Na de ontdekking van het sfeervolle De laatste zomer in de stad, is deze opvolger wat mij betreft een behoorlijke tegenvaller. Calligarich probeert met dezelfde elementen succes te boeken; een gedoemde relatie, een zomers warm Rome, melancholie. Maar In de omhelzing van de rivier is veel minder sfeervol dan het debuut uit 1973. Eigenlijk heb je een heel plotgedreven boek in handen, met een plot dat ook nog eens vrij zwak is, dat wil zeggen, onwaarschijnlijk. De stad die het decors vormt krijgt weinig ruimte en komt niet tot leven. Grootste manco is de geforceerde stijl. Galligarich start zijn zinnen vrijwel nooit met een lidwoord, wat de tekst een afgekapt karakter geeft. Telegram stijl, maar dan literair. Verder plaatst hij soms een punt terwijl de zin nog niet tot voltooiing is gekomen, wat dan in de navolgende regel pas komt. En tenslotte is er een ergerniswekkende hoeveelheid literair bedoelde herhaling; van voorgaande woorden, van motieven, metaforen. Uiteindelijk leest In de omhelzing van de rivier, gezien mijn kritiekpunten, nog best vlot weg en kan ik er nog wel 2,5* aan kwijt, maar Calligarich had het beter bij zijn eerste romanpoging kunnen houden en dat geldt ook voor de lezer.