menu

Hier kun je zien welke berichten avdj als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Dead Zone, The - Stephen King (1979)

Alternatieve titel: Dodelijk Dilemma

4,0
Nadat ik De beproeving had uitgelezen zou het niet lang duren voordat ik aan het volgende avontuur van Stephen King zou beginnen. Omdat een neef van mij groot fan is van de ‘King of Horror’ kwam ik al snel terecht bij Dodelijk dilemma. Volgens veel fans en critici één van Kings beste werken.

De eerste 200-250 pagina’s kan ik dat beamen: Dodelijk dilemma heeft een aantal interessante personages waarvan de hoofdpersoon (John Smith) opvalt door zijn gewoonheid. Zonder al te veel omwegen krijgt de lezer een goede kijk op het verleden en heden van John. Het sterkste vond ik de ogenschijnlijk alledaagse taferelen waarin zijn helderziendheid naar voren kwamen.

Met dergelijke gaven hebben zowel filmmakers als romanschrijvers de neiging om uit de bocht te vliegen. Dat is ook precies wat er in het tweede deel gebeurt. Een toekomstig presidentskandidaat zou volgens John Smith (op basis van een paar summiere aanwijzingen) levensgevaarlijk zijn en het wordt zijn levensdoel om deze maniak te stoppen.

Nog steeds is Dodelijk dilemma een goed boek doordat het niet alleen een ‘eenvoudige’ thriller is, maar ook een tragisch verhaal. Omdat King het verhaal teveel opblaast is het jammer genoeg niet een werk geworden dat zich kan meten met De beproeving. Voor het eerste deel reken ik 4,5* terwijl het tweede deel een krappe 3,5* verdient: al met al nog steeds ruimschoots de moeite waard.

4*

Deal: Met Rob Jansen achter de Schermen van het Topvoetbal - Michel van Egmond (2017)

1,5
Over Michel van Egmond zullen de meningen sterk uiteen lopen. Voor sommigen zijn de NS Publieksprijzen een onderstreping van bewezen vakmanschap. Critici zullen beweren dat hij een publiek bedient waarvan de meeste mensen de status als analfabeet nog maar pas geleden zijn ontstegen. Feit is dat hij een miljoenenpubliek bereikt en het boek 'Topshow', ondanks zijn gebreken, bij vlagen best vermakelijk was.

Helaas is niets daarvan terug te vinden in 'Deal'. Het boek kent geen hoofdstukindeling; niet eens een voor- of nawoord. Mits je de oppervlakkige woorden in de inleiding van Roy Makaay meetelt. Dat is niet zo vreemd want het boek is namelijk vanaf de eerste bladzijde een rommeltje. Het leest alsof Van Egmond al zijn aantekeningen over Rob Jansen (de hoofdpersoon in het boek) achter elkaar heeft gezet en vervolgens zijn Word-bestand rechtstreeks naar de printers van de drukkerij heeft gestuurd.

Het onderwerp - de wereld waarin voetbalmakelaar Jansen zich beweegt - is razend interessant, maar ik heb het idee dat Van Egmond zelf weinig van deze 'warzone' begrijpt. Flashbacks en lopende zaken worden kriskras door het boek heen gesmeerd, zonder enige samenhang. Eén van de dieptepunten is als er vier of vijf alinea's op rij melding wordt gemaakt dat Jansen is gekwetst door Van Bommel en Afellay. Waarom precies blijft in het luchtledige hangen. Nog bonter wordt het als Van Egmond doodleuk een paar pagina's op rij namen oplepelt van voetballers die door Rob Jansen zijn getransfereerd. Niet chronologisch, niet op alfabet; sommige namen worden zelfs dubbel genoemd! Een pagina later acht Van Egmond het nodig om ook nog even een lijst te geven van voetbalclubs waarmee Jansen zaken heeft gedaan. Ditmaal kom ik wel 4 of 5 dubbele namen tegen en het is ronduit lachwekkend dat bepaalde clubs van 'FC' worden gezien en een aantal niet eens naar het Nederlands worden vertaald.

Voor de duidelijkheid: ik heb niets tegen Michel van Egmond. Ik gun de beste man zijn succes van harte en bovendien kan hij echt wel schrijven. Meerdere keren ben ik leuke beeldspraak of markante formuleringen tegengekomen. Zijn grootste manco is echter de editing: hoofd- en bijzaken onderscheiden, anekdotes niet voortdurend herhalen, structuur aanbrengen en herhalingen vermijden. De laatste 20-30 pagina's begon er eindelijk lijn in het verhaal te komen. Het zou echter fijn zijn geweest als hij de eerste 240 pagina's door een capabele redactie had laten checken.

1,5*

Dissimulatio - Rita Monaldi en Francesco Sorti (2011)

Alternatieve titel: Versluiering

1,0
Doorgaans zijn de Week van het Spannende Boek-geschenken minder sterk dan die van de Boekenweek. Met "Versluiering" is het dieptepunt echter wel bereikt. Stilistisch is het boek een grote puinhoop: er lijken voortdurend allerlei passages uit het niets te beginnen of te stoppen. De zinsopbouw is onnavolgbaar, en niet op een positieve manier. Van een verhaal lijkt nauwelijks sprake te zijn en daardoor is het boek, ondanks de beperkte dikte, een grote worsteling om door te komen. Waarschijnlijk het minst bevredigende (lees: het sléchtste) boek dat ik ooit heb gelezen.

1*

Donkere Kamer van Damokles, De - Willem Frederik Hermans (1958)

Alternatieve titel: De Donkere Kamer van Damocles

3,0
Als officieus lid van De Grote Drie is Willem Frederik Hermans één van de meest gerenommeerde schrijvers die Nederland ooit heeft gekend. Via het NRC werd er een jaar of tien geleden een internetstemming gehouden waarin men kon kiezen voor zijn of haar favoriete Nederlandse boek. Hermans kwam met liefst twee titels in de top tien terecht; een duidelijkere onderstreping van zijn vakmanschap was amper mogelijk geweest. Nooit meer slapen vond ik in alle opzichten een buitengewoon sterk boek en dat schepte verwachtingen voor 'die andere klassieker' in de vorm van De Donkere Kamer van Damokles.

Vreemd genoeg verschillen de twee boeken - althans naar mijn mening - als dag en nacht. Waar Nooit meer slapen tijdloos en relevant is, doet Damokles gedateerd aan. Is Hermans in amper tien jaar tijd een veel betere schrijver geworden? Dat lijkt mij zeer onwaarschijnlijk. Toch weet deze oorlogsroman nooit onder de huid te kruipen. Terwijl alle ingrediënten aanwezig moeten zijn voor een pakkend verhaal, vind ik met name het middenstuk rommelig en weinig boeiend.

Waarschijnlijk is het een combinatie van ouderwets taalgebruik, weinig boeiende karakters en een onsympathiek hoofdpersonage die De Donkere Kamer van Damokles nekken. In potentie zou Dorbeck deze roman moeten redden, maar deze schimmige figuur is in mijn ogen niets meer geweest dan een hersenspinsel, al zullen de meningen hierover zijn verdeeld. Door de nieuwsgierigheid wekkende opening van het boek en het degelijke einde geef ik nipt een voldoende, maar dat is ver onder de (hoge) verwachtingen.

3*

Dovemansoren - Rinus Ferdinandusse (2001)

2,0
In het begin is het redelijk genietbaar maar als hij eenmaal met die vreselijke 'oor'grappen begint is het voorbij met de pret. Er rest slechts een irritante opeenstapeling van lugubere gebeurtenissen. Pulp. 2*

Duel - Joost Zwagerman (2010)

3,5
Wederom een goed Boekenweekgeschenk. Het verhaal kent een prima opbouw en heeft leuke passages. Verder leest het goed weg en is het erg vermakelijk. 3,5* en misschien kan iemand een tip geven voor een ander boek van deze schrijver?