Mijn eerste en tot nu toe enige Zola. Ik heb er erg van genoten, evenals van de verfilming uit 1930.

Denise komt na de dood van haar vader naar de grote stad om bij haar oom te wonen en in zijn winkel te werken. Aan de overkant van de straat is inmiddels het enorme warenhuis "Au bonheur des dames" verrezen. Met veel reclame probeert eigenaar Octave vrouwen ertoe te zetten om te kopen, kopen, kopen. De kleine winkel van Denise's oom kan hier niet tegenop en Denise besluit ook bij het warenhuis te gaan werken. De omstandigheden daar zijn niet makkelijk. Eigenaar Octave wordt verliefd op haar, wat natuurlijk voor veel drama en problemen zorgt.

Het boek leest als een thriller, op weg naar meer en meer drama. Daarnaast is het maatschappij-kritisch, wat betreft de strijd van de kleine zelfstandige tegen het grote warenhuis en de verhouding tussen man en vrouw. Maar vooral wordt de opkomst van de moderne stad eind 19e eeuw, met de opwinding, het nieuwe, kleurrijk en boeiend beschreven. Een geweldig boek.

Absurd, ongemakkelijk, smerig maar ook wel eens hilarisch boek over een jonge man zonder enige ruggegraat, met een voorliefde voor de klisteerspuit. Heb me er over het algemeen mee vermaakt, al vond ik het middendeel tamelijk saai en veel te lang duren. Keer op keer brengt Willem Augustijn zichzelf in de bizarste ongemakkelijke situaties en laat hij zich van zijn slapste kant zien. Op een gegeven moment weet je het wel. Maar het verhaal gaat weer leven in het derde deel van het boek, als hij aan zijn reis richting Hulst begint.

Wie wel van wat ranzigheid houdt zal zich er zeker mee vermaken. Voor mij 3*

Ik ben er nog in bezig op dit moment, maar het is echt een erg indrukwekkend verslag van Rusland. Kapuscinski vertelt over zijn ervaringen in 1939, 1950-60, 1990-91. Hij bezoekt Kolyma, wordt Nagorny Karabach ingesmokkeld, vertelt over een dorpje aan het uitgedroogde Aralmeer, hij probeert het Kremlin binnen te komen, vertelt over de oliewinning, over vernietiging van prachtige kathedralen, iconen, willekeur, etc. Alles met veel liefde voor de mensen, in welke republiek ook, en vol vuur, compassie, verwondering en nooit saai geschreven. Je wordt meegetrokken het land in, en deelt in Kapuscinski's ervaringen. Bij het lezen van dit boek raak je vanzelf geinteresseerd in de Sovjetunie.

Een geweldig boekje. Eenvoudig en ontroerend. Huil, geniet, vrees, verbaas en verwonder je mee met de hartverwarmende Uil.

De eigen observaties van Kapuscinski over zijn reizen zijn mooi, maar kort. Herodotos wordt uitvoerig besproken. Stukken uit de Historien worden geciteerd of in het kort herverteld en van nieuwsgierig commentaar voorzien, vol verbazing en ook vol bewondering voor Herodotos. Je wordt zo op een prettige manier door de verhalen van Herodotos geleid. Maar van mij had er wel wat meer van Kapuscinski's eigen reisverslagen in mogen zitten. Want al is hij nog zo enthousiast over Herodotos, in zijn bespiegelingen daarover herhaalt hij zichzelf wel zo af en toe.

Maar ik ben wel erg benieuwd naar zijn andere boeken, die alleen uit reisverslagen bestaan. Die moeten zeer de moeite zijn.

Prachtige taal. Ouderwets, precies, rustig-meeslepend. De eerste zinnen moeten hier toch eigenlijk staan:

‘De geschiedenis van een vrouw. Hoe zij zocht de koele meren des Doods, waar verlossing is, en hoe zij die vond.

Haar naam heet ik Hedwig Marga de Fontayne. Een Hollandse vrouw, maar met bloed in zich van uitheemse voorouders.’

Van Eeden zag Hedwig overigens niet als een ziekelijk wezen, maar als een vrouw van ‘uiterst fijne en edele bewerktuiging die daardoor veel meer aan schadelijke invloeden blootgesteld was dan de gewone mens'

Het geloof speelt voor Hedwig een grote rol, in het bijzonder Psalm 23 (Statenvertaling):
“De HEERE is mijn Herder, mij zal niets ontbreken. Hij doet mij nederliggen in grazige weiden. Hij voert mij zachtjes aan zeer stille wateren. Hij verkwikt mijn ziel. Hij leidt mij in het spoor der gerechtigheid, om Zijns Naams wil. Al ging ik ook in een dal der schaduw des doods, Ik zou geen kwaad vrezen, want Gij zijt met mij. Uw stok en Uw staf, die vertroosten mij.”

Lees ook recensies hier en hier.
Voor een complete studie zie hier.

Jeanette Winterson is omstreden bij literatuurcritici, maar geliefd bij veel lezers, zo ook bij mij. De vorm is zeer belangrijk, ze wordt wel beschuldigd van mooischrijverij. Maar bij mij werkt het, ik vind het erg mooi.
Ze schrijft zeer krachtig, alsof de woorden uitgehakt in steen. Dit gecombineerd met grote onderwerpen als liefde en verlies, en je krijgt een boek dat fascineert en dat je bij tijd en wijlen van je sokken blaast.

Bijv. de openingszinnen: "Why is the measure of love loss? It hasn't rained for three months."

ruime 4*