stem geplaatst

Een samenzwering van idioten leest als een verzameling running gags, die schijnbaar eindeloos uitgemolken worden. Vooral het middenstuk vond ik, door het gebrek aan ontwikkeling of variatie, moeizaam om door te komen. Ben al geen fan van het kolderverhaal in het algemeen en als het dan zo lang doorgaat als hier, dan slaat het voor mij helemaal dood. Het begin is nog wel leuk en ook het einde vond ik niet slecht. Vanaf de scene met de kaketoe in de Joy of Night waar Ignatius dan aangevallen wordt; oprecht een grappig stukje. Maar genoeg is dat niet.

Mijn laatst gelezen boek van Lieske, de teller staat inmiddels op 6, dateert van al meer dan tien jaar geleden. Wij van de Ripetta kwam ik toevallig tegen in de bieb, maar heeft mijn belangstelling voor de schrijver niet per se doen heropleven. De roman gaat over Caravaggio en Shakespeare, die elkaar in Rome ontmoeten. Het personage van Shakespeare krijgt hierbij een soort Jezus-rol toebedeeld. Een andere laag is die van de kunst in relatie tot de eigen cultuur en tijd. Opvallend zijn de hoofdstukken vanuit wij-perspectief, waarin het schuim van de straat de vertelinstantie is. Het is allemaal prima gedaan en leest ook makkelijk weg maar ik vond het niet fonkelen, inhoudelijk noch stilistisch.

Het feestje moest een keer verstierd worden, dus hier is 'ie dan; de kritische noot. Schurkenbloed is een boek van handelingen, de handelingen buitelen zelfs over elkaar heen, maar het zijn telkens dezelfde handelingen. Protagonisten John en Edward stuntelen van de ene ruzie met daaropvolgend schietpartij naar het volgende bordeelbezoek en dan weer een gevecht. En zo gaat het maar verder. Al vrij snel is duidelijk dat Carlos Blake dit stramien volgt en vervolgens jakkert het boek monomaan door. Oke, het geweld wordt geleidelijk aan steeds groter/grotesker en dat kan je zien als ontwikkeling, maar het leek me eerder een poging om de lezer toch maar te blijven shockeren met iets nog gruwelijkers. De personages hebben geen onderliggende motivatie of doel en daarmee worden ook de eindeloze geweldsscènes doelloos. Mij irriteerde het in elk geval. Aan de stijl heb ik weinig bijzonders kunnen ontdekken. Blake gebruikt veel details bij het geweld zonder dat dit de vaart eruit haalt, dat is denk ik het meest opmerkelijke.

De vergelijkingen hier met Tarantino vind ik gepast. Cormac McCarthy is een ander paar mouwen, dat staat literair op een hoger plan. Zelf geef ik de voorkeur aan Diepe Wildernis: de wegen (Guimarães Rosa) of De oorlog van het einde van de wereld (Vargas Llosa).

Tot slot lijkt het mij dat Martin van Koolhoven, enthousiast als hij is over dit boek, zijn inspiratie voor de ijzeren mondmaskers voor vrouwen in Brimstone hieruit heeft gehaald.