menu

Hier kun je zien welke berichten mjk87 als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Facsímil - Alejandro Zambra (2014)

Alternatieve titel: Begrijpend Lezen

3,5
Ik heb deze vooral gelezen omdat deze in de Top 10 van Pythia staat- af en toe pak ik weleens een boek uit een Top 10 van de vaste kern gebruikers hier.

Dit boek kent een heldere verantwoording aan het eind waarom het boek op deze manier is geschreven in deze vorm en wat de achtergrond ervan is, ook van onder meer de titel. Geen idee of de vertaler of de schrijver dat zelf heeft geschreven maar het maakt dit boekje wel duidelijker.

Dit boek gaat over de transitie van dictatuur naar democratie, een transitie die nog steeds niet helemaal is voltooid ten tijde van het schrijven. En dat merk je in het boek. Dit boek begint met simpele antwoorden. Alsof men niet mag denken en gewoon moet invullen wat men voorschrijft. Langzaamaan worden de antwoorden steeds langer, staan er tekstfragmenten in, meer de mening van de auteur ook. De dictatuur uit en de vrije democratie in dus. Nog wel steeds met meerkeuzevragen (dus niet helemaal vrij), maar wel met persoonlijkheid. Dan blijkt dit toch een sterke structuur te hebben waarin de vorm de inhoud volgt.

Ik vind wel dat de structuur soms de inhoud an sich overschaduwt en ik heb liever (en dat is puur persoonlijk) gewoon een lopend verhaal. En zeker in het begin is dit vooral een geinige gimmick met af en toe grappige antwoorden, of dingen die mij triggeren, maar ook niet meer dan dat. 3,5*.

Factotum - Charles Bukowski (1975)

Alternatieve titel: Duvelstoejager

1,5
Na het aardige Ham on Rye toch ook maar begonnen aan het vierde boek dat ik van Bukowski had meegenomen uit de bieb. En tevens zijn derde (en laatste) uit de Top 250.

Dit boek lijkt weer wat meer op Post Office qua inhoud, alleen is dit nog losser wat betreft opzet. Het verhaal (nou ja, verhaal) begint ergens en eindigt ergens. Maar evengoed had het 100 bladzijden eerder kunnen stoppen en maanden eerder kunnen beginnen. Dit boek bestaat uit vele hoofdstukjes waarin een zoveelste baantje worden beschreven en een zoveelste hoer, minnares of scharrel langs komt. Dit is een boek van immer maar herhaling. Ik lees in reacties hierop (en het heel aardige voorwoord van Thomas Heerma van Voss) dat dit boek gaat over leegte. Volgens mij zien mensen er echt te veel in. Dit boek is leeg en gaat gewoon over een luie klaploper, niets meer en niets minder. Dat mag je boeiend vinden, of vermakelijk of zelfs ontroerend, maar maak het niet groter dan dat het is. Ik vond dit overigens geen van drie: noch boeiend, noch vermakelijk en zeker niet ontroerend.

Ik had laatst een discussie over literatuuronderwijs. Daarin stelde een docent Nederlands dat Harry Potter niet geschikt was daarvoor want dat is toch echt geen literatuur. Dat leek me wat hooghartig.. Allicht schrijf ik nog weleens een essay waarom Harry Potter wel literatuur is. Maar ik mag toch hopen dat dit niet als literatuur wordt gezien. Althans niet op de punten die literatuur tot literatuur zouden maken. Een hoofdpersoon die werkelijk niet verandert het hele boek door en waarin niks te vinden is als sfeerzetting of diepere bedoelingen anders dan puur vermaak. Dit is lectuur. Dat mag, maar ik vind er in dit geval niets aan.

Dan is er nog de stijl. Die is kort en vooral simpel. Wat niet wil zeggen dat iedereen dat zomaar kan. Wat Dick Bruna tekende lijkt ook simpel maar doe hem maar eens na. ik hoop alleen niet dat iemand Bukowski wil imiteren. 1,5*

Fantoompijn - Arnon Grunberg (2000)

3,5
Bij vlagen origineel en sterk boek, maar helaas met enkele mindere passages en mindere kanten.
De stijl is niet bijzonder, maar wel erg prettig leesbaar. Ook een op het oog makkelijk boekje, met een simepl verhaaltje, waar toch zoveel pijnlijkheden in zijn gestopt, dat het toch weet te ontroeren.
De opzet van het boek vond ik sowieso sterk en leuk bedacht. De vele wisselingen tussen 'heden' en flash backs waren styllistisch natuurlijk, inhoudelijk goed verweven en duidelijk te volgen.
Af en toe is het verhaal wat te ver gezocht, en de delen met Harpo de zoon vond ik niet bijster sterk. Toch jammer, want het zijn het begin en einde van het boek.
Daarnaast wel leuke en interessante personages, soms hilarische verwikkelingen (met veel humor beschreven), en soms iets te makkelijk willen scoren (met stipjes filosofie bijvoorbeeld, zoals Hermans deed in Nooit Meer Slapen, maar dan beter, en Grunberg later zelf ook beter in Tirza.)
Toch ruime voldoende.

Fascisme - Daniel Knegt (2022)

Alternatieve titel: Elementaire Deeltjes Nr. 70

3,5
Een beetje droog geschreven, maar veelal wel een goed helder overzicht van fascisme op meerdere vlakken. Over de geschiedenis (hoe kon dit ontstaan begin 20e eeuw), over de vraag wat fascisme is, wat de aantrekkingskracht is et cetera. In die 160 pagina's wordt vrij veel verteld en dat is knap. Pas tegen het einde wordt het allemaal wat afgeraffeld, vooral over hedendaagse fascisme en de toekomst. Knegt blijft een beetje hangen of je huidige partijen nu fascisme mag noemen (geen boeiende vraag, want of dat wel of niet zo is, het gaat erom wat partijen doen) maar ik mis vooral een visie op de toekomst of bijvoorbeeld huidig extreemrechts ook met zwarte hemden en knokploegen de straat op zal gaan, of dat die aanhangers wezenlijk anders zijn dan die toentertijd van bijvoorbeeld Mussolini's partij. Wat Knegt doet, doet hij goed maar er had meer ingezeten. 3,5*.

Faust. Der Tragödie Zweiter Teil - Johann Wolfgang von Goethe (1832)

Alternatieve titel: Faust Zweiter Teil

2,5
Ook het tweede deel gelezen, direct maar na het eerste deel ook al is dit deel beduidend dikker (bijna tweemaal zoveel versregels) en viel het eerste deel tegen.

Ik had echter hoop voor dit tweede deel, temeer er een stuk Griekse Oudheid in voorkomt en mijn interesse daar wel ligt. En ik dat ook boeiend vond in poëzie uit de Klassieke Oudheid. Deels werden die verwachtingen ook ingelost, dit werkje is ergens tot de helft erg vermakelijk. Sowieso die bonte stoet aan het hof van de keizer, maar ook daarna de eerste beelden van het Oude Griekenland. Maar op een gegeven moment is het klaar en blijft dit een woordenbrij, maar komt er ook steeds minder plot waardoor dit ook een vervelende woordenbrij wordt. Wederom knap ik elkaar gezet, de vorm van versregels volgt vaak die van het Oude Griekenland bijvoorbeeld (en dat leest prettiger en boeiender dan het simpelere rijm uit deel I, maar ook dit deel II) maar het verveelt op den duur. En dat komt daarna eigenlijk niet meer goed.

Iets beter dan deel I uiteindelijk in de score, maar het begint veel sterker en eindigt veel saaier. 2,5*.

Faust. Eine Tragödie - Johann Wolfgang von Goethe (1808)

Alternatieve titel: Faust. Een Tragedie

2,0
Tja, Faust dus. Ik heb al jaren hier Thomas Mann's roman Doctor Faustus in de kast en ergens speelt het idee die roman nu toch maar eens te lezen, net als het boek Mefisto van zijn zoon. En toen zag ik bij toeval de bundel met de twee delen Faust van Goethe in de bieb staan. Toch maar meegenomen. En hoewel toneel en poëzie niet direct mijn favoriete vormen van literatuur zijn heb ik genoeg moois gelezen en viel deze Faust me toch behoorlijk tegen.

Puur naar aantal woorden is dit een kortverhaal maar wel gebracht als groot verhaal, en dat wringt. Mede door de vorm ook mis ik een stukje (of eigenlijk, een enorm stuk) beleving. Ik zie de woorden, het is knap maar dat wreekt zich ook. Ik vond het rijm eerst wat kinderlijk en knullig, deels in mijn vertaling, maar ook een andere vertaling en het origineel dat ik erbij zocht. Echter uit het nawoord van de vertaler werd wel helder waarom een en ander zo is neergezet. Maar goed, dat doet wel iets met de beleving. Knap neergezet, maar het komt minder goed over als ik het lees. Daarnaast als het gaat om de psyche van de personen dan moet ik dat maar aannemen als ik een en ander lees en overdenk, maar uit de tekst haal ik nooit de gevoelens die de personages zouden moet hebben. Dit is een kil en afstandelijk ding waar ongetwijfeld boeiende dingen worden gezegd maar die op mij als lezer nooit overkomen.

Ik las achteraf nog de nawoorden en die waren en pak boeiender. Dit is voor mij echt een werk waarover lezen leuker is dan het werk zelf lezen. 2,0*.

Felicità del Lupo, La - Paolo Cognetti (2021)

Alternatieve titel: Het Geluk van de Wolf

3,5
Mooi boek, vooral de sfeer en natuurbeschrijvingen van de bergen zijn geweldig getroffen. Als lezer ruik je de frisse berglucht gewoon. Fijne personages, een prettige sfeerschets en enkele boeiende dingen over het hoogteklimaat (in vergelijking met een klimaat zoveel kilometer noordelijker bijvoorbeeld). Maar richting het einde begint dit boek meer en meer te slepen en weet niet echt meer te boeien. De focus ligt op andere - minder interessante - zaken en het boek lijdt daar wel onder. 3,5*.

Fields of Blood: Religion and the History of Violence - Karen Armstrong (2014)

Alternatieve titel: In Naam van God: Religie en Geweld

2,0
eRCee schreef:
Vooral dit stukje uit de plotomschrijving is heel raak:

Ze toont bovendien aan dat de onderliggende motieven voor het gebruik van geweld vaak heel weinig met religie te maken hebben, maar sociaal, economisch of politiek van aard zijn. Daarmee corrigeert ze het overheersende beeld dat religies de schuld zijn van het grote bloedvergieten in de geschiedenis.


Grappig, maar dat doet ze nu eigenlijk net niet. Armstrong vertelt een heleboel via een geschiedvertelling van de oudheid tot nu, beginnend met twee uitstapjes naar het hindoeïsme en boeddhisme waar ze nooit meer op terugkomt, en vervolgens de geschiedenis van vooral het christendom maar ook wel de islam. Ze laat inderdaad zien dat geweld van alle tijden is, dat het soms noodzakelijk zou zijn voor staten, maar net zo vaak zegt ze er wel bij dat al die geweldplegingen door gelovigen werden uitgevoerd. Nergens weet ze aan te geven in hoeverre religie wel of niet hier debet aan is, enkel als het heel duidelijk was dat het nu wel religieus gerelateerd geweld was. Overigens, dat er andere oorzaken zijn voor geweld dan alleen religie, is een open deur en echt veel nieuws weet Armstrong niet te brengen. Het is nu allemaal wat lauwe prak en af en toe zegt Armstrong wat interessants, maar juist dan gaat ze snel daarvan weg. Of ze niet weet waar ze de prioriteiten moest leggen.

Verder zijn die uitstapjes naar de Aziatische religies niet echt passend in het geheel en erg onduidelijk geschreven, met een keur aan honderden belangrijke personen die je ook zo weer vergeet. Dat is gewoon 60 pagina's doorworstelen. Wel is de hele geschiedenis als opfrisser weer eens fris, en zeker bekeken vanuit de kant van religieuze kant best leuk. Maar daarvoor lees je dit werk niet. 2,0*.

Figuranten - Arnon Grunberg (1997)

1,0
Bassievrucht schreef:
Doet me een beetje aan Brusselmans denken. Gevat boek met wereldvreemde karakters, maar ik heb ze gevolgd met een opgetrokken wenkbrauw, helaas niet met fascinatie. Het povere verhaal, een bijzaak, zo lijkt het, werkt totaal niet mee.

Blauwe maandagen kan me ook niet bekoren. Dit is Grunberg's tweede roman. En ik snap niet waarom hij destijds als dé grote literaire belofte is onthaald. Misschien maar eens een recentere roman lezen, want Tirza vind ik wel sterk, dus hij kan het wel.


Hier wordt precies uitgelegd wat ik van dit boek vond, alleen vond ik het boek gewoon niet leuk en beoordeel het als geheel nog een stuk lager. Het begint al met die naam Broccoli waar ik me eigenlijk al direct enorm aan erger, maar verder zit dit boek vol oninteressante gebeurtenissen van ook weinig boeiende personages. Dat meisje Elvira wordt op momenten nog aardig neergezet net als de relatie met een Joods meisje in het laatste deel, maar verder was er geen één moment dat ik me ook maar vermaakt heb hiermee. Rare personages in rare situaties. Op den duur ga je vanzelf sneller lezen omdat ik niet het idee kreeg echt wat te missen. Toch bijzonder dat ik, na het ook niet heel geweldige Blauwe Maandagen, die jonge Grunberg weinig aan vind en de oudere Grunberg op momenten echt geweldig.

Dan nog het volgende: dit boek, althans één klein stukje waarin Ewald Stanislas Krieg uitlegt dat Ewald Stanislas een dubbele voornaam is, ken ik van de lessen literatuur van zo'n 15 jaar terug. Dat stukje intrigeerde en heb ik altijd onthouden, maar ondanks al 10 boeken gelezen te hebben van Grunberg en vaak met veel plezier, was deze Figuranten er nog niet van gekomen. Maar achteraf dus weinig gemist. 1,0*.

Film Club, The - David Gilmour (2008)

Alternatieve titel: De Filmclub

2,0
Toch een lichte tegenvaller. Mijn nieuwsgierigheid werd uiteraard gewekt door de synopsis, en wat ik las over het blijken van liefde voor films. Leuk, een originele invalshoek en wellicht om nog wat bij te leren. Dat laatste was ook zeker aanwezig. Gilmour noemt veel belangrijke films en geeft steeds er kort bij aan wat die film zo goed maakt, en een enkele keer maakt hij er zelfs iets meer van. Helaas is dit een roman, en wil Gilmour nog veel meer kwijt dan enkel de films. En dat kon mij in het geheel niet boeien. Zijn relatie met zijn vrouw niet, met z’n zoon niet, wat z’n zoon allemaal wel niet deed. Het was niet interessant en erg kil beschreven. De dialogen waren niet spannend, de gebeurtenissen evenmin. Daarnaast ging het langzaamaan steeds meer richting verhaal i.p.v. film, dus dat was jammer voor mij.
Dan denk je, het is waar gebeurd, en deze meneer schrijft eens een boek. Dan kan het tegenvallen, zeker de romanaspecten, blijkt Gilmour meerdere romans te hebben geschreven. Ik vraag me af of dat wat is, want over film is er dan al niet te lezen, dus blijft er echt niets over.

Finse Meisjes - Kira Wuck (2012)

3,5
Je hebt me wel enthousiast gemaakt Slowgaze toentertijd, alleen was dit boekske maar niet in de bieb te vinden (en ja, € 15 voor een bundeltje vind ik net iets te veel). Maar nu dus zowaar kunnen lezen, en ja, het is af en toe zeer plezant en zeer fijn met een paar prachtige zinnen. Zo zitten er overigens ook gedichten tussen die me helemaal niets doen maar de balans slaat positief uit. Fris, begrijpelijk, er worden niet per se mooie beelden opgeroepen maar het zijn de rake dingen die Wuck schrijft die het 'm doen, met die oma en de maffia als absoluut hoogtepunt. 3,5*.

Flash Boys: A Wall Street Revolt - Michael Lewis (2014)

Alternatieve titel: Flitshandel: Elke Microseconde Is Goud Waard

3,0
Het boek begint aardig, met een hoofdstuk over de aanleg van een zeer recht aangelegde telefoonkabel. Er is vorig jaar ook een film uitgekomen die zo'n verhaal behandelt: The Hummingbird Project (2018) - MovieMeter.nl. Het zal erop geïnspireerd zijn, allicht zelfs door dit boek.
Maar daarna wordt er nooit meer op teruggekomen, wat eigenlijk veel zegt over dit boek. Het mist wat focus. De eerste delen zijn prima met veel algemene informatie en waar je als lezer mee op ontdekkingsreis gaat met de personen in het boek en het zo ook spannend blijft wat er precies speelt. Geen heel nieuwe manier van vertellen, wel een beproefd recept. Daarna gaat het echter nog een half boek over een nieuwe beurs, die eerlijk zou zijn, maar er is te weinig om daarover te vertellen en het boeiend te houden. Eigenlijk zit er steeds veel herhaling in, het vermaakt niet en je leert niets nieuws meer. 3,0*.

Flickan Som Lekte med Elden - Stieg Larsson (2006)

Alternatieve titel: De Vrouw Die met Vuur Speelde

3,0
Vorige week de Amerikaanse versie van de film gezien. Niet vanwege Larsson, maar vanwege Fincher. De film was prima, het verhaal zelf nogal mager. Toch maar het boek (deel 2 dan) erbij om te weten of dit nou echt zo goed was.

Het werk begint verbazingwekkend goed. Een rustige opbouw, uitdieping van personen en een duidelijke opzet voor datgeen dat komen gaat. Als alwetende verteller, in de gedachten van velen en in zijn manier van karakterbeschrijving lijkt hij op zijn beste momenten op Tolstoj. Zelfs als er af en toe iets als maatschappijkritiek komt, op politiewerk of journalistiek, of wat dan ook gaat mijn hart sneller kloppen. Klinkt dat cliché? Zeker, maar die kant gaat Larsson vanaf dat moment ook uit.

De personages staan, en zijn vanaf dat moment enkel nog bezig dingen te doen. Vol toevalligheden, de gebruikelijke tegenwerkingen (politie), typische gebeurtenissen tot spanning, zaken achterhouden die je één twee drie ook zou kunnen krijgen. En op het eind valt het allemaal wat tegen. Dat Zala de vader is van, voorspelbaar, dat die ander een halfbroer is, minder voorspelbaar maar het wordt allemaal zo snel afgewikkeld, en soms ongeloofwaardig , dat enige meeleven er ook niet meer is. Je ondergaat alles, en gelooft het. Het is dat het wel vermakelijk blijft, en je wil na zoveel honderd pagina’s wel alles weten, maar hier had niet mee moeten beginnen. En dat is jammer, want de eerste 200 bladzijden was uitstekend.

Al met al nogal een normaal verhaal, met een prima begin dat niet vastgehouden wordt. Hij komt met kritiek en ideeën, maar blijft erin steken en als je verwacht dat de schrijver dan losgaat, dan is het al weer over. Wel vermakelijk tot het eind, en eenvoudig leesbaar, dus toch 3*. En deel 3 nu, want de hele trilogie wil ik nu dan wel kennen.

For the Record - Mart Smeets (2015)

3,0
M'n vader had een hekel aan Mart Smeets, voral omdat hij hem arrogant vond. In december 2013 ging DeMart (of God zoals wij hem toen voor de grap noemden, en nog steeds trouwens) signeren in de Utrechtse Bijenkorf. Ik als fan van de beste man erheen en m'n vader voor de gezelligheid mee. Sindsdien is hij om, want hij zag hem nu in het echt en vond het een nette, vriendelijke en aimabele man die gewoon heel normaal overkwam en volstrekt niet uit de hoogte. Enfin, m'n vader, muziekliefhebber zegt ineens dat hij dit boek had gelezen en dat ik ik die ook maar moest lezen. Het kan verkeren.

Het boekje dan zelf, dat bestaat uit vele columns uit de Vara-gids met 3 extra lange stukken over onder meer een concertbezoek van Eric Clapton en een verhaal over het lopen door de FNAC en kopen van cd's. Die langere verhalen zijn wel beter. De columns zijn vaak te kort om echt wat zinnigs te kunnen zeggen en de meeste artiesten interesseren mij ook niet, waardoor deze stukjes voor mij niet echt boeiend zijn. Al doet Mart wel zijn best als hij wat sfeer probeert erin te krijgen (aan welke beelden denk je bij bepaalde muziek?) en de columns zijn vaak rond de uitgave van een plaat (reissue of nieuw) geschreven waardoor je ook direct de muziek kan luisteren als je echt geïnteresseerd raakt. Hoewel het mijn muziek niet is (veel middle of the road toch wel) is dat wel leuk. 3,0*.

Fortuna's Kinderen. Een Trans-Atlantische Familiekroniek - Annejet van der Zijl (2021)

3,5
De helft van dit boek heeft Van der Zijl al grotendeels verwerkt in haar boekenweekgeschenk Leon & Juliette. Hier en daar is een zin aangepast en het slotdeel uit dat geschenk is eruit gehaald, maar in feite herlees je dat boekje nogmaals. Niettemin is ook een tweede keer dat lezen erg boeiend. Het tweede deel beschrijft het leven van de schoonzoon van Leon en Juliette die een fortuin vergaarde aan de Amerikaanse westkust. Ook boeiend op momenten, zeker als dat verhaal geplaatst wordt in de grote geschiedenis van de V.S. in het algemeen en San Fransisco en Californië in het bijzonder, maar op het persoonlijke vlak is dat deel dan weer minder interessant. En zeker de laatste hoofdstukken gaan meer daarover, waardoor dit boek als geheel een beetje als nachtkaars uitgaat. Ook het korte derde deel over de nazaten is erg vluchtig, er worden wat namen genoemd en er wordt samenvattend wat over hun levens gezegd, maar echt leven gaat het nooit. Van der Zijl had echt wel meer aandacht daaraan mogen geven, of dat helemaal weglaten. Als geheel 3,5*.

Fortune des Rougon, La - Émile Zola (1871)

Alternatieve titel: Het Fortuin van Rougon

3,0
Sfeervol zeker, maar ook enorm rommelig. De plot hierboven beschrijft maar een deel van het verhaal - de laatste 100 pagina's gaan meer over de revolutie en er worden allerlei personages naar voren gebracht en ze krijgen allemaal hun geschiedenis mee. Goed geschreven, maar door het heen en weer vliegen in de tijd en de steeds korte stukken ook wat afstandelijk en je krijgt niet echt de kans die personen te leren kennen en mee te leven. Zeker die laatste 100 pagina's vond ik ook niet heel boeiend. Dan was het wat vreemde hoofdstuk daarvoor (als een soort sprookje) over twee jonge geliefden leuker, net als de beschrijvingen van het stadje en de vele personages. Maar door dat lange laatste weinig boeiende deel voelde het boek op het eind toch wat teleurstellend. 3,0*.

Four Quartets - T.S. Eliot (1943)

Alternatieve titel: Vier Kwartetten

1,5
Mijn laatste werk van Eliot. Onder het mom van, laat ik me eens in hem verdiepen heb ik naast The Waste Land nog twee bundels gepakt die goed gewaardeerd worden op deze site. Die andere twee werken vond ik al maar zozo, maar deze bundel is nog een pak minder boeiend. Ik schreef al dat ik weinig kan met dit soort poëzie waar ongetwijfeld allerlei betekenis in zit maar waar ik de symboliek of betekenis niet snap of ken of de vele verwijzingen niet ken en oppik. Dan blijft er heel weinig over, ook omdat ik de taal an sich niet heel mooi vind. Minder in ieder geval dan in die andere bundels. 1,5*.

Fout - Mel Wallis de Vries (2008)

1,5
Vlot geschreven, en mocht je een uur niets te doen, is dit wel een aardig tijdverdrijf. Helaas veel te veel ergernissen om het werkje een voldoende te kunnen geven.
Allereerst de ontvoerder. Constant word je op het verkeerde been gezet, maar je weet gewoon dat de uiteindelijke ontvoerder iemand is die even vlug in het verhaal is voorgekomen. Achteloos haast. Zoals in veel slechte horrorfilms. Als je dan toch een plotwending wil, dan moet je zoiets verdienen. En voorbeelden te over waar dat wel lukt. In dit geval niet.
Daarnaast leef je totaal niet mee met enig personage. Ten eerste door de lengte, wat het redeijk onmogelijk maakt je je ergens mee in te leven. Maar ook wordt alles vluchtig beschreven, de eerste kus, de eerste keer. Eerder een voetnoot in iemands leven, met het idee van ´zo, dat ook weer gehad´, dan dat je je emotioneel betrokken kan voelen. Dat vind ik toch enigszins belangrijk als iemand ontvoerd is. Pogingen tot karakteruitdieping zijn eerder stereotype en als altijd dan dat het serieus moet worden genomen: derhalve lachwekkend.
Ten slotte het einde. Zo jammer. Wallis de Vries had er beter aan gedaan te eindigen bij het ik-perspectief van Cecile. Dan was er een open eind geweest, waarin zelfs de gedachte opduikt dat mogelijk Sophia zelf zelfs een moordenaar is. Helaas, niets van dat alles. Een happy little ending, met veels te veel uitleg. Dit is nu juist een boek waar dat anders zou moeten.
1.5*, omdat het niet saai is niet nog lager.

Friday Night Lights: A Town, a Team, and a Dream - H.G. Bissinger (1990)

4,5
Wat is een sportboek? Of wat is sport, als je verder gaat? Is een biografie van een sporter dat of is dat gewoon een biografie? Gaat het over het gevoel en de euforie bij spelers en supporters? Heeft het wedstrijdverslagen of gaat het wellicht over de impact van sport op de maatschappij? Of een combinatie van dit alles, zoals in deze Friday Night Lights.

Bissinger behandelt een wereld die ons Nederlanders onbekend is: de wereld van high school football. In Odessa, een kleine religieuze republikeinse Texaanse oliegemeenschap staat deze sport boven alles, zelfs boven God. Dit gaat over middelbare scholieren die voor 20.000 fans in de herfst wekelijks hun wedstrijden spelen en viermaal wekelijks trainen, met een coach die $ 65.000 maakt per jaar minimaal (we schrijven 1988) en vluchten per jet naar een tegenstander. Voor fatsoenlijke boeken is er geen geld of een extra docent, wel voor de sport. En zelfs wij als schaatsminnend en voetbalgek Nederland zijn niet zo enthousiast als we sport kijken.

Bissinger behandelt als een journalist heel open en eerlijk alle thema’s die hij zag (zoals hij aangaf in zijn nawoord werd het boek heel anders dan hij in eerste instantie voor ogen had) zoals: racisme, burenstrijd, de dalende olieprijzen en recessie, verkiezingen, religie, allerlei thema’s die het leven dan de Texanen beheersen en zo schetst hij een zeer pijnlijk beeld van een gemiddeld Texaans stadje. Vooral het racisme viert hoogtij, maar, zoals Bissinger zegt, dat zien zij daar anders, want zwarten zijn nu eenmaal anders en minder in hun prestaties op school en de arbeidsmarkt. Negers zelf zien het ook, zij gaan enkel naar de universiteit als ze kunnen sporten en dat team kunnen verstreken (ook iets dat we in Nederland totaal niet kennen).

Hij schrijft dit alles in een heerlijke stijl met mooie volzinnen, een goed gebruik van de krachtige Engelse taal met een goed gevoel voor pathos en epiek. Ook de wedstrijdenverslagen zijn zeer goed en spannend geschreven. En dat alles is gelijk het grote minpunt - Bissinger is zo goed en precies dat hij ondanks zijn wollig taalgebruik wel zeer weinig woorden nodig heeft om zijn punt te maken. En het tweede deel voelt daardoor soms als een herhaling; alles is immers gezegd. Natuurlijk, Bissinger behandelt bepaalde grote nieuwe thema’s later in het boek ter afwisseling (het is verder veel chronologisch) en ook die latere verslagen zijn allemaal even goed, maar je hebt het idee het al eens gelezen te hebben. En dat is jammer.

Time verkoos deze Friday Night Lights tot de beste sportboeken ooit, en terecht. Je moet wel iets weten van american football om het überhaupt te snappen (de verslagen zijn zeer technisch van aard soms) maar als dat lukt heb je een fenomenaal boek. 4,5*.

Fucking Berlin - Sonia Rossi (2008)

1,0
Waardeloos boek. Vreselijk slecht geschreven, saai, oninteressant en nergens ook maar een moment dat er bovenuit springt. Meeleven met deze madame lukt nauwelijks, ook mede door haar liefde voor een werkloze luie halfdronken Pool; tja, als je zelf je ellende kiest.... Maar ook door de zakelijke manier van schrijven werkt hier niet bij. Rossi dreunt alles op, hoe ze zich voelt, waarom en wat ze doet. Enig gevoel of verbeelding weet ze nooit op te roepen. Vooruit, je leert iets bij over het leven van zulke meisjes, hoe simpel het is werk daarin te vinden en dat alles is leesbaar geschreven. Maar wil je echt een goed boek lezen over deze zelfkant van Berlijn, dan raad ik direct Christiane F. aan. 1,0*.

Fundamenten, De - Ramsey Nasr (2021)

3,0
Boekje bestaat uit 3 essays, 2 korte (die weinig boeiend zijn, wat geneuzel vooral) en 1 langere die niet zozeer nieuwe stof biedt (verre van, een zoveelste verhaal over hoe wij leven gezien vanuit een linkse bril) maar wel goed geschreven vol sterke aforismes waardoor ik wel vind dat dit essay bestaansrecht heeft naast al die teksten met eenzelfde inhoud. 3,0*.

Future Is Asian: Commerce, Conflict and Culture in the 21st Century, The - Parag Khanna (2019)

Alternatieve titel: Azië Is de Toekomst: Handel, Cultuur en Conflict in de 21e Eeuw

1,0
Wat is Azië? In het begin spreekt Khanna over Azië, logisch ook gezien de titel, maar hij ziet dat als één geheel. Zelfs inclusief Australië. Terwijl voor de gemiddelde mens Japan en China toch echt anders is dan Turkije, Qatar of India. Waarom dit dan toch als één geheel gezien moet worden, ondanks al die verschillende culturen en geschiedenissen, dat wordt nergens duidelijk. Zo mist dit boek al een stukje bestaansrecht, want wat wil je nu zeggen?

Khanna beschrijft dus een gebied van 5 miljard mensen als een soort geheel dat tot enkele eeuwen terug altijd veruit het grootste BBP had in de wereld. Als je dan leest dat Azië steeds belangrijker wordt in de toekomst denk je vooral: no shit Sherlock. Dit is gewoon terug naar een normale situatie. Maar wat dit betekent voor de rest van de wereld, voor de toekomst van de rol van Europe, de VS, de 'westerse waarden'… Daar gaat Khanna nergens diep op in. Hij stipt die puntjes aan, en gaat verder.

En soms zit hij er gewoonweg naast. In een hoofdstuk over emigratie noemt hij ook de problemen in Nederland en Frankrijk en de weerzin tegen immigranten uit Azië. Maar ik geloof toch echt dat er weerzin is tegen moslims, die deels uit Azië komen (Turken) maar vooral - zeker in Frankrijk- uit Noord-Afrika. Tegen Vietnamezen, Chinezen en Indonesiërs is volgens mij weinig verzet. Zo'n opmerking is typerend voor hetgeen Khanna wil zeggen maar eigenlijk niet zegt.

Dit boek mist dus een beetje zeggingskracht. Maar daarnaast is dit gewoon inhoudelijk heel matig. Het is haast een omgekeerd boek. Khanna beschrijft honderden voorbeelden van de groeit van Azië, en van daaruit komt iets van een rode draad. Maar met 1/3 van die voorbeelden was de boodschap ook wel over gekomen. Je leest dit boek als één lange samenvatting waarin de details an sich niet belangrijk zijn. Ik had liever een goed verteld verhaal met van daaruit enkele voorbeelden. Nu is het vooral een rommelig geheel waarin Khanna zich echt te veel in details verliest. Zo is er één hoofdstuk over de toekomst van democratie en de rol van ICT, om vervolgens eerst pagina's over allerlei start-ups te schrijven. Tja. Prima om dat te beschrijven, maar dan in een ander hoofdstuk.

Op enkele momenten wordt het boeiend, maar Khanna gaat vervolgens niet verder. Een goed voorbeeld is Australië en hoe dat land heel afhankelijk is van vooral Oost-Azië, veel meer dan van verwante gebieden als Europa en de V.S. Khanna houdt het bij een bladzijde of 3 en gaat weer verder met nietszeggende details. Dan rest mij niets anders dan 1,0*.