If you only read the books that everyone else is reading, you can only think what everyone is thinking.
Best een beetje ironisch als je nagaat dat Murakami met dit boek niet de gebruikelijke honderdduizenden lezers had, maar miljoenen bereikte... bovenstaande is namelijk niet positief bedoeld. Het wordt vervolgd met:
That's the world of hicks and slobs. Real people would be ashamed of themselves doing that.
Het is Nagasawa die het zegt, niet Murakami zelf... maar toch
. In ieder geval schaam ik me er niets voor dit boek gelezen te hebben. Het is een mooi, intens verhaal van Toru.. een jongen die gaat studeren in Tokyo en leeft in een studentencomplex. Toru trekt al vroeg in het boek de conclusie dat de studie hem niets oplevert en dat hij het studeren maar zal opvatten als het leren van technieken om de verveling te verdrijven. Hij deelt de kamer met Storm Trooper, waarover hij geregeld allerlei (soms verzonnen) anekdotes verteld aan anderen. Hij wandelt, gedurende een jaar ongeveer, met een vriendin Naoko, elke zondag rond in Tokyo totdat Naoko niet meer komt opdagen. Waarom dat is en hoe hij weer contact met haar krijgt, hoe hij Reiko ontmoet en Midory en Midory's vader, waarom hij besluit om een maand lang te gaan zwerven, wat dat oplost of niet.. daarover wordt verteld. Maar het gaat eigenlijk over vriendschap, liefde, maar vooral over (de) dood... dood als onderdeel van het leven.
Ik vraag me af of Toru
The Magic Mountain uiteindelijk nog uitgelezen heeft....
Seven daffodils van Brothers Four