat is wel het grootste compliment dat ik kan geven. Het stukje 19 jaar later is achteraf heerlijk, Harry kan eindelijk leven zoals zijn ouders al met hem hadden willen leven. Het familie-aspect is wederom zeer sterk.

Happy-end is overigens nog iets té vrolijk. Fred, Dobby (!), MadEye, Pettigrew, Tonks, Lupin, hun dood was er steeds eentje waarbij ik even in verdriet mijn hoofd afwendde. En dan vooral bij Fred, dat Rowling zo'n komisch paar durft te scheiden, getuigt van moed.


Het Love-thema keert ook weer op een geweldige manier terug, vergezeld van het familie-thema waar de boeken mee doordrenkt zijn. En dan bedoel ik niet alleen maar Dumbledore en Harry, maar vooral ook Snape. Hartverscheurend, hij had maar één Liefde in zijn leven, Lily Evans, en zag haar weggaan met de pestkop van de school (ook al draaide James Potter uiteindelijk bij). Zijn arme afkomst, indeling in Slytherin (Dumbledore maakt daar nog een heerlijke opmerking over), omgang met de verkeerde vrienden die hem verkeerd beïnvloedden (denk aan het "MUDBLOOD!"), zijn werkelijk ontroerend. Een ongelukkige persoon, gedreven door zijn reeds lang gedode liefde, blijkt uiteindelijk de held van het hele verhaal.
Gedreven door 'Love, the most precious thing on earth, which Voldemort doesn't understand, Harry' overwint hij, stervend. Geweldig
. Het boek geeft zichzelf nog daadwerkelijk iets betoverends mee.

Ik zie dat het bericht aardig lang is geworden, maar ik wilde dan ook alles zeggen dat ik wilde zeggen. Het is mijn favoriete boek. Niet alleen van de HP-reeks, maar all time.

Iedereen die nog wacht op deel 7 in het Nederlands; veel plezier ermee! Overigens raad ik iedereen die aardig overweg kan met Engels aan de originele versies te lezen, ik merk dat die toch een stuk mooier zijn dan de vertalingen.

5*, trouwens, voor wie het nog niet wist

In Cold Blood - Truman Capote (1966)

Alternatieve titel: In Koelen Bloede

4,5
Fascinerend sterk boek! Het begin, het eerste deel, de eerste 100 pagina's zijn nog wat lastig om doorheen te komen, niet op de laatste plaats door het knap gebruikte engels, maar als je eenmaal op de vlucht bent met Dick en Perry wordt het een pageturner van formaat. Ook al weet je aan het begin al precies hoe het af zal lopen.

Ik denk niet dat er ooit iemand zoveel geschreven heeft over zo weinig. De mate van detail die Capote hanteert is uniek, een verhaal wat gemakkelijk op 15 pagina's verteld had kunnen worden wordt naar 400 uitgerekt en blijft mateloos interessant. Je komt vrijwel alles te weten wat je zou willen weten, er wordt onvoorstelbaar diep in de stof ingegaan en je voelt je, inderdaad, cliché, bijna een deelnemer in de gebeurtenissen. Allicht is het deze unieke handelswijze en stijl die het boek zo boeiend houden. Je kunt de beschreven karakters hoe dan ook nooit meer vergeten. Dick en Perry en ook die jongen met wie ze in de cel komen die gangster wilde worden en toen maar zijn familie omlegde, Herb Clutter en zijn ietwat maniakale vrouw en lieftallige dochter en zoon, doorbijter Dewey die ook nog eens persoonlijk uitgelicht wordt.
Volgens mij heeft Capote zichzelf ook in het boek geschreven trouwens, maar zijn trots heeft hem nagelaten zijn naam erin te zetten. Hij heeft het in het geval van Perry bijvoorbeeld wel eens over een vage vriend van hem. Dan staat er: 'As he later confessed to a friend', wat echt in schril contrast staat met de rest van het boek. Opeens is Capote niet meer diepgaand en geeft hij zo'n oppervlakkige omschrijving? Perry Smith hád toch amper vrienden? Dat was net een belangrijk kenmerk van hem! En als er dan eentje opduikt wordt hij niet uitgelicht? Een beetje a-Capote, dunkt me. Dus volgens mij is hij dat zelf. Nog zo'n leuk voorbeeld van hoe hij dit boek heeft aangepakt.

Dikke aanrader in ieder geval. Kan nog wel eens de 5* bereiken van mij.

4,5*

Kruistocht in Spijkerbroek - Thea Beckman (1973)

Alternatieve titel: Crusade in Jeans

4,5
Heerlijk Nederlands boek dat nog altijd leest als een trein.

Zo avontuurlijk en tegelijkertijd fantasievol en realistisch als deze zie je ze zelden. Waanzinnig mooi beschreven en ontdaan van op de loer liggende vervelendheden is het één grote wervelwind van spanning en ontroering. Fijne pageturner met ook nog mooie thematiek én een prachtig kijkje in het leven in een kinderkruistocht. Het stuk dat ze dat kasteel gaan overvallen met 7 man is het sterkste van het hele verhaal, mede omdat je dat sowieso in één keer leest omdat het je onmogelijk is om het boek dan weg te leggen. Nergens te lang of te kort ook. Vrijwel perfect boek.

4,5*

Leven uit een Dag, Het - A.F.Th. van der Heijden (1988)

3,0
Ieder mensenleven duurt slechts 24 uur. Daarbinnen spelen alle belangrijke gebeurtenissen zich af, versneld, en wegens tijdgebrek niet voor herhaling vatbaar.

Wham, daar heb je me wat. Het uitgangspunt is allicht niet onvoorstelbaar briljant, maar heeft zeer zeker potentie. De mens als ééndagsvlieg! Altijd iets om naar uit te kijken, altijd iets nieuws om te doen, altijd aan het groeien! Tel daarbij de redelijk fascinerende visies op hemel en hel op, en het boek lijkt zijn sporen verdient te hebben!
De eerste helft, tot aan de moord, wordt het prachtig uitgewerkt. Het universum dat Van Der Heijden schept is intrigerend, de liefde tussen Benny en Gini heeft iets aandoenlijks en zelfs de veel te uitgebreide sekspassage is verteerbaar. Ik wilde maar wat graag doorlezen! Wat gaf dit immers een stof tot nadenken! Wat een mogelijkheden kwamen er niet voort uit dit eerste deel! Wat een heerlijke logica om het allemaal aanvaardbaar te maken! Het eerste deel van het boek is waar het om draait.

Want daarna gaat het goed mis. Van Der Heijden raakt compleet de weg kwijt; gooit de logica overboord, laat ons vervreemden van de hoofdkarakters, zoomt op de verkeerde momenten op de karakters in en op de verkeerde momenten uit en begint tot overmaat van ramp maar een volslagen onzinnige nieuwe sekspassage - vreselijk. Niet om aan te lezen (?). Koud, idioot, quasi-literair: afschuwelijk. Slechts het einde, ongeveer als het begint te stormen, hervindt hij zijn mooie schrijfstijl en hij sluit het boek dan ook met stijl af. Maar niet voordat hij zijn thema's zorgvuldig gekillt heeft. Van Der Heijdens boodschap lijkt te zijn dat waar het allemaal om draait in de wereld niks minder is dan ... seks. En haat? De twist op de laatste pagina is er werkelijk zo bij de haren bijgesleept dat het afschuwelijk onbevredigend zou zijn geweest, ware het niet dat het boek dan toch al niet meer boeit.

Nee, Van Der Heijden lijkt niet te hebben ingezien wat voor goud hij in handen had. Had hij niet een geniale link met onze wereld kunnen leggen? Als dit de "hel" is, zouden wij dan niet allemaal zondaars kunnen zijn, oorspronkelijk in een andere wereld geboren, gedoemd om in deze realiteit rond te zwerven? Waarna subtiel zou kunnen worden gesteld dat wij allen iets slechts in ons hebben, en al het kwaad zelf veroorzaken! Is dat geen perfecte tegenhanger van de schijnbaar perfecte eendagsvliegwereld? Zou er geen geniale maatschappijkritische boodschap uit kunnen rollen op die manier? Slechts één van mijn vele gedachtezwevingen, en ik was toen ik het boek uithad zelfs boos dat iets dergelijks er niet inzat. Sterker nog; er zat helemaal niks meer in. Jammer, wat zeg ik, zonde!

Ik kan me best voorstellen dat hiervan een prachtige film wordt gemaakt overigens, mits het einde drastisch wordt aangepast.

Geef hetzelfde uitgangspunt en thema aan J.K. Rowling en ze maakt er een prachtig verhaal van, ik geef het je op een blaadje.

3* - een geniaal eind had er 4,5* of zelfs 5* van kunnen maken.

Piratenbloed - Annejoke Smids (2004)

4,0
Fantastisch eerste deel wordt ietwat teniet gedaan door minder interessant en vreemd tweede deel, wat ook weer zo zijn cliché's kent. Maar laat dat je niet afschrikken: een paar jaar geleden droomde ik zowat weg bij hoe heerlijk dat eerste stuk beschreven is, Madagascar wordt werkelijk als zo ongeveer het paradijs voorgesteld voor ieder jongetje met zijn spannende zeeslagen en zwaarden en zon en relaxte piratenleventje. Fantastisch, en opvallend fris. Want ik vreesde wat oubolligheid in een piratenverhaaltje als dit, maar dat bleek ongegrond! Aanrader, mensen.

4*

Quidditch through the Ages - Kennilworthy Whisp (2001)

Alternatieve titel: Zwerkbal door de Eeuwen Heen

4,0
Dit is leuk! De geschiedenis van Zwerkbal is ongelofelijk grappig! Hoe de eerste snaai ontstond en waarom ze uiteindelijk op een ander model zijn overgestapt: hilarisch! Dit 'schoolboek' heeft veel meer dan Fantastic Beasts and Where To Find Them een rode draad: namelijk de geschiedenis van het Zwerkbal. En dat doet mij deugd.

Nu spelen jeugdherinneringen ook wel een rol. Ik las dit boekje voor het eerst toen ik een jaar of 10 was, op mijn allereerste slaapfeestje in groep 6 of 7. Midden in de nacht, in de Nederlandse vertaling (waarvan ik ooit op internet heb gelezen dat ze nu heel zeldzaam zijn, trouwens). Iedereen liep te keten, en soms kwam er iemand met mij zitten praten, moe van de kussengevechten, mij vragen wat er nu dan gebeurd was met de ontwikkelingen van bezemstelen. Ik vertelde enthousiast: ik was volledig in de ban van het boekje. Ik wist voor die avond niet eens dat zoiets bestond. Het was voor mij het soort magische voorwerp dat wel past bij de Harry Potter-wereld. Ik las natuurlijk verrekte langzaam, dus het duurde de hele nacht voordat ik het uit had en in mijn brein had het een monumentale lengte. En ik was ook trots op mezelf: ik had nog nooit een boek in één nacht uitgelezen. Ik had sowieso nog nooit 's nachts gelezen.

Toen ik het een jaar geleden ofzo dus opnieuw las, had het tegen kunnen vallen. Maar nee, ook met een iets nuchterder 16-jarig verstand is het een fantastisch schrijfwerkje. Mevrouw Rowling, wat ben ik toch blij dat jij bestaat.

4*

Schijnbewegingen - Floortje Zwigtman (2005)

3,5
Vooral zeer sfeervol boek, verder niet iets waar ik ook maar iets anders mee kan vergelijken. Het las lekker weg in ieder geval (wat me nogal verbaasde) en was bij vlagen heerlijk omschrijvend en zeer interessant verteld. Vooral het feit dat je bijna leert denken als een homo (die zelf niet eens homo wil zijn) is bijzonder knap.

En het zal dan wel een stukje literaire genialiteit zijn, maar het kwam nogal vreemd op mij over dat iedereen zo ongeveer homo bleek te zijn. Opeens is het van: Oh Vincent, I love you. Compleet out of the blue en in mijn ogen ook zeer misplaatst. Vincent zag ik juist als het vriend-karakter, dus nogal vreemd als Adrian opeens op hem valt. Maarja.

Verder is het wel een aanrader voor iedereen die interesse heeft in de periode. De complete beschrijvingen van in feite alles was leuk, maar kwam af en toe over als iets teveel van het goede. Wel gruwelijk wat Adrian uiteindelijk allemaal moet doen om aan zijn geld te komen, waardoor een functie als eye-opener ook ten deel valt aan het boek.

3,5*

Solitudine dei Numeri Primi, La - Paolo Giordano (2008)

Alternatieve titel: De Eenzaamheid van de Priemgetallen

2,0
Redelijk boek.

Het is gewoon mijn stijl niet. Het is geschreven alsof het een film is, was een van mijn eerste gedachten. Maak er dan ook gewoon een film van. Ik ben pas 16, en misschien is dat de reden voor mijn gebrekkige enthousiasme voor dit boek. Ik werd nogal gek van de onophoudelijke depressiviteit van beide hoofdpersonages. Ze zijn werkelijk waar HUN HELE FAKKING LEVEN LANG depressief. Ik kreeg soms zoiets van, jezus, zing een liedje, doe vrolijk, zoek een leven.

Het bijzondere was dus wel dat ik door bleef lezen. Want het boek blijft interessant. Vanaf de eerste pagina. Je wilt graag weten hoe het verder gaat. Maar dat is ook wel het enige. Ik werd niet echt warm of koud van het boek. Het was alsof ik gedachten en levensontwikkelingen las die ik helemaal niet wilde kennen. Of misschien was het gewoon mijn eigen humeur dat ik er geen zin in had. Al met al eindigt het boek weinig speciaal, eigenlijk op een vrij tenenkrommend niet-voorspelbare en daarom toch weer wel-voorspelbare literair hoogstaande open half-onbevredigende wereldmanier die het boek vast al die prijzen die op de omslag worden aangekondigd heeft opgeleverd. Ochja. Ik ben meer van de boeken waarin rustig wordt beschreven waar we ons bevinden, wat de situatie is en vervolgens de handelingen die er plaatsvinden. Dat is hier niet het geval. Nee, in dit 'soort' boeken lees je slechts de handelingen, en moet je je daardoor gaandeweg een beeld van alle omstandigheden vormen. Hierdoor leest het vlotter weg, wat ik niet altijd een voordeel vond, maar krijg je minder binding met de hoofdpersonages.

Maar veel volwassenen geilen erop, geloof ik. En ik wil echt niet respectloos klinken. Ik vind het gewoon een boek dat je snel vergeten bent en wat weinig toevoegt aan je leven. Zomaar een situatieschets van 2 begrijpbare, maar enigszins vermoeiende mensen die het vermogen om blij te zijn wel héél duidelijk in hun kinderjaren verloren zijn.

2*

Tales of Beedle the Bard, The - J.K. Rowling (2008)

Alternatieve titel: De Vertelsels van Baker de Bard

3,5
Dat verhaal met de Fontijn was het leukst. Dat had helemaal de droogkomisch lullige stijl die de Harry Potter-boeken (of: the seven volumes of the life of Harry Potter, zoals ze in het boek genoemd worden) wel eens uitademen in nieuwsberichten en liedjes enzo. De besprekingen van Perkamentus zijn (zoals altijd) volslagen briljant, en ze waren zelfs opbeurend. Op een gegeven moment zegt hij iets in de trant van:

Pain is like oxygene. Every human being inevidably comes across it in his life.

En ik vond dat zomaar een vreselijk optimistische gedachte.
Maar het zijn dus best leuke sprookjes, ook al ben ik toch al fan van sprookjes. De laatste, The Tale of the Three Brothers, die ook al in The Deathly Hallows stond, blijft een ingenieus staaltje van dreuzel-moralen omzetten in een Harry Potter-magie wereld. Ik zal ze later ook aan mijn kinderen voorlezen. Ze zijn leuk genoeg.

3,5*

Tegenspel - Floortje Zwigtman (2007)

3,5
Apart boek hoor.

Schijnbewegingen heb ik ook gelezen, met veel plezier, en dit boek moest er deze vakantie ook maar aan geloven. Wat me nogal jammerlijk opviel was dat er gewoon voor het grootste deel géén verhaal is. Het duurt iets van 300 pagina's (300 pagina's!!) voordat de op de achterkant beschreven rechtszaak plaatsvindt. Dat eerste stuk laat zich dan ook het beste omschrijven als 'De ups en downs in het leven van een puberende homo met een donker, angstvallig verborgen verleden als hoerenjongen in het Londen van eind 19e eeuw temidden van beroemdheden als Oscar Wilde, die hem rijkelijk kennis laten maken met zaken als kunst en seks, ook al heeft hij een arme achtergrond.' En dat 300 pagina's lang.

Opzich niks mis mee, maar zo nu en dan mocht er van mij wel wat meer vaart in komen. Spanning o.i.d. Dat gebeurde maar zelden, en dan vooral aan het einde. In Schijnbewegingen ging dat toch beter. Waar wel iets mis mee was, was de liefde tussen Adrian en Vincent. Misschien is het gewoon mijn onvermogen om me in zo'n homo in te leven, maar hun liefde overtuigde me de vorige keer al niet, en in dit boek nog altijd niet. De uitgebreide omschrijvingen van hun bedavontuurtjes waren voor mij dan ook niet echt nodig.
Gelukkig is Adrian een fantastisch karakter. Een beetje maf, maar hij weet toch maar weer virtuoos en doorspekt met humor te omschrijven waarin hij terecht komt (complimenten voor Zwigtman). Een hint van wanneer hij deze boeken gaat schrijven wordt volgens mij al gegeven nu hij journalist wordt. Ik denk trouwens ook dat die fantastische omschrijvingen van alle handelingen, omgevingen, etc. waarin Adrian verzeild raakt het boek zo boeiend houden. Toen ik het na een dag of 5 uit had vond ik het wel jammer dat ik niet verder kon lezen. Misschien mede door dat fantastische einde (Adrian is weer terug waar hij begon en hij wil wraak nemen op Vincent!) ben ik razend benieuwd wat er nou precies gaat gebeuren in boek 3. Wat helaas nog niet uit is zie ik nu. Ik ga het hoe dan ook wel lezen. De ingenieuze mengelmoes met realiteit en fictie blijft genieten.

3,5* voor nu.

- Het enige dat ik overigens niet snapte: Waarom bleef Bob Cliburn zo met Essie zeulen? Waarom gaf hij haar geld? Werd niet echt duidelijk verwoord volgens mij.

Wolfsroedel - Floortje Zwigtman (2002)

4,5
Zeer apart boek, dat in feite verhaalt over de slechtheid in de mens, wat ook wel eens gedaan mag worden. Verworfen met een hele hoop fantasie en interessante personages. Spannend wordt het naar het einde toe steeds meer, ik heb geloof ik de laatste 150 bladzijden in één ruk uitgelezen. Maar het boek haalt ook liefde aan, en dan met name broederliefde. Of juist niet. De bewering dat God en de Duivel ooit broers waren is een zeer interessant statement, wat zo'n beetje het hele verhaal omvat.

Slechts het einde stelde mij redelijk teleur, ook al is het échte eind dan al geweest. Ik kreeg een 10 voor een boekbespreking over dit boek! (op 3 gymnasium nota bene). Ook beter dan Schijnbewegingen.

4,5*