menu

Hier kun je zien welke berichten Schaduwdier als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Behouden Huis, Het - Willem Frederik Hermans (1951)

4,0
'Manuscript in een kliniek gevonden' is naar mijn mening nog een slag beter dan dit korte verhaal. Een wreed en beeldscherp meesterwerkje.

Bouwval - Frans Kellendonk (1977)

3,5
Het meesterschap van deze schrijver is evident. Een paar magische momenten die het verhaal optillen en een extra lading geven. Soms vond ik het echter wat te langdradig (de familiegeschiedenis). De karakters zijn haarscherp neergezet. Al vond ik de familiegeschiedenis dan langdradig, wel geeft het goed de erfennis weer die van generatie naar generatie lijkt mee te liften.

Club Brancuzzi - Maarten Buser (2016)

Deze gedichtenbundel in de winkel besnuffeld (dus niet helemaal gelezen). Een positieve indruk aan overgehouden. Vooral het gedicht “Triptiek” heeft mij verbaasd. Het gedicht staat half in de werkelijkheid en speelt zich half af in een soort van religieuze roes die beangstigend is, verstikkend. Die beelden, werkelijkheid en waan, worden, als ik het goed begrijp, vernuftig in elkaar geschoven. Uitzonderlijk! Een buiging voor deze dichter.

Cockpit - Jerzy Kosinski (1975)

3,0
De geverfde vogel en Cockpit heb ik vlak na elkaar gelezen, gezien deze verhalen min of meer in elkaars verlengde liggen, leek het mij beter om hiervoor te kiezen, hopend dat ik op deze manier wat meer inzicht zou verkrijgen in de ontwikkeling van de psyche van het hoofdpersonage. Er zit een groot gat tussen de twee verhalen, een gat van tientallen jaren, waar het tamelijk hulpeloze jongetje uitgegroeid is tot een manipulerende nietsontziende perverseling. In beide verhalen houdt Kosinski de lezer op afstand, weinig wordt gewag gemaakt over het gevoelsleven van de hoofdpersoon: de beschrijving daaromtrent blijft oppervlakkig, zodat inleven moeilijk is. Maar de daden, die zeer zorgvuldig zijn beschreven spreken boekdelen. De lezer moet wel gaan nadenken over dit hart der duisternis, moet wel versteld staan over zoveel gewetenloosheid; eerst de gewetenloosheid van de wereld tegenover een als vogelvrij verklaard jongetje, daarna- lijken de rollen omgedraaid- de gewetenloosheid van een man die in niets meer lijkt op dat jongetje, slachtoffers maakt in plaats van het te zijn, volledige controle tracht te houden op alles en iedereen. Deze psychische ontwikkeling zie ik in deze twee boeken terug. Daarom vind ik ze naast elkaar interessanter dan apart. Wat de kwaliteit betreft, gaat mijn voorkeur uit naar “De geverfde vogel”, omdat deze roman volgens mijn mening een hechter geheel vormt, terwijl Cockpit nogal eens te anekdotisch kon zijn; vaak hingen de gebeurtenissen aan elkaar vast als los zand. Qua wreedheid doet het ene boek niet onder voor het ander, maar ik moet bekennen dat het mij op een gegeven moment niet al te veel meer deed, terwijl ik toch ontroerd wil worden door wat ik krijg voorgeschoteld. Al staat daar wel tegenover dat de wreedheden (die soms bizar waren tot in het hilarische) met een scherp oog voor detail en nuchter zijn weergegeven, zodat het mij een behoorlijke mate van vermaak gaf. Tenslotte verbind ik daar een score aan vast van 3,2 ster voor Cockpit en 3,7 ster voor De geverfde vogel.

Cold Eye - Giles Blunt (1989)

Alternatieve titel: Een Rijpe Prooi

4,0
Dit boek heeft toendertijd (ik was een jaar of 13) zeer veel indruk op mij gemaakt. Maar wat hebben de jaren met mijn kritisch beoordelingsvermogen gedaan? Beoordelen of niet, dat is dus de vraag? En ook; valt het boek nog ergens te verkrijgen? Ik ga een poging wagen. Leuk dat dit boek is toegevoegd trouwens, want ik zocht het hier al eerder. Toen had ik het zeker de volle score gegeven, nu echter, meer dan 15 jaar later (mijn geheugen kan die tijd terug amper overbruggen), geef ik 4 sterren. Later, nadat ik het boek herlezen heb, kom ik hier wellicht nog op terug.

Een inktzwart boek, dat weet ik nog al te goed. Een heerlijk meegesleurd worden in een neergaande spiraal. Dat had toen al sterk mijn aandacht.

Extension du Domaine de la Lutte - Michel Houellebecq (1994)

Alternatieve titel: De Wereld als Markt en Strijd

5,0
Dit is na "Elementaire Deeltjes" de tweede roman die ik van Houellebecq las. Waar ik bij "Elementaire Deeltjes" nog het een en ander op Houellebecq had aan te merken, heeft deze roman mij volledig in beslag genomen. Deze roman is op een minder brede schaal dan "Elementaire Deeltjes", blijft dicht op de huid van de hoofdpersoon, minder uitweidingen, kortom: compacter. En daardoor effectiever in kracht. Er is geen vorm van genade te vinden voor de getergde hoofdpersoon, daar is Houellebecq compromisloos in, het lijden wordt opgevoerd tot een uiterste die zijn weerga niet kent. Maar daaronder of daarin zit een spotter, een grijnzer, want dat is misschien toch die 'genade' van Houellebecq, niet voor het hoofdpersonage maar voor de lezer, die toch soms (vaak?) de kans krijgt om te lachen om een noodlot, een doodsstrijd. Ik vind dit een meesterwerk en toen ik dat dacht moest ik ook aan Grunberg denken, Blauwe maandagen, een ander meesterwerk.

Grot, De - Tim Krabbé (1997)

3,0
Op een interessante manier wordt het verhaal door Tim Krabbe uit de doeken gedaan. Door de verschillende invalshoeken van de personages die allen in verbinding staan met de boosdoener (Axel van der Graaf), krijgt de lezer steeds meer duidelijkheid en passen de puzzelstukjes gaandeweg in elkaar. Axel van der Graaf was als een soort noodlot; hoofdzakelijk door zijn toedoen gingen de hoofdpersonages ten onder. Hier kwam de spanning van. Een mooie tragedie. Toch is het verhaal niet overal even sterk en zakt het, vooral waar het om de journalist gaat, behoorlijk in. Verder is de stijl van Krabbe eenvoudig, niet opvallend en bijzonder, zoals Marte Jacobs wel was. Qua beschrijving was Marte Jacobs voor mij vaak de spijker op z’n kop (het kloppende gevoel), terwijl De Grot daar mager bij afsteekt. 3*.

Ham on Rye - Charles Bukowski (1982)

Alternatieve titel: Kind onder Kannibalen

4,0
Ik besloot om mijn kennismaking met Bukowski onvertaald te lezen. Het is niet nodig om vloeiend Engels/Amerikaans te kennen om deze schrijver goed te begrijpen: de taal is vrij direct en blijft dicht bij de aarde. Geen plaats voor verhevenheid in de stijl van Bukowski: aan de rand van de samenleving gaapt de goot. En aan de samenleving heeft de antiheld van deze roman een broertje dood, daarom ook slingert hij tussen samenleving en goot, maar heeft het schooierdom uiteindelijk veel liever. Nog maar net uit de kinderschoenen leert hij de dronkenschap kennen, die hem als een warme vriend even uit de bittere realiteit van zijn omgeving haalt. Ook de literatuur biedt hem enige vrienden die wat zinnigs te zeggen hebben: ze laten hem voelen dat hij niet geheel alleen staat. Verder staat hij echter alleen en die jas past hem steeds beter totdat de steen die hij draagt ook de steen is waar hij graag onder schuilt. Deze steen is hij tenslotte zelf, want zijn missie was uiteindelijk harder worden dan alles en iedereen in zijn buurt. Er wordt veel gevochten, gezopen, gescholden, gehaat: onvertaald voelt het boek nog echter, nog rauwer (ik heb namelijk ook stukken uit de Nederlandse vertaling gelezen). Over de gevechten: mijn bloed ging er van koken, mijn agressie borrelde in mijn lichaam. Zo goed, zo spannend. Van de tegendraadsheid werd ik tegendraads. Ook de misantropische visie kon mij goed bekoren en was des te begrijpelijker door de “meegeleefde” jaren van armoede en mishandeling. Bukowski’s Stijl laat de lezer dusdanig meeleven zodat deze zich aan het eind van het boek doorleefd voelt.

Ik denk dat ik er goed aan heb gedaan om dit boek van Bukowski als eerst te lezen: het lijkt te dienen als achtergrond voor de rest van zijn werk.

Hokwerda's Kind - Oek de Jong (2002)

5,0
Oek de Jong heeft met ‘Hokwerda’s Kind’ wederom een meesterwerk geschreven. Een boek dat mijn zintuigen innam, zo krachtig liet Oek de Jong zijn fictieve wereld spreken. Als geen ander kan deze schrijver de dingen en mensen laten spreken, op z’n geheel eigen karakteristieke manier, met een scherp oog voor detail.

Goede literatuur neemt je in bezit, eigenlijk wurgt goede literatuur je, het beneemt je steeds meer de adem, geeft je soms hoop, om je daarna weer naar de keel te vliegen. Dat is precies wat dit boek met mij doet. 5* en een notering in mijn top 10 (nummer 6).

Na het lezen van dit boek is het ook nog interessant om “Wonderen van de Heilbot” ter hand te nemen. In “De wonderen van de Heilbot” beschrijft Oek de Jong het ontstaansproces van “Hokwerda’s Kind” en nog diverse dingen en gebeurtenissen die hem bezighouden. Niet allemaal even interessant, maar waar het over het schrijfproces en de daarbij behorende problemen gaat, zeer boeiend en leerzaam. Echter moet ik erop aandringen: lees eerst “Hokwerda’s kind”.

Letter en Geest: Een Spookverhaal - Frans Kellendonk (1982)

2,5
Dit was mijn 2e boek van Kellendonk, na het in mijn ogen meesterlijke "De Nietsnut", vond ik dit boek erg tegenvallen. De stijl geeft de kundigheid van Kellendonk zeker weer, maar het boek vond ik op momenten geforceerd en saai, zodat het in tegenstelling tot mijn voorganger, mijn aandacht niet vast wist te houden. Het ontbrak aan dynamiek en soepelheid.

Lolita - Vladimir Nabokov (1955)

2,5
Karl schreef:
Nabokovs lyrische taalgebruik zorgt ervoor dat Lolita ruim vijftig jaar na dato nog altijd fris en modern aanvoelt. Helaas hou ik niet zo erg van lyrisch, fris taalgebruik, wat er dan ook voor zorgde dat ik Lolita niet bepaald met veel plezier las. Het continue gewrocht door de gedachtenkronkels van Humbert Humbert - die haast zijn best lijkt te doen zo enthousiast en origineel mogelijk over te komen bij alles wat hij vertelt - is wellicht interessant voor de liefhebber; ik daarentegen begon me na vijftig bladzijden te ergeren aan de uitleggerige passages, die me duidelijk moesten maken waarom meneer Humbert deed wat hij deed. Een ramp kan Lolita desondanks niet genoemd worden: het verhaal is interessant genoeg om het boek niet weg te leggen en het eind was toch wel enigszins bevredigend.

3,0*


Ik had zo'n beetje hetzelfde gevoel bij dit boek. Het boek vond ik opgeblazen, het hoofdpersonage een opgeblazen kikker. Dit gevoel kreeg bij het lezen de overhand, zo erg zelfs, dat ik bij bladzijde 60 het lezen moest staken. Zoiets overkomt mij niet vaak.

Marte Jacobs - Tim Krabbé (2007)

4,5
Tim Krabbé heeft een schrijfstijl die vrij is van pretentie, althans de pretentie van de ingewikkelde zinsstructuur die je vaak in de literatuur aantreft. Zijn taal is zowel helder als precies en het verhaal concentreert zich uitsluitend op de verhouding tussen de personages en de (psychische) gevolgen daarvan, zonder zijpaden in te slaan. Marte Jacobs is prachtig neergezet. Het boek vond ik tragisch: heeft me naar de strot gegrepen.

Mijn Naam Is Legioen - Menno Wigman (2012)

4,5
Gedichten rijk aan degeneratie. In bijna elke regel gaapt de goot, om elke mooie droom vakkundig de strop om te doen. Hangen is nog nooit zo leuk geweest.

Mother Was Not Home for Burial - M.S. Arnoni (1982)

Alternatieve titel: Moeder Was Niet Thuis voor Haar Begrafenis

2,5
Er wordt veel gehuild in dit boek, wat natuurlijk geen wonder mag heten. Zelf kon ik niet, zoals de schrijver had gehoopt, meehuilen. Ook als lezer hoop ik ontroerd te worden, maar het bleef helaas uit. Er ontbrak iets aan mij of het boek. Maar omdat ik hier een boek beoordeel en niet mezelf, moet ik proberen te verklaren waarom ik deze toch wel lage score aan dit boek geef. Ik kan niet ontkennen dat Arnoni met dit boek tot op het bot is gegaan; ik waardeer zijn eerlijkheid. Ook zijn talent voor literatuur is mij wel duidelijk. Toch vind ik zijn boek als geheel te kort schieten; het verhaal was te fragmentarisch om voor een geheel door te kunnen gaan, werd te vaak onderbroken door tirade of ‘gejammer‘. Soms werd het mij wat te hoogdravend. Ik miste een spanningsopbouw. Misschien ligt het aan mij, want ik verwacht deze dingen van een verhaal. Dit boek was mij te veel een aanklacht. Nee, dan heb ik toch een duidelijke voorkeur voor “Is dit een mens” van Levi, met een sterkere verhaallijn en de afstand die daar werd genomen.

Nesmrtelnost - Milan Kundera (1990)

Alternatieve titel: Onsterfelijkheid

5,0
“Onsterfelijkheid” is mijn 2e van Kundera, ruim een jaar na “De ondraaglijke lichtheid van het bestaan” gelezen te hebben. Een fascinerend verhaal verdeeld in 7 delen. De delen staan niet apart, maar bieden de lezer steeds een verschillend perspectief op het eigenlijke verhaal. Kundera, de schrijver zelf, is vaak ook nadrukkelijk in zijn verhaal aanwezig, veranderlijk speelt hij dan weer een personage dan weer een commentator. Kundera maakt op een briljante manier gebruik van de geschiedenis en selecteert er fragmenten uit, laat historische bekendheden opdraven, past ze op een ingenieuze manier in. De ‘sterfelijke’ dus ‘menselijke’ personages (maar deze zijn natuurlijk in werkelijkheid ook bedenksels), staan tegenover de onsterfelijke (historische) doden, constant overlappen deze twee werelden elkaar: ze kijken naar elkaar. De reikwijdte van kundera’s fantasie is enorm en niemand hoeft er dan ook verbaasd over te zijn dat Goethe en Hemmingway elkaar ontmoeten in het hiernamaals. Deze en tal van andere rariteiten tillen het verhaal naar een nog hoger plan, brengen ons naar hoogtes en langs afgronden, maar benadrukken vooral hoe de personages (tijdsbeelden) zich verhouden tot elkaar. Het menselijke verhaal in de vorm van Agnes of Rubens (mijn favoriete personages), blijft even krachtig overeind, bij al dat gebulder van het bovenmenselijke, het onsterfelijke.

Nietsnut, De - Frans Kellendonk (1979)

4,5
Een klein meesterwerk. Veel beelden die qua scherpte op het netvlies gebrand blijven; spanning, beklemming, betovering. De stijl wint het bij lange van het verhaal.

Opwaaiende Zomerjurken - Oek de Jong (1979)

5,0
Meesterlijk boek.

Overtollig Mens, Een - J.M.A. Biesheuvel (1988)

2,0
Alleen het titelverhaal vind ik de moeite van het lezen waard, krijgt een voldoende. Dan is 'De klok' nog aardig. De rest is echter om snel te vergeten, zowel stijl als verhaal.

Parerga und Paralipomena - Arthur Schopenhauer (1851)

Alternatieve titel: Parerga en Paralipomena: Kleine Filosofische Geschriften

5,0
Ik heb de korte uitgave gelezen (Er Is Geen Vrouw Die Deugt)
en dat is volgens mij voldoende om ‘Parerga und Paralipomena’ redelijk te kunnen beoordelen. Het is voor mij in ieder geval reden om deze twee boeken in cassette aan te schaffen, al houdt het aanzienlijke bedrag mij toch ook wat tegen. Maar inhoud en vorm zijn superieur.

Particules Élémentaires, Les - Michel Houellebecq (1998)

Alternatieve titel: Elementaire Deeltjes

3,5
Dit boek is zeker anders dan alle andere boeken die ik ooit gelezen heb. De schrijver zoomt in en zoomt uit. De speldenknoppen zijn de twee hoofdpersonages in een hooiberg wat het mensdom is. Ze zitten vast aan de specifieke periode (de laatste jaren van de 20ste eeuw) die hun persoonlijkheid heeft vorm gegeven; beide personages staan vrij machteloos tegenover het leven. Michel, een verstarde wetenschapper, heeft de meeste invloed op het grote geheel, maar is niet goed in staat tot een menselijke relatie. De afstand die zo noodzakelijk is voor zijn wetenschappelijke werkzaamheden, is hem eigen, tekent zijn verdere leven, doemt hem tot eenzaamheid. Zijn halfbroer Bruno is in het grote geheel veel nietiger, maar waar zijn broer tamelijk aseksueel is, wordt Bruno getergd door een verterende seksuele perversie die hem naar de afgrond brengt. Beide broers stuiten tegen hun eigen grenzen, zijn daardoor machteloos en eenzaam. De kans op verbetering, op een relatief geluk, voor beide broers, wordt snel genoeg weer de nek omgedraaid door de schrijver. Houellebecq is een breed georiënteerde schrijver die mij soms te ver en te diep door ging over cultuur en maatschappij. Ook de wetenschappelijke kant, waar het personage Michel model voor staat, begon mij meer dan eens te irriteren; te ver in de details doorgevoerd. Al moet ik hierbij wel toegeven, dat mijn eigen desinteresse (over deze details) hierbij een rol speelde, terwijl het personage Michel hierdoor wellicht beter tot zijn recht komt. Het verval van het menselijk lichaam en de parallellen tussen mens en dier vind ik in z’n kille wreedheid trefzeker uitgewerkt. De non-communicatie en vervreemding tussen de twee broers, die meestal langs elkaar heen leven, maar ongeveer naar hetzelfde lot afstevenen, komt goed tot z’n recht. Houellebecq is bij tijd en wijlen, vooral op het eind, briljant met zijn observaties. Dan raakt het boek mij ook echt. Score: 3,7 ster.

Prestoeplenije i Nakazanije - Fjodor Dostojevski (1866)

Alternatieve titel: Misdaad en Straf

4,0
Niet mijn favoriet van Dostojevski (dat is “Aantekeningen uit het ondergrondse”). Ik kan wel begrijpen dat dit werk als meesterwerk te boek staat, want zo schijnt het mij ook toe. Het meesterlijke komt voor mij vooral tot uiting in de personages Raskolnikov en Svidrigajov. Over Raskolnikov is al veel gezegd, dat het een diep gelaagd personage is, die door de mangelmolen van het lot wordt gehaald. Maar het personage Svidrigajov is minstens net zo intrigerend en geeft het verhaal een extra dimensie aan geheimzinnigheid; ik vind het personage misschien nog geslaagder dan Raskolnikov. Toch moeten alle personages natuurlijk worden gezien in het licht van het verhaal en hun samenhang; ze versterken elkaar. Zo krijgt het personage Raskolnikov in de geheimzinnige verbinding met Svidrigajov nog meer diepte. Ik vind het de sterkste verbinding van het verhaal. In deel 6 van Misdaad en straf staat een deliriumachtig hoofdstuk geheel in het teken van Svidrigaljov, deze bevestigt het genie van Dostojevski, zo wonderschoon van een onovertroffen naargeestigheid. Svidrigaljov is een soort schaduw van Raskolnikov, beiden zijn ze beladen met het hoofdthema. Maar voor mij is niet alles aan “Misdaad en straf” even meesterlijk als het voorgaande en komen er weer, zoals gebruikelijk is bij Dostojevski, de hysterische en langdradige elementen in voor. Een dikke 4 sterren.

Selo Stepantsjikovo i Ego Obitateli - Fjodor Dostojevski (1859)

Alternatieve titel: Het Dorp Stepantsjikovo en Zijn Bewoners

3,5
Grootste pluspunten van dit boek zijn de psychologische beschouwingen afkomstig van de hoofdpersoon en de tirades die de charlatan Foma Fomisj afsteekt; kundig en scherp verwoord door Dostojevski. Verder hangt er door bijna het gehele boek een bepaalde joligheid en pathos, die mij soms irriteerde, maar dan weer vermaak gaven. Dostojevski gebruikt een soort humor die mij veel aan klucht deed denken. Soms moest ik aan het vroegere werk van Arnon Grunberg denken, maar dat is wellicht te ver doorgevoerd... Een goed boek, maar gevoelsmatig deed het me niet zo veel. Ik twijfel tussen 3 of 3,5 ster.

Terug tot Ina Damman - Simon Vestdijk (1934)

Alternatieve titel: Terug tot Ina Damman: De Geschiedenis van een Jeugdliefde

4,0
Haarfijn beschrijft Vestdijk het gevoel van Anton Wachter en de talrijke gradaties van zijn emoties, met behulp van zijn vlijmscherpe beeldtaal. Bij mij bleef het nog lang nabranden deze prachtige roman, in al zijn helderheid en inzicht. Maar niet alleen Anton Wachter kwam zo goed uit de verf, ook een aantal bijpersonages vond ik zeer geslaagd; net zoals Anton werd hun binnenste, vooral hun zwaktes in dat grote verborgene van het onderbewustzijn of –bij bewustzijn- wat men zo angstvallig probeerde te verbergen, weergaloos in het daglicht gezet. Daarbij komt nog dat de grootste humoristische waarde van de bijpersonages moest komen, als een soort tegenwicht voor de ernstigheid van Anton Wachter en de tragiek van het verhaal, wat het boek ook wat lichtheid meegeeft (dat kan het boek goed gebruiken). Neem bijvoorbeeld Jan Breedevoort, voegt een enorme humoristische waarde aan het verhaal toe, of Greve, of Jelle Mol (ik noem de meest geslaagde, voor mij).

Mijn eerste kennismaking met Vestdijk, zal dan ook niet mijn laatste zijn, ook niet met het personage Anton Wachter, want er zijn nog 7 andere delen. Een tijd geleden heb ik dan ook bij de Slegte 4 boeken in 1 boek gekocht, dus er ligt nog wat van hem op de plank.

Unizhennye i Oskorblennye - Fjodor Dostojevski (1861)

Alternatieve titel: De Vernederden en Vertrapten

3,5
Schaduwdier schreef:
Na “Aantekeningen uit het ondergrondse” las ik dit boek van Dostojewski. Een boek wat vrij slordig vertaald is, zoals een voorganger al zie. Ook stond er “deel 1” op het boek te lezen, wat de indruk geeft dat er nog een vervolg is, terwijl het open einde dat ook doet. Na een kleine zoektocht over internet ben ik tot de conclusie gekomen dat er waarschijnlijk geen deel 2 bestaat (?). Dus zit ik met een onaf werk van Dostojewski met verhaallijnen die niet worden afgewikkeld. Jammer, maar geen verspilling van tijd, want over de kwaliteit is geen twijfel mogelijk. De titel sprak mij meteen aan en is misschien wel de hoofdreden waarom ik er voor heb gekozen om dit boek voorrang te geven. De titel was voor mij een belofte aan het leed dat zou komen, maar sommige personages deden het boek in ernst afnemen: noodzakelijke (bij)personages voor de verloop van het boek, maar wat overdreven en irritant (in de ernst vind ik Dostojewski op z‘n best). Hier en daar wordt het verhaal wat soapachtig. De hoofdpersoon is van goedmoedige aard en fungeert als een soort boodschapper tussen ‘de tegenpartijen’, waarbij hij steeds meer zijn gezondheid verliest. Datzelfde lijkt ook voor bijna alle andere personages te gelden, die allen lager of hoger op de trap van het lijden staan (De titel doet in ieder geval het boek eer aan). Naar het einde toe wint het boek aan kracht.


Terugkomend op deze eerdere reactie; deel 2 is lastig te vinden, maar aan de andere kant, staat het verhaal gewoon in zijn geheel te lezen in deel 3 van het verzamelde werk van Dostojewski. Ik heb dat dus vandaag aangeschaft, zodat ik het geheel kan lezen en het daarmee wellicht beter op waarde kan schatten. Ik mag verwachten dat het ook een betere vertaling is, meer secuur.

Verliefde Gevangene, De - Cees Nooteboom (1958)

4,0
Wat ik mij hier nog van kan herinneren (het is jaren geleden dat ik dit boek las), was de mooie spanningsboog. Ik zat aan de verhalen vastgenageld.

Waarom het Leven Sneller Gaat als Je Ouder Wordt - Douwe Draaisma (2001)

Alternatieve titel: Over het Autobiografische Geheugen

4,0
Het vergeetboek inderdaad, maar ook het boek ontregelde geesten. Zowel helderheid en vermakelijkheid voeren de boventoon bij Draaisma's wetenschappelijke verhalen. De verhalen heeft Draaisma uit het leven gegrepen en mooi gecombineerd met de wetenschap. Dus genieten en er wat van opsteken.

Wonderen van de Heilbot: Dagboek 1997-2002, De - Oek de Jong (2006)

4,0
Dit boek is het best te lezen na 'Hokwerda's Kind'. Het biedt een diepgaand kijkje in 'het vaak ondergrondse bestaan' van de/(ze) schrijver. Dan wordt duidelijk hoe diep Oek de jong is gegaan bij het schrijven van dit boek.