Toen ik De Boekendief meenam uit de bibliotheek, had ik nooit durven dromen dat het zo mooi zou zijn. Eigenlijk had ik het maar haastig nog uit het rek met nieuwe boeken gegrist, omdat de kaft me wel aansprak.

Zusak heeft een prachtige, originele schrijfstijl. Hij maakt vaak gebruik van beeldspraak en weet perfect hoe hij een bepaalde situatie moet omschrijven. Zijn idee om het hele verhaal te vertellen vanuit het standpunt van de Dood en aan dit personage een positieve connotatie te geven, vond ik bijzonder goed gevonden. De Dood manifesteert zich in dit verhaal immers als een wezen met gevoelens en komt zo heel menselijk over.

Ik kon me heel goed inleven in het personage van Liesel, wiens leven grotendeels wordt bepaald door de oorlog, die steeds op de achtergrond aanwezig is. In tegenstelling tot Prowisorio heeft het verhaal me wèl weten te beroeren. Met name op het eind had ik veel moeite om mijn tranen te bedwingen.

Dit is ongetwijfeld één van de mooiste boeken die ik ooit al heb gelezen. Ik hoop dat het ooit nog eens in de top-250 belandt, want daar heeft het zonder meer recht op.

Ik ben een tijdje geleden in dit boek beginnen lezen, omdat ik erg veel van het genre houd en omdat de korte inhoud op de achterflap me enorm aansprak.

Helaas viel het boek zwaar tegen. Zo zwaar zelfs, dat ik het niet eens helemaal heb uitgelezen (wat overigens niet vaak voorvalt). Bijgevolg ga ik ook geen stem uitbrengen.

Ik heb het rond pagina zeventig opgegeven. Er was tot dan toe nog niet veel gebeurd, ik zat totaal niet in het verhaal en snapte er eigenlijk maar de helft van. Dat laatste frustreerde me enorm en die frustratie heeft het uiteindelijk gewonnen van mijn nieuwsgierigheid naar hoe het verhaal nu uiteindelijk zou aflopen.

Ik betwijfel sterk of ik het ooit nog een tweede kans geef.

Alweer een echte page turner, zoals we van Dan Brown gewend zijn.
Alleen kon dit boek me minder bekoren dan het andere werk dat ik al van hem gelezen heb. Dit is misschien te wijten aan het feit dat de opbouw van zijn verhalen altijd min of meer hetzelfde is.
Hij vertrekt immers steeds uit een beginsituatie, die achteraf nooit is wat ze lijkt te zijn. Ook is de 'slechterik' steeds degene van wie je het minst verwacht, zodat ik eigenlijk nooit echt voor verrassingen kwam te staan.
Bovendien vond ik het einde een behoorlijke anticlimax. Ik had de oplossing van de sleutel al lang door vóórdat zij uiteindelijk de oplossing zagen. En het verhaal is natuurlijk ook zoals steeds rijk aan clichés (de goede afloop, het huwelijksaanzoek van David,...).
Desalniettemin een goed opgebouwd verhaal, dat vlot wegleest.
3*

Dit is ongetwijfeld het slechtste boek dat ik ooit heb gelezen. Ik begrijp echt niet waarom dit ooit bekroond is geweest. De personages zijn allemaal nogal raar en ik kan me in geen van hen inleven. Het verhaal is vrij onsamenhangend, vind ik, en het tempo ligt nogal traag. Het is tegen mijn principes om een boek niet helemaal uit te lezen en daarom heb ik toch maar voort blijven lezen, maar het kostte me heel veel moeite.

Per Nilsson heeft een eenvoudige, maar unieke schrijfstijl. Hij kan in enkele woorden perfect gevoelens of gebeurtenissen beschrijven. Het boek leest vlot en is goed opgebouwd.
Aan de hand van een reeks voorwerpen neemt het hoofdpersonage afscheid van Melisse. Het boek bestaat uit enkele hoofdstukken waarbij hij die voorwerpen bekijkt en ook vernietigd. Die hoofdstukken worden beurtelings afgewisseld door hoofdstukken over de herinneringen die aan het bepaalde voorwerp vast hangen. Zo kom je beetje bij beetje meer te weten over de relatie tussen hem Melisse en vooral: waarom het uit is gegaan.
Nilsson wist me de hele tijd nieuwsgierig te houden, door telkens een stukje van de sluier op te lichten. Maar bovenal is het een ontroerend verhaal over de eerste echte liefde van een tiener.

Dit boek heeft me in positieve zin verrast. Het trok mijn aandacht in de bibliotheek, omdat ik mij herinnerde dat er recentelijk een film over was gemaakt, die ik echter nog niet heb gezien. Ik wist totaal niet wat ik er van moest verwachten, maar al vanaf de eerste paar bladzijden was ik in de ban van de meesterlijke schrijfstijl van Süskind.

Onomwonden zegt hij waar het op aankomt, beschrijft hij de barre leefomstandigheden in Parijs. Het feit dat het hoofdpersonage over een wonderbaarlijk goed reukvermogen beschikt, vond ik al meteen een interessant gegeven. Als lezer denk je dan (ik, tenminste): dit wordt een meesterparfumeur, die wereldwijd wordt geprezen en stinkend rijk wordt, doordat men van heinde en verre komt om zijn parfums te kopen. Einde verhaal. Niets is minder waar.

Süskind vervalt nergens in clichés, Grenouille is allesbehalve een doordeweeks personage en ook het onderwerp (de wereld der geuren, waar door de meeste mensen weinig aandacht aan wordt besteed) is niet conventioneel. Dat maakte het boek voor mij zo boeiend.

Zich identificeren met het hoofdpersonage lijkt me onmogelijk, maar dat wil niet zeggen dat je niet wordt meegesleept in zijn gedachtegang en in het verhaal, dat me geen moment (of misschien even, nl. wanneer Grenouille zich terugtrekt in zijn grot) heeft verveeld.

Het boek heeft me alvast weten te bekoren. Ik ben benieuwd naar de film.

Ik kwam maar moeilijk door het boek heen en was nooit echt gemotiveerd om verder te lezen. Stukje bij beetje (meestal op de trein) heb ik het dan toch uitgelezen, want ik was nieuwsgierig naar hoe het uiteindelijk af zou lopen.

In het geheel vind ik het wel een mooi boek, er zit heel veel variatie in qua decors en personages (waarschijnlijk omdat het zich over zo'n groot tijdsinterval afspeelt).
Ik vond wel alle delen lang niet even interessant en dat maakte het ook zo moeilijk om te lezen. Soms krijg je bijvoorbeeld ellenlange beschrijvingen over de politieke toestand in Peru en dat was misschien wel nuttig, maar voor mij mocht Vargas Llosa die stukken ook wat bondiger hebben gemaakt.

Dit was het eerste boek van Vargas Llosa heb gelezen en al heeft het me niet direct gemotiveerd om meer van zijn werk te lezen, toch sluit ik niet uit dat dit er ooit nog wel eens van komt.

Het boek is onderverdeeld in drie delen, waarvan de eerste twee het interessantst waren en het vlotst lazen. Het laatste deel is veel filosofischer en leest veel minder vlot, omdat je er meer bij moet nadenken. De sfeer van het boek slaat er totaal om en je zit er, meer dan in de eerste twee delen, gevangen in het gedachtegoed van Kit. Er worden ook steeds minder gebeurtenissen omschreven, waardoor het boek naar het einde toe iets saaier werd. Ze blijft maar doordrammen over verslavingen en nog meer van die dingen en daar werd ik een beetje depressief van. Toch vond ik dit een meer dan degelijke roman, die volgens mij een beetje ondergewaardeerd is.

Dit is het eerste boek dat ik van Sparks lees. Een vriendin had mij deze auteur aangeraden en ik wist al van op voorhand dat het boek erg romantisch geladen ging zijn.

Net zoals hinie had ook ik de link met The Notebook niet gelegd. Dit stond nochtans wel op de achterflap vermeld, maar bij hoge uitzondering had ik deze niet gelezen.

In het begin van het verhaal was ik ervan overtuigd dat het boek me gedurende die (bij mij waren het) 245 pagina's niet zou weten te boeien, maar ik had het fout. Hoe meer het vorderde, hoe nieuwsgieriger ik werd naar de afloop. Die afloop kwam trouwens ook als een complete, zij het aangename, verrassing.

Sparks is zonder meer een uitstekend schrijver, die de emoties van zijn personages perfect kan overbrengen. Hoewel het hele boek rond één ding draait, gaat het nooit vervelen. Dit was romantiek ten top.

Ik heb dit boek uit de bibliotheek geleend (eigenlijk keek ik al een tijdje uit naar het boek, maar het was nooit binnen), omdat ik er al erg veel over had gehoord én omdat men het hier op BoekMeter duidelijk ook wel weet te appreciëren.

Ik had totaal geen idee waarover het ging en had ook geen bijster hoge verwachtingen, maar het boek heeft me in positieve zin weten te verassen. Meer zelfs, ik ben er zó van onder de indruk, dat ik het prompt bombardeer tot het beste boek dat ik ooit al heb gelezen (en zet het daarom ook op de nummer-1 positie in mijn persoonlijke top-10).

De Wereld volgens Garp is een humoristisch, maar vaak ook tragisch boek, dat me op één of andere manier heeft weten raken. Het heeft me aan het denken heeft gezet over dingen waar ik nog nooit eerder over na had gedacht. Er wordt over heel uiteenlopende zaken verteld. Centraal in de wereld van Garp staan ontrouw en wellust, het feminisme, het schrijven, en vooral: de bezorgdheid van Garp (en waarschijnlijk van alle vaders) voor zijn kinderen.

Ik vond dat het boek, ondanks zijn 576 pagina's, erg vlot las en het verveelde me eigenlijk op geen enkel moment.
De epiloog voegde nog heel wat toe aan het verhaal, evenals het nawoord van de schrijver, dat ik erg mooi vond.

Een prachtig boek, dat je zeker moet gelezen hebben.