menu

Hier kun je zien welke berichten mjk87 als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

A van Abeltje, De - Annie M.G. Schmidt (1955)

0,5
Ooit op de basisschool gelezen, maar ik kon hier toen helemaal niets mee. Iets met een reis op een huifkar, maar zo duf, saai en oninteressant had ik het zelden gezien. Had de eerste Abeltje nog wel iets leuks, hier kwam de vaart echt nooit in. 0,5*

Aan de Kiezer - Jan Peter Balkenende (2006)

Alternatieve titel: Brieven van Jan Peter Balkenende

2,0
Dit boek was natuurlijk vooral bedoeld voor Balkenende zelf, om hemzelf op een voetstuk te zetten. Soms wel interessant, maar vaak nogal saai. En de titel is mij ook vreemd. De helft van zijn brieven gaat sowieso niet naar een kiezer, de andere helft ook naar bekenden en vertrouwelingen. De laatste brief, aan de klas van zijn dochter, vanwege de toekomst (en hoop, leuk zo aan het eind) was nog een aardige vondst. Maar om de parodie viel meer te lachen, al was dat ook niet altijd even goed.

Aanslag, De - Harry Mulisch (1982)

3,5
Heel ander werk dan dat ik normaal van Mulisch lees. Weinig filosofie op bepaalde dadendrang, maar gewoon een redelijk eenvoudig verteld verhaal. En hier zie je dan ook de schrijver Mulisch, met goed leesbare zinnen, een heel behoorlijke spanningsopbouw, een prima hoofdpersoon.

De verhaal opbouw is aardig, met eigenlijk slechts vijf fragmenten en een proloog. De meeste informatie wordt steeds in elk eerste hoofdstuk gegeven van een deel van het leven van Steenwijk, als brug door de jaren heen, en de rest is van belang voor de plot. En die stukken zijn uitvoerig beschreven, maar beslaan slechts een kort maar belangrijk fragment uit het leven van Steenwijk. Geen boek in de meest klassieke vorm dus. Ondanks dat het wat anders is dan een normale Mulisch, zie je wel zijn hand. Af en toe gaat hij dieper op vraagstukken in.

Al met al een prima leesbaar boek, alleen wordt het nergens echt bijzonder en ik mis daarnaast ook de typische filosofie van Mulisch. Dat is wat hem voor mij interessant maakt. Wel ruim voldoende, 3.5*.

Aarsrivalen, Scheldkarbonades en Terminale Baden - Ewoud Sanders (2005)

3,0
Wel aardig die werkje. Soms vind ik het een en ander wat ver gezocht of ben ik die fouten nog nooit tegengekomen (maar hé, je moet wel een heel boek vullen) maar ook al te vaak is het gewoon leuk om te lezen, vooral zo nu en dan stukjes eruit pikken en niet natuurlijk het hele werk achter elkaar. 3,0*.

Acht Jaar Onschuldig Vast: Mijn Verhaal - Julio A. Poch (2019)

3,0
Interessant boek, grotendeels dan. Poch vertelt ook veel over zijn leven en reilen en zeilen in de gevangenissen met veel details, en met Poch' nogal droge stijl is dat lang niet allemaal even boeiend. Het leest snel weg, maar daar is alles mee gezegd op die punten. Interessanter zijn de punten rond zijn zaak waarin hij in ieder geval in dit boek vrij duidelijk zijn onschuld weet aan te tonen, en je je afvraagt waarom mensen met een enorme tunnelvisie werken of dat er andere krachten meespelen (niet alleen in Argentinië, ook in Nederland lijkt er weleens een grote bezem door het OM en de ambtelijke top te mogen). Het is vooral bizar dat hij wordt opgepakt vanwege enkele verklaringen die jaren geleden al waren weerlegd, om vervolgens nog tijdens een proces van 5 jaar vast te moeten zitten. Of Poch die dodenvluchten heeft gedaan? Zeker weten doe je het nooit, maar juridisch bewijs was er niet. Allicht dat Poch er wel iets van wist (ik zou denk ik ook gewoon m'n mond hebben, ik heb ook een eigen leven) of er zelfs achter stond maar dat is geen reden voor vervolging. 3,0*.

Achter een Struik - Herman Brusselmans (2018)

0,5
Ik ken Brusselmans alleen van wat televisieoptredens waarin hij wel vermakelijk is, ook al speelt hij een typetje. Dit boekje is dan het eerste wat ik van hem lees. En geen idee of dit typisch Brusselmans is maar ik kon hier echt helemaal niks mee. Het is een rare absurde humor die mij niet ligt en verder inhoudelijk vond ik het nergens boeiend. Te veel personages en het lijkt een stream of consciousness want er komt me toch een bak onzin verder bij. Op den duur las ik steeds sneller omdat de hoofdlijn verder wel te volgen is, maar de details me geen moment interesseerden. Dit was echt vreselijk. 0,5*.

Achterhuis, Het - Anne Frank (1947)

Alternatieve titel: Het Achterhuis: Dagboekbrieven van 14 juni 1942-1 augustus 1944

4,0
Vorig jaar in Amsterdam naar het Achterhuis geweest onder het mom van: nooit geweest, wordt eens tijd en kom nu gratis binnen met mijn Museumkaart. Wat ik zag was een aantal lege kamers en wat stukken van de originele dagboekbrieven. Aardig eens gezien te hebben, maar meer ook niet. Diegenen die daarna lopen te roepen helemaal ondersteboven te zijn snap ik dus echt niet, want er valt vrij weinig te zien. Wel heb ik nog een versie van het boek gekocht, met plakkertje erin van het museum en heb die nog lang laten liggen, angst hetzelfde te hebben als met het museum, dat de legende groter is dan de echte kwaliteit. Maar dat viel me dus alleszins mee.

Want Anne Frank kan dus wel degelijk schrijven, is vaak boeiend, eerlijke en open, weet leuk de mensen te beschrijven en in haar eigen psyche te kruipen. Af en toe wat interessant filosofisch geneuzel, een heel behoorlijke en informatieve inkijk in het leven van onderduikers en ook gewoon vermakelijk. De stijl is prima en wat is het heerlijk een jong meisje nog volzinnen te kunnen zien schrijven. Het leukste is nog wel dat ik leer dat woorden als 'bakvis' blijkbaar toen al bestonden, ik dacht echt dat dat een fenomeen uit de laatste jaren is. Wel mis ik de echte emotie die tot de kijker wordt overgebracht, of de echte spanning, want dat lukt Frank nog niet. En heel briljant wordt het eigenlijk echt nergens. Ik ben dus niet ondersteboven of emotioneel helemaal geraakt, maar wel is het boek an sich van een niveau goed genoeg. 4,0*.

Achterkant van Nederland: Hoe Onder- en Bovenwereld Verstrengeld Raken, De - Pieter Tops en Jan Tromp (2017)

2,0
Matig. Dit boek is weinig diepgravend en focust zich op minder interessante algemeenheden. Het eerste stuk rond de sfeer in volkswijken geeft nog wel een heel aardig inkijkje, maar de schrijvers hebben na 20 bladzijden hun punt wel gemaakt en gaan te lang hierop door. Verder zijn dit veelal losse hoofdstukken die ook zo als longread in een Panorama hadden kunnen staan - het ietwat populaire stijltje zou daar ook wel bij passen. Maar al met al blijven de schrijvers heel erg aan de oppervlakte en blijft het bij het beschrijven daarvan, als je af en toe een krant leest geeft dit boek eigenlijk geen extra informatie. 2,0*.

Aeneis - Publius Vergilius Maro (-19)

Alternatieve titel: Aeneas

3,5
Het tweede grote Latijnse epos dat ik gelezen heb, na Ovidius' Metamorphosen. Ik vind deze Aeneas echter wel minder, dat zit op 3 zaken:
1) Zo'n groot verhaal als dit lees ik liever in echt proza dan deze prozaïsche literatuur. De Metamorphosen waren feitelijk allemaal kleine verhaaltjes aaneen en dan vind ik deze vorm veel beter passen.
2) Daarop volgend leest dit werk leest minder prettig. Vergilius strooit met heel veel namen, en juist in zo'n lang enkel verhaal zijn dat heel veel details zonder veel waarde die niet blijven hangen, maar vaak wel verwarren en nauwelijks boeien.
3) Dit werk is zeker in de tweede helft minder bijzonder qua verhaal. Het is een aaneenschakeling van gevechten die op den duur herhalend worden.

Maar dit werk is absoluut niet slecht. Zeker de eerste delen hebben een enorme rijkdom en zijn heel goed per dag en deel te lezen omdat het haast afzonderlijke en enorm voor zich sprekende verhalen zijn: de ondergang van Troje, Dido en Aeneas, de reis in de onderwereld, dat leuke hoofdstuk waar een soort van Spelen worden georganiseerd. Ook is dit soms echt wel mooi geschreven met veel sterke vergelijkingen die prachtige beelden oproepen en ook de stijl zelf is mooi, hoewel de Nederlandse vertaling wel minder klinkt (klinken ja, dit is bedoeld om te horen eigenlijk) dan het veel ritmischere Latijn. Maar die vertaling mag ik Vergilius niet aanrekenen. 3,5*.

Afgunst - Saskia Noort (2007)

1,0
Niet spannend, niet boeiend, zonder sfeer: gewoon slecht. Een dertien-in-een-dozijnverhaal, en uitdieping van personages komt uit standaardsituaties (oude relatie, geheime liefde, etc.) en gaat niet verder dan de gemiddelde teletubbie-aflevering. Het leest bijzonder snel, maar is nergens bijzonder of mooi beschreven. Ook nergens is enige sfeer te vinden, of spanning. De climax die komt is ook niet heel groot, ook niet heel slecht, maar dan heb je al 85 oninteressante pagina's gehad, waardoor ook dit niet je kan verblijden. De enige reden dat dit geen 0,5* krijgt, is dat de ontvoerder in de climax tenminste niet een geheel ander blijkt te zijn dan het hele verhaal gehad, zoals zoveel andere thrillertjes, al was dit wel redelijk duidelijk naar voren gekomen tijdens het verhaal,

Africa Is Not a Country: Notes on a Bright Continent - Dipo Faloyin (2022)

Alternatieve titel: Afrika Is geen Land

3,0
De auteur zegt af en toe wel aardige dingen die vallen onder 'je gaat het pas zien als je het doorhebt' maar zegt ook veel zaken daardoor die gekend zijn als je af en toe er al mee bezig bent. Dit boek is dan wel vlot geschreven met soms redelijke humor, maar dat is het dan ook wel. Dit boek betreft niet echt een beschrijving van Afrika maar kent enkele hoofdstukken met uiteenlopende onderwerpen die vaag ergens naar een centraal punt gaan maar geen van alle echt goed wordt uitgewerkt (soms zelfs heel pover, zoals over de muziek). Enkele hoofdstukken schieten eruit, bijvoorbeeld de levendige beschrijving van Lagos of over een bepaalde rijst (jollofrijst) op allerlei manieren bereid in verschillende delen van West-Afrika, hoewel dit deel ook wat in open deuren en minder boeiende details bllijft hangen.

Het leukst is een hoofdstuk hoe Afrika in Hollywood wordt neergezet, boeiend voor mij hoewel goeddeels ook bekend terrein voor mij. Dat geldt ook voor opmerkingen dat Afrika aan de tekentafel is verdeeld dwars door culturen heen en de invloed daarvan tot op het heden. Maar een hoofdstuk over 7 democratieën die in dictaturen veranderen is echt veel te mager, eerder wat samenvattend zonder onderzoekend of verdiepend te worden. Zo zitten er nog wel wat misperen in dit boek maar ben ik ook wat strenger doordat ik al veel ken wat Faloyin beschrijft. Eerlijk gezegd, als je hiervan echt nieuwe dingen leert had je blijkbaar je nog niet verdiept in dit soort zaken en is het goed dat je dit boek leest. 3,0*.

Afslag 23 - Özcan Akyol (2023)

2,0
In 2012 was Akyol nog een schrijver, of althans een boefje met een boek. Geen bijzonder boek maar hij werd er BN'er mee en ik vind zijn geluid in de media (als tafelgast, als columnist) altijd wel prima. Ik zie hem nu meer als (een heel verdienstelijke) tv-maker dan schrijver. Nu dan toch in 2023 keert hij terug naar zijn roots, op twee manieren. Hij heeft weer een boek klaar en dit boek gaat weer over zijn jeugd in Deventer.

Het schijnt geen autobiografie te zijn maar het zal ongetwijfeld veel elementen bevatten. De plottekst hier gaf eerst aan dat de hoofdpersoon ene Emre is, maar het is toch gewoon het alterego Eus geworden. Jammer alleen dat hij verder niets heeft te zeggen. Echt niets? Nee, eigenlijk echt niets. Een beetje in de stijl van Bukowski (ook aangehaald in één van de motto's) volgen we Eus over de periode van vijf jaar (tot aan 2012 toen zijn eerste boek uitkwam).

Dit boek is als een bekentenis aan de politie en vervolgens in een simpele (maar nooit echt mooi rauwe) stijl vertelt Eus wat hij zoal heeft gedaan. Maar het is allemaal heel braaf. Hij vindt werk, doet dat prima, gaat redelijk normaal om met zijn vaste verkering, ontmoet af en toe zijn maatjes van het kamp, zijn moeder komt schoonmaken. Het enige dat iets van conflict geeft is zijn diefstal van laptops en elektronica bij de BCC (de reden dat hij in de cel zit) maar dat komt pas meer aan bod aan het eind en hangt er wat bij.

Hij probeert ondertussen nog iets van een sfeerbeeld van Deventer te geven en iets van een tijdsbeeld van de jaren 2000 maar echt lukken lukt hem niet. Ik kom zelf nog uit die omgeving dus af en toe nog iets van herkenning voor mij (Piet Zoomers, maar ook dat gedrag van die medewerker wordt redelijk goed getypeerd) maar veel te weinig allemaal. Niet dat het allemaal vervelend is maar boeien doet het boek nergens. 2,0*

NB: op een gegeven moment zegt iemand in het boek dat een vrouw drie kinderen van drie vaders heeft en alle drie losers: een dief, een junk en een boa. Om dat laatste moest ik grinniken.

Afuta Daku - Haruki Murakami (2004)

Alternatieve titel: After Dark

4,0
Zoals hierboven al meermaals aangegeven leest dit als een film. Geen actiefilm, maar zo'n één met alleen maar sfeerbeelden en wat lichte plot tussendoor. Bij films kan dat geweldig zijn, bij boeken vaak niet. Dit is een uitzondering. Subtiel is Murakami niet, maar hij heeft talent genoeg het toch mooi te brengen en de sfeer heel duidelijk naar voren te halen. Niet elke verhaallijn is even sterk uitgewerkt en tussen die jongen en het meisje vind ik de dialoog ook niet altijd geweldig, maar als geheel vond ik dit een vermakelijk en vooral heel fijn boek om te lezen en even lekker in te verdwalen. 4,0*.

Afzien - Mart Smeets (2018)

3,0
Typische Smeets weer, al heeft hij nu ook enkele langere verhalen en niet alleen een bundeling column-achtige stukjes. Het ene onderwerp is interessanter dan het ander, en Smeets legt af en toe een focus die mij minder boeit, zeker als hij de mens achter de sporter zoekt. Omgekeerd zitten er minder stukken over Amerikaanse sporten in waar ik sowieso minder mee heb. Leukste stukje is nog wel over het WK voetbal hoe in huize Smeets wordt gekeken en vooral over het niveau. Smeets begint nog met de goede ploegen maar brandt daarna het halve toernooi af, zonder overigens arrogant te worden. Eerder verwondering en teleurstelling. 3,0*.

Age of Miracles, The - Karen Thompson Walker (2012)

Alternatieve titel: Wij Waren Hier

2,5
Na laatst Op Zwart te hebben gelezen waarin onze aardbol stil is gaan staan, nu dit boek waarin de bol steeds langzamer gaat draaien. En dan wat er gebeurt. Je ontkomt niet aan vergelijkingen, dus dat zal ik niet doen, maar ik waardeer het wel als boek alsof ik die ander niet las.

Op Zwart was in de eerste plaats een thriller in een desolate dystopie, dit boek gaat dieper, wil meer tonen hoe men leeft in zo’n wereld. Ook de gebeurtenissen zelf (de rampen) zijn beter uitgewerkt en gaan doorheen het hele boek en worden almaar erger. In Op Zwart was de wereld al een feit.

Dus steeds wordt het leven zwaarder en er zitten best leuke vondsten in. Ook zijdelings commentaar op de milieuproblemen, christelijke motieven en verwijzingen, de Mormoonse kerk, commentaar op de elite bij rampen, complotdenkers (met mensen die leven volgens de echte tijd en anderen via de kloktijd); dat al maakt het inhoudelijk best sterk. En daartussen leeft de kleine Julia en maakt er met iedereen het beste van. Helaas is dit narratief niet zo sterk en gewoon ronduit oninteressant. Ligt het aan het verhaal, aan de personen? Of aan het talent van de schrijver (ik denk dat) dat je met niemand meeleeft, zelfs al vergaat de wereld. Of men nu verliefd wordt, vreemd gaat, elkaar kwijt raakt, het deed me bijzonder weinig. Die pagina’s geneuzel zijn dus niet om door te komen. Gelukkig wordt het steeds afgewisseld met het beeld van de aarde, nieuwe overleeftechnieken, en die dreiging is wel goed voelbaar en mooi neergezet. Daardoor werkt het boek als ideeënroman nog wel. Als meelevend verhaal totaal niet. 2,5*.

Ajax - Sophokles (-442)

Alternatieve titel: Aias

3,0
Een iets andere toneeltekst dan ik hiervoor heb gelezen van Sophokles. Zeker het begin lijkt wat abstracter en gaat meer om gevoel en beelden dan dat er echt toneel wordt gespeeld. Ik kan me indenken dat op toneel dit veel beter tot zijn recht komt, ook met de zang tussendoor.

Wel een boeiend verhaal, zeker richting het einde met wat langere monologen. Maar het voelt soms wat onaf aan. Bovendien is dit heel erg Grieks, een cultuur die ik niet begrijp (zo blijkt wel uit het verhelderende nawoord) waardoor emoties in deze tekst vaak door mij niet begrepen worden, waardoor dit werk vrij afstandelijk blijft. 3,0*.

Alice's Adventures in Wonderland - Lewis Carroll (1865)

Alternatieve titel: Alice in Wonderland

3,0
De invloed van dit boek is overal in de cultuur te vinden, maar echt een goed of heel leuk werk vond ik het niet. Het is een sprookje, en een vluchtig sprookje dat weliswaar lekker wegleest en helemaal nergens over gaat maar ook geen diepe indruk weet achter te laten. Sommige woordgrapjes zijn aardig, sommige zijn nogal flauw, en sommige zal ik niet hebben opgemerkt in het Engels dat mijn moerstaal niet is. Het is een beetje wat ik met Hitchhikers Guide to the Galaxy ook had, het is allemaal wat fragmentarisch (zoals metalfist ook aangeeft) al voelt Wonderland dan wel weer als een geheel (i.t.t. The Galaxy). Overigens is dit ook gewoon coming of age, met Alice die echt wel een groei doormaakt doorheen het verhaal/ Ach ja, het verveelt uiteindelijk niet maar weet ook niet op te winden. 3,0*.

Alkibiades - Ilja Leonard Pfeijffer (2023)

4,5
Ilja Leonard Pfeijffer staat wat betreft romans de laatste 10 jaar toch wel op eenzame hoogte binnen de Nederlandse letteren. Want anders dan de vele vrouwelijke (toch wel) Grachtengordelnavelstaarders van de havermelkgeneratie die de vaderlandse literatuur voortbrengt de laatste jaren waarvoor vorm ook belangrijker lijkt dan inhoud heeft Pfeijffer wel iets te vertellen. Of dat nu over zijn stad was (La Superba), de staat van (het Grand Hotel) Europa of van alles over de democratie in dit boek. En dan is het meegenomen dat Pfeijffer wel kan schrijven. De vele veldslagen beschrijft hij vrij kaal, maar genoeg momenten met lange meanderende zinnen van een pagina lang die echter altijd vloeiend blijven. Echt prachtig om elke keer te lezen. En het boek is enorm rijk vol opsommingen van producten, of personen of wat dan ook waar ik enorm fan van ben.

Als genre staat Historisch / Psychologisch, maar als derde genre had prima Ideeënliteratuur. En naast Historisch had Biografie ook prima gekund. Alle vier even belangrijk en alle vier ondersteunen ze elkaar.

Op basisniveau is dit boek een biografie, geschreven als autobiografie (memoires) waarlangs je de persoon Alkibiades leert kennen (genre Psychologisch). In ieder geval als ijdeltuit maar ook een beetje als onbetrouwbare verteller want veel zelfkritiek kent hij niet. Maar meer nog is dit een persoonlijkere manier om ook de Peloponnesische Oorlog te vertellen en een beeld van het Griekenland van toen te tonen (het deel Historisch). Dat zorgt dat de plot, die basisverhaallijn, blijft boeien omdat de hoofdpersoon blijft boeien. Er zitten weleens taaiere stukken rond veldslagen in maar die zijn gelukkig niet te veelvuldig aanwezig en wat mij betreft wel nodig binnen de context van de historische roman. En ondertussen is dit een kapstok voor Pfeijffer om allerlei ideeën over democratie te poneren.

Helemaal aan het begin vergelijkt Pfeijffer bijvoorbeeld de noodzaak om je rijk uit te breiden met een soort Ponzifraude. En vanaf dat moment was ik al verkocht. Ook daarna zit het boek vol interessante redes en stukken over politiek, de verschillende staatsvormen, de ontwikkeling daarvan. En hij stopt ze subtiel ook in de plot. Een van de personages zegt ook dat historie afstand schept en dat doet dit boek ook op een goede manier. Het boek speelt in Athene van 2400 jaar geleden maar de politieke constructies en gebeurtenissen kan je ook goed toepassen op de huidige tijd. Maar doordat dit in een verleden speelt leidt het niet af en wordt het universeel.

Op een enkel moment gaat hij daar wat kort door de bocht want zo had hij toen de aristocratie snel veranderde in een oligarchie wel iets meer blijk mogen geven van psychologisch en sociologisch inzicht daarin. Nu werd dit enkel gebracht als een voldongen feit, het hoe en waarom ontbrak. Maar goed, dit zijn kleine momenten tussen de vele momenten dat ik enorm geboeid heb gelezen. En als het puur gaat om emotionele betrokkenheid, daar is dit boek wel wat minder.

De voetnoten grotendeels toch maar gelaten voor wat ze zijn. Ik schrok eerst van een stuk uitleg over de valuta, waarden, inhoudsmaten, maanden et cetera in het Grieks. Boeiend maar ook dat ik dacht: hoe ga ik dit onthouden en snappen? Maar tijdens het lezen heb je er weinig last van. Want of iets nu 3 of 6 maand later gebeurt, of dat zoiets rond juli of december speelt, maakt niet veel uit om het verhaal te snappen. Dus maakt het niet heel veel uit dat de Griekse termen worden gebruikt. Pfeijffer geeft ook vaak genoeg beschrijvingen van het weer (sfeervol ook!) of geeft simpelweg aan dat het rond de zomer of pakweg winter is en dat is voldoende. Evenzeer geldt dat om de namen van alle personages te onthouden. En er komen veel namen langs maar de namen die je echt moet onthouden en niet meer dan een voetnoot zijn in de geschiedenis, die worden wel steeds herhaald en vaak wordt kort aangestipt wie of wat nu ook alweer die persoon was of deed dus leer je die namen wel kennen en kan je ze ook plaatsen. Ook wederom uitstekend schrijverschap. De beste Nederlandse roman sinds Tirza voor mij. 4,5*

p.s. Ook complimenten voor de recensie van Thomas de Veen in NRC. De beste man gaf slechts 2 ballen (op 5) en ik ben het vaak volstrekt niet eens met zijn waardering uiteindelijk, maar hij legt wel goed uit waarom dit boek voor hem niet werkte. En zelfs dusdanig dat ik door die review al vermoedde dat die pijnpunten mij beduidend minder zouden hinderen en ik dit boek weleens wel heel goed zou kunnen vinden. Dan doe je je werk als recensent goed.

Alle Ballen op Heintje - Hugo Borst (2009)

2,5
Voorlopig de laatste Borst voor mij. De twee verhalenbundels die ik van hem las waren al niet overtuigend, maar dit leek anders, dus toch een kans gegeven.

Borst is vooral bekend van z'n columns en korte verhalen. En juist hier, in een langer verhaal werkt dat. Met veel korte stukjes, gedachten en herinneringen, tekent hij het leven uit zijn jeugd dat draaide rond de voetbal. Juist die korte stukjes in een groter geheel werken goed. Alles is mooi kort en bondig beschreven, en toch heb je een romanachtig idee erbij. Sterk dus.

Helaas, zoals vaker bij Borst, verliest hij zichzelf te veel in zaken die hij ongetwijfeld luk vind, die mijmering aan de tijd van vroeger, maar ik vind het meestentijds vooral dodelijk saai. Het tweede deel, met een zieke Hein is best ontroerend en meeslepend, maar de rest is gewoonweg niet om doorheen te komen op sommige stukken. En dat is jammer. Stilistisch dus veel beter, inhoudelijk te vaak saai. 2,5*

Alle Oekraïners Die Ik Ken: En een Paar Anderen van Wie Ik Alleen Maar Gehoord Heb - Olaf Koens (2022)

3,0
De titel doet al vermoeden dat het boek een meer persoonlijk verhaal is. Niet per se mijn favoriete manier van beschrijven, maar ik hoorde Koens op de radio over dit boek en wat hij zei klonk verder wel interessant. Zo'n persoonlijke manier zorgt er deels voor dat het allemaal wel vlot wegleest, maar vaak de personen die erin voorkomen met hun geschiedenissen en besognes interesseren mij minder (zeker niet die van Koens en zijn familie zelf). Gelukkig maakt Koens wel steeds een uitstapje naar meer algemeenheden en die zijn boeiender. Al met al een aardig verslag van de oorlog en wat dat doet met de mensen. 3,0*.

Alle Tijd - Ronald Giphart (2019)

4,0
Gipharts beste, simpel. Waar ik de jonge Giphart (al kan je ook 'oude' Giphart zeggen) vaak ergerniswekkend vond in zijn hip bedoelde stijltje en overdrive waarin hij schreef vond ik de latere Giphart een stuk beter te pruimen. Niet perfect, maar uitstekend leesbaar en ook gewoonweg vermakelijk. Dit is een crowdpleaser pur sang waarin Giphart af en toe wel voor de grote gebaren en gebeurtenissen kiest maar er wel in slaagt je te raken.

Bij zijn vorige boek Lieve schreef ik: Wat Giphart altijd doet is een bepaald sfeertje creëren, je meenemen naar een bepaalde wereld of scene met een clubje mensen dat elkaar kent, meestal heeft seksueel (sic), en waarvan iedereen wel met elkaar is geweest en ook vreemdgegaan. Giphart plaatst zo zijn verhaal buiten de realiteit, maar het schurkt er zo dicht tegen aan dat het echt lijkt. Tarantino doet eenzelfde iets met films.

En eigenlijk geldt die quote precies voor dit boek.Ook herin volgen we een groep mensen, in dit geval vrienden uit de studententijd en later ook zakenpartners bij een als hobby begonnen succesvolle brouwerij. Giphart schrijft als alwetende verteller vanuit de Wij-vorm (aardig idee) en neemt je mee in de geschiedenis. De vriendschap wordt mooi neergezet en de onderlinge relaties zijn ook goed neergezet. het geinige is dat er één vriend is die er buiten viel, al vrij snel, en ik als lezer had sowieso nooit begrepen waarom hij überhaupt bij die groep terecht was gekomen en er was gebleven. Giphart weet dat punt ook nooit helemaal sterk naar voren te brengen.

Dit boek is een coming-of-age (een hele fijne), een reflectie op het leven (tegen het einde steeds beter maar hier had meer in gezeten) en een boek over mannenvriendschappen (goed voelbaar gemaakt), en dat in een boek doorspekt met allerlei leuke korte anekdotes. Als Giphart iets kan is het zulke kleine geschiedenissen vertellen, dat begint al in het eerste hoofdstuk over het onstaan van de vriendschap. Sommige van die anekdotes gaan er overigens wel te ver over heen, voorbij het punt van acceptatie en geloofwaardigheid; verhalen in de kroeg om indruk te maken maar in een boek vind ik dat minder sterk. Dan is het te ver buiten de realiteit, te bedacht voelt het aan,

Maar als geheel een vermakelijk boek, weer briljant leesbaar zoals Giphart altijd wel is en op momenten zelfs ontroerend, Niet eens per se vanwege de gebeurtenissen, maar vooral omdat de nostalgie enorm sterk wordt gebracht. 4,0*.

p.s. Ik krijg vanzelf zin een lekker biertje te ontkurken door dit boek.

Alles Wat Er Was - Hanna Bervoets (2013)

2,5
Post-apocalyptische werken; het lijkt een trend. Deze nieuwste van columnist-schrijver Bervoets past daar perfect in. Maar waar bij de meesten de ramp voorop staat en de vraag hoe daarmee om te gaan is de ramp in dit werk enkel een katalysator om een verhaal over intermenselijke relaties te vertellen.

Bervoets heeft natuurlijk goud in handen en je kan met gemak een vuistdikke psychologische ideeënroman schrijven – Bervoets houdt het simpeler en dat is jammer. De mist wordt nooit verklaard maar gewoon geaccepteerd. Door de vlotte schrijfstijl en de opzet van de roman wil je het wel geloven, maar als lezer blijf je met prangende vragen zitten. En dan ga je op een gegeven moment denken, gaat er nog wat gebeuren met de mist of had Bervoets beter iets anders kunnen kiezen? En of dit meer een metafoor is? Wellicht, maar dit boek lijkt me er niet naar voor zulke diepere lagen.

Bervoets kiest voor de vorm van een dagboek en de dagen zijn nogal door elkaar gehusseld. Ook dit is een wat vreemde keuze. Ten eerste wordt bijna niets gedaan met de tijdsmogelijkheden, maar ook zorgt het voor een afstandelijkheid. De ramp heeft al plaatsgevonden en alles wordt tamelijk klinisch beschreven. Nergens voel je zo een spanningsopbouw met angst voor wat komen gaat, je weet dat men al zeker tot door de 100 dagen er zit en een echte ontwikkeling van relaties mis je doordat je steeds wisselt tussen de dagen. Had Bervoets een chronologisch verhaal geschreven, desnoods niet als dagboek, dan was er een beter boek geweest.

De meeste personages zijn redelijk uitgewerkt en, zoals hierboven al gezegd, geen clichés. Geen homo en homohater, geen christenfundi, geen grote bullenbak zoals je vaak ziet in boeken met enkele belangrijke personen. Hier is het allemaal subtieler en lijkt men op het oog gelijkwaardig. Fijn.

Wel schrijft Bervoets erg prettig en licht en heeft enkele heerlijke gedachten en observaties waar jezelf ook wat meekan. Wel iets te weinig voor een columnist, maar net genoeg voor een voldoende, 2,5*.

Alles Went behalve een Vent - Yvonne Kroonenberg (1989)

2,5
Ik zag dit boekje staan bij toeval in de bieb. Ik verwachte niet direct een nieuwe Anna Karenina maar de titel is dusdanig bekend, ook als uitdrukking inmiddels, dat ik wel dacht: dit is een kort werkje dus laat ik dit ding eens lezen. Puur om te zien waar dit nu allemaal om ging.

Wat direct opvalt is dat deze bundel uit 1989 komt maar evengoed van 2005 of drie dagen terug had kunnen zijn. Ik denk dat 95% van verhalen universeel is en nu nog steeds geldt. Die overige 5% is ook universeel maar speelt heden ten dage wat minder. Ergens wel een kwaliteit, dat je zo de universele thema's weet te raken. En Kroonenberg noemt het beestje gewoon bij de naam, zonder vies te doen, plastisch haast. Dat maakt het verder geen goed boek.

Soms (of eigenlijk best vaak) echt nikserige columns over bijvoorbeeld het zinnetje 'ik hou van je', vaker echter columns waar Kroonenberg wel duidelijk een goed oog heeft maar uiteindelijk er weinig mee doet. het blijft bij benoemen en herkennen, zoals over het kaal en dik worden, maar het tekstje zelf mist dan een leuke inslag of humor. 2,5*.

Allestafel, De - Thomas Heerma van Voss (2009)

3,0
Zie ik deze ineens liggen bij de Sprinters in de bieb (tweede druk blijkbaar, nooit geweten dat dat sprinters werden), en ondanks dat twee andere werken van Voss me niet echt bevielen, heb ik hem toch nog een kans gegeven. En zowaar, dit is wel zijn beste werk wat ik gelezen heb. Schreef ik bij De Derde Persoon dat Voss veel woorden gebruikt en nodig heeft om sfeer te creëren maar het daardoor nooit lukt, nu probeert hij dat juist niet en laat dit voortkomen uit de personages en situaties en dat werkt een stuk beter. Om bij hiphoprecensies van de hoofdpersoon te blijven, Kendrick Lamar probeerde dat ook, om zijn laatste plaat een meesterwerk in geluid en thema's te maken, maar komt daardoor minder oprecht over dan zijn vorige album, wel een meesterwerk. De stijl is sowieso lekkerder, met wat meer ritme en zinnen die beter lopen waardoor dit prima te lezen is. Ook komt er af en toe een leuke observatie langs. Daarnaast zijn enkele losse scènes die goed werken en juist zo'n mooi beeld schetsen (met die taarten in het trappenhuis).

Het jammere is dan wel de hoofdpersoon zelf. Die hoofdpersoon zelf zegt overigens steeds iets unieks te willen schrijven, iets dat Heerma van Voss zelf weer niet doet. Een wat verwrongen hoofdpersonage waarvan nooit helemaal duidelijk wordt dat hij wat heeft, behalve dat hij niet helemaal goed is en zich geen staande weet te houden in sociale situaties: dat kennen we van wel meer (vaak zelfverklaarde) schrijvers. En ik heb daar dan ook niet zoveel mee. Vooral omdat nooit helemaal duidelijk wordt wat die persoon heeft, als het al een echt ziektebeeld is. Iemand als Raskolnikov had overduidelijk hoogmoedswaanzin, wat deze Olding heeft: geen idee. Ik vind het eerder een psychopathische lapzwans. Maar wat het ook zij, ik kan daar gewoon moeilijk in meegaan en stoor me er ook licht aan. Niettemin door de goede aspecten wel een voldoende: 3,0*.

Alquimista, O - Paulo Coelho (1988)

Alternatieve titel: De Alchemist

1,5
Ach ja, de Alchemist. Hier hoor ik vaker mensen over, dat het zo'n mooi werk is. Viel dat even tegen. Op een enkel moment na zit dit werk vol quasi-filosofische beschouwingen en wijsheden die mij nooit van mijn stoel doen blazen. Geneuzel in de kantlijn is het, meer niet.

Nu kiest Coelho ervoor dit als een soort sprookje te verpakken, als een Bijbel of geloofsboek haast. Het beetje plot dient enkel om zijn ideeën te spuien. Dat is niet erg, maar dan moet de inhoud wel gaan aanstaan. Dan moet ik daar wel door geïnspireerd worden of het moet op zijn minst intrigeren. Nu krijg je een verhaal dat je nooit helemaal weet te pakken, zonder al dat wat ik in literatuur weet te waarderen als: mooie zinnen, psychologie en spanning -werkelijk alles verloopt wel heel gladjes zonder dat je maar enig moment kan denken dat er iets erg gebeuren gaat (daar is het het boek nu niet naar)-, terwijl hij hier gerust een meeslepend epos van had kunnen maken. Dan had je in elk geval meer om van te genieten.

Als voordeel heeft het wel dat dit een klein werkje is dat je eens tussendoor kan pakken en door die geringe lengte en redelijk soepele schrijfstijl verveelt het nauwelijks. Maar dat is dan het enige dat hiervoor pleit. 1,5*.

Amalia - Claudia de Breij (2021)

3,5
De beste (en eigenlijk ook enige) grap die Claudia de Breij ooit heeft gemaakt is stellen dat ze cabaretier is. Voorts zingt ze weleens een liedje en daarin is ze aardig. En nu in de lijn van Haasse en Rubinstein schrijft ze een boekje over een troonopvolger. Hopen dat dat beter bevalt. En warempel ja, dit is (binnen de beperkingen van deze opdracht) best een prima tussendoortje. Verwacht niets diepgaands (verre van zelfs) maar De Breij probeert een beeld te schetsen van Amalia en haar leven. Door interviews, maar ook door een scherp oog. En dat doet ze goed. Leren we de echte Amalia kennen? Nee. Krijgen we een beeld, een kennismaking met haar, precies zoals het boekje moet doen? Ja, zeker wel.

De Breij kiest voor een boekje met een hele lichte toon in de ik-vorm geschreven over haar weekje met Amalia op pad. Dat kan worden gezien als egodocument maar het werk eigenlijk vrij goed in dit geval. Het is lekker speels en informeel opgeschreven, als twee vriendinnen bij elkaar. Is dit journalsitiek? Nee, maar dat pretendeert De Breij ook niet te zijn (in tegenstelling tot cabaretier). 3,5*

p.s. Ik vraag me wel af (in het boek wordt dit nergens duidelijk) waarom De Breij deze opdracht heeft gekregen. Want ze staat niet bekend als scrhijfster (i.t.t. haar twee voorgangers).

Amerika: Voor en Tegen - Maarten van Rossem (2002)

3,0
Aardige bundel columns, waarin Van Rossem weliswaar vaak interessant is, maar helaas zonder die echte ironie die we kennen van hem op de tv. Diezelfde nuchterheid is er gelukkig wel.
Hij kiest om zijn columns per subject in te delen. Dan heb je wel veel soorten bij elkaar, maar de logica is soms wat weg. Zo is er een column waarin over Bush als president wordt gesproken, en even later dat hij of Gore de nieuwe president wordt. Daarnaast zou een chronologische volgorde ook meer inzicht geven in juist zijn ideeën over Amerika en de politiek door de jaren heen. Die is er ongetwijfeld, maar is nu niet te vinden.
Verder is Van Rossem redelijk mild. Iemand is een dom mens, maar werkt wel weer hard, een ander is een wat knorrig persoon, maar daar weer goed in. Bijna niemand wordt volledig afgebrand, op een enkele keer na de Republikeinen. En dat is juist waar Van Rossem zo goed in is,
Wel heeft hij leuke analyses en leerzame verhalen over Nixon, Reagan (die hij veel minder acht dan het algemene beeld) en Eisenhouwer.
3*

Amerikaanse Prinses, De - Annejet van der Zijl (2015)

3,5
Van der Zijl is vooral een goede verteller, vooral hoe ze het kleine persoonlijke mengt met de loop van de geschiedenis en de grote wereldgebeurtenissen. Dit boek lees vooral heel fijn weg en je krijgt een stukje persoonlijk leven mee gedrenkt in de sfeer van geschiedenis. Maar ze zoekt ook heel nadrukkelijk naar de persoon die deze Prinses was, en dat lukt haar niet. Aan het eind is de hoofdpersoon een even groot mysterie als in het begin. Van der Zijl weet hier simpelweg niet genoeg de diepte in te gaan. Verder is zeker het laatste deel van het boek in alles een stuk minder interessant, zeker de stukken rond Bernhard die wel erg uitgebreid worden beschreven en de aandacht op zichzelf gaan eisen. 3,5*.

Amerikanen Lopen Niet: Leven in het Hart van de VS - Arjen van Veelen (2018)

3,5
Van Veelen zegt genoeg leuke en boeiende dingen (soms heel klein, over een plaatsje waar Walt Disney zijn inspiratie vandaan haalde bijvoorbeeld) in dit boekje en onderwijl leer je als lezer nog wat over St. Louis en de omgeving. En het is ook vrij breed, inclusief een kort (en zeker niet belerend of zelfs maar veroordelend) portret van de Trump-stemmer. Zoals zoveel van zijn collega's bij NRC heeft Van Veelen ook een fetisj voor het leed van de zwarte medemens. Dat is zeker een onderwerp dat bij dit boek past en dat Van Veelen ook mooi verwerkt met de typerendheden van St. Louis, maar hij valt ook wel erg vaak in herhaling ermee. Verder af en toe wat irritant taalgebruik, met de pijnlijke (en graflelijke) term 'witte' voor mensen maar ook het 'tot slaaf gemaakte', een term die eigenlijk absurd is temeer slaven altijd 'gemaakt' worden, terwijl door steeds 'tot slaaf gemaakten' te gebruiken je hiermee impliceert dat er ook mensen slaaf kunnen zijn als een soort natuurstaat, dat ze er niet tot gemaakt zijn. Nouja, op zich doet het aan het boek niets af maar dit soort idiotie moet gewoon altijd worden aangekaart. 3,5*.

p.s. Opvallend trouwens, Van Veelen gaat aan het eind in zijn boek terug naar Amerika. In de verantwoording staat zelfs dat hij tweemaal is teruggegaan voor dit boek. Er staat niet in de verantwoording hoe die CO2 is gecompenseerd, maar dat lijkt me van wel. Zo'n uitgever als De Correspondent zal daarvoor wel zorgen lijkt me? Dat zou raar zijn. Een beetje alsof die andere opdrachtgever van hem, te weten NRC, luxe vliegreizen zou aanbieden of reclames ervan toelaat in de krant. Dat kan je je ook niet voorstellen. Gelukkig voor Van Veelen dat Shell nog volledig kerosine mocht leveren toen, met 49% minder zou dat toch gevaarlijk vliegen worden.

Amica Geniale, L' - Elena Ferrante (2011)

Alternatieve titel: De Geniale Vriendin

4,0
Ja, dit vond ik een mooi boek waarmee je heerlijk in het Napels van de jaren 50 kon verdwalen. Gewoon een goed verteld verhaal. Soms wordt iets te nadrukkelijk uitgelegd welke emotie de hoofdpersoon heeft, en is de schrijver net iets te belezen om echt te passen bij een jong kind, maar verder vind ik die stijl heerlijk. Het milieu wordt mooi neergezet, de sfeer is goed en de vele verhalen binnen het boek maken dat het altijd vermakelijk blijft. Ook de vele personages waren redelijk goed uit elkaar te houden. Wel was de rest, naast de twee meisjes, soms wat op de achtergrond. Wat mij betreft hadden die andere personen ook meer tijd gekregen want stuk voor stuk hadden ze boeiend kunnen zijn. Ik ben benieuwd naar de volgende delen. 4,0*.