menu

Hier kun je zien welke berichten mjk87 als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Laatkomer, De - Dimitri Verhulst (2013)

3,5
Prima werkje van Verhulst. Ditmaal gebruikt hij een dementie-acterende bejaarde man als verteller. Het leuke is dat je hiermee de omgeving kan observeren zonder dat die omgeving jou als observeerder doorheeft. Leugens komen om de hoek, en daarmee ook waarheden, kleinburgerlijkheid en alle ellende en haat die mensen van en tegen elkaar kunnen krijgen. Ook de lichte kritiek op verzorgingshuizen is prima verweven- die naam alleen al van het tehuis: Home Winterlicht. Bovendien lees je het meestal met een kleine herkennende glimlach rond de lippen. Ook de gebruikelijke melancholiek en thema's en vergankelijkheid komen aan bod.

Wel zitten er af en toe stukken in, zeker over de levensgeschiedenis van Desiré, die wat plichtmatig lijken en vooral een herhaling van zetten zijn. Dat kennen we al uit zijn oeuvre maar ook van andere schrijvers.

Wat blijft is zijn heerlijk rauwe stijl met een vleugje archaïsme. En altijd lijkt dat prima bij de hoofdpersoon te passen. 3,5*

Lance Factor, De - Mart Smeets (2011)

3,0
Smeets trok zijn boek terug voor de NS-publieksprijs toen bleek dat zevenvoudig Tour-winnaar Armstrong weleens flink wat geslikt en gespoten had. Waarom ik over die prijs begin? Nou, vooral om de vergelijking te trekken tussen die twee andere sportbiografieën, die nog wonnen ook. Dan is deze Lance Factor wel superieur.

Dit boek is zeker geen biografie, ook niet echt een portret. Wel een poging middels thema's tot de persoon Lance Armstrong te komen. En dat is een prima keuze. Waar je na het lezen een biografie vaak weet wat er in grote lijnen is gebeurd (de details vergeet je vaak weer) maar waar je de persoon niet leert kennen, daar is krijg je in dit boek van Smeets een heel behoorlijk beeld van Armstrong en leer je ondertussen details uit zijn leven kennen. Smeets noemt meestal interessante punten en komt tot een knappe karakterschets. Nu je weet dat hij doping heeft gebruikt is dit zeker niet verouderd. Sterker, die narcistische trekken en de wil om de beste te zijn worden alleen maar bevestigd door verhalen die later naar buiten kwamen. De Mart heeft dat goed gezien. Leuk is te lezen dat hij er gewoon voor uit komt een zeker adoratie voor The Boss te hebben.

Maar het is geen perfect boek. Er zitten ook veel hoofdstukken in waarin personen rond Armstrong - vriend en vijand- worden genoemd en beschreven. Best interessant soms, maar te vaak en te lang achter elkaar. Daarnaast zijn zeker de hoofdstukken over doping nu een beetje oud nieuws en voegen eigenlijk niets meer toe. 3,0*.

Land van Kleine Buffers, Een - Dirk Bezemer (2020)

0,5
Bezemer is geen communist. Van hem mag je veel geld verdienen, zelfs tegen een lage belasting, zolang je het daarna maar direct uitgeeft. Anders betaal je fors vermogensbelasting. En ga je dood of schenk je het weg, dan komt de Belastingdienst wel langs om een fors deel van je erfenis op te eisen. Buffereconomie slaat dus niet per se op economische buffers zodat je een klap kunt opvangen, maar op maatschappelijke buffers, betaald door afroming van vermogens. Nu zit te veel geld in vermogen aldus Bezemer en voegt niets toe, maar zou in bedrijven moeten blijven om gebruikt te worden voor lonen en investeringen. Maar het wordt mij niet duidelijk of ze kapitaal moeten aanhouden of juist uitgeven. Het lijkt soms dat Bezemer dat tweede wil, maar evengoed heb je dan een probleem bij economische terugval. En dat veel vermogen ook bedoeld is voor de gewone man (consequent Henk en Ingrid genoemd) in bijvoorbeeld pensioenen, dat noemt hij natuurlijk nergens letterlijk. Want dat past niet echt in het plaatje. En dat uitgeven moet wel aan bepaalde zaken die duurzaam zijn en goed voor het milieu, anders heb je weer een andere crisis.

Dat is een beetje de tendens van dit boekje. Daar kun je het mee eens of niet mee eens zijn en daar beoordeel ik het boek ook niet op. Wel op heel veel zwakheden zoals hierboven al enkele voorbeelden gegeven.
Bezemer zegt nu eens dat schulden en kleine financiële buffers leiden tot failliete bedrijven, maar omgekeerd zegt hij dat schulden maken de oplossing is. Hij zegt ook nog dat je soms ook meer schulden mag maken voor investeringen (waarmee de schuldratio stijgt), zolang je daarna dat meer weer inloopt. Dat Nederland dat laatste de laatste jaren (vlak voor corona) deed, dat was echter ook weer fout, want daardoor werden overheidsvoorzieningen aangetast. En zo zit dit boek vol met zulke tegenstellingen, Bezemer lult maar wat en net wat hem uitkomt. De algemene vraag of we als land allicht akkoord ermee zijn dat het ging zoals het ging, dat komt niet in hem op. En waarom zijn wereldbeeld de juiste is ook niet.

De oplossing voor hem (en wel meer mensen met zijn visie) ligt in hogere vermogensbelasting en lagere inkomstenbelasting, die zo tegen elkaar weg vallen. Dat vermogen zit vooral in stenen en aandelen en is niet zo makkelijk liquide te maken, maar daar geeft Bezemer niet om hoe dat opgelost moet worden. Voorts geeft hij aan dat de rijke mensen niet direct bang hoeven te zijn, overheden bepalen immers altijd nog hoe hoog de vermogensbelasting wordt, dat kan dus meevallen. Maar als die laag is, hoe wordt dan de verlaging van andere belasting betaald? Ook daarop komt uiteraard geen antwoord. Eén voorbeeld nog? In het vreselijke flauwe en haast karikaturale toekomstbeeld geeft hij aan dat de maximale hypotheekschuld naar 80% gaat. Een klein huisje van € 200.000 vergt dan € 40.000 eigen inleg, de hogere belastingen en OZB daarop (al eerder genoemd door Bezemer) en verdere verbouw niet meegerekend. Maar hoe moet je zo'n bedrag sparen, want dat is niet de bedoeling volgens Bezemer immers. En schenkingen? Ook niet. Ook hier geen verder antwoord. Het is één groot stuk ondoordacht wensdenken van iemand die simpelweg wil dat mensen niet meer rijk zijn, maar dan verpakt als economisch verhaal. Maar wees een vent en geef gewoon eerlijk aan wat je wil.

Verder zegt hij in het begin en middenstuk nog wel enkele interessante stukken over de economie, maar als je een beetje bekend hiermee bent voegt dit niets toe. Dat is allicht boeiend voor mensen die nieuw hier in zijn, maar zeker het tweede deel wordt dan weer vel te technisch. Het is dus ook nog eens een onevenwichtig boek als geheel. 0,5*.

Landarzt, Ein - Franz Kafka (1919)

Alternatieve titel: Een Plattelandsdokter

2,5
Verhalen die nogal van kwaliteit verschillen. Sommige verhalen lijken ook eerder vingeroefeningen te zijn dan echt volledige verhalen. Als geheel passen dat soort verhalen wel in zon bundel, maar zijn vaak gewoonweg niet interessant genoeg waardoor het puur stijl is, en die is niet bijzonder genoeg om dat te rechtvaardigen. Ook de sfeer is naargeestig, nu eens passend maar vaker verhoogt het mijn leesplezier niet. Vor dem Gesetz is veruit het beste kortverhaal, maar kennen we al uit Der Prozess (waarna in dat boek nog een heel interessante verhandeling daarover kwam, die mis je dan weer in deze bundel). 2,5*.

Lang Leve Trump - Raymond Mens (2020)

2,5
Als je je een beetje verdiept in de Amerikaanse politiek (en dit boek lijkt me niet voor iemand die er nul interesse in heeft) dan biedt dit boek echt helemaal niets nieuws. Het is een samenvatting van hoe Trump de media bespeelt zonder dat Mens nu echt wat toevoegt. Al met al een aardig overzicht, maar het ding mist diepgang; echte verklaringen waarom mensen dan stemmen op zo'n Trump zitten er niet in. Wel bijzonder dat juist de stukjes sfeerbeschrijving (vooral voor de plekken waar Mens is geweest) dan weer erg sterk zijn neergezet, mooi beeldend ook, terwijl daar het boek niet om draait. 2,5*.

Lanseloet van Denemerken (1405)

3,0
De tekst in Middelnederlands is redelijk leesbaar. Beter dan oudere teksten als Karel ende Elegast in elk geval.
Het verhaal is eenvoudig, de rijm soms ook van sinterklaasniveau, al is het een leuke vondst de laatste regels die de één spreekt te laten rijmen op de eerste regel van de volgende spreker, Maar het gesprokene woord van de personages is dan wel weer mooi. Ontroerend, soms vol pathos, mooie volzinnen. Niemand die nog zo praat, maar in zo een vers is het erg prettig, en zorgt ook voor de voldoende die ik het kan geven. Want verder heeft dit werkje minder inhoud en moraal dan andere verhalen uit het vroege Nederland.

p.s. Misschien ben ik de enige, maar die tekst kan mijns inziens zo dienen als libretto voor een Nederlandstalige opera. Genoeg afwisselingen voor zangstemmen, zowel in muziek als verhalend en zangerig vertellen. Maar wellicht draaf ik door.

Laura H.: Het Kalifaatmeisje uit Zoetermeer - Thomas Rueb (2018)

3,5
Ruim 500 pagina's zijn er wel te veel, dat is de conclusie aan het eind. Rueb gaat ten eerste soms te veel in op details en daarvoor zijn het leven van Laura Hansen en haar hele persoon niet boeiend genoeg. En juist de boeiendste vraag, hoe wordt zij zo dat ze meegaat naar Syrië, wordt psychologisch nauwelijks uitgewerkt. Rueb lijkt meer geïnteresseerd in het hoe en wat dan het waarom, terwijl dat hoe en wat makkelijk in samenvatting kan. Verder zit door het verhaal verweven nog de zoektocht van Rueb naar de waarheid, maar dit hangt er te veel bij om echt te boeien. Het lijkt vooral een interesse van Rueb die hij niet echt op de lezer weet over te brengen. En dan gaan die pagina's wel tellen.
Dat neemt niet weg dat het prettig is geschreven en in de basis wel een interessant inkijkje geeft in het alledaagse leven, zowel in Nederland als in het Kalifaat. Ook de periode daarna in Vught en de zoektocht van het OM naar de vraag of Hansen een terrorist is, is boeiend te noemen. En al met al heb ik me er wel mee vermaakt. 3,5*.

Ledi Makbet Mtsenskogo Oejezda - Nikolaj Leskov (1865)

Alternatieve titel: Lady Macbeth uit het District Mtsensk

3,5
Uit het boeiende stuk van De Filosoof hierboven kan je zien dat er meer in zit dan op de oppervlakte zo snel te zien is. En dit is nu mijn derde werk van Leskov en de derde maal dat het werkje op de oppervlakte wel oké is maar eronder veel meer zit. Maar ja, mijn leesbeleving zit vooral op die oppervlakte, temeer de diepere lagen soms te diep zitten. Ik ken Madame Bovary niet bijvoorbeeld dus alles wat De Filosoof daarover schrijft is langs mij heen gegaan.

Niettemin, ook buiten die lagen om is dit wel een fijn werkje om te lezen. Vermakelijk, redelijk sfeervol en aardige personages waar de psyche redelijk wordt uitgewerkt, al blijft het allemaal een beetje in het speelse hangen en was ik nergens echt van ondersteboven. Maar als tussendoortje is dit gewoon prima behapbaar en leuk eens gelezen te hebben. 3,5*.

Leeuw en Zijn Hemd, De - Nelleke Noordervliet (2013)

2,0
Wat Noordervliet hier nu precies mee wilde? Dat weet je door de tekst op de flap en af en toe stipt ze ook wel wat aan, maar dit werkje is veel te dun om daar echt iets mee te kunnen. Ook het feit dat zij vanuit dit jaar 2013 rondloopt en interviews houdt in die vroegere jaren vind ik niet altijd even sterk en voegt niets toe.
Wel leest het lekker maar is het taalgebruik oernederlands zonder populair taalgebruik en gewoon erg netjes. En een boek uit 2013 waar het begrip iPhone niet in voorkomt is altijd het lezen waard. 2* en misschien eens Israels standaardwerk lezen.

Leiden des Jungen Werthers, Die - Johann Wolfgang von Goethe (1774)

Alternatieve titel: Het Lijden van de Jonge Werther

2,5
Tegenvaller, vooral door het nogal aanstellerige tweede deel dat me helemaal niets deed. En dan is het ook het lijden van mjk87. Jammer, want de schrijfstijl van Goethe is mooi, zeker in de stukken Duits die ik las, en het eerste deel is erg fijn met een paar mooie scènes en natuur- en dorpslevenbeschrijvingen. Maar dan het tweede deel, zonder eigenlijk enig plot, maar wet met veel pathos, geweeklaag en gejammer, zonder dat Goethe mij ooit het gevoel wist te geven dat Werther zich echt zo voelde. 2,5*.

Leon & Juliette - Annejet van der Zijl (2020)

4,0
Ik vond dit echt een uitstekend geschenk, ik denk wel de beste van alle die ik gelezen heb. Enorm boeiend in het begin, waarmee Van der Zijl ook met meer dan alleen samenvatting komt, maar ook interessante verbanden legt en inzichten geeft. Aan het eind wordt het boekje ineens wat melancholisch en ontroert. Knap, in zo'n dun boekje dit allemaal eruit krijgen. Dan ben je dus een goede verteller. Van der Zijl zegt dat ze met een dikker werk zal komen. Het zal, maar veel beter dan dit kan haast niet want alles staat hier voor mij al in. 4,0*.

Letselschade - Vonne van der Meer (2022)

2,0
Vooral uiteindelijk een matige uitkwerking. We krijgen dit verhaal zowel vanuit het gezichtspunt van de advocaat als van de patiënt, maar eigenlijk wordt er daar verder weinig echt mee gedaan. Inhoudelijk blijft dit allemaal te veel in oppervlakkigheden hangen, op slechts één moment na als de jonge vrouw nadenkt hoe het anders had kunnen lopen. Dat stukje is sterker en invoelbaar. Maar verder is dit emotioneel vrij plat allemaal en Van der Meer heeft ook weinig te zeggen. 2,0*.

Leven Is Vurrukkulluk, Het - Remco Campert (1961)

3,0
Best een leuk boekje. Het schommelt een beetje tussen lieve momenten en pure zomerse nonsens en veel spielerei met woorden die ik bij een ander boek van Campert (Tjeempie) ook al zo strontvervelend vond. Dat haalt echt irritatie bij mij naar boven. Het tweede deel laat die ongein een beetje achter zich en leest een stuk lekkerder. Het blijft wel even luchtig en vluchtig en is prima als tussendoortje, ook vanwege de zeer geringe lengte. En oké, stiekem zit er meer in qua inhoud waarin de losse jaren 60 naar voren komen, maar uiteindelijk overheerst die luchtigheid. En niet elk moment is even boeiend. En er is nooit een 5-3 geweest tussen Nederland en België, dat is dan weer jammer. Al maakt dat voor de score niet uit. 3,0*.

Leven uit een Dag, Het - A.F.Th. van der Heijden (1988)

2,0
Heel aardig uitgangspunt, maar in het tweede deel loopt alles volledig uit de hand. Vooral het eerste deel is mooi beschreven. Okay, wellicht had AFTh een andere wereld moeten kiezen, niet een waar je in ruim 5 uur naar school gaat, in dienst, uit parachuten springt etc. Helemaal kon ik daar niet in meegaan. Maar al te vaak weet hij tijd te omzeilen, en wel heel duidelijk te maken dat een generatie nog geen 15 uur leeft. Maar dan, ik kan volledig hierboven de reactie van Serpico volgen in wat hij verkeerd vindt. Zowel de gebeurtenissen (vreemd, saai, onbegrijpelijk waarom) als de schrijfstijl (vervelend) als wat er allemaal wel niet wordt gedaan en verhandeld (jammer). Dus gemiste kans, en laag cijfer. 2*

Lichaja Bolest - Ivan Gontsjarov (1838)

Alternatieve titel: De Petersburgse Pest

4,0
Geweldig werkje van Gontsjarov. Veel humor, mooi taalgebruik, treffende beschrijvingen van de natuur. De hoofdpersoon is wat idioot maar neemt de 'ziekte' doodserieus. Daar komt vanzelf humor uit. Ondertussen neemt hij alle romanciers uit zijn tijd op de hak, die in feite ook die ziekte hebben. En inderdaad, Oblomov is hier al in te herkennen.

Licht Overal - Cees Nooteboom (2012)

2,5
Dan lag het dus niet aan mij dat ik niet geraakt werd, naast dat ik me soms afvroeg wat ik ermee moest. Andere of betere tips Slowgaze?
Alleen die sporen op een wit vel (oid) vond ik dan wel weer aardig, en enkele brieven aan andere dichters. Soms wel redelijke beeldspraak en regelmatig worden wel mooie beelden opgeroepen. Maar in het geheel wat vaag (dat lijkt mij wel eens poëzie-eigen). Dus 2,5*

Lied van Europa, Het - Leon de Winter (2022)

1,5
Een helaas verwijderde pagina op Boekmeter schreef:
Alexandrowna Ivanova heet ze voluit, maar ze noemt zich Ropa Ivanov. Geboren in 1991 in Griekenland uit Russische ouders, opgegroeid in Rotterdam. Blond, voluptueus, schor van het roken en zingen, harde drinker, wilde danser, twaalf ambachten en dertien ongelukken. Onenightstands, twonightstands, soms een verhouding die een week duurt - tot ze Matthijs Keeman ontmoet. Met Matthijs runt Ropa een succesvolle cokehandel. Als dat uit de hand loopt, besluiten ze af te kicken in het Drentse vakantiepark van de vader van Matthijs. Intussen stromen vluchtelingen Nederland binnen en het zieltogende vakantiepark verandert in een lucratief azc, een asielzoekerscentrum. Dan verdwijnt Ropa. Na een week wordt haar lichaam gevonden. Tientallen messteken, een uitbarsting van blinde haat. Ellen de Graaf, gescheiden en uitgeputte moeder van een zoon die niet wil deugen, is de regionale rechercheur die het onderzoek naar Ropa's dood moet leiden. Al snel merkt ze dat ze op alle mogelijke manieren wordt tegengewerkt: te veel financiële belangen, te veel politieke pijnlijkheden en dus behoefte aan een doofpot. Maar de zaak ontspoort in de media: de onvrede die bij velen leeft over asielzoekers krijgt vorm, inhoud - en een gezicht. Ropa's dood haalt de voorpagina's, de talkshows. Er wordt brand gesticht in het azc, rellen en vechtpartijen slaan over naar de rest van het land. Den Haag moet ingrijpen. Maar kan iemand de bom die Ropa's dood is nog op tijd ontmantelen?


Deze recensie kan natuurlijk alleen met dit stukje proza beginnen. Voor de newbies hier, dit was de plot bij wat toen nog De Dood van Europa was. Het leuke is, ik kan deze plot nu een stuk beter begrijpen ook al zijn er wel enkele dingen aangepast, namen veranderd, jaartallen verplaatst et cetera. En sterker, ondanks al het cynische gelach om deze plot toentertijd (onder meer van de man die zo ongeveer de eindejaarstopic uitvond), denk ik dat puur deze plot een beter boek had opgeleverd met in ieder geval een sterk centraal idee. Hoewel deze plot dus nog wel te ontwarren is in het uiteindelijke boek is dit slechts een deel ervan en zeker niet de hoofdmoot maar gewoon een van de takken van een boom zonder stam. Er zit heel veel in deze roman, maar het zijn allemaal losse ideeën zonder echte samenhang en het blijft bij benoemen en eigenlijk nergens verklaren of uitdiepen. Dit is plat gezegd niet meer dan een samenvatting van de gemiddelde Twitter-pagina van de hedendaagse wappie (een woord dat ik liever niet gebruik maar wel makkelijk is omdat direct duidelijk is wie ik er mee bedoel).

De Winter doet er dus niets mee. Hier had echt iets goeds en boeiends in kunnen zitten. Zoals een spannende complotthriller of bijvoorbeeld een doorwrochte studie van de maatschappij en machtsgeile politici die een controlestaat willen. Want hoewel die wappies soms enorm doordraven in hun complotten zijn ze niet dommer of gekker dan mensen aan de andere kant van het politieke spectrum die heel schattig en naïef roepen dat het allemaal volstrekte quatsch is dat er een CO2-budget komt of bijvoorbeeld een surveillancestaat kan komen. En in plaats van een heldere en redelijke stem die De Winter had kunnen zijn, om de stem te zijn van die mensen die bang zijn voor zo’n controlestaat met CO2-budgetten en op een overtuigende manier aan te tonen hoe de maatschappij kan veranderen door actiegroepen, gif bij bepaalde bevolkingsgroepen et cetera, is hij dat niet. En ik heb ook geen idee wat De Winter hier nu eigenlijk wel mee wil.

En daardoor gaat die wereld ook niet leven. Het is eerder allemaal los zand dan een psychologisch en sociologisch goed doordachte toekomst. Net als het toekomstbeeld dat ook gewoon onze eigen wereld is maar aangevuld met wat visies uit de onderbuik zo her en der. De toekomst voelt nergens als een daadwerkelijke toekomst terwijl De Winter dat in eerdere boeken wel gelukt is. En te vaak ook legt De Winter een bepaalde gebeurtenis uit, duidelijk voor de lezer uit het jaar 2022 terwijl het boek ‘geschreven’ is rond 2045. Dat is gewoon een matige manier van een toekomst beschrijven. Uiteindelijk is het boek leeg, plat en simpel. Vol met personages van minder dan bordkarton die geen moment gaan leven en me ook nergens konden boeien.

Verder soms rommelig geschreven. Zo worden op één pagina de woorden Datsja en Datscha door elkaar gebruikt. En op pagina 126 staat bijvoorbeeld “Hij had zestien overvallen doorstaan. Nu moest hij zeventien doorstaan” Nummer zeventien lijkt me dat bedoeld werd, nu staat het er dat er 33 overvallen zijn geweest. Het leest verder allemaal wel soepel weg. Deels is dat wel een kwaliteit van De Winter zoals in eerdere boeken. Maar deels ook dat hij weinig bijzonder schrijft qua stijl - ergens halverwege wat herhalende zinnetjes die steeds beginnen met ‘Vertrouwen’ die literair aandoen maar verder is het armoe troef. Dat noopt ook niet tot de woorden tot je nemen. Hetzelfde geldt voor de inhoud. Het is vooral veel banale plot, dingen die voelen al opvulling om het boek maar dikker (beschrijvingen van ruimtes, wat men doet, etc) te maken zonder dat ze bijdragen aan het verhaal. 1,5*.

NB: In het boek komt ook een tweeling voor, Sjoerd en Tjeerd. Hoewel dit boek rommelig is geloof ik niet in toeval en vraag me af of ze naar die twee populistische knakkers van de D66-fractie zijn vernoemd.

Lieve - Ronald Giphart (2016)

3,0
Om maar meteen met een heel positief punt te komen: dit boek is briljant leesbaar. Nu wist ik dat ook wel van Giphart dat hij kan schrijven, maar vooral hier viel het op. Het ding leest als een trein terwijl je als lezer altijd georiënteerd bent. Dat is knap, door je zinnen zo te construeren en woorden zo te plaatsen dat je zelfs in een hoog leestempo nog alle belangrijke aanwijzingen meekrijgt. Je weet altijd wie er aan het woord is, van wie de gedachten zijn, wat er gebeurt. Dat verhoogt het leesplezier bijzonder.

Ronald Giphart kan helaas dan wel slechts over twee zaken schrijven: eten en seks - alleen eten ben ik in zijn fictie nog nooit tegenkomen. Dit hele boek is dan ook vintage Giphart, zij het minder schreeuwerig dan zijn vroegere werk en daarmee plezieriger. Wat Giphart altijd doet is een bepaald sfeertje creëren, je meenemen naar een bepaalde wereld of scene met een clubje mensen dat elkaar kent, meestal heeft seksueel, en waarvan iedereen wel met elkaar is geweest en ook vreemdgegaan. Giphart plaatst zo zijn verhaal buiten de realiteit, maar het schurkt er zo dicht tegen aan dat het echt lijkt. Tarantino doet eenzelfde iets met films. Overigens zit zeker eenderde vol met seks, maar ergens verveelt het niet wat nogal eens gebeurt als er heel wat pikken en kutten langsvliegen. Giphart houdt zich met zijn stijl ook in, met minder dadendrang dan vroeger, en weet met zijn wat zakelijke toon zo ook te voorkomen dat het plat wordt.

Jammer is wel dat dit boek echt vederlicht is. Het vermaakt (niet zoveel overigens als het leuke Harem) maar doet ook niets meer. Het ontroert niet, het laat geen indruk achter en voelt ook te veel aan als tussendoortje. Maar wel een fijn tussendoortje dat je af en toe ook nodig hebt. 3,0*.

Life - Keith Richards en James Fox (2010)

3,0
Goed geschreven boek. Er zit echt ritme in en je hoort Keith Richards ook bijna zelf. Veel leuke anekdotes en sowieso geeft dit een redelijk beeld ook van de Stones en de muziekscene in de jaren 50-70. Op momenten enorm boeiend, vooral als het gaat over het ontstaan van liedjes of de band met Jagger en andere leden. Omgekeerd gaat Richards nogal eens in op technische aspecten van muziek waar ik dan weer niks van begrijp. Maar sowieso: 550 pagina's zijn er echt veel te veel. Er zit te veel herhaling in, vooral rond de drugsproblemen en er komen vele personen langs waar op wordt ingegaan maar die eigenlijk slechts voetnoten zijn, voor mij ook nog eens oninteressante voetnoten. Het leest wel prima weg maar uiteindelijk begint het boek wel behoorlijk te slepen. 3,0*.

Linkshandigen, De - Christiaan Weijts (2014)

1,5
Bij Euforie - dat ik overigens niet heb gelezen- schreef ik dat ik Weijts al columnist me niet wist te boeien. Nu is dat de laatste tijd wat bijgetrokken, en gezien de geringe omvang gokte ik het er toch maar op. Foute gok dus.

Mag Weijts in zijn columns wat interessanter worden, in dit boek is het vooral veel gepraat en zegt hij weinig. Weijts roept van alles, meestal noemt hij niks nieuws (als dit boek je iets weet te leren, dan lees je te weinig) en als hij al eens een leuke woordgrap heeft (sinister en linkshandigheid worden samen genoemd) dan is dat gewoon gejat van Mulisch' magnum opus. Dat laatste weet ik vrij zeker omdat die link tussen die twee woorden niet enkel daarin ook voorkomt, maar beide boeken ook een vrouwelijke cellist en een persoon luisterend naar de naam Quinten kennen. En ondanks dat hij dit niet zelf heeft verzonnen vindt Weijts de woordspeling zo goed dat hij dit minstens elke 15 pagina's laat terugkeren (waar boeken van 1000 pagina's dik het überhaupt niet herbergen).

Verder is de stijl schreeuwerig, zoals dat ook bij pakweg Ronald Giphart het geval is. En dat is geen compliment. Van die proleten op de camping met de grootste waffel, blaaskaken die met wollig taalgebruik verbloemen dat ze niks zinnigs te melden hebben, van die types die het hun 'reet niet roest' maar hun 'derrière oxideert'. En ja, dat laatste komt uiteraard herin voor. Dan noemt hij de Tower Bridge nog London Bridge (om het later alsnog Tower Bridge te noemen) en ja, dan kan ik je als (zelfverklaard) intellectueel niet meer serieus nemen. Tot halverwege zit er af en toe wat spanning in, maar eens duidelijk is wat alle geheimen zijn, dan is ook van het boekje weinig meer over. 1,5*.

Literatuurwetenschap: Het Raadsel der Onleesbaarheid - Karel van het Reve (1979)

3,5
Dank voor de tekst. Uitermate scherp geschreven en goed leesbaar. Het zal ongetwijfeld hebben gewerkt toen het werd voorgedragen, het werkt ook puur als pamfletje om te lezen. Een aantal zeer rake opmerkingen en leuke invalshoeken, soms puur trollgedrag anno 1979. Wel stelt hij af en toe wat men had kunnen of moeten schrijven in hun wetenschappelijke kritieken; hij zet zijn gelijk als hoogste waarde neer en daarmee maakt hij zichzelf ook schuldig aan datgene waartegen hij juist ageert. Daarnaast had de inhoud net iets opbouwender gemogen - het is nu wel een vloeiend geheel maar soms wat van de hak op de tak zonder een heldere structuur.

Litmanen 10 - Jari Litmanen (2015)

1,0
Deze van m'n broertje gekregen voor m'n verjaardag, dan lees je hem wel uit. Maar oef, wat was dit een draak.

Wie op de voornamenbank van het Meertens Instituut zoekt ziet midden jaren 90 ineens de naam Jari opkomen, toen een zeer populaire voetballer, technisch sterk maar waarschijnlijk ook door z'n lange zwarte lokken en zijn bescheidenheid die het in Nederland goed doet wilden vele jonge ouders hun kind naar hem vernoemen. Maar een boek? Het probleem zit op drie dingen:

1. Jari heeft niets te zeggen. Hij was bescheiden en rustig op en naast het veld, maar ook een wat saaie grijze muis - ik denk alleen dat Dennis Bergkamp nog saaier is. Zijn jeugd is normaal. In tegenstelling tot een Zlatan die dan nog uit de favela's van Malmö en nog iets kan melden. Zijn leven kent geen enkele uitspatting, in tegenstelling tot een Andy van der Meijde die dan wel een enorm plat en oppervlakkig leven heeft in zijn boek, maar dat is op z'n minst nog vermakelijk. En verder lijkt hij helemaal niets meegemaakt te hebben.

2. Jarig zegt niets. Hij noemt alleen op waar hij gespeeld heeft, waar hij gescoord heeft, wie zijn medespelers waren et cetera. Allemaal feitjes die je zo kan opzoeken. Nergens iets over zijn leven naast het veld (op het hoofdstuk uit zijn jeugd na) of bijzondere anekdotes waar het voetbal vol van is. Alleen zegt hij af en toe dat hij het jammer vond dat hij niet werd opgesteld. Maar direct erachteraan melden dat hij de coach volledig begreep en naar niemand wrok koestert, om maar niemand op de tenen te trappen. Het is één groot mediagetrainde brok aan clichés dat hij ophoest. Zo zeer dat je hem gewoon niet meer gaat geloven, net als van die managers die alles gaaf vinden. Je wordt er heel erg moe van.

3. Jari is een waardeloos schrijver. Alles is gortdroog opgeschreven en daarnaast had er wel een redactie overheen gemogen. Veel herhaling erin met stukjes die een paar bladzijden later weer worden gemeld. Dan staan er veel overbodige tekstblokken ineens zomaar tussendoor. Daarnaast kent het boek veel storende fouten. Zo wordt er gerept over Sjaak Zwart (met een z ja) en iets eerder over het winnen van een bepaalde halve finale waarna een halve finale werd bereikt. Dit moet je er gewoon uit kunnen halen met een keer kritisch doorlezen.

Enfin, het eerste hoofdstuk rond zijn jeugd ging dan nog wel, daarom niet het allerlaagste maar 1,0*.

Little Fires Everywhere - Celeste Ng (2017)

Alternatieve titel: Kleine Brandjes Overal

4,0
Goed boek. Een fijn boek ook vooral, ik merkte nadat ik deze uit had en aan een nieuw boek was begonnen dat ik terug verlangde naar de personen uit deze Little Fires Everywhere. En dat komt vooral door Ng die heel veel personages in haar boek heeft, maar ze allen ook de tijd geeft en ze geweldig uitwerkt, ieder met zijn of haar eigen persoonlijkheid en onhebbelijkheden. Op de beste momenten deed het denken aan de Russen van weleer. Ng is allereerst ook gewoon een goed verteller. Enorm soepel ook hoe ze heden en verleden mengt en je langzaamaan meesleurt in het verhaal. De beste momenten zijn niet eens zozeer de plotgedreven stukken (dat zijn soms zelf de minste delen) maar vooral de sociale interacties en de dialogen, in een prettig en mooi Engels. Ondertussen komen er nog allerlei thema's naar boven over de vraag wat moederschap is, soms subtiel, soms wat minder subtiel, maar dat is niet de hoofdzaak en leidt dus niet af, maar verrijkt wel voor hen die dat willen. Ik kan weinig negatiefs zeggen, allicht dat het net te licht is allemaal voor mijn gevoel om een echte topscore te geven. 4,0*.

Liverpool: Over een Stad, een Club & een Vader - James Worthy (2022)

4,0
Een mooi boekje dit. Dit boek gaat over liefde, voor een stad, voor een vader en voor een club, zoals de titel al suggereert. En die liefde druipt er elke pagina van af. Soms wat lomp (de hoofdstukken hebben de 14 namen van de spelers van de CL-finale van 2005, maar vooral als eerbetoon), vaker echter worden met veel gevoel allerlei aspecten van de vader en Liverpool besproken. Ook soms in prachtige korte hoofdstukjes zoals het dichtritsen van de lijkzak doet denken aan de voetbaltrainingen van vroeger, met krachtige beelden ingevuld zoals wanneer de lijkzak naar beneden wordt getild: "Ze droegen je naar beneden terwijl jij naar boven aan het gaan was". 4,0*.

Ljevsja: Skaz o Toelskom Kosom Ljevsje i o Stalnoj Blochje - Nikolaj Leskov (1881)

Alternatieve titel: De Linkshandige

3,5
Een leuke novelle. Op de oppervlakte gewoon een simpel verhaal, luchtig, vermakelijk, alleraardigste personages. Al merk je als lezer wel al dat de diepgang wat meer verstopt zit en de personages ook symbolen zijn voor de hele groep waar ze uit voortkomen. En zeker in het aardige voorwoord bij de vertaling (dat m.i. beter een nawoord had kunnen zijn om achteraf nog eens te lezen zoals ik ook heb gedaan) wordt wat meer duiding gegeven. Vooral over het taalgebruik dat me al wel was opgevallen dat nogal 'boers' en soms gewoon fout is, maar dat is een stijlmiddel. Een boerse verteller die graag beter voor de dag wil komen en dan met allerlei moeilijke termen smijt om alles wat meer cachet te geven maar daardoor juist fouten maakt. Die vorm, Skaz, is een vorm waarin de verteller dus vertelt inclusief fouten. En niet alleen de personages die zo spreken, maar de schrijver/verteller zelf.

Niettemin is dit ding wel vrij kort, dus ook met die diepgang blijft dit werkje niet meer dan heel aardig. Als het gaat om uitdieping en sfeer, daarvoor is te weinig ruimte. Al lukt dat een Tsjechov vaak in 4 pagina's nog wel en is dit niet per se de bedoeling van Leskov. Maar voor wat het wel moet zijn, voldoet dit werkje zeker. 3,5*.

Ljoebov' - Anton Tsjechov (1886)

Alternatieve titel: Liefde

2,5
Net iets minder. De opzet is nog goed en de gevoelens van de verliefde jongen in het begin worden prachtig neergezet, maar daarna verzandt het verhaaltje in nikserigheid en gezever waar ik weinig mee kon. Dan wil Tsjechov nog vanalles kwijt waar deze vorm van kortverhaal niet heel geschikt voor is. 2,5*.

Lola voor Altijd - Julia Khusainova (2023)

3,5
Met zo'n zin als "het exuberante Moskou, waar je om drie uur ’s nachts zowel een pistool voor Russische roulette als de nieuwe roman van Victor Pelevin kunt kopen" op de achterflap verwacht je wel iets. Dat er een sfeerportret komt van het leven in Moskou, maar dat viel tegen. Hoewel er af en toe wel iets voorbij kwam over Rusland (en de SU) in het algemeen bleef dat allemaal wat oppervlakkig en deze zin zelf komt vrijwel letterlijk zo voor in het boek. Geen show maar tell dus. Jammer. Personages zijn allemaal vrij plat waar Khusanoiva nog wel probeert ze diepte te geven maar echt blijft hangen in clichés (maar dan echt in clichés).

De auteur houdt wel de aandacht erbij met een vlotte stijl die af en toe hapert maar verder goed wegleest. Bovenal ben je benieuwd waar al die losse hoofdstukken en verschillende personages nu naartoe gaan. Dat geeft het boek een enorme drive, maar ook een forse teleurstelling aan het eind als de uitkomst heel erg mager is. Dat ik echt dacht: waar ging dit boek nu over? Maar, ik heb me hier wel ondanks dit alles uitstekend mee vermaakt. Ook ondanks de clichés worden enkele werelden en plaatsen wel beeldend neergezet en kan je als lezer er even in verdwalen. Dus vooruit. 3,5*.

Lolita - Vladimir Nabokov (1955)

5,0
Tijd terug al gelezen, maar nog niets had ik hierover geschreven. Ook heeft de indruk na die maanden nog niets aan kracht ingeboed. De gegeven 5* zijn wat mij betreft volkomen terecht: één der beste boeken ooit geschreven. Zowel inhoudelijk, maar vooral stilistisch.
Een absolute aanrader te lezen in het Engels. Af en toe wat pittiger (veel pittiger dan een Orwell of Sallinger), maar meestentijds zeer goed leesbaar. Maar wat je voor die extra moeite terugkrijgt overtreft alle verwachting. Natuurlijk kende ik de verhalen over taalrijkdom, maar tegenvallen is het enige dat een boek dan kan doen. Zo niet deze. Vanaf alinea één begint het al, en gaat met gemak zo het hele boek door. Woordvondsten, inhoudelijk vondsten, combinaties van die twee, op werkelijk elke bladzijde minstens wel één, maar al te vaak meer. Lees het boek eigenlijk hardop, en laat ook de taal horen, zo mooi kan Engels zijn. Het belangrijkste echter: de taal lijkt het verhaal vooral te dienen. Nergens vind ik het pretentieus, opdringerig, het laten zien wat de schrijver wel niet kan. Nee, eerlijk en oprecht komt het over.
Natuurlijk, een omhulsel kan nog zo mooi zijn, als het geen vulling kent blijft het bij dat omhulsel. Gelukkig heeft Nabokov ook inhoudelijk een fantastisch verhaal gemaakt. H.H. wordt fantastisch uitgewerkt, in al zijn eigenaardigheden en nuances. Tot op de ziel wordt er gekeken. Daarnaast houdt Nabokov het verhaal interessant, door het tweede deel als een road-story te maken. Je leeft als lezer mee met Humbert en met Lolita, gunt ze beide het beste. Terwijl beide dader en slachtoffer zijn. Die scheidslijn is dun, zo niet vloeiend, en zorgt voor zeer veel spanning. Uiteindelijk weet Nabokov er een passend einde aan te geven, hoopvol, eerlijk, en bovenal mij met goedkeuring achterlatend.

Looking for Alaska - John Green (2005)

Alternatieve titel: Het Grote Misschien

2,5
Aardig. Misschien ben ik al iets te oud voor John Green, maar ik was wel benieuwd of de hype ook ergens op gebaseerd is. En ik moet zeggen, slecht is het niet en het leest best fijn weg, zij het in een iets te hip stijltje. Maar de personages zijn leuk en ze voelen ook echt aan als vrienden en de wereld van de school wordt leuk neergezet (al is het bij lange na nog geen Harry Potter). En zeker halverwege is er natuurlijk dat moment, maar daarna is het boek ook voorbij. Ik vraag me nog steeds af wat Green nu wilde met het gedeelte daarna. Echt boeiend wordt het nooit en al leest het dan wel prettig weg, het is vooral plichtmatig verder lezen dan helemaal geroerd te zijn. 2,5*.

Lord of the Rings: The Return of the King, The - J.R.R. Tolkien (1955)

Alternatieve titel: In de Ban van de Ring: De Terugkeer van de Koning

1,5
Nog minder dan deel twee. In essentie een schitterend verhaal, maar de manier hoe Tolkien behandelt: het werkt niet. Na de ongelukkige splitsing in The Two Towers gaat Tolkien hier op verder. Zoals hij het oplost is wel de beste manier, maar ik had dat liever anders gezien (zoals Jackson deed in de film).

Wel is ditmaal het gedeelte met Sam en Frodo veruit het beste. Soms spannend, goed geschreven, meelevend en duidelijk niet afgeraffeld. De rest van het verhaal wel. Heel veel gebeurt nogal ineens of plotseling, alles lijkt met gemak overwonnen te worden, alle gebeurtenissen worden summier aangestipt, en dat komt nogal zielloos over. Je leest en denkt, okay, zo is het gegaan. Maar meeleven zat er niet in. En op het eind hoop je dat het boek maar snel uit is, of in elk geval sterk eindigt. Dat doet het enigszins, maar ook het opruimen van het rumour in The Shire gaat doodeenvoudig.

Soms had ik werkelijk het idee een kinderboek te lezen, of het nieuwe testament. Vooral door de dialogen. In deel twee was dit wel aardig, vol pathos, nu begon ik mij er vooral aan te ergeren. En natuurlijk, welke doodstrijd men ook op het slagveld voert, nooit is men te beroerd een lied aan te heffen of een rijmpje te declameren. Dat dat door een redacteur niet eruit geknikkerd is.

Nee, grote tegenvaller dit. 1,5*.