menu

Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van eRCee. Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen: januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024

Minnen - Torgny Lindgren (2010) 3,5

Alternatieve titel: Herinneringen, 30 oktober 2018, 19:14 uur

De tegenstribbelende schrijver die onder druk van uitgevers zijn memoires opstelt, heel origineel is dat uitgangspunt niet, en het eerste hoofdstuk vond ik in dat opzicht ook op het randje, maar daarna is Torgny Lindgren in zijn Herinneringen ouderwets op dreef. Er volgen heerlijke anekdotes over de jeugd van de verteller in Västerbotten, maar ook over de begrafenis van Thomas Mann bijvoorbeeld, gelardeerd met de typerende droge dialogen. Veel eigen boeken laat de schrijver en passant voorbij komen. Daarnaast spreekt de liefde voor het werk van andere schrijvers en van literatuur in het algemeen uit elk hoofdstuk. Herinneringen zou een fraaie afsluiting zijn van een oeuvre vol bedachtzame speelsheid en opgewekte melancholie, en ik verdenk Lindgren ervan alleen daarom nog een volgende roman te hebben geschreven.

» details   » naar bericht  » reageer  

Coronel No Tiene Quien le Escriba, El - Gabriel García Márquez (1961) 3,5

Alternatieve titel: De Kolonel Krijgt Nooit Post, 17 oktober 2018, 12:08 uur

stem geplaatst

» details  

Tsjaikovskistraat 40: Een Autobiografische Vertelling uit Rusland - Pieter Waterdrinker (2017) 3,5

14 oktober 2018, 18:52 uur

Dit is een heerlijk boek, van Pieter Waterdrinker. Hij schrijft het volgens de methode-Dostojewski: het voorschot is al ontvangen en de deadline is hard. Een roman op bestelling, broodliteratuur. Ondanks de frisse tegenzin die de verteller tentoonspreidt swingt het verhaal echter van begin tot eind. Niet in de laatste plaats natuurlijk door de bijzonder interessante geschiedenis van het 20e-eeuwse Rusland. Maar het is ook de vette, flamboyante stijl van Waterdrinker die de lezer inpakt. Plus zijn persoonlijke betrokkenheid en anekdotes.

Hierboven is al gememoreerd dat het slot wat vreemd aanvoelt. Daarvoor zijn twee redenen. Ten eerste (en voor mij het belangrijkste) komen de laatste pakweg 80 pagina's slordiger over qua stijl. De redacteur is bijvoorbeeld vergeten her en der wat punten te plaatsen. Dit maakt het allemaal minder prettig lezend. Daarnaast gooit Waterdrinker hier dan toch zijn engagement op tafel. Het aardige is dat hij zelf aangeeft dat hij daar helemaal niet van houdt in literatuur en dat hij eerder al een meelezende vriend opvoert die aandringt op het leggen van verbanden tussen de Russische situatie en de huidige vluchtelingenproblematiek. Door deze truc vind ik het eigenlijk wel passen. En het beeld van de rode teugels is gewoon heel treffend.

Erg fijn boek. Geen grote literatuur misschien maar wel een klein feestje om te lezen.

» details   » naar bericht  » reageer  

Chaesikju-uija - Han Kang (2007) 2,5

Alternatieve titel: De Vegetariër, 13 oktober 2018, 18:20 uur

De hype is weer gaan liggen, en terecht, want De vegetariër biedt een zwak verhaal over ... eigenlijk niks (of in elk geval niet over vegetariërs). De verklaring voor het succes zal wel ergens liggen op het snijvlak van de vleugjes mystiek, de seksuele obsessie, de drie perspectieven (in even zoveel korte delen) en de Koreaanse origine. Maar u kunt gewoon doorlopen, hier valt niets te zien.

» details   » naar bericht  » reageer  

Good-bye to All That - Robert Graves (1929) 2,5

Alternatieve titel: Dat Hebben We Gehad, 12 oktober 2018, 17:40 uur

Van alle literaire werken over oorlogservaringen die ik tot nu toe heb gelezen, vind ik dit behoren tot de minsten. (Gelukkig is huiskenner chris reifert ook niet erg positief, anders had ik me nog bezwaard gevoeld tussen de hoogstemmers.)

Wat is nu de verklaring hiervoor? Mijn grootste bezwaar tegen Good-Bye to all that is dat het geschreven is als een opeenvolging van losse herinneringen. Graves noteert dat hij aanvankelijk een roman wilde schrijven maar daar nadien van afzag en zich richtte op verslaglegging. Alleen, lang niet alles wat hij zich na zoveel jaren herinnert is interessant, en vaak heb je het gevoel een anekdote te lezen waarvan de clou ontbreekt. In tegenstelling tot veel andere oorlogsschrijvers was Graves vanaf het begin officier (en tevens dichter), het contact met de manschappen blijft in het boek tamelijk beperkt. Wel komen er veel officieren en hoger geplaatsten voorbij, waarvan er geen enkele bleef hangen bij mij. Nadat de oorlog is afgelopen wordt het in dit opzicht nog erger, als Graves schrijvenderwijze alle mensen van enige naam bij langs gaat waarmee hij relaties onderhield (waaronder 'Lawrence of Arabia'). Daar staat tegenover dat ik de eerste hoofdstukken, over zijn jeugd en kostschooljaren, onderhoudend vond en zelfs tamelijk komisch.

Een ander bezwaar dat ik heb is dat het allemaal heel afstandelijk beschreven is. Graves houdt zijn vertelling neutraal en wordt daarvoor geprezen, maar ik heb liever een iets meer gekleurde insteek, dat een geheel kan maken van losse voorvallen (het lijkt me een van de kunsten van schrijven om hierin een goed evenwicht te creëren. Graves maakt zich er in dat opzicht te gemakkelijk vanaf).

Uiteraard bevat Good-Bye to all that wel interessant materiaal. De opgenomen 'Brief van een moeder' bijvoorbeeld. En de aanwijzingen dat de oorlog onnodig lang doorging, door het fanatisme van het thuisfront, dat zelf geen noemenswaardige risico's liep. En hoe degenen die offers brachten ook na de oorlog slechter af zijn dan degenen die wijselijk de snor drukten.

In elk geval voor mij een tegenvaller, nadat het boek op mijn radar verscheen dankzij Eiland van het tweede gezicht (waarin Graves figureert omdat dit boek zich afspeelt op Mallorca, waar hij kwam te wonen). Uiteindelijk is Good-Bye to all that meer een autobiografie dan loopgraafliteratuur. In dat laatste genre hebben Remarque, Barbusse en Ledig hun ervaringen het krachtigst weten te verbeelden.

» details   » naar bericht  » reageer  

Aranysárkány - Dezső Kosztolányi (1925) 4,0

Alternatieve titel: De Gouden Vlieger, 7 oktober 2018, 17:47 uur

De gouden vlieger heeft een typische romanintrige, en is daarmee misschien wel het meest klassieke boek van Kozstolanyi. Naast de wederwaardigheden van hoofdpersoon Antal Novak, een gerespecteerde en geliefde schoolmeester (gerespecteerd en geliefd, maar toch...), wordt ook een mooi beeld geschets van een Hongaars stadje en zijn burgerij begin 20e eeuw. En niet in de laatste plaats van de natuur, want Kozstolanyi pakt flink uit met lyrische beschrijvingen van het voorjaar. Het plot ontrolt zich op een elegante, ongeforceerde wijze, zonder verrassingen. Vond het door deze combinatie en de vlekkeloze uitvoering gewoon een heel fijn boek eigenlijk (hoewel de wervende teksten op de flap dat hij de beste Hongaarse schrijver zou zijn met een korrel zout genomen moeten worden: Marai heeft hem duidelijk overvleugeld en iedereen die er anders over denkt zit mis).

» details   » naar bericht  » reageer  

Conversación en La Catedral - Mario Vargas Llosa (1969) 4,5

Alternatieve titel: Gesprek in De Kathedraal, 5 oktober 2018, 18:35 uur

Een grandioze totaalroman, om meteen maar met de deur in huis te vallen. Het boek doet dat ook: al in het eerste hoofdstuk vindt het gesprek in De Kathedraal plaats (dat was even een schok). Gedurende de rest van het verhaal blijven er stukjes dialoog uit deze conversatie voorbijkomen. Daarnaast mixt Vargas Llosa op zijn unieke manier tijdslijnen en personages door elkaar, interne monologen en dialogen wisselen elkaar in hoog tempo af. Toch is het eigenlijk altijd goed te volgen (zelfs als iemand een verkeerde naam gebruikt heb je dat door, wonderlijk). Door dit vertelprocedee blijft een strakke chronologie afwezig en reflecteert de tekst op zichzelf; elk fragment kleurt het volgende en soms het voorgaande. Deconstructie op zijn best.

En dan zijn er nog de personages. Vooral Santiago is zo invoelbaar, zijn afkeer van het milieu waar hij vandaan komt, waar rijkdom fundamenteel de manier bepaalt hoe naar de wereld wordt gekeken. Onder woorden brengen kan hij het nooit, soms rest geen andere mogelijkheid dan jarenlang het contact met zijn familie te verbreken. Ook Amalia is prachtig, de goedhartige dienstmeid. Enkele van de allerbeste hoofdstukken gaan over de val van haar bazin, La Musa. Spectaculair goed is het bij momenten, hoe telkens een puzzelstukje op zijn plaats valt en je als lezer begrijpt. En dan is er (naast een hele trits anderen) nog Cayo Bermudez, het harteloze hoofd van de veiligheidsdiensten, een type dat Vargas Llosa veel later opnieuw zou beschrijven in Het feest van de bok.

Het zal waarschijnlijk niemand verbazen dat het boek geen vrolijk einde kent. Toch zitten er sporen in van menselijke waardigheid, of trouw, hoe verwrongen soms ook, en daarom is Gesprek in De Kathedraal gelukkig niet zo donker als het wel kan toeschijnen. Maar degenen die een groot geloof hebben in de goedheid van de mens zou ik het werk van Vargas Llosa niet direct aanraden. Voor alle anderen: lezen.

» details   » naar bericht  » reageer