menu

Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van mjk87. Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen: januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024

Post Office - Charles Bukowski (1971) 2,0

Alternatieve titel: Postkantoor, 31 augustus 2022, 23:10 uur

De tweede van Bukowksi van mij na het verschrikkelijke Pulp. Ik wilde in ieder geval deze nog proberen vanwege mijn recente idee regelmatig boeken uit de Top 250 te lezen. Nu is dit boek al wel beter omdat zeker in de eerste helft Bukowski wat meer te vertellen heeft. De handelingen bij de post zijn soms best vermakelijk. Het stijltje is nog zeker niet dat van mij maar het leest wel makkelijk weg én zorgt soms ook wel voor vermaak. Niettemin is de koek na de helft wel op. Bukowski heeft niets nieuws meer te zeggen en dan blijft enkel de stijl over. De tweede helft plichtmatig uitgelezen. 2,0*.

» details   » naar bericht  » reageer  

Pulp - Charles Bukowski (1994) 1,0

31 augustus 2022, 08:40 uur

Sinds enkele maanden pak ik bewust geregeld wat boeken uit de Boekmeter Top 250 om te lezen. Ik ging naar de bieb voor Ham on Rye en zag naast dat hoog genoteerde boek ook de twee andere Bukowski's in onze Top 250 en deze Pulp. Hoewel deze in de lijst stond had ik hem toch in mijn handen en leek me wel vermakelijk. Ook het stemgemiddelde nodigde uit. Nou, dat was een koude kermis. Dit verhaal gaat echt nergens over en wist mij ook niet te boeien. Bukowski lijkt vooral zichzelf te willen vermaken maar zijn stijltje is irritant en op een enkele aardigheid na vind ik dit boek ook nergens grappig, boeiend of bijzonder. het ding leest makkelijk weg maar wist zelfs dan nog te vervelen. 1,0*.

» details   » naar bericht  » reageer  

Revolutionary Road - Richard Yates (1961) 1,5

28 augustus 2022, 13:45 uur

Enorme tegenvaller. De film kende ik al. Althans, blijkbaar, want ik heb er op gestemd en twee jaar terug wat over geschreven maar ik kan me er weinig meer van herinneren behalve een schreeuwerige Winslet. Nu is dit en boek, dus dat aspect zat hier sowieso niet in in ieder geval. Niettemin zat er maar weinig boeiends.

Dit boek zou gaan om het doorprikken van de Amerikaanse droom, van de levens achter de keurig aangeharkte tuintjes, maar ziet men hier niet gewoon te veel in? Dit gaat gewoon over een koppel dat steeds ruzie maakt. Ergens richting het einde zegt zij dat ze nooit van hem gehouden heeft, maar is dat het? Het vervelende van dit boek is vooral dat ik de personages nooit geloofde. Hun ruzies en drama (nee: DRAMA!!!) lijkt vooral geschreven om de plot vooruit te helpen. Ik zie hier geen observerende schrijver die personages laat leiden door hun gevoelens en door psychologie, maar een schrijver die een plot heeft bedacht en daar emoties bij verzint. Geen moment geloofwaardig.

Er zitten enkele losse momenten in die nog wel oké zijn. Als Frank het uitmaakt met zijn minnares bijvoorbeeld, dat is gewoon prima geschreven. Ook de eerste scène gaat nog wel, maar dar spelt dat je de context van de rest nog niet kent en dan is zo'n ruzie vanuit kleine irritaties nog wel oké om te accepteren als lezer. Maar de rest is een hoop lucht en de rol van die zoon die in een inrichting zit snap ik nog steeds niet. 1,5*

» details   » naar bericht  » reageer  

Eating Animals - Jonathan Safran Foer (2009) 3,0

Alternatieve titel: Dieren Eten, 27 augustus 2022, 15:59 uur

Dieren eten, dus niet vlees eten, is de titel. Een sterke titel. Hoewel dit boek ook gaat over vlees en wat daar allemaal ingestopt wordt gaat dit voornamelijk over de dieren voordat ze als vleeswaren in de supermarkt liggen. En dan voornamelijk gaat het boek over de bio-industrie in vergelijking met enkele biologische boeken. En het zegt ook wel iets over hetgeen de schrijver kwijt wil.

Het boek is wel wat rommelig. Safran Foer wil overduidelijk wat kwijt en is al onderzoekende gaan schrijven en dat merk je in de structuur, die is niet echt rechtlijnig. Hij zegt van alles en ergens zit er een rode lijn in het boek qua thematiek maar het voelt allemaal wat onaf aan. Allicht speelt ook mee dat we inmiddels 13 jaar verder zijn en wat hij zegt allemaal niet zo baanbrekend meer is, eerder gekend. Al was dat volgens mij in 2009 ook niet helemaal onbekend. Wat hij wel goed doet is zonder opsmuk beschrijven hoe dieren worden gehouden in de intensieve veeteelt en hoe ze worden verwerkt. Rauw, kaal, precies zoals het moet.

In het begin probeert hij ook nog leuke dingen. Een van de eerste hoofdstukken is als een verklarende woordenlijst, daarna komen nog wat bladzijden met steeds maar twee woorden. Maar richting het einde wordt het allemaal wat normaler. Verder ook niet helemaal mijn smaak door de ik-persoon op de voorgrond te zetten en te richten op de ontmoetingen die die persoon heeft, dat vind ik altijd net wat minder interessant dan gewoon een algeheel verhaal. 3,0*.

» details   » naar bericht  » reageer  

Couscous op Zondag: Een Familiegeschiedenis - Khadija Arib (2009) 3,5

23 augustus 2022, 09:26 uur

Ik heb wel enige sympathie voor Arib, sowieso was ze een prima voorzitter, al was dat ook niet zo moeilijk tussen die twee kwaadaardige treinrampen van voorzitters direct voor en na haar. Blijkbaar, ruim voor ze Kamervoorzitter werd, had ze dit boek al geschreven. Ik zag deze in de bieb staan maar liet hem daar staan, nam dat boekje van de broers Lucassen mee waarvoor ik eigenlijk kwam en las na een bladzijde of 30 al een verwijzing naar dit werk van Arib. Dus toch maar gehaald.

Arib heeft een goed oog voor de omgeving en beschrijft helder en boeiend hetgeen om haar heen gebeurt en hoe de Marokkaanse gemeenschap in Nederland terecht kwam met alle strubbelingen vandien, onder meer de werkloosheid die opkwam, hoe mannen daar slecht mee omgingen maar ook hoe de Islam daarna en daardoor voet aan de grond kreeg. Niet heel diepgravend, maar goed en boeiend genoeg. Dat wordt afgewisseld met meer persoonlijke zaken over haar jeugd en gevangenneming in Marokko. Op momenten wel aardig maar te vaak zoomt ze dan in op minder interessante details. 3,5*.

» details   » naar bericht  » reageer  

Alles Went behalve een Vent - Yvonne Kroonenberg (1989) 2,5

23 augustus 2022, 09:26 uur

Ik zag dit boekje staan bij toeval in de bieb. Ik verwachte niet direct een nieuwe Anna Karenina maar de titel is dusdanig bekend, ook als uitdrukking inmiddels, dat ik wel dacht: dit is een kort werkje dus laat ik dit ding eens lezen. Puur om te zien waar dit nu allemaal om ging.

Wat direct opvalt is dat deze bundel uit 1989 komt maar evengoed van 2005 of drie dagen terug had kunnen zijn. Ik denk dat 95% van verhalen universeel is en nu nog steeds geldt. Die overige 5% is ook universeel maar speelt heden ten dage wat minder. Ergens wel een kwaliteit, dat je zo de universele thema's weet te raken. En Kroonenberg noemt het beestje gewoon bij de naam, zonder vies te doen, plastisch haast. Dat maakt het verder geen goed boek.

Soms (of eigenlijk best vaak) echt nikserige columns over bijvoorbeeld het zinnetje 'ik hou van je', vaker echter columns waar Kroonenberg wel duidelijk een goed oog heeft maar uiteindelijk er weinig mee doet. het blijft bij benoemen en herkennen, zoals over het kaal en dik worden, maar het tekstje zelf mist dan een leuke inslag of humor. 2,5*.

» details   » naar bericht  » reageer  

Wetten, De - Connie Palmen (1991) 2,0

22 augustus 2022, 09:11 uur

Dit is zo'n boek dat ik bij naam al jaren en jaren ken en altijd al eens wilde lezen, helemaal na de film I.M. (al was dat niet per se een geweldige film) maar toch kwam het er nooit van. Of het boek was er niet bij de bieb als ik er tijd voor wilde vrijmaken, of andere boeken wilde ik eerst lezen. Nu wel, dan toch is het eindelijk gelukt.

Zeven hoofdstukken, zeven mannen, zeven jaren, zoiets is de samenvatting. Maar die mannen staan meer voor ideeën en helpen mee om Palmen's visie kwijt te kunnen dan dat ze echt van vlees en bloed zijn. Hetzelfde geldt ook wel een beetje voor de hoofdpersoon zelf. Zo is dit een goed geschreven boek in een heldere stijl maar ook erg afstandelijk en gaat steeds minder boeien richting het einde toe. Wat Palmen dan allemaal duidelijk probeert te maken wist mij daardoor ook nauwelijks te interesseren. 2,0*.

» details   » naar bericht  » reageer  

Cold Enough for Snow - Jessica Au (2022) 4,5

Alternatieve titel: Koud Genoeg voor Sneeuw, 8 augustus 2022, 18:51 uur

Dit is een boek dat totaal niet in mijn straatje ligt. Klein gehouden, introspectief, weinig verhaal: een beetje zoals zoveel hedendaagse romans. Maar wat een aangename verrassing. Au schrijft zo geweldig goed dat ze je als lezer echt meezuigt het verhaal in waarna het heerlijk kabbelen is van pagina tot pagina. Op de achterflap stond 'hypnotiserend', geschreven door een recensent en daarin kan ik me goed vinden. Zelden dat het zo jammer was dat ik moest stoppen met lezen want het is heerlijk vertoeven in Au's opgetekende wereld.

Op het oog gebeurt niet zo heel veel. De ik-persoon en haar moeder gaan samen op vakantie naar Japan. Ze bezoeken winkeltjes, musea en lijken wat lost in translation te zijn. Vaak gaat ieder haar eigen weg, fysiek door andere zalen in een museum te bezoeken of zelf een voettocht te ondernemen maar ook op psychisch vlak. Er is geen haat of nijd, maar gewoon minder contact. Geen echt contact. Dit is duidelijk geen boek van grootse gebaren maar van echte relaties. Waar Au in excelleert zijn de vele flash-backs waarin de hoofdpersoon terugkijkt op allerlei relaties, vaak enorm boeiend en vermakelijk om te lezen en mooie kleine verhaaltjes in dit toch al niet hele dikke boek. En dat alles afgedicht met een fijne sfeer van natte sneeuw en donkere dagen,

Dit si echt het beste nieuwe werk in jaren dat ik heb gelezen. 4,5*.

» details   » naar bericht  » reageer  

Winnaars en Verliezers: Een Nuchtere Balans van Vijfhonderd Jaar Immigratie - Leo Lucassen en Jan Lucassen (2011) 2,5

Alternatieve titel: Vijf Eeuwen Migratie: Een Verhaal van Winnaars en Verliezers, 4 augustus 2022, 14:22 uur

Ik ken Leo Lucassen vooral als activistisch twitteraar waarin immirgatie per definitie goed is en hij nogal selectief is in zijn bronnen en mededelingen. Wat hij zegt klopt vaak wel (hoewel hij laatst in een column nogal slecht citeerde, op z'n zachts gezegd) maar is ook vaak de halve waarheid.

Hoe beoordeel ik dit boek dan terwijl ik in zoverre best al een beeld heb bij Leo Lucassen (het werk van z'n broer Jan ken ik niet) en vooringenomenheid op de loer ligt? Nou, precies zoals ik altijd boeken beoordeel. Word ik vermaakt? Leer ik iets? En raakt iets mij (raken in de breedste zin, ook of ik ergens door wordt getriggerd bijvoorbeeld)? En wat wil het boek en hoe doet het boek dat? En daar kan ik best wat over vinden.

Lucassen en Lucassen starten dit boek vanuit mensen met kritiek op immigratie en willen hun argumenten onderuit halen. Daar zit gelijk een manco in. Want als je dan de argumenten van de tegestander pakt dan moet je a) volledig zijn en b) zo eerlijk zijn er een volledig antwoord op te geven. Dat doen de broers zeker niet altijd. Verre van. Soms met halve feiten, soms erg gemakzuchtig. Bijvoorbeeld als het gaat om integratie. Een pijnpunt dat vaak genoemd wordt is dat men vanwege de islam nauwelijks integreert. Een punt waar de broers niet echt de diepte ingaan. Maar wel zeggen ze: tot op heden is gebleken dat na 2 a 3 generaties altijd die groepen immigranten zijn geïntergeerd, zo mogelijk geassimileerd.

Maar geldt dat ook voor islamitische immigranten (en denk aan Italianen en latino's in de V.S., de Joodse gemeenschappen, etc) want kijk alleen al naar de Turkse bruiloften, de fans van Burak Yilmaz afgelopen week bij Fortuna-Ajax, etc. Dat lijken allemaal derdegeneratie-immigranten, maar ook immigranten die zich nog zeer verbonden voelen met het land van hun voorouders. En dan wil ik weten: klopt dit? Zijn ze niet geïntegreerd laat staan geassimileerd? Of zijn de cijfers veel lager en is dit een beperkt clubje? En als dat klopt, waarom dan? En die vraag geldt ook voor andere groeperingen die vaak in uiterlijk genoeg verschillen van de meerderheid (denk aan Latino's, Joden) dat allicht daar de crux zit. Maar daar gaan de heren Lucassen verder niet op in. Het blijft bij oppervlakkigheden. Erg gemakzuchtig. Als je vanuit je tegenstander denkt dan moet je wel recht doen aan hun gedachtegang, anders moet je het niet doen.

En dat gebeurt vaker in dit boek. Als het gaat om cijfers, dan is dit een prima boekje. Veel cijfers zijn ook terug te vinden bij het CBS (en kloppen gewoon) en als geheel biedt dit een redelijk overzicht. Een opmerking dat het immigratiesaldo van Turken en Marokannen tegenwoordig vaker negatief dan positief is, is boeiend. Maar het zijn vaak halve cijfers (voor de tegenstanders van immigratie zijn er wel meer islamitische immigranten dan alleen Turken en Marokannen, en als je begint vanuit je tegenstander dan moet je daar wel recht aan doen, of een andere opzet kiezen voor je boek) en de slotconclusies bij elk hoofdstuk over de winnaars en verliezers van immigratie zijn ook erg oppervlakkig. 2,5*.

» details   » naar bericht  » reageer  

Im Westen Nichts Neues - Erich Maria Remarque (1929) 4,0

Alternatieve titel: Van het Westelijk Front Geen Nieuws, 2 augustus 2022, 10:37 uur

Ergens zo rond het einde vertelt de hoofdpersoon over de steeds sterker wordende tegenstanders en hoe de Duitsers langzaamaan aan het verliezen zijn. Boeiend, want dat is vaak geen blik die je te zien krijgt in oorlogsliteratuur (of -films), vanuit de verliezende kant de verwachte nederlaag beschrijven.

Maar het zegt ook iets anders, dat tegen het einde van die oorlog de materialen anders werden, waar de loopgraven geen antwoord meer op waren. Deze Eerste Wereldoorlog is een loopgravenoorlog geweest en zat zo'n beetje op het einde qua periode dat zo'n oorlog mogelijk was (althans, op grote schaal). Tot diep in de 19e eeuw was het oorloggeschut nog niet vernietigend genoeg dat loopgraven een noodzaak werden, maar rond 1914 nog niet ontwikkeld genoeg om de loopgraven overbodig te waren. Maar met de komst van tanks en de vliegtuigen zou dat al snel wel zo zijn. Had deze oorlog pakweg 15 jaar later gespeeld, dan was de techniek al verder gevorderd. De oorlog zelf versnelt dit proces wel, maar toch.

Ik noemde Paul de hoofdpersoon, maar is hij dat? Is de oorlog an sich niet de grote hoofdpersoon en zijn de soldaten niets meer dan marionetten, is de soldaat Paul niets meer dan de kapstok waarlangs het verhaal wordt opgehangen? Voor de ellende in de loopgraven en de strijdmakkers die bij bosjes vallen. Soms enorm gruwelijk en indringend beschreven, voelbaar voor de lezer.

Ik vond alleen qua emotionele impact het boek soms duidelijk minder. Als roman is dit boek minder geslaagd. Allicht omdat die personages niets meer dan kanonnenvoer zijn geweest, maar hun onderlinge relaties, de kameraadschap, dat alles miste ik hier wel om echt ermee verbonden te raken. Gruwelijk, indringend maar ook wat afstandelijk. Daarom geen absolute topscore. Maar als document zeer sterk en belangrijk. 4,0*.

» details   » naar bericht  » reageer  

Hersenschimmen - J. Bernlef (1984) 3,5

2 augustus 2022, 08:13 uur

Dit boek stond altijd hoog op leeslijtjes op school want het is vrij makkelijk leesbaar en lekker dun, toch wel twee voorwaarden om populair te zijn bij de tot lezen gedwongen jeugd. Zelf had ik dit werkje nog nooit gelezen.

Hersenschimmen begint sterk. Het is één grote gedachtestroom en we zien alles via de hoofdpersoon Maarten Klein en voornamelijk via de gedachten van hem. Dat gaat twee pagina's nog normaal en al snel merk je als lezer dat de hoofdpersoon niet meer helder denkt. Knap gedaan en Bernlef geeft hier een bepaald beeld van iemand met dementie. Of dat echt zo gaat? Geen idee. Maar het geeft een sterk gevoel van vervreemding, juist omdat ik als lezer zie wat er mis gaat en de hoofdpersoon zelf niet. Dat alles in een kraakheldere stijl, op een bepaalde mannier indringend en toch ook fijn leesvoer.

Bernlef voert dit door. Maarten Klein wordt minder en minder helder en de stijl volgt dit. Echter, het wordt al snel een trucje waarvan de koek sowieso na een pagina of 100 al wel op was maar met het slechter worden van Klein wordt dit boek als leesvoer ook steeds minder interessant. Hierboven zegt Dionysos dat het meer de schrijver Bernlef wordt vanaf dat moment en dat gevoel is goed verwoord. Ik had niet meer het idee in het hoofd van de hoofdpersoon te zitten en het hele boek an sich gaat een beetje als een nachtkaars uit. In feite een uitstekende verwoording van het proces van dementie, maar minder boeiend om nog 50 pagina's te lezen. 3,5*.

» details   » naar bericht  » reageer