menu

Hier kun je zien welke berichten Psychocandy als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

American Psycho - Bret Easton Ellis (1991)

5,0
Jesus, wat lijkt die Ellis op de foto hier op BoekMeter op Thomas Acda !

Gehaaid boek, dit! Op een gegeven moment denk je van; dit is niet LEUK meer! Maar toch blijf je lezen, omdat elke moord (tijdens of achteraf) wel weer hilariteit met zich meebrengt.

De complete beschrijvingen van kleding en uiterlijk deden voor mijn moeder uiteindelijk de das om. Ik kwam er ook wel eens met moeite doorheen, maar af en toe las het boek ook weer erg snel; ik heb het uiteindelijk in negen dagen uitgelezen, redelijk snel voor mijn doen. Ik heb ook niet iedere dag gelezen. Ik heb helaas wel de Nederlandstalige versie gelezen, volgens sommigen is die niks waard, maar ik vond 'm goed.

Ik geef een vijf.

Beowulf (675)

5,0
Ik geef deze sage vijf punten. Dat komt omdat ik het een zeer aangename ervaring vond om een tekst te lezen die zo oud is! OK, ik had ook de Bijbel kunnen kiezen,maar ik neem liever een tekst met wat meer geloofwaardigheidsgehalte. Zoals Beowulf, dus.

Als we 't toch over religie hebben; dit manuscript is waarschijnlijk neergepend door een monnik, zo heb ik vernomen, en dit verbaast me niks; als ik het wel heb, geloofde men (Denen en Geaten) in de tijd dat dit verhaal zich afspeelde in Odin, en niet in Jehova. Maar desondanks wordt de entiteit die als Heerser wordt aangeduid hier gewoon God genoemd.

Ik herinner me nog wel lange stukken uit The Lord of the Rings, die langdradig konden zijn, zoals de rede van Gandalf tijdens The Council of Elrond. Nou, die wachtpost die het Geatse schip en diens bemanning (onder wie Beowulf, dus) tegemoet komt rijden kan er ook wat van ! Verder vind ik het ook mooi hoezeer ik in Dane-Land Rohan herken; The Golden Hall is Heorot, Théoden is Hrothgar en Aragorn zou dan dus Beowulf zijn. Een mooie gedachte !

Verder herken ik de heldhaftigheid ook weer terug in The Lord of the Rings, ik zie direct de invloed! Maar dat is niet zozeer de reden dat ik dit ben gaan lezen, ik was al langer benieuwd.

Day of the Triffids, The - John Wyndham (1951)

Alternatieve titel: De Triffids Komen

5,0
Laat je niet afschrikken doo de omschrijving; buitenaardse planten die de wereld overnemen. Dat is wellicht erg onrealistisch, het verdere verloop van het verhaal is dat geenszins.

Ik geef toe, ik las dit boek daar het de film "28 Days Later..." inspireerde, maar waar ik dacht slap te zullen liggen van de verwikkelingen die destijds als spannend en nieuw wereden gezien en die nu vergezocht en belachelijk zijn, kwam ik bedrogen uit; als je eenmaal in het boek zit, worden zelfs de Triffids logisch, en dat wil wat zeggen!

In het boek volgt een prachtige beschrijving van een wereld die in verval raakt. Ik vraag me af hoe het boek zou worden als slechts de blindheid van de bevolking het probleem was; dat de Triffids er dus NIET in voor kwamen. Dat zou al interessant genoeg zijn geweest. Maar, zoals ik al zei, aan die Triffids wen je wel .

Ik geef een vier en 'n half.

Deesje - Joke van Leeuwen (1985)

5,0
Joke van Leeuwen is een werkelijk genie op schrijfgebied! Haar schrijfstijl is zo kinderlijk volwassen, en zo volwassen kinderlijk en bekijkt de dingen vanuit een hoek waarvor je haar boeken moet lezen of haar bril op moet zetten!

In 1988 schreef zij het kinderboekenweekgeschenk, wat nog steeds mijn favoriete boek van haar blijft, Duizend Dingen Achter Deuren, en sindsdien heb ik alles van haar gelezen wat ik maar ben tegen gekomen.

Deesje was één van deze boeken. Toen ik in Gasselternijveen en later in Stadskanaal woonde, waren er in de bibliotheek van laatstgenoemde plaats behoorlijk wat boeken van Joke van Leeuwen te vinden (Deesje dus ook). Toen ik dit boek later nog eens wildelenen, was de titel opeens, samen met een heleboel anderen, niet meer te verkrijgen! Wat was ik pissig...

Maar goed, ik dwaal af. Het allerleukste van dit boek, is dat je gewoonweg niet weet waar je in terechtkomt. De details staan me niet meer héél erg bij, maar ik weet nog wel die ruimte op het station, speciaal ingericht voor 'zoekgeraakte mensen', die allemaal vol verwachting en daarna heel teleurgesteld keken als er iemand binnenkwam, maar dat dat niet degene bleek te zijn die hen af zou moeten komen halen. En dat ze op een gegeven moment verzeild raakte in een schoolreisje (het onderwerp van Dit Boek Heet Anders). Hoe het afloopt weet ik helaas niet meer, dat was ook de reden dat ik hem wilde herlezen. Maar ik heb er van genoten, dat is zeker !

Dnevnoi Dozor - Sergej Lukjanenko (2000)

Alternatieve titel: Dagwacht

4,0
Het is erg jammer dat de eerste twee delen van deze serie eindigen in zo'n status quo; (één van) beide kampen (Licht & Duister) bereidt/bereiden een grote slag voor om het evenwicht te doen wankelen, maar aan het einde is er eigenlijk niks gebeurd, behalve dat de gemoederen hoger oplopen; misschien is dat eigenlijk ook wel genoeg.

Dit boek maakt echter wel de kijk op Licht & Duister nog interessanter! In het eerste deel gebeurde dat al toen Anton hevig begon te twijfelen of ie wel aan de juiste kant stond, en hier heb je als lezer gewoon sympathie voor de Duisteren!

De eerste twee films die op deze reeks zijn gebaseerd, zijn eigenlijk slechts op het eerste boek gebaseerd. Een derde film is nu in de maak (in 't Engels, verdomme!!), maar het is nog niet zeker of het een vervolg zal zijn op de tweede film (waarvan het verhaal dan compleet afwijkt van de boeken), of dat het een remake wordt van het eerste deel.

Ik zou dit boek erg graag verfilmd willen zien! Ook dit deel krijgt vier punten; want ondanks het feit dat Nochnoi Dozor van vijf punten omlaag ging naar vier, blijft het een goeie serie; als het goed is, ligt het derde deel dit najaar in de winkel. Ik ben erbij !

Forrest Gump - Winston Groom (1986)

4,0
Inderdaa, lekker vlot boek; vanaf vlak vooor het midenstuk tit het einde heb ik in één ruk uitgelezen. De film is inderdaad iets beter en geloofwaardiger; de film is echter ook onschuldiger, maar wel magischer. Ik vind niet dat Hollywood het boek verneukt heeft, of zo.

Ik geef een vier. En ik ben erg benieuwd naar Gump & Co. !

Gormenghast - Mervyn Peake (1950)

Alternatieve titel: De Beslissing

5,0
Het blijft moeilijk om er doorheen te komen,maar dan heb je wel iets prachtigs gelezen! Wat me meteen opviel was dat de nadruk iets minder ligt op de melancholieke sfeer die in het kasteel hangt. We maken kennis met nieuwe vleugels en personages en die geven het enorme fort wat meer kleur.

In Titus Groan was het interessantste personage Steerpike, als je het kasteel zelf niet meerekent. In Gormenghast leef je minder mee met deze antagonist (Steerpike, dus) en meer met Titus, die langzaamaan volwassen wordt en een steeds grotere afkeer krijgt van de wereld waarin hij gedwongen wordt op te groeien.

Toch zijn er een boel subplots en bijfiguren wiens aanwezigheid ik niet helemaal snap. Nauwelijks hebben ze invloed op het plot. Mensen als de Professors, bijvoorbeeld. En die hele heisa om Irma Prunesquallor en Bellgrove. Misschien om aan te tonen hoeveel Lief & Leed er in het kasteel plaatsvindt? Ik vond het ook niet vervelend om te lezen, maar na een tijdje begon het wel eens te kriebelen omdat ik graag verder wilde lezen waarover het verhaal daadwerkelijk ging. Namelijk de volwassenwording van Titus en de machtsstrijd van Steerpike.

Het taalgebruik was soms weer zeer moeilijk, maar daardoor juist zo boeiend en mooi. Echt snel lezen kan ik niet, zeker niet bij dergelijke teksten, maar je zit er dan wel weer helemaal in, het moet gezegd.

Vijf punten. Ik heb nog een aantal andere dingen te lezen en dan komen Boy In Darkness en Titus Alone aan de beurt.

Hobbit, The - J.R.R. Tolkien (1937)

Alternatieve titel: De Hobbit

5,0
Ik ben nu in The Two Towers bezig. Vandaag moest ik opeens weer denken aan dit boek. Hier begon mijn reis door de wereld die Professor Tolkien schiep. Nou ja, hoe ik deze heb leren kennen vind ik eigenlijk nog steeds erg leuk, het begon al iets eerder.

Ik weet niet hoe we eraan komen, maar mijn broer en ik hebben een strip gebaseerd op de tekenfilm The Lord of the Rings uit 1978. Toen mijn neef bij ons logeerde was hij in het boek bezig (The Lord of the Rings, Engelstalig); ik herkende Gandalf op de cover. Toen ik in begin oktober van 2000 in een catalogus van Bart Smit zag dat het bordspel In de Ban van de RIng uit was, herkende ik dat als de strip die we hadden en het boek dat mijn neef las. Ik meldde het bestaan van dit spel aan mijn ouders en mijn moeder stelde voor dat ik in het boek zou gaan beginnen, want ik las zo weinig. Leek me een goed idee.

In de bibliotheek kwam ik erachter dat er ook nog een boek bestond dat zich vóór The Lord of the Rings afspeelde. Altijd ben ik goed in Engels geweest, maar deze leende ik toch maar in het Nederlands. Ik was op dat moment bijna veertien en vond de Engelstalige versie iets te hoog gegrepen.

Dat ik nooit las bleek al snel. Ik kan in boeken altijd het snelst door dialogen komen; als die er niet of nauwelijks zijn duurt het nogal een tijd voor ik er goed in zit. Het duurde dan ook twee dagen tot ik op het punt aankwam waar Bilbo en Gandalf elkaar voor het eerst aanspreken. Dit kan ook aan de vertaling van Max Schuchart liggen, want in het Engels lees ik de boeken van Tolkien over het algemeen een stuk sneller. Leest een stuk prettiger; in het Nederlands lijken de teksten opeens gortdroog. Twee jaar later las ik namelijk The Hobbit in het Engels en in één dag las ik zo vijftig bladzijden. En in de Nederlandstalige editie las ik er in drie dagen twee . Of in twee dagen drie, misschien.

Anyway, ik ben na De Hobbit niet in In de Ban van de Ring begonnen. Vond ik toen een veel te grote taak. Ondanks het feit dat ik ontzettend van dit sprookje heb genoten, tot twee keer toe (één keer NL, één keer EN)!

Is het wel een sprookje? Dan wel eentje met een ontzettend episch karakter. Wel ja, het is een stuk kinderlijker dan The Lord of the Rings, maar het oog voor detail is er niet minder om. Ik kreeg een heel helder beeld van alle plaatsen; Hobbiton, Rivendell, the Carrock en Beorn's Hall, Mirkwood, Laketown, the Lonely Mountain, alles. Het beeld van Hobbiton en Rivendell is wel een beetje aangepast, sindsdien. Niet alleen door de filmtrilogie van Peter Jackson, maar ook door het lezen van de boeken waarop die gebaseerd is, daar die een stuk volwassener zijn -hoewel aan het begin niet; daar worden sommige stukken op een nogal 'kinderachtige' manier beschreven in vergelijking met de rest, wat aangeeft dat Tolkien zonder een echte structuur of een opgezet plan aan het boek begon. Dat maakt het extra bijzonder dat het zo fantastisch en populair werd!

Het enige dat dit verhaal mist is een romance, voor mensen die daarnaar zoeken. Verder bevat het echt alles; humor, tragiek, epiek, magie, horror, onschuld, tirannie, koppigheid en slimheid. Voortdurend leef je mee met Bilbo, hoewel je eigenlijk wel wil dat ie ophoudt met zeuren over hoe ie eigenlijk liever thuis was gebleven . Aan de ene kant heb je medelijden dat zijn leven op deze manier zo overhoop wordt gegooid, maar anderzijds zouden we anders niet zo'n prachtig avontuur voorgeschoteld krijgen! Tijdens en na het lezen bestond bij mij persoonlijk de drang om ook iets van de wereld te zien, dat gebeurt elke keer als ik het boek weer induik. Want ik verwacht wel dat het boek de waarheid spreekt over de vele dingen die je -over jezelf- leert na een dergelijke reis, ongeacht of die bezaaid is met dergelijke gevaren .

Dit boek is wel een sprookje in de zin dat het bedoeld is voor kinderen, maar voor volwassen eveneens leuk en spannend is om te lezen. Bovendien put dit verhaal overduidelijk meer uit de oude folklore dan zijn opvolger; hier wordt dezelfde bron gebruikt, maar heb je het gevoel dat de auteur zich al deze elementen veel meer eigen heeft gemaakt.

Hoe dan ook, ondanks het feit dat het niet zo volwassen is alsThe Lord of the Rings blijft The Hobbit een machtig avontuur, eentje die ik maar wat graag naar film vertaald zou willen zien. En het schijnt dat ze de film in tweeën delen; aanvankelijk zou de ene verfilming The Hobbit worden en de tweede een brug naar The Lord of the Rings. Nu willen ze de verfilming dit boek in tweeën splitsen! Waarom deden ze dat bij The Lord of the Rings dan niet?! Elk deel daarvan bestaat immers uit twee 'boeken'. Dat is bij The Hobbit, die een aanzienlijk stuk korter is dan welk deel van de opvolgende trilogie dan ook, niet het geval.

Anyway, dit fantastische boek blijft lekker in mijn Top-10 staan. Tot ik The Return of the King uit heb, daar dan wellicht één deel van het drieluik The Hobbit zal vervangen. Ik heb namelijk een regel dat er in mijn Top-10 van elke auteur/artiest/band/regisseur maar één project/product mag staan.

Hogfather - Terry Pratchett (1996)

Alternatieve titel: Berevaar

4,5
Wow! Pratchett kan er wat van ! Wat een geweldig werk gebaseerd op geloof in sprookjes en bijgeloof!

Wat Discworld ook zo geweldig maakt is dat het veel logischer is dan ons eigen universum. Ik kan vaak in een deuk liggen om de humor maar die slaat ook echt ergens op!

Het lijkt misschien een beetje gejat van The Nightmare Before Christmas dat Death de rol van Kerstm- pardon, Hogfather overneemt. Zo probeert ook hij Hogswatch en ook mensen beter te begrijpen op een manier die doet denken aan Jack Skellington. Maar het verloop van het verhaal is heel anders en hartstikke leuk en de humor van Pratchett is altijd wel een beetje filosofisch. Er steekt altijd eer achter dan je aanvankelijk wellicht zou denken!

Leuk als opwarmertje voor de feestdagen! En de rest van het jaar is ie ook goed te lezen, hoor .

Hoyz Fun Di Lalkes, Dos - Ka-Tzetnik 135633 (1953)

Alternatieve titel: House of Dolls

4,5
Ik geef best een hoog cijfer voor een enorm deprimerend boek als dit. Dat komt door de rauwe werkelijkheid en onmenselijkheid die erin worden tentoongespreid. Het is van dit boek niet zeker of het op ware feiten is gebaseerd; de ene keer beweerde de auteur dat hij het baseerde op een dagboek van een meisje dat naar een dergelijk kamp werd gestuurd, de andere keer dat het over zijn zijn zusje ging -waardoor hij zichzelf portretteerde als Harry. Ook wordt beweerd dat het vermeende dagboek van zijn zusje was. Hoe dan ook, of deze gedwongen prostitutie-barakken nu echt bestaan hebben of niet, vanuit de ogen van Daniella en Harry leren we wel hoe men kan verontmenselijken en hoe hoop kan vervagen; de laatste sprankjes bestaan uit het vooruitzicht op eten en/of niet gepakt worden door de Gestapo. En zoals iedereen in de kampen beschreven wordt, vooral de meisjes in The Dollhouse, doen je hun uitzichtloze situatie alleen maar meer aantrekken.

Ik ben dit boek gaan lezen, omdat de barakken waarin de meisjes werden pgesloten de bijnaam Vreugde Afdeling meekreeg. In het Engels dus 'Joy Division'. Mijn favoriete band heeft zich hiernaar vernoemd; Bernard, de gitarist, las het boek niet maar bladerde er doorheen en kwam de naam tegen en die bleef hangen. Ian, de testschrijver en zanger, las het boek wel en refereerde ernaar door een stuk tekst ervan te citeren in de song No Love Lost.

Om op het boek zelf terug te komen; ontzettend deprimerend, dus. Maar wel realistisch geschreven, ook al heb ik er vanwege de uitzichtloosheid van het verhaal erg lang over moeten doen. Ik kan dit niet te lang achter elkaar lezen, namelijk.

Last Hero, The - Terry Pratchett (2001)

4,5
Ik had al een klein beetje kennisgemaakt met Terry Pratchett en zijn schijfvormige wereld en ook het werk van Paul Kidby dankzij het boek The Art of Discworld. Die heb ik drie jaar terug voor de verjaardag van mijn broer als cadeau aan hem gekocht, helaas. Helaas in de vorm dat ie niet van mijzelf is!

Hoe dan ook, voor mijn verjaardag, dit jaar, kreeg ik van hem The Last Hero ! Wat was ik blij! En wat ben ik dat nog! Wat een heerlijke verhalen schrijft Pratchett en wat is zijn humor doordrenkt van logica! Dat vind ik echt uniek. OK, bij Douglas Adams vind je dat ook wel terug, doch in een andere vorm.

In alle Discworld romans die ik tot nu toe heb gelezen en aan het lezen ben zijn er altijd meerdere partijen bij alles betrokken. De switch van de ene naar de andere scène is altijd leuk en interessant en goed getimed -cliffhangers inbegrepen!- maar hier worden die bovendien bijgestaan door de magnifieke werken van Paul Kidby. Het is altijd leuk om je fantasie te kunnen gebruiken bij het lezen van een boek, maar af en toe zou ik willen dat elk Discworld-deel geïllustreerd was door deze zeer getalenteerde artiest! De cover art van wijlen Josh Kirby is ook uniek, maar mij vaak net iets te druk.

Hoe dan ook, een knotsgek, maar ook spannend verhaal, droge humor -logica inbegrepen!- en schitterend artwork maken van The Last Hero een genot! Ik denk dat je trouwens wel IETS van heel het Discworld-universum af moet weten voor je hieraan begint, maar de essentie van heel deze wereld zit er wel in, moet gezegd.

Lord of the Rings: The Fellowship of the Ring, The - J.R.R. Tolkien (1954)

Alternatieve titel: In de Ban van de Ring: De Reisgenoten

5,0
Een citaat van mij, daterend van 15 oktober 2006.
Psychocandy schreef:
Tolkien kan mooi schrijven, maar is vaak wel erg langdradig; in de vergadering van Elrond zegt Gandalf op een gegeven moment dat hij niet teveel wil uitweiden en op details wil ingaan; tewijl hij de tig bladzijden daarvoor gewoonweg niks anders deed!

Maar het blijft een mooi verhaal.
Vier dagen later de volgende reactie;
Gajarigon schreef:
Ach, laat hem uitwijden, ik hang aan zijn lippen. Prachtig hoofdstuk is dat, de Raad van Elrond.
Ik heb ooit gezegd dat ik The Hobbit eigenlijk prefereer boven The Lord of the Rings. Tegenwoordig ben ik weer helemaal in de Ban van de Ring en ik constateer dat ik het mis had. Eigenlijk zijn het qua stijl en sfeer twee werelden apart, The Hobbit en The Lord of the Rings. Vergelijken met elkaar is moeilijk, ook al wordt er in de trilogie vaak aan zijn voorganger gerefereerd. Als je slechts een spannend avontuur wilt, moet je The Hobbit lezen. Als je dan nog iets veel ontzagwekkenders wenst, ligt The Lord of the Rings voor je klaar.

Jazeker, het boek blijft 'langdradig'. Vijftien zinnen worden gesproken voor iets wat eigenlijk maar vijf woorden nodig heeft, bij wijze van spreken. Maar dat maakt het poëtisch, plechtstatig en daardoor mooi! Ik heb namelijk in de tussentijd Beowulf gelezen en de invloed die dat op deze trilogie heeft gehad kon ik direct merken. Ook qua taalgebruik en sindsdien kan ik meer en meer genieten van de lange narratieve constructies. Het maakt het verhaal stukken legendarischer.

Opeens realiseer ik me deels het grote verschil tussen The Hobbit en The Lord of the Rings; in eerstgenoemde leert de lezer dat lang niet alle plekken ter wereld even veilig zijn en dat er een grote gierigheid bestaat die vele conflicten kan doen veroorzaken. In het vervolg kom je erachter dat het Kwaad daadwerkelijk bestaat! Dusdanig dat de vorm ervan niet eens beschreven kan worden, want nergens wordt het uiterlijk van Sauron geschetst. Ik snap dat men hem in de proloog van de eerste film moest laten zien, maar dat is ergens toch jammer. Nu zal ik nooit weten hoe ik me hem zou hebben voorgesteld, daarvan is de visuele invloed van de film te groot op mij.

In The Hobbit wordt Bilbo bovendien op een avontuur gestuurd waarin hij één bepaald volk, de Dwergen, dien te helpen. Maar in de epische trilogie die volgde was Frodo genoodzaakt aan deze onderneming te beginnen, omdat anders heel Middle-earth ten prooi zou vallen aan het Kwaad. Dat is hetgeen dat dit verhaal veel meer maakt dan simpelweg een avontuur.

Ook de manier waarop Middle-earth uitgetekend wordt doet het beeld van The Hobbit wijzigen. Het was ooit een wereld vol weelde in natuurlijke zin, maar in de dagen waarin het verhaal zich afspeelt is de glorie met rap tempo bezig te vergaan. Niets zal aan het einde van de strijd meer hetzelfde zijn en dat realiseert men zich maar al te goed. Toch is het een noodzaak om het Kwaad te pogen het hoofd te bieden, want wat het eerste deel van dit drieluik ook al meteen laat zien is, dat het laatste wat je in een dergelijke situatie mag doen, is opgeven.

Ik vind het prachtig om deze ontzettend uitgewerkte wereld mee te maken. De manier waarop alles omschreven is doet je vermoeden dat Middle-earth stiekem in Tolkiens achtertuin lag. In ieder geval Hobbiton en de hobbits vertelden hem dan wat ze allemaal hadden meegemaakt. Terecht wordt opgemerkt dat geen enkele auteur ooit nog een dusdanig uitgewerkt universum zal creëren; Terry Pratchett komt in de buurt, maar die heeft dan weer geen talen ontwikkeld die door de volkeren in zijn werk gesproken worden, in tegenstelling tot Tolkien. Mervyn Peake, die samen met Tolkien als de grondlegger van de hedendaagse fantasy gezien wordt, mag ook genoemd worden. Hij kende zijn creatie(s) door en door, krijg je het idee als je zijn boeken leest. Elk stuk geschiedenis ervan, elke steen van het immense kasteel Gormenghast -dat ik me qua uiterlijk voorstel als Peter Jacksons visuele presentatie van Barad-dûr. Echter, zijn fictieve wereld is lang niet zo groot als Middle-earth.

The Fellowship of the Ring is een geweldige introductie tot Tolkiens Trilogie der Trilogieën en ik hoop dat, mochten langdradigheid en taalgebruik voor sommige mensen een drempel vormen -voor mijn moeder bijvoorbeeld- ze toch een poging zullen wagen hier overheen te stappen.

Lord of the Rings: The Return of the King, The - J.R.R. Tolkien (1955)

Alternatieve titel: In de Ban van de Ring: De Terugkeer van de Koning

5,0
Na jaren heb ik het boek eindelijk opgepikt en uitgelezen. Had ik al veel eerder moeten doen, maar het voelt wel ontzettend goed. Ik heb eindelijk kennis genomen van de ontwikkelingen na de vernietiging van de Ring, althans in meer detail. Ik wist namelijk al hoe het boek af zou lopen na per ongeluk het laatste deel van een samenvatting te hebben gelezen .

Het laatste deel is denk ik wel meteen het beste van heel de trilogie. Ook vanwege de Appendices (Aanhangsels), ook al zou je die eigenlijk los moeten zien; ze worden geloof ik wel uitgegeven in de meeste gangbare versies van dit boek, maar eigenlijk maken ze niet zozeer onderdeel uit van het betreffende boek zelf, maar van heel de trilogie. Ik moet toegeven dat Appendix E wat saai en moeilijk leesbaar is -vooral in 't Engels- maar verder wordt er een heleboel achtergrondinformatie gegeven die het boek zoveel extra diepte geven, niet normaal! Ook goed dat men de extra features op the Special Extended DVD Editions van de films ook Appendices hebben genoemd; voor beide krijg je na het lezen/zien namelijk zoveel meer waardering voor de werken, zowel het boek als de cinematografische bewerking ervan.

Het verhaal zelf; ik weet niet zeker waarom Professor Tolkien ervoor heeft gekozen om het verhaal steeds op te delen zodat je steeds een half boek moet wachten om te zien hoe het Frodo en Sam afgaat, maar het werkt wel. Een film is gemakkelijk, die schotelt je hetgeen voor wat voor dat moment in chronologische volgorde belangrijk is. In boekvorm wekt dat echter minder spanning op, dus ben ik blij met de manier waarop dit is aangepakt. Ik kan me voorstellen dat men de lotgevallen van Frodo, Sam en Gollum minder interessant vindt, maar de wanhoop die hun deel van het verhaal uitstraalt vind ik zo tekenend.

Evenals de film is het boek een opeenstapeling van clichés, maar die worden zo gebracht dat ze niet storend zijn. Ik blijf het prachtig vinden hoe dit verhaal wordt gebracht als een navertelling. Eerder kon ik het niet op een dergelijke manier opvatten, maar eindelijk 'snap' ik het. Tolkien heeft het als een historie bedoeld en zo komt deze ook daadwerkelijk over. Prachtig hoe hem dat gelukt is. Ik ben benieuwd wat voor indruk The Silmarillion op me achter zal laten. Ik ga er vanavond of morgen in beginnen.

Het einde -of de vele einden- geven in ieder geval een beeld van wat er met de karakters gebeurt na afloop. En het boek bevat ook niet zo'n and-they-lived-happily-ever-after-einde, ergens is het juist best wel tragisch. Liet me achter met een leeg gevoel, op een positieve manier.

Eén ding is zeker: dit werk is ongeëvenaard, misschien nog door de vele optekenaars van sagen en legenden vóór Tolkien in de middeleeuwen.

Lord of the Rings: The Two Towers, The - J.R.R. Tolkien (1954)

Alternatieve titel: In de Ban van de Ring: De Twee Torens

5,0
Psychocandy schreef:
Ben ik hier de eerste? Gôh! Ik zou denken dat deze pagina al volstond, daar The Lord Of The Rings nog steeds zo populair is!

Nou ja, hier kwam de vaart er wel een beetje in, maar Tolkiens manier van zijn wereld inkleuren blijft een hortend en stotend proces; had hij daarin iets minder detail gebruikt, íets maar, dan was het voor mij gemakkelijker om sneller te kunnen lezen.
Tegenwoordig lukt dat snel lezen van dit boek me wél. Ik had 'm voor mijn doen heel snel uit.

Ondanks dat ik Tolkiens werk al bijna negen jaar heel erg waardeer, ben ik er onlangs pas achtergekomen wat The Lord of the Rings nu eigenlijk is. Een heldendicht, net als bijvoorbeeld Beowulf -een inspiratiebron van de auteur. Alleen is de narratief wat moderner, het plechtstatig taalgebruik is echter wel gebleven. Maar dat maakt het nou ook juist zo mooi.

Ergens is de wijze waarop Tolkien het boek heeft opgedeeld heel irritant; je wilt namelijk al veel eerder weten hoe het Frodo en Sam afgaat tijdens hun reis, maar dit lees je pas in Book Four (tweede boek van dit deel). Ik heb ooit gelezen dat Tolkien in bewerkingen deze volgorde het liefst aangehouden zou zien. Geen enkele bewerking heeft hier echter gehoor aan gegeven tot nog toe.

Het boek heeft voor mij als centraal thema hoop. Nu the Fellowship uit elkaar gevallen is wordt hun taak des te moeilijker. Toch slagen ze erin nieuwe bondgenoten te vinden en een heel leger van de verrader Saruman te verslaan. Daarom eindigt het eerste boek (Book Three dus) min of meer in een status quo; zowel the Free Peoples als de krachten van Mordor likken hun wonden en voor beide zijden is er nog hoop. Maar er wordt een ander licht op de zaak geschenen door de lotgevallen van Frodo en Sam. Hoop bestaat onder hen nog steeds nauwelijks, ook niet voor de lezer. Vanaf het begin weet je dat Sméagol niet te vertrouwen is maar ook dat ze zonder hem nooit de weg zullen vinden. Ook Frodo en Sam slagen erin onderweg naast Gollum andere bondgenoten te vinden, in de vorm van de manschappen die worden aangevoerd door Faramir. Ik vind het erg goed dat Jackson en zijn mensen diens karakter hebben veranderd voor de filmversie, want zoals hij in het boek staat zou hij niet hebben gewerkt op het witte doek.

Het einde van Book Four is echter drastisch verschillend van toon in vergelijking met dat van Book Three. Frodo is gevangen genomen en hoe dat afloopt lees je pas in Book Six! Ik ben nu net aan Book Five begonnen. Als je spreekt over een cliffhanger!

Ik verlies mezelf in dit boek. Duizend pagina's is nog te kort! Het presenteert grootste thema's zonder sentimenteel te worden. Wel melancholisch; je merkt goed dat de Gloriedagen van veel volkeren voorbij zijn.

Tolkien komt in een hoger blaadje te staan bij mij. Ik heb Middle-earth altijd al fascinerend gevonden, maar ik krijg er steeds meer ontzag voor. Nadat ik The Return of the King heb uitgelezen ga ik bezig aan The Silmarillion. Misschien maak ik een tussenstopje met Jonathan Strange & Mr. Norrell van Melissa Clarke, maar de ontstaansgeschiedenis van Middle-earth heeft wel een hoge prioriteit!

Män Som Hatar Kvinnor - Stieg Larsson (2005)

Alternatieve titel: Mannen Die Vrouwen Haten

4,5
Wat ontzettend gaaf geschreven! Ik ben inmiddels bezig in het derde deel en heb beide films die op deze roman gebaseerd zijn gezien. Ik ben dus best wel een fan geworden, hoewel het boek met kop en schouders boven alle interpretaties uitsteekt.

Het mooie aan Larsson's schrijven is dat je wordt overstelpt met informatie maar dat het zo wordt gebracht dat het daadwerkelijk iets toevoegt. Dat is niet zo'n bijzonderheid maar ondanks de lengte van de ellenlange verhandelingen over politiek en andere regelgeving, storen deze absoluut niet. Hoewel dit meer de overhand krijgt in de twee vervolgen.

Dan het plot. Het lijkt zo'n onmogelijke situatie en dat is in elk deel weer zo. Maar het wordt nooit oud of vervelend! En da's knap! Zeker daar ik al aan zag komen dat Harriët stiekem gewoon nog leefde, vanwege die opgestuurde bloemen. Het leuke is echter dat ik het hoe en wat niet had kunnen vermoeden.

Het lijkt me een hele kunst om je personages zo te kunnen doen leven als Larsson dat deed. De portrettering ervan in de Zweedse films vond ik dan ook best goed, hoewel Mara's Lisbeth toch dichterbij de 'echte' Lisbeth kwam, naar mijn smaak. Maar in het boek ga je van ze houden en/of hen intens haten, wat ze ook maar verdienen. Prachtig.

Het plot heeft me het hele boek beziggehouden. Alleen jammer van die laatste honderd pagina's, die helemaal niet spannend waren. Nee, dan moet je de cliffhanger van Flickan Som Lekte med Elden hebben, crisis hé! Ongeëvenaard! Ik MOEST ook direct bezig in het vervolg daarop toen ik die tweede uit had!

Vanwege de iets minder boeiende laatste honderd bladzijden geef ik een negen. Maar ze worden wel steeds beter!

Metro van Magnus, De - Joke van Leeuwen (1981)

5,0
Ik heb van Joke van Leeuwen alleen maar goeie boeken gelezen en dit is geen uitzondering! Wat een heerlijk verhaal is dit, voor maar €0,80 gekocht op de Roder Boekenmarkt eind vorig jaar. Van Leeuwen weet mee te slepen en vurig te doen hopen dat de wereld waarin Magnus zich begeeft werkelijk bestaat zoals alleen zij dat kan ! Dit was één van de belangrijkste werken van haar die nog miste in mijn collectie; ik kan niet wachten op de verfilming van Iep!

Nineteen Eighty-Four - George Orwell (1949)

Alternatieve titel: 1984

5,0
Ik heb dit boek begin dit jaar gelezen, en m'n mond viel ervan open! Zoveel dingen die ook echt zijn gebeurd of aan het gebeuren ZIJN! Zoveel grote dingen, maar ook zoveel kleine; laatst bedacht ik me dat Orwell ook vermeldde dat die propaganda-liedjes door middel van een machine werd gemaakt! En tegenwoordig heb je voor die verschrikkelijke popmuziek ook geen instrumenten meer nodig ! Helaas...

En een toekomstvisie hebben is iets anders dan de gehele wereld en diens gebruiken herscheppen. Of misschien is het hetzelfde, maar Orwell deed dit op een schitterende en tegelijk schrikbarende manier! Ook al was alles corrupt en verwrongen, zoals het werd geschreven KLOPTE het wel!

Ik geef dit magistrale boek de Volle Vijf, en hij komt ook in m'n Top-10, maar wat daarin nog meer komt, weet ik nog niet. Positie van "1984" valt voorlopig dus ook nog niet te bepalen.

Raven, The - Edgar Allan Poe (1845)

Alternatieve titel: De Raaf

5,0
Gôh. Dat dit soort dingen hier ook geplaatst worden. Wel terecht. 't Is een prachtig verhaal en ook prachtig verteld, het gedicht dat mij voor Engelstalige poëzie deed interesseren!

Ik kan hier wel een hele recensie neer kalken maar dan verpest ik het gedicht alleen maar, denk ik. Een gedicht reviewen lijkt me best lastig dus waag ik me er ook niet aan.

Road, The - Cormac McCarthy (2006)

Alternatieve titel: De Weg

4,5
Ik werd bij het lezen van The Road erg herinnerd aan Le Temps de Loups van Michael Haneke. Niet nader genoemde ramp, de 'beschaving' bestaat niet meer en de karakters die we volgen moeten zien te overleven.

Hetgeen the Man en the Boy meemaken is alleen vele malen extensiever. Evenals de langlopende strip The Walking Dead is de rode draad een vader en een zoon die zich moeten handhaven in een ogenschijnlijk onmogelijke situatie. Je wordt als lezer compleet meegesleept in hun relaas door de barre omstandigheden en de futiliteiten waarop hun concept van hoop is gebaseerd. En ook ben ik het erg eens met Donkerwoud:
Donkerwoud schreef:
McCarthy onderscheidt zich, van bijvoorbeeld Stephen King met The Dark Tower, door de gebeurtenissen zo onder te belichten dat we het zelf in kunnen vullen wat er nou eigenlijk gebeurt. Dat prikkelt de fantasie meer dan dat bij een gemiddelde scifi het geval wil.
Ik denk niet dat mijn broer het me zal vergeven dat ik nog steeds niet in The Dark Tower ben begonnen maar hierover kan ik dus niet meepraten. Wat de minimale openbaring van de gebeurtenissen betreft sta ik echter geheel achter deze opmerking, er wordt ons geen gebod opgelegd over genoeg elementen die we dus zelf kunnen invullen en zo kunnen we dus onze eigen realiteit scheppen en ons hierin verplaatsen. Prachtig vond ik ook de dialogen; the Boy groeit veel te snel op voor een jongen van zijn leeftijd maar kan niet anders en moet ook wel in deze wereld. En op andere momenten is hij juist verschrikkelijk naïef zoals ieder kind is.

En McCarthy heeft sowieso een desolate stijl van schrijven daar hij zoveel mogelijk leestekens en dergelijke weglaat. Ik snap niet precies hoe maar deze stijl past perfect bij dit verhaal. Ik ben best bekend met post-apocalyptische vertellingen -waar ik overigens gek op ben- maar toch wist The Road me geheel mee te trekken en te overdonderen. Wat een verschrikkelijk relaas en hoe prachtig opgetekend! Dit is zo'n boek dat nog lang in mijn hoofd zal blijven rondspoken...

Rum Punch - Elmore Leonard (1992)

Alternatieve titel: Lokaas

3,0
Ah, de toevoeging is goedgekeurd ! Jeeej. mijn eerste toevoeging op eender drie Meters!

Voor ik de film (Jackie Brown) zag, het boek maar eens gelezen. Leuk geschreven, en in het verhaal was in de film téveel gehakt. Ofwel hetgeen dat was overgebleven was me niet interessant genoeg verteld, in de film. Het verbaasde me dat het genre van het boek (crimefiction) me toch wel aanstond! Ik weet niet of ik nog eens iets van Leonard zal lezen, maar het meest jammere aan het boek vind ik de verfilming, die me érg tegenviel!

Schindler's Ark - Thomas Keneally (1982)

Alternatieve titel: Schindler's Lijst

5,0
C@rolien schreef:
Mooi geschreven, zeer aangrijpend. Ik vond het boek ook veel indrukwekkender dan de film.
Je hebt gelijk, maar dat is zelfs nog zwak uitgedrukt. Ik bedoel, dit boek is eigenlijk een boek van hoop. Dat klinkt zweverig en TV-evangelist-achtig, maar ik vond het zo aandoenlijk om te lezen over al die mensen die in al die misère een klein stukje geluk vonden. Een huwelijk, een verlengd leven, begrip, vriendschap en reünie. En ja, dit zijn ingrediënten voor cliché's, waaraan ik, zoals iedereen die mij kent weet, een gore rothekel heb. Maar deze 'cliché's' berusten op ware feiten. De hoop in de wanhoop, dat zoiets kan bestaan is soms moeilijk voor te stellen. Schindler's Ark is hét document als het gaat om het zien wat andere mensen elkaar kunnen aandoen zodra het allemaal wat minder gaat. We zitten nu in een economische recessie. Wellicht gaat het van kwaad tot erger. Wie wijzen we dan dit keer als schuldigen aan?

Tesseract, The - Alex Garland (1998)

Alternatieve titel: De Tesseract

4,5
Prachtig geschreven! Ik heb het boek uitgelezen in de bus, vanochtend. Om eerlijk te zijn, moest ik de laatste paar bladzijden uitlezen op de bushalte waar ik stopte!

De levens van de verschillende personages worden zeer interessant uiteen gezet. De manier waarop ze samenkomen is niet bijzonder inventief of origineel, maar wel mooi. Niet meeleven met welk van de personages dan ook (ook al is het een -handlanger van een- gangster), is gewoonweg onmogelijk. Ik kan niet goed zeggen welk verhaal ik het interessantst vond; dat van Sean was angstaanjagend, dat van Rosa ontroerend, en dat van Vincente een combinatie van beiden.

Ik hoop dat het boek een beetje goed verfilmd is! Ik heb 'm vorige week gevonden op DVD, terwijl ik er al heel lang naar zocht! Ik zou eigenlijk in het vijfde deel van Potter beginnen nadat ik Rum Punch uit had, maar toen ik de verfilming van The Tesseract vond, ging dát boek effe voor, nadat ie me al anderhalf jaar aan had staan staren in mijn kast .

Ik geef dit boek vier punten en 'n half, en kijk reikhalzend uit naar de nieuwe Garland, hopende dat die weer eens net zo dik is als The Beach! En ik wil binnenkort The Coma nog eens aanschaffen in het Engels, want ik heb die in het Nederlands moeten lezen, helaas.

Tintenherz - Cornelia Funke (2003)

Alternatieve titel: Hart van Inkt

3,0
De omschrijving 'jeugdboek' klopt erg goed. Ik hou nog steeds van sprookjes en kinderboeken, maar dit boek is mij nog net effe te braaf. Zoals in de eerste delen van Harry Potter, maar die boeken werden telkens een stukje volwassener, ik hoop dat dat met deze serie ook het geval is. Zodra ik de vervolgen op Tintenherz tegenkom zal ik ze meenemen, maar de drang om eraan te beginnen is nog niet erg groot.

Ik heb me wel met dit boek vermaakt. Je gaat ondanks het feit dat het op een jonger publiek gericht is wel meeleven met de personages. Wat het verhaal ook goed helpt is dat je het bekijkt vanuit de pure onschuld die Meggie heet. Die eigenlijk in zekere zin razendsnel volwassen moet worden om alles wat haar overkomt aan te kunnen. Ook ben ik blij dat niet álle registers worden opengetrokken en dat er een overvloed aan fictieve karakters uit andere boeken wordt opengetrokken. Ze komen wel voor, maar toch met mate.

De schrijfstijl is ook erg aangenaam, soms bijna poëtisch, hoewel op een heel andere manier dan de stijl van bijvoorbeeld Mervyn Peake. Funke's manier van schrijven is wat gemakkelijker te lezen dan dat. Net als Peake maakt ze gebruik van treffende en mooie metaforen/vergelijkingen. Toch vind ik dat het verhaal wel wat gerekt wordt. Ik krijg het gevoel dat het boek wel honderd pagina's korter had gekund.

Erg leuk en vermakelijk en een fantastisch kinderboek, maar het weet me, ondanks de hoofd-doelgroep, niet zo aan me te binden als de verhalen over ons aller favoriete tovenaarsleerlingetje.

Titus Groan - Mervyn Peake (1946)

Alternatieve titel: De Bestemming

5,0
Ik ken je probleem, Aegron. Maar na heel lang heb ik dit eerste deel eindelijk uitgelezen! November 2003 kocht ik het eerste deel in het Nederlands, legde hem na een tijd aan de kant voor iets anders, pakte hem weer op, legde hem weer weg, pakte hem weer op, begon opnieuw, na meer dan driekwart legde ik 'm weer weg en dat ging zo maar door. Uiteindelijk kocht ik het boek in het Engels en de cyclus herhaalde zich weer! Maar nu is ie uit en ben ik in het vervolg, Gormenghast bezig.

Peter, wat je zegt, over het feit dat geen enkel karakter echt sympathiek is, klopt. Behalve misschien Dr. Prunesquallor. Zelfs Nannie Slagg, die erg arrogant is, behoort niet tot de sympathieke karakters. Fuchsia is teveel met zichzelf bezig. Gertrude, laten we daar maar niet eens over beginnen. Keda, zij wel! Maar ze komt niet genoeg naar voren om sympathiek gevonden te kunnen worden. Lord Groan is slechts meelijwekkend en een kant kiezen tussen Mr. Flay en Mr. Swelter is vaak moeilijk.

Het meest interessante karakter blijft natuurlijk Steerpike. Wellicht is het de bedoeling van Peake om de lezer te corrumperen, want hij is HET karakter in dit boek waar ik echt van ben gaan houden !

Lieve Lezer, wees gewaarschuwd; de taal die Peake spreekt is erg poëtisch en misschien af en toe moeilijk te volgen. Ook in het Nederlands kwam ik al woorden tegen waarvan ik nog nooit had gehoord, in het Engels alleen maar vaker, hoewel je natuurlijk gewoon zoals altijd de context moet begrijpen, dan lukt 't wel. Bovendien kan het taalgebruik niet verhullen dat dit boek geweldig is en ook genreloos; het is geen fantasy, wat veel mensen denken. Er wordt immers niet in getoverd, of wat dan ook. Alles in het boek is in principe mogelijk. Ik zou willen dat deze wereld bestond, hoe donker en grauw ook. Ik zou wel in een dergelijk kasteel willen wonen, geen dag hetzelfde!

Het meest bijzondere aan het boek: de titel. Het titelkarakter heeft in dit boek nauwelijks een rol! Wellicht hadden de titels van de eerste twee boeken omgewisseld moeten worden.

Zoals in mijn film Top-10 Trainspotting van de troon gestoten werd, gebeurt dit ook in mijn boeken Top-10; Titus Groan bekleedt bij mij een welverdiende eerste plaats !

Torn Apart: The Life of Ian Curtis - Mick Middles en Lindsay Reade (2006)

4,5
Eigenlijk een verlengde van Deborah Curtis' Touching From A Distance, Ian ook door de ogen van anderen gezien die hem hebben gekend, sommigen erg goed, anderen minder, en ook over alle perioden van zijn leven, van zijn prilste jeugd tot vlak aan zijn dood. Ook geeft dit boek, net als eerder genoemd boek al deed, een prachtig tijdsbeeld. In een artikel in muziekblad MOJO zei iemand (ik geloof dat het iemand van de band Section 25 was): "Everyone had their own personal Ian". Dat maak ik hier inderdaad ook een beetje uit op.

Omdat Debbie hem slechts de laatste acht jaren van zijn leven meemaakte, is dit een wat completer beeld van hem, een goeie aanvulling.

Touching from a Distance - Deborah Curtis (1995)

4,5
Voorlopig een vier en 'n half. Wat moet Ms. Curtis door een hel zijn gegaan, zeg! Ian had al een complexe perssonlijkheid, maar dat werd door de medicijnen die hij slikte alleen nog maar erger! De enige manier waarop hij om hulp kon roepen was dmv zijn teksten, maar Deborah werd na een tijd uitgesloten van deelname aan/bijwoning van concerten en kreeg vele lyrics dus pas ná Ian's dood te horen; veel hiervan gingen over Ian's situatie en over haar (Love Will Tear Us Apart is hiervan natuurlijk het grootste voorbeeld), maar dat ontdekte men pas ná diens vroegtijdige dood; tot dantoe 'hoorden' die teksten gewoon bij de band.

Tijdens het lezen kreeg ik enorm met Deborah te doen. Haar blindheid voor de werkelijkheid is af en toe pijnlijk om te lezen! Maar het maakt haar des te begripvoller.

Hoewel slechts van één kant belicht (en dat is een beetje het nadeel van het boek, hoewel er ook korte quotes in staan van interviews die ze had met andere mensen uit Ian's omgeving), geeft dit een duidelijk beeld van een man die ik sinds afgelopen zomer begon te bewonderen, maar nu ook met heel andere ogen bekijk (en beluister)!

Trainspotting - Irvine Welsh (1993)

5,0
Ik denk dat ik dit boek op Nr. 1 in mijn Top-10 ga zetten !

Ik ben nu bezig in de Nederlandse vertaling van "The Acid House," wat enigszins jammer is omdat ik dat Schots nu goed kan lezen (ik heb namelijk wel de Schots/Engelstalige versie van "Trainspotting" gelezen). Als je weet hoe het uitgesproken wordt, valt het met (wellicht enige tijd en moeite) goed te lezen.

Zoals Herman al aangaf, is dit boek fragmentarischer geschreven. Dit is net als "The Acid House" een bundel van korte verhalen, maar hier zit meer lijn in, omdat de personages telkens weer terugkeren; in "The Acid House" las ik tot nog toe maar twee verhalen waar een en dezelfde persoon in zat. In het boek "Trainspotting" leer je ook een heleboel andere personages kennen, die je in de film niet zag, en bovendien is het karakter Tommy in de film een samenvoegsel van Tommy en Marty; deze laatste komt dus in de film niet voor.

Ik ben eigenlijk van mening dat Mark Renton niet zozeer de hoofdpersoon van het boek is. Zijn naam wordt wel in bijna alle verhalen genoemd, want hij komt lang niet in alle verhalen voor. En als hij niet genoemd word, is de hoofdfguur van een van de specifieke verhalen wel een vriend of een (verre) kennis van hem. Bovendien heeft Mark (blijkt) ook een broer, Billy.

Net als de film zijn de verhalen in dit boek uiterst komisch tot ernstig en schokkend en geven ze de lezer ook vaak een gevoel van walging. Ontzettend veel ellende, wat ook wel eens geschreven mag worden, zodat men weet wat er zich af kan spelen in de grote steden (wat klinkt dit eigenlijk moralistisch, zeg!).

Wat de titel betreft, van WikiPedia kreeg ik de volgende uitleg, een verwijzing naar een passage uit het boek, die ik me goed herinner;

"The book does not contain any references to the non-drug-related hobby of train spotting. The title is a reference to an episode where Begbie and Renton meet "an auld drunkard" in the disused Leith Central railway station, which they are visiting to use as a toilet. He asks them (in a weak attempt at a joke) if they are "trainspottin"."

Kortom; een boek dat rauw is, zonder blad voor de mond, recht voor z'n raap en de lezer met een gevoel van blijdschap achter laat. Tenminste, als de lezer (net als ik) ver van het type leven staat dat in dit boek wordt beschreven.

Ik geef dus een vijf.