Voor een klein prijsje op de kop getikt op de Filippijnen. Leuk om in een overwegend zwaar Christelijk land dit aan te treffen.

Ik las het boek in sneltreinvaart. Ik vond het vooral interessant (en verrassend) dat men het gedrag van Regan tot op het állerlaatste moment probeerde te rationaliseren. Hoe de wetenschappers allerlei psychologische verklaringen naar voren brengen om te begrijpen waarom Regan's bed trilt. Of hoe een iel, 12-jarig meisje eventueel zware objecten of volwassenen naar de andere kant van de kamer kan schuiven/gooien.

Door deze wetenschappelijke aanpak voelt het boek nergens aan alsof het wil shockeren. Da's best vreemd, want wat de demon allemaal uitkraamt en uithaalt is niet mis. Een knappe prestatie, zeker wanneer je je bedenkt dat de uitdrijving én de dialogen tussen de geestelijken en de demon relatief weinig ruimte in beslag nemen.

En dan toch nog tot de laatste bladzijde weten te boeien. Mede ook doordat Blatty de dialogen heel naturel weet op te schrijven. Vooral Kinderman kwam daardoor goed uit de verf. Knap gedaan!

Een boek naar mijn hart.

Een Fractie van het geheel is er een zoals ik ze graag lees. Zelfs de quotes op de kaft hebben deze keer gelijk. Geweldige, karaktervolle personages bijvoorbeeld (VPRO Gids) - zowel pa Martin Dean als de overkoepelende ik-persoon Jasper Dean zijn tegelijkertijd geestig en tragisch. De bizarre situaties waarin ze verzeilt raken zijn vermakelijk en doen, zoals james_cameron terecht opmerkte, nog wel eens denken aan John Irving. Maar waar Irving bij vlagen echt blijft doorzagen pakt Toltz het wat vlotter aan. Toltz heeft wel de neiging om net iets te ver te gaan in de gebeurtenissen (zoals de actie waarmee Martin zich de woede van de gehele Australische bevolking op de hals haalt), maar hij komt er nog nét mee weg.

Toltz schrijft het allemaal schijnbaar achteloos op (De Pers), waardoor het boek leest als een trein. De beschrijvingen en dialogen zitten vol herkenbare, geestige observaties en bizarre theorieën. Martin's monologen en opvattingen zijn soms onnavolgbaar, maar vaak heeft 'ie nog een punt ook. Maar hoe komisch het boek bij vlagen ook is, er is altijd een tragische ondertoon aanwezig. En die tragiek neemt in het laatste gedeelte van het boek de overhand. Dan komt namelijk alles bij elkaar in een opeenvolging van dramatische gebeurtenissen die de diverse relaties nog complexer maken.

Ik ga 'n nu in mijn top 10 zetten!

Had het eerste boek in het Engels gelezen, maar die Nederlandstalige hardcovers van deze serie zien er zo smakelijk uit dat ik de rest in de vertaalde edities ga lezen.

En of het nu ligt aan het feit dat ik de vertaling las of niet, het viel me bij Omhulde Stad op dat Riggs vaak onnodig lange zinnen gebruikt. Dat hij een komma plaatst terwijl de zin zoveel beter is als je ‘m splitst. Dat viel me bij het eerste boek niet op.

Niettemin leest dit vlot weg. Qua humor ligt het wat achter (al vond ik de kippen erg geestig - dat soort humor mocht er wat mij betreft wel meer in), maar dit is wel echt een prettig avonturenboek waarin Jakob en z’n vrienden in rap tempo van de ene situatie in de andere belanden.

Benieuwd naar de volgende.

Toch niet echt het boek waar ik op gehoopt had. De overeenkomsten met Groom's Forrest Gump zijn natuurlijk duidelijk, maar nergens wilde het echt meeslepend worden.

Jonasson behangt zijn verhaal met allerhande anekdotische voorvallen en voorgeschiedenissen. Vaak heel vermakelijk, af en toe met een erg leuke grap (de naam van de motorclub op de jacks inderdaad) en regelmatig simpelweg erg droog humoristisch beschreven. Maar naarmate het boek vordert begint dat te vervelen. Bovendien valt dan pas erg goed de gejaagdheid op, waardoor het allemaal wat te gemakkelijk wordt. Dat Allan bijvoorbeeld de halve wereld bewandelt om weer thuis te komen is meer een tussendoortje, een wat gezochte brug naar een volgende gebeurtenis.

De verwachte emotionele kern die ik in de film Forrest Gump vond was hier ver te zoeken. Dat komt vast en zeker ook door alle politieke gebeurtenissen waar Allan een rol in speelde; blijkbaar ben ik daar niet echt goed van op de hoogte om alles in perspectief te zetten. Dat zorgde ervoor dat ik niet continu met een grote glimlach de pagina's omsloeg; laten we hopen dat de film interessanter wordt.

De eerste verhalen die gebundeld zijn in het grote verzamelwerk 'Roald Dahl - Alle Verhalen' zijn de verhalen uit Kiss Kiss. Het is het eerste Roald Dahl-boek dat ik bewust heb gelezen. (De jeugdboeken ben ik in een ver verleden in mijn jeugd eens tegengekomen.)

Wat me bij deze verhalen vooral opviel was dat ze ongekend spannend waren. Dahl weet ieder verhaal zo te schrijven dat je niet op kunt houden om het uit te lezen. Een kleine greep. Georgie Porgy vond ik de opvallendste: een enigszins oninteressant verhaal, maar bij vlagen angstaanjagend en met een erg leuk, krankzinnig slot. Het verhaal Parson's Pleasure is dan weer onschuldig en ouderwets leuk.

Bij enkele verhalen kreeg ik ook het idee dat de fantastische (als in 'fantasievolle') gebeurtenissen voor meerdere verklaringen open stonden. Mede daarin schuilt naar mijn mening ook de kracht van Dahl's verhalen.

't Is alweer een tijdje geleden dat ik een boek helemaal uit heb gelezen, maar met Miss Peregrine is het me dan toch weer eens gelukt. Niet dat ik dit een bovengemiddeld goed boek vind, maar als tussendoortje vind ik dit prima te verteren.

De absolute meerwaarde ten opzichte van soortgelijke (young adult) boeken komt vooral door die typische oude foto's die Riggs gebruikt om het verhaal wat kruidiger te maken. De verwachtingen die Riggs hierdoor schept worden alleen niet helemaal ingelost. De foto's zijn sfeervol genoeg, maar het verhaal is dat allerminst: lezers die zich snel de stuipen op het lijf laten jagen kunnen dit boek gerust nog om 11 uur 's avonds lezen. Hierdoor krijg je eigenlijk geen hoogte van wat de schrijver wil: wil hij mij laten griezelen of gewoon een aardig avonturenverhaal vertellen?

Riggs begint veelbelovend en neemt ruim de tijd om het mysterie op te bouwen, maar als hoofdpersoon Jacob eenmaal met Peregrine en haar bijzondere kinderen in contact is gekomen ebt een groot deel van de spanning weg en laat de rest van het verhaal zich wel uittekenen. Daarnaast brengt Riggs weinig creativiteit aan de dag als het op de personages aankomt: de bijzondere kinderen worden niet uitgediept en hebben amper karakter, en hoofdpersoon Jacob wordt al vroeg in het boek neergezet als een weinig sympathiek rijkeluiszoontje dat zich blijft afvragen waarom hij toch geen vrienden heeft - een vraag waar de lezer hem al snel antwoord op kan geven lijkt me.

Ondanks het vlakke verhaal heb ik 'm toch uitgelezen. Wellicht dat dat komt doordat Riggs een bijna filmische schrijfstijl heeft, waardoor het toch vlot weg leest.

Deze heeft me toch weer een beetje enthousiast gemaakt over Het Rad des Tijds. Niet zo sterk geschreven als dat ik van Jordan gewend ben, maar zeker de moeite waard om je eventuele verloren geraakte interesse in de serie nieuw leven in te blazen. Ook is het interessant om meer over Moiraine te lezen toen ze nog in de toren als Aanvaarde verbleef. Hierdoor ga je haar personage vanaf Het Oog van de Wereld toch op een of andere manier anders zien.

Ik heb 'm zojuist uitgelezen. In een opvallend tijdsbestek van zes weken. Ter vergelijking: Het Rad des Tijds, waar ik mij als kruipende door modder doorheen worstelde, nam vier á vijf maanden per boek in beslag.

Het wil wat zeggen. Ik vroeg mij tijdens het lezen af hoe ik in hemelsnaam altijd bij de fantasy- en filmgerelateerde boeken was blijven hangen. Wellicht was ik nog niet klaar voor dit soort werk. Mijn interesses evolueerden tot een uitgebreider geheel waarin filosofie, religie, wetenschap en realiteit een (zeer) bescheiden plaats op de achtergrond kregen. Dit gezegd te hebbende, begon ik aan Nooit Meer Slapen van W. F. Hermans, waar ik enthousiast over was. Vrij snel daarna begon ik aan De Ontdekking van de Hemel, onder het mom: niet geschoten is altijd mis.

Deze keer was het bijna meteen raak. Ik kan mij vinden in de hierboven opgeschreven reacties. Het boek las geheel tegen de verwachting in als een trein, ondanks de vele informatie die ik voor mijn kiezen kreeg. Informatie waar ik niet direct in geïnteresseerd was. Maar ik had hetzelfde als bij 2001: A Spacy Odyssey. Ondanks de technische details, waar ik zeer weinig van begreep, bleef ik geboeid doorlezen. Van de vele filosofische, religieuze, politieke en architectuur-gerelateerde dialogen en beschrijvingen boeiden de laatste twee me minder, maar het zat het leesplezier nooit in de weg. Waarschijnlijk dankzij de open mind die ik in de loop der jaren heb ontwikkeld, en die nu dus blijkbaar op een acceptabel niveau is gekomen.

Het boek kent vele lagen, volgens mij, en dat is prima. Ik werd vooral gegrepen door het drama en enkele opvattingen van de (hoofd)personages. Ik was het hele boek door geïnteresseerd: de gebeurtenissen, de dialogen, de opvattingen... Het kon niet op. Ik heb het idee dat ik mijn top 10 binnenkort grondig ga veranderen als dit zo doorgaat. Zeer indrukwekkend.

King weet, na The Stand, weer te verrassen. Waar hij in The Stand diep de sociologie in dook, kruipt hij in Pet Sematary in de hoofden van een papa en een mama die door een ongekend diep dal worden getrokken (of: gesleurd, zo je wilt). King neemt, zoals eerder al is aangegeven, de tijd om de onderlinge relaties uit te diepen. Het tempo gaat hiermee omlaag, wat niet direct een minpunt is. Het boek wordt hierdoor vooral een tragedie, die halverwege een paranormale twist krijgt en uiteindelijk uitmondt in een waanzinnige climax.

De vraag: "Wat als Creed nu eens dit en dit gaat doen?" werkt ondanks de voorspelbaarheid prima. Bovendien weet King weer de spanning fijn op te bouwen met suggestieve opmerkingen, waardoor het bij vlagen moeilijk is om te stoppen met lezen. Vermakelijke passages (het akkefietje tussen Louis en zijn schoonvader tijdens de bijeenkomst, bijvoorbeeld) worden afgewisseld met spannende momenten in huize Creed én in het bos.

King laat het gedoe met de windigo echter wat onderbelicht, maar bovenal had ik moeite om sympathie op te brengen voor het tamme hoofdpersonage en diens aanstellerige vrouw. (Dat laatste wordt overigens later verklaard, maar toen was het leed al gedaan.) De personages bleven, hoewel uitgebreid uitgewerkt, wat mij betreft wat aan de oppervlakte. Puur gevoelsmatig, waarschijnlijk. Ook de laatste confrontatie werd wat vluchtig afgewerkt: de kat was wat dat betreft griezeliger. Ik zat eigenlijk nog te wachten op wat fijne uitspraken van het duivelsgebroed, maar die bleven uit. Jammer. Hoe dan ook, een effectief boek voor vooral (kersverse) ouders.

Het duurde even om in het verhaal te komen, maar eenmaal op gang was het erg de moeite waard. Irving schrijft redelijk vlot, maar heeft ook een erg solide schrijfstijl die me weliswaar aanspreekt, maar waardoor ik er - paradoxaal genoeg - niet zo snel doorheen lees. Het nostalgische (met name het opgroeien in de jaren '50) spreekt me erg aan, en daarmee wist Irving mij het meest te boeien.

Mijn aandacht verslapte echter bij de passages waar John kritisch naar de regering Reagan keek. Ik vond 'm daar een beetje zuur overkomen. (Wat misschien juist de bedoeling is.) Bovendien merkte ik dat ik het boek langer in de kast liet liggen als er erg veel over religie werd verteld - op het begin, maar ook tegen het einde. Dit is slechts een kwestie van smaak overigens - ik ben niet geheel thuis in de Amerikaanse politiek van vóór de jaren '90 en de verschillende religies (congregationalisten, episcopalen e.d.).

Desondanks ben ik zeer onder de indruk van dit boek. Ik heb gelachen om de absurde situaties (het kerstspel was, hoewel iets té uitgesponnen, erg vermakelijk) en de opmerkingen van Meany (op het moment dat hij zijn ouders terecht wees en die mooie opmerking die hij tegen Mrs. Lish maakte bijvoorbeeld). Bij vlagen wist Irving me ook te ontroeren - het voorval bij de put is een mooi voorbeeld, maar zeker ook het slot maakt een verpletterende indruk. Mooi hoe alles dan bij elkaar komt. 4*

Ik ben over Slaap beduidend minder enthousiast. Ik had bijna het hele boek nodig om er in te komen. De reden dat ik 'm helemaal heb uitgelezen is dat het wegleest als een trein. Die ruim 400 pagina's waren zo voorbij - maar dat kan moeilijk anders, met al die korte hoofdstukjes. Ik heb heel erg mijn best gedaan om niet aan The Silence of the Lambs te denken, maar het lukte zelden. Niet dat het verhaal voor de originaliteitsprijs moet gaan, maar het is jammer dat de boel aan de oppervlakte blijft. De gesprekken met Walter hadden van mij véél dieper gemogen. De dialogen kwamen bovendien erg geforceerd over. De algehele schrijfstijl vond ik matig en bij vlagen tenenkrommend. Kepler komt op het eind met een vruchteloze verklaring over het hoe en waarom, wat ook niet echt mijn interesse wekte naar het volgende boek. Daar kon die cliffhanger weinig aan veranderen.

Ik zeg het niet snel, maar als er één boek is dat iedereen gelezen moet hebben, dan is het Een Kleine Geschiedenis Van Bijna Alles wel. Omdat het iedereen aangaat en het ook nog eens een erg toegankelijk boek is. Men hoeft het niet allemaal te lezen, selectief wat hoofdstukken uitpikken mag ook, maar dit boek bevat zoveel informatie over het (wetenschappelijke) leven dat er altijd wel iets tussen zit wat interessant is.

De schrijfstijl van Bryson is een verademing. Hoewel hij soms toch niet ontkomt aan wat ingewikkelde uitleg (het speelt misschien ook wel mee dat ik niet alle materie interessant vond) is dit zo ontzettend helder uitgelegd dat ik erg enthousiast ben over de meeste hoofdstukken. Het wordt uitgelegd zonder al te vaak in Jip en Janneke-taal te vervallen. (Meestal stoort me dat bij wetenschappelijke of filosofische boeken - maar bij dit boek werd de intelligentie van de lezer naar mijn gevoel nooit belachelijk gemaakt.)

Bryson stelt zichzelf op als onwetende die uit nieuwsgierigheid op zoek gaat naar al die levensvragen. Hierdoor identificeerde ik mij al heel snel met de schrijver. Het boek geeft perfect het gevoel weer van samen op onderzoek uitgaan. Het gaat niet bijzonder diep (het vertelt in redelijk grote lijnen de basis van een onderwerp) en dat is natuurlijk ook de bedoeling van de schrijver. Het nodigt je uit om verder op onderzoek uit te gaan als je meer over een bepaald onderwerp wilt weten. Wil je dat niet, dan heb je aan dit boek meer dan genoeg; het barst van de leuke weetjes en grappige anekdotes. Ik lees dit heel graag. 4*

Voor mensen die King als schrijver niet zo serieus nemen, is The Stand verplichte kost. Na door mijn vrouw te zijn overgehaald om de onverkorte versie in het Engels te lezen, volgde een leesperiode waarin ik het boek amper even opzij legde. Dat is voor mij uniek, omdat ik ieder boek dat ik lees (hoe goed het ook is) wel eens een paar dagen links laat liggen.

King creëert geloofwaardige, memorabele personages, vol van karakter, en neemt ruim de tijd om ze uit te diepen. Het relatief eenvoudige verhaal wordt verteld met vermakelijke passages (de verspreiding van het virus, de bijeenkomsten van The Free Zone Committee) en razend spannende passages. Bovendien vond ik het verrassend hoe veel aandacht er werd besteedt aan theorieën en filosofieën over de mens en de maatschappij, voornamelijk via de socioloog Bateman (voor wie ik veel respect kreeg, evenals voor de scherpe Nick). The Stand biedt spanning, emotie, intelligentie en stof tot nadenken.

King schrijft bij vlagen wat traag (ik heb altijd wat moeite met passages waarin een reis beschreven wordt, hoewel ik de laatste grote reis wel kon waarderen), en sommige belangrijke zaken eindigen wel wat abrupt, maar dat zie ik graag door de vingers. Een meesterlijk boek.

Overigens beviel het Engels me bijzonder goed. Sterker nog, ik wil niks anders meer. Ik bedoel... "Tjeeminee, ja!" klinkt toch echt niet zo goed als "Laws, yes!"

Bij vlagen best vermakelijk, zoals de dialoog/monoloog met Verhofstadt en Guggenheimers ideeën over denken en dat alle goede dingen op den duur saai worden. Maar de humor zorgde over het algemeen sporadisch voor een zuinige glimlach. Leest als een trein, maar op den duur vond ik het welletjes. Wel mooi dat Guggenheimer het uiteindelijk daadwerkelijk voor elkaar krijgt om Bonanza op tv te krijgen, met z'n "mijn hoofd loopt om" en "ik heb het toch zo druk" en "ik heb toch zoveel projecten lopen" terwijl hij, buiten het 'casten', zelden iets constructiefs lijkt te doet.

Ik heb 'm vanochtend uitgelezen in een 'leesspurt' zoals ik dat wel vaker heb als ik het einde van een boek nader. Het tempo waarmee ik Gevangen las was over de gehele linie overigens erg hoog. In een enkele leessessie tussen de vijftig en honderd pagina's lezen vind ik een opmerkelijke persoonlijke prestatie. Het geeft aan dat King mij heeft kunnen boeien. Desondanks kende het boek wat minder interessante passages, wat deels kan worden toegeschreven aan de spanningsopbouw. Vaak wilde ik de afloop van een belangrijke gebeurtenis weten, maar schakelde King eerst over naar een andere verhaallijn.

En ja, zo houd je de lezer aan het lezen en King slaagt hierin met glans. Ook laat hij regelmatig enkele duidelijke suggesties vallen (In de trant van: "Er zouden weldra nog meer vreselijke gebeurtenissen volgen."). De spanning is dus prima. Toch laat King heel af en toe wat steekjes vallen. Ik bevind me in het kamp die het einde en de verklaring wat tegen vond vallen. Bovendien vond ik de al eerder aangehaalde conclusie van Rusty met betrekking tot een moordwapen wat ver gezocht. De cultuurverwijzingen waren leuk en verrassend up-to-date, maar ik kon me niet vinden in de (overigens spaarzame) verwijzingen naar terroristen en 9/11. Kwestie van smaak, maar hiermee kon King me niet overtuigen. Tot slot vond ik de ommekeer in het denken van Carter wat plotseling. Zijn negatieve gedachten jegens Big Jim kwamen voor mij wat uit de lucht vallen. Hij behoudt zijn onsympathieke houding, waardoor hij in het slechterikenkamp blijft, maar ik kan niet mee gaan in het idee dat hij pas op het bittere eind inziet wat voor man Big Jim is. Misschien kwam dat ook door de levensbedreigende situatie waarin zij verkeerden, maar dan had ik liever gezien dat Carten zijn kritiek op het bazige karakter van Big Jim achterwege had gelaten.

Het feit dat ik het boek nu 'mis' geeft wel aan dat ik toch erg genoten heb van het verhaal, de personages en de gebeurtenissen. Eerlijk gezegd zou ik het niet erg hebben gevonden als het boek wat langer door zou gaan. Dat gezegd te hebben, blijf ik toch bij een zuinige vier sterren, dat zeker geen slechte score is, maar wel ruimte laat voor een eventuele verhoging.