In de basis kan dit boek wel wat zijn, op momentjes is dit boek ook wel wat maar als geheel is de uitwerking erg matig en daardoor eigenlijk nooit echt leuk, ontroerend of boeiend. Het boek gaat over een stel dat uit elkaar groeit op een nieuwe plek. Wat Polak goed doet is de uitwerking ervan tonen. Hoe ze denken daarover. En sommige woordenwisselingen. Maar het waarom ze uit elkaar groeien wordt veel minder uitgewerkt. Of is nogal van de simplistische psychologie. En dat hele deel werkt niet. Evenmin als locatie, die therapeut etc. het moet allemaal meehelpen maar doet dat eigenlijk niet. Polak heeft besloten dat twee mensen uit elkaar gaan, maar gaat mis in de logica en die over te brengen op de lezer. ik krijg nu vooral een 'gemaakt' gevoel ervan. Af en toe aardige sfeer nog over de tuin en het platteland en hier en daar een rake typering (over iemand die te slim is in een domme wereld en daarom geen geluk vindt - ik ken ook dat soort mensen en Polak beschrijft die mensen kort en bondig heel goed). Maar verder valt het tegen. Veel nevenpersonages blijven ook hangen in eendimensionale schetsen maar beide hoofdrollen kennen ook niet superveel diepgang. 2,0*.

Ik begon dit boek met het idee elke dag een verhaal te lezen. Maar goed, na ruim een week miste ik al een dag dus van dat plan is weinig gekomen verder. Uiteindelijk goed 6 maand erover gedaan. Soms meerdere verhalen op een dag, soms een tijdje dat ene verhaal per dag, soms rustig een maand niets. Puur lezen als ik er zin in had.

En zo'n boek is dit ook wel, dat je er soms bij pakt om weer wat te lezen. Mede ook wel omdat veel verhalen redelijk in elkaars gebied liggen met steeds weer overspel (toch wel). Hoewel er genoeg variatie in de verhalen zit zit er ook veel herhaling in. Buiten dat niet elk verhaal even boeiend is. Opvallend ook hoe er wordt omgegaan met overspel (gebruikelijk) en verkrachting (wordt in veel verhalen gebracht als iets waar niets mis mee is).

Wel aardig is om te zien hoe hele korte verhalen soms meer volume krijgen. Vaak door bijvoorbeeld eerst kort een koning te beschrijven, dan te zeggen dat deze een zoon heeft en het verhaal verder te laten gaan met die zoon. Zo heb je een halve pagina die in feite niets toevoegt. Dat is overigens geen negatief oordeel, eerder een constatering. Vaak vond ik de korte verhalen wel leuker dan de lange, behalve dan in het laatste hoofdstuk waar de 3 laatste wat langere verhalen erg fijn zijn.

Al met al genoeg moois, maar ook te veel herhaling. 3,5*.

Verhaaltje begint sterk met sfeer en hoe de personages en hun wereldje worden neergezet, maar al snel wordt het werk minder en minder. Moraal en symboliek zijn nogal simplistisch neergezet en overtuigen niet. Sterker, het kom nogal storend en lachwekkend over. Ergens heeft Steinbeck wel een goede novelle in gedachten, maar in de uitwerking gaat het mis. Voor mijn gevoel ging het laatste hoofdstuk er ook een beetje bij. 2,5*.

Het vorige boek van Breuker ging over Noord-Korea, dat hij een B.V. noemt, omdat dat land als onderneming werkt. Als tegenhanger nu een boek over Zuid-Korea. Een N.V. volgens Breuker, vanwege het economisch succes maar ook omdat dit land wel open is t.o.v. het besloten buurland.

Dit boek is in ieder geval een pak boeiender. De eerste hoofdstukken gaan vooral over de geschiedenis en economie, daarna komt een wat harde omslag (die niet helemaal soepel voelt, Breuker geeft dit zelf al aan in zijn inleiding) en worden enkele losse thema's behandeld: over de cultuur en druk op school voor kinderen bijvoorbeeld. In ieder geval interessant om te lezen en ook her en der verklarend waardoor dat land niet alleen gaat leven (enkele tips ook opgedaan voor boeken en films) maar ook wat beter te begrijpen is.

Wel blijft de schrijfstijl van Breuker vervelend. Veel wat lange zinnen met tussenzinnen die niet helemaal lekker lopen, soms wat erudiet en flink wat Koreaanse termen en namen die te veel gebruikt worden, zeker als je er weinig kennis van hebt of weinig gevoel voor hebt. 3,5*.

91 pagina's (tov meestal zo'n 94), waarvan de vier hoofdstukken worden voorafgegaan door een lege bladzijde en een bladzijde met enkel het hoofdstuknummer erin. Dus eigenlijk goed 85 pagina's. Een dunnetje. En ook een klein verhaal waar Spit voor kiest. Wat prima is, want je hebt niet veel ruimte en dan moet je niet te veel willen vertellen (zoals Siebelink wilde in zijn gedrocht).

Van de vier hoofdstukken is het eerste veruit het beste. Geweldig hoe ze de leefwereld van een ongeveer 10-jarig kind weet weer te geven en zijn obsessie met flippo's. Subtiel wordt even ook verteld hoe zijn familiesituatie is. Goed en knap gedaan. Daarna komt er meer plot, meer personages (de hele familie van vriendje Tristan, maar dat zijn te veel mensen voor zo'n boekje) en is die kracht van het eerste hoofdstuk wat weg. Al met al leest het boek nog best fijn weg (de plot blijft wel doorgaan), maar is nergens meer echt uniek. Uiteindelijk wilde ik weten hoe het zou aflopen zonder dat ik nog echt geboeid was door de personen of verhaal. 3,0*.

Tja. Eigenlijk volledig mislukt. De Jong gebruikt een bootreis om te praten over vroegere schrijvers en mensen die leden door de slavernij. Maar die bootreis gaat echt nooit leven (op geen enkel vlak, de personages blijven karikaturen, sfeer is er niet) en het noemen van allerlei schrijvers en namen blijft veelal bij wat benoemen en samenvatten, maar ook dar gaat uiteindelijk niets vanuit. Niet leuk, niet boeiend, veelal saai. En aan het eind dacht ik: wat wilde je nu eigenlijk mij lezer vertellen?

Overigens wel bijzonder. Ergens in de laatste bladzijden stelt hij dat miljoenen werden 'verkocht', ingescheept en, vervoerd en op de plantages kwamen waarna ze vanaf dan 'slaaf' waren. Terwijl ze dat volgens mij al in hun moederland waren, vaak slaafgemaakt door hun eigen volk. Raar dat dit zo erin staat. 1,0*.

Schreef ik bij het eerste deel al dat er na 400 pagina's weinig was gebeurd, ergens is dat in dit tweede deel nog minder. Aomame geeft een massage, Tengo bezoekt zijn vader en heeft seks en we krijgen eindelijk (een samenvatting van) de inhoud van Een Pop van Lucht. Er gebeuren nog wel allerlei kleine dingetjes maar op de grote lijnen gebeurt eigenlijk heel weinig. Des te knapper dat Murakami wel boeiend genoeg blijft, hoewel er ook veel ballast in zit; lang niet elke passage is even interessant. Voorts kent dit boek het probleem van een middendeel te zijn zonder echt begin of einde. 3,5*.

Bundel met 16 (soms wat ingekorte) speeches van Zelensky. Wat opvalt bij de speeches is dat ze niet per se grootse literatuur zijn maar wel wat pathos kennen en op zich wel genoeg retorische trucjes om wat beter te zijn dan een gemiddelde speech. Bijvoorbeeld de speech aan het Brits parlement na iets van 15 dagen oorlog waar elke dag wordt opgenoemd en wat de Russen op zo'n dag deden. Of af en toe vergelijkingen met het verleden. En speeches aangepast aan het publiek, dus MLK in de speech aan de VS en het bombardement op Rotterdam in de speech aan de Tweede Kamer. Niet per briljant of origineel maar goed genoeg om een voldoende te geven aan deze bundel. 3,0*.

Aardig boekje wel. Een dun boekje (met grote letters en ook veel wit tussen de ruim 20 hoofdstukken) en voor verdiepende analyses hoef je hier niet te zijn, maar als eerste inkijkje in de samenleving van de Oeigoeren in China werkt dit wel. Kasim beschrijft zijn eigen jeugd en zo leer je als lezer een beetje bij. Later vertelt hij ook over zijn opleidingen in Nederland (boeiend om te lezen dat alles voor hem geregeld wordt tot hij gaat studeren, ineens moest hij zichzelf inschrijven terwijl de jaren daarvoor alles gergelegd werd; voer voor de diensten om mensen daar wat meer in mee te nemen dus) dat mij dan minder boeit, maar een hoofdstuk over de invloed van de Chinese geheime diensten in het buitenland en de invloed op het leven van Oeigoeren is een stuk interessanter. Voor een deel gekende stof, zeker als je je een beetje in dit onderwerp verdiept en als persoonlijk relaas ook wel oké. 3,0*.

Murakami wordt vaak genoemd als kanshebber voor de Nobelprijs. En dan dit eerste deel van de trilogie gelezen te hebben, een boek dat echt vintage Murakami is, vraag ik me toch een beetje af waar dat op gebaseerd is. Het is fijn vertoeven in de wereld van Murakami, zeker. Hij weet soms goed sfeer neer te zetten, in dit boek dat leest als een thriller op een gegeven moment weet hij ook een wat eigenaardig sfeertje te creëren (ook al zijn de magische elementen niet helemaal mijn smaak). Zijn stijl is ook vrij eigen, met een bepaalde banale vanzelfsprekendheid. Murakami beschrijft veel kleine randzaken (dat de sjalotten worden gesneden, dat de onderbroeken worden gevouwen) maar met zo'n kalmte en achteloosheid dat die banaliteit de enige mogelijkheid is eigenlijk. Knap.

Maar is dit echt literair? Psychologie blijft wat aan de oppervlakte hangen bijvoorbeeld. Ideeën worden wel kort beschreven maar echt vernieuwende dingen zegt hij niet. Er zitten nog wel wat thema's in verder maar dan vooral door de keuze van het onderwerp, niet dat Murakami er (in dit deel) echt veel mee doet.. Maar goed, allicht wel genoeg om dit meer dan lectuur te vinden maar een Nobelprijs waard?

Voorts is dit boek, dit eerste deel, ineens klaar. Na ruim 400 dichtbedrukte pagina's die soepel weglezen en vermaken dacht ik wel: wat is er nu eigenlijk gebeurd? Van alles, maar eigenlijk nog niets. Als onderdeel van de trilogie zal dit absoluut werken, als los boek is het wat vreemd. 3,5*.

Aardig pamflet. Nergens heel diepgravend, nergens echt goed uitgewerkt, maar wel helder beschreven en prikkelend genoeg. Ik ben het niet altijd eens met de ideeën (soms geheel niet, soms op nuances niet) maar Schimmelpenninck laat je als lezer in ieder geval even nadenken. Voorts wordt netjes eerst uitgelegd wat de problemen zijn en waarom een oplossing nodig is. Ook hier wederom: oppervlakkig, maar net aan voldoende. En in een pamflet is dat genoeg. 3,0*.

Ik heb hier maar een soort leesproject van gemaakt en die eerste 150 bladzijden wel nog gingen en het zonde was toen te stoppen, anders was ik al eerder gestopt. Ik vond hier echt helemaal niets aan. Grotendeels ligt het echt aan de stijl. Lange meanderende zinnen. Wel echte zinnen, niet zoals Marieke Lucas Rijneveld in Mijn Lieve Gunsteling waar ze allerlei komma's plaatste waar punten horen te staan. Nee echte zinnen met heel veel bijzinnen die je als een geheel moet lezen en doorlopend moet lezen, anders loop je vast. Maar hoe ik ze ook las (ofwel gejaagd, ofwel rustig en elk woord proevend), de taal ging nooit leven. En erger: de inhoud ging (mede daardoor) nooit leven.

Ik ben sowieso niet echt fan van dit soort lange zinnen. Soms, als die vanuit het niets komen zoals in Honderd Jaar Eenzaamheid ergens en ze dan (mede daardoor) naturel aanvoelen. Dat je ineens na een halve pagina langzaam het besef krijgt dat je al een tijdje wacht op een punt. Net als tracking shots in films, prachtig, maar niet als de hele film eruit bestaat. Dan merk je dat men zoekt om maar het een en ander te verlengen waardoor het nep aanvoelt. Ook in dit boek is dat het geval. Te vaak wordt gezocht naar nog meer bijzinnen.

Erger nog is, zoals gezegd, dat de inhoud hierdoor niet gaat leven. De stijl eist te veel de nadruk op. Het eerste hoofdstuk in de trein is nog wel aardig (ook niet meer dan aardig) en de gehaaste leesstijl past daar goed bij, ook het tweede hoofdstuk met wat gedachten over ratten is wel oké. Maar eigenlijk alles daarna vond ik dodelijk saai. Hetgeen gezegd wordt en getoond wordt blijft leeg, de personages boeien niet en het is een grote woordenbrij zonder zeggingskracht. 1,5*.

Dit boek bestaat uit twee delen. Het eerste deel is een uiteenzetting van het mijnwerkersleven, per hoofdstuk een ander onderwerp behandelend. Een hoofdstuk over het voedsel, over de woningen, over het beroep zelf, etcetera. Erg leuk en boeiend om te lezen en het deed op zijn beste momenten denken aan Orwell's Down and Out In Paris and London. Orwell heeft een goed oog en kan zulke informatie helder en boeiend neerzetten. Wel gebruikt hij vaak bedragen om een en ander te duiden en die bedragen zeggen mij thans eigenlijk niets.

Het tweede deel is meer filosofisch van aard en ziet op het socialisme, waarom men daartoe moet overgaan en waarom dat niet lukt. Hoewel op momenten aardig vind ik dit als geheel wat rommelig, vaak minder boeiend en soms ook wat verouderd (sowieso qua ideeën die door de tijd heen niet waar bleken te zijn, maar ook heel erg toegespitst op het leven toen). Gemiddeld wel een dikke voldoende maar dit werk gaat voor mijn gevoel wat als een nachtkaars uit. 3,5*.

Uit het boeiende stuk van De Filosoof hierboven kan je zien dat er meer in zit dan op de oppervlakte zo snel te zien is. En dit is nu mijn derde werk van Leskov en de derde maal dat het werkje op de oppervlakte wel oké is maar eronder veel meer zit. Maar ja, mijn leesbeleving zit vooral op die oppervlakte, temeer de diepere lagen soms te diep zitten. Ik ken Madame Bovary niet bijvoorbeeld dus alles wat De Filosoof daarover schrijft is langs mij heen gegaan.

Niettemin, ook buiten die lagen om is dit wel een fijn werkje om te lezen. Vermakelijk, redelijk sfeervol en aardige personages waar de psyche redelijk wordt uitgewerkt, al blijft het allemaal een beetje in het speelse hangen en was ik nergens echt van ondersteboven. Maar als tussendoortje is dit gewoon prima behapbaar en leuk eens gelezen te hebben. 3,5*.