menu

Hier kun je zien welke berichten -JB- als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

White Tiger, The - Aravind Adiga (2008)

Alternatieve titel: De Witte Tijger

3,5
Aravind Adiga levert met 'de Witte Tijger' een sterk debuut dat meteen werd bekroond met de Man Booker Prize. Het boek handelt over een jongen, Balram, uit een lage kaste die werk vindt als chauffeur en bediende van een rijke man. Het persoonlijke verhaal van Balram is een geweldig voorbeeld van het hedendaagse India waarin corruptie en klasseverschillen een goed democratisch proces onmogelijk maken. Een zwaar onderwerp dat Adiga buitengewoon licht en komisch weet te brengen, mede dankzij de keus voor een verrassend perspectief. Hij schrijft namelijk brieven aan de premier van China! Hierdoor wordt voorzichtig ook nog een blik geworpen op hoe China dingen volledig anders regelt dan India. Het boek leest bijzonder gemakkelijk en maakt benieuwd naar Adiga's 2e roman.

Witte Stad, De - J. Bernlef (1992)

3,0
'de Witte Stad' is een roman over dromen en herinneringen. Hoofdpersoon is dhr. Reynolds de schepper van een attractiepark genaamd Dreamland, waarin hij zijn dromen verwezelijkte. Zijn hele leven blijft hij echter denken aan een vrouw die hij ooit ontmoette maar nooit sprak.
Het verhaal wordt beschreven vanuit constant wisselend perspectief, iets wat naar mijn mening geen echte rol had en vooral verwarrend werkt. Het hele thema blijft simpel uitgevoerd dromen kunnen vergaan, herinneringen zijn als dromen en de personages blijven helaas een beetje oppervlakkig waardoor het boek je niet echt raakt.

Wuthering Heights - Emily Brontë (1847)

Alternatieve titel: Woeste Hoogten

4,5
Emily Brontë's 'Woeste Hoogten' was ik een boek waar ik moeilijk inkwam, maar vervolgens iedere 100 pagina's meer ging waarderen om uiteindelijk na 350 pagina's op 4 sterren uit te komen.

Want wat zit de boek sterk in elkaar zeg! De wijze waarop Brontë de regie voert over de manier waarop de lezer over de karakters denkt en hun emoties voelt is magistraal. Als Cathy boos en geïrriteerd is, is de lezer boos en geïrriteerd, en als ze berusting vindt in haar lot, vindt de lezer dat ook. Maar het bijzondere is dat de lezer en Cathy vaak niet boos zijn om hetzelfde of berusting vinden door hetzelfde. Toch blijven de gevoelens 1 op 1 lopen, vooral door de beschrijvingen die ze van Heathcliff geeft. Belangrijk hierbij is ook de sfeer die wordt neergezet waaraan niet te ontsnappen valt.

Bovenstaande kritiek over het missen van een 'levend personage' deel ik niet geheel. Ik snap wat bedoeld wordt, maar ik denk dat dit vooral het gevolg is van het gekozen perspectief (Nelly en Lockwood als vertellers). Maar het is juist ook dit perspectief dat het mogelijk maakt dat de lezer een evenwichtiger beeld krijgt.

Woeste Hoogten is een boek dat je soms mateloos irriteert, maar toch blijft trekken. Misschien is het wel net de liefde...