menu

Hier kun je zien welke berichten Prowisorio als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Nejimakidori Kuronikuru - Haruki Murakami (1994)

Alternatieve titel: De Opwindvogelkronieken

5,0
Wat een fantastisch verhaal... fantastisch als bijvoeglijk naamwoord en als waardeoordeel .

Toru Okada is een mens naar mijn hart: van de 12 benodigde stappen bij het strijken van een overhemd tot het mediteren in een put tot het verkleumen bij een diepgevroren eendenvijver (zonder eenden) samen met May Kasahara... die volslagen openheid, meegevende onbuigzaamheid, dat oneindige geduld en de onbevangenheid waarmee alles, maar dan ook werkelijk alles, iedereen en elke situatie (dromend of 'wakker') tegemoet getreden wordt... wat een mens.

Maar ook alle andere personages zijn geweldig.. May Kasahara bijvoorbeeld. Zij is ook degene die de hoofdrol speelt in het absulute hoogtepunt (voor mij) van het boek: de maffe dochter van een paar boomkikkers. Tegen mijn gewoonte in heb ik op blz. 631 een ezelsoortje gemaakt.. dit stukje wil ik lezen en herlezen en herlezen en herlezen...

Haruki Murakami... wat een verteller!

Nooit Meer Slapen - Willem Frederik Hermans (1966)

4,5
psyche schreef:

Hoe dikwijls gebeurt het dat er een pasfoto van ons gemaakt wordt waarvan wij evenveel houden als van ons spiegelbeeld?..... grote knip...... aantal vreemde incarnaties bestaat voor welke je alle verantwoordelijkheid van de hand zou wijzen als je kon.


Dat vond ik ook een bijzonder stukje; van onderstaand stukje heb ik (bijna) onder de tafel gelegen, gillend van de lach:

Het terrein waar wij nu lopen is tamelijk vlak en zo rotsachtig dat er bijna niets groeit en het ondanks de voortdurende regen niet doorweekt is. De bovenste laag van de bodem bestaat uit gele scherven van een schisteus gesteente. De leek die niet weet wat dit is, moet het maar opzoeken of voor kennisgeving aannemen. Een van de oorzaken waardoor de meeste leesboeken altijd over dezelfde dingen handelen, is de bezorgdheid van de auteurs dat iedereen zal kunnen begrijpen waar het over gaat. Vaktermen zijn uit den boze. Hele categoriën bezigheden en beroepen zijn nooit in een roman beschreven, omdat het zonder vaktermen onmogelijk zou zijn de werkelijkheid te benaderen. Van andere beroepen: politie, dokters, cowboys, zeelui, spionnen, bestaan alleen in karikaturen die corresponderen met de waanvoorstellingen van de leken voor wie de lectuur is bestemd.

Hermans... geweldig

ps. schisteus opgezocht in Wikipedia... ik hoor Hermans grinniken op de achtergrond....

Noruwei no Mori - Haruki Murakami (1987)

Alternatieve titel: Norwegian Wood

4,0
If you only read the books that everyone else is reading, you can only think what everyone is thinking.

Best een beetje ironisch als je nagaat dat Murakami met dit boek niet de gebruikelijke honderdduizenden lezers had, maar miljoenen bereikte... bovenstaande is namelijk niet positief bedoeld. Het wordt vervolgd met:

That's the world of hicks and slobs. Real people would be ashamed of themselves doing that
.

Het is Nagasawa die het zegt, niet Murakami zelf... maar toch . In ieder geval schaam ik me er niets voor dit boek gelezen te hebben. Het is een mooi, intens verhaal van Toru.. een jongen die gaat studeren in Tokyo en leeft in een studentencomplex. Toru trekt al vroeg in het boek de conclusie dat de studie hem niets oplevert en dat hij het studeren maar zal opvatten als het leren van technieken om de verveling te verdrijven. Hij deelt de kamer met Storm Trooper, waarover hij geregeld allerlei (soms verzonnen) anekdotes verteld aan anderen. Hij wandelt, gedurende een jaar ongeveer, met een vriendin Naoko, elke zondag rond in Tokyo totdat Naoko niet meer komt opdagen. Waarom dat is en hoe hij weer contact met haar krijgt, hoe hij Reiko ontmoet en Midory en Midory's vader, waarom hij besluit om een maand lang te gaan zwerven, wat dat oplost of niet.. daarover wordt verteld. Maar het gaat eigenlijk over vriendschap, liefde, maar vooral over (de) dood... dood als onderdeel van het leven.

Ik vraag me af of Toru The Magic Mountain uiteindelijk nog uitgelezen heeft....

Seven daffodils van Brothers Four