C.S. Lewis was inderdaad een virtuoos denker.

De Afschaffing Van De Mens ontstond toen C.S. Lewis in 1943 als spreker werd uitgenodigd aan een jaarlijkse evenement (Riddell Memorial Lectures) aan de Universiteit van Durham.
De lezingen werden geacht te gaan over de verhouding tussen religie en het moderne denken.

Naar mijn mening was Lewis tutor pur sang. De Afschaffing van de Mens wordt zeventig jaar na dato m.i. nog steeds terecht actueel genoemd, de zienswijze achter het gedachte experiment dat en hoe de mens zichzelf zou kunnen afschaffen is (pagina 69) 'pijnlijk en schokkend zolang je er nog niet aan gewend bent. De pijn en die schok zijn hoogstens een waarschuwing en een symptoom.'

En dan als troost voor mij op pagina 111 (uitgesproken tijdens inaugurele rede Lewis):
'U hoeft niet bang te zijn dat het bestuderen van een vervlogen tijd, met hoeveel liefde en toewijding ook, altijd een zaak van nostalgie en verslaving aan het verleden zou moeten zijn. De psychologen hebben ons geleerd dat men in het persoonlijke leven slaaf kan worden, niet van het verleden dat men zich herinnert, maar van wat men vergeten is. Dit geldt denk ik ook voor de maatschappij.'

Wat fijn dat werk van Lewis nog altijd voor handen is.

Vanmorgen heb ik Achtendertig Nachten uitgelezen. Op de éen of andere manier had ik moeite in het eerste derde deel van het verhaal te komen; misschien omdat ik gedurende enkele weken het boek af en toe oppakte en als het ware steeds opnieuw begon. De rest las ik in twee dagen.
Hoe verder ik las hoe meer ik betrokken raakte bij Elsjen Roelofs. Als lezer wist ik waarheen haar gevangenschap zou leiden. En wat haast nooit gebeurt, ik heb de laatste pagina's gehuild. Mededogen is daarbij het juiste woord.
Ik vind het mooi dat Janne IJmker Elsjen Roelofs van wie na haar dood vrijwel niets meer overbleef een gezicht heeft gegeven.

'Debutant Anne van den Dool laat de obsessieve nauwkeurigheid van Emma doorklinken in haar stijl: elke situatie en elke herinnering worden nauwgezet en consequent beschreven' lees ik onder andere op de achterflap van de debuutroman "Achterland".
Dit gaat gepaard met minder goed gelukte kanten van de roman. Donkerwoud constateerde het al: veel overbodige uitleg, al dan niet in de vorm van 'zoals' vergelijkingen. Toppunt hiervan was een pagina waar ik er vier tegen kwam.
Hiernaast lijken inhoudelijke gegevens soms niet te kloppen. Zo studeerden bijvoorbeeld beide ouders van Emma geneeskunde; ze studeerden tegelijk af, moeder cum laude, vader nog net niet. Waarom moeder dan hele dagen een zo perfect mogelijk voornamelijk huishoudelijk leven organiseert en vader 's morgens naar zijn kantoorbaan vertrekt is mij volslagen onduidelijk.
Deze minder goed gelukte kanten overheersen voor mijn gevoel met name in het eerste gedeelte van het boek; wat op zich al jammer is, maar vooral jammer omdat daardoor machtig sterke beelden in het niet vallen. Zoals kattenbelletjes zonder hulp van een liniaal bij vriendinnetjes thuis, die gewoon schots en scheef geschreven zijn, er staan zelfs dingen op als 'ik hou van je'.
Gaandeweg drong het tot mij door dat ik als lezer vooral in het hoofd van Emma vertoef, dat wij mensen gemiddeld 50.000 gedachtes per dag hebben en dat al die hersenspinsels consequent beschrijven heel knap is.
Bij vlagen voel ik compassie voor Emma. Maar liever nog houd ik van haar, vooral wanneer ze rebels is, als ze zonder overleg een tent op de zolderkamer neerzet en probeert haringen in de vloerbedekking te slaan; of nog vermakelijker, haar halve klas uitnodigt voor een feestje op woensdagmiddag als moeder niet thuis is. Ik ben erbij als haar moeder plotseling in de deuropening staat, ik ben erbij als moeder de veldslag in haar toonzaal met blinkende piano overziet.
Emma is goden zij dank niet als Erika in "De Pianiste".
Naar mate het boek vordert gaat AvdD m.i. steeds krachtiger schrijven, er zijn minder overbodige verklaringen.
Ik lees:
... Onze gedachten. Pluralis maternalis. Ik wilde denken aan morgen en de dagen daarna, dagen waarop de dingen mooier zouden worden, groener, nieuwer, minder gevuld met gedachten aan haar ...
als opmaat naar het laatste gedeelte van het boek. Gaat Emma dat redden?
Een sterk slot volgt.

Ik heb nooit eerder iets van Janne IJmker gelezen, het was ook lastig om in het verhaal te raken. Dit had te maken het perspectief van 'de verteller', vader Roelf vertelt Afscheid van een Engel in grote lijnen tegen zijn uit een oorlog teruggekeerde zoon, dit naast de herinneringen en gedachten van vader Roelf. Soms komt dit geforceerd over. Hetzelfde geldt voor het vertellen van de zoon tegen zijn moeder.
Ik kan me vinden in de opmerking van J.Ch.:



Ook is het denk ik goed te weten dat roman niet alleen 'historisch' te noemen is, het is is geschreven door een meermaals voor 'beste christelijke jeugdboek' onderscheiden schrijfster.
Nu zou ik Afscheid van een Engel geen jeugdboek noemen, het heeft wel een christelijke signatuur.
Naar het einde van het boek toe komt dit nadrukkelijker naar voren, het verhaal begint dan wat mij betreft teveel op een omgevallen theologische boekenkast te lijken.

Zie ook:


Al met al zijn grote delen van het boek wel prettig leesbaar, de schrijfster heeft mijn aandacht met mooie beschrijvingen van natuur en over familiebanden. Ik wil de ontknoping weten ...
Het hoger gewaardeerde Achterendertig Nachten zal ik niet lezen, daarvoor weet ik nu teveel.

Magere 3*

Een roman waarin hardheid en ontroering samengaan; de kracht en kwetsbaarheid van hoofdpersoon Aaron, maar ook van de mensen in zijn nabijheid. Allen veelal alleen in de door hen te leveren strijd.
Aaron is een vechter, letterlijk en figuurlijk. Hij is talentvol kickbokser en klimt van lts advies naar Erasmusnivo. Ondertussen schrijft hij schriften vol om zijn kop leeg te maken. Wie zit daar nu op te wachten ...
Goden zij dank heeft Boogers die auteurspen opgepakt. Waarbij ik een leraar van Aaron wil citeren:
Ik ben de schrijvers van de waardevolle boeken die ik heb gelezen dankbaar voor elk ongemakkelijk moment dat ze me hebben gegeven.

Nadat ik dit boek had meegenomen zag ik thuis pas dat het volgens NBD een 'boeiende christelijke familieroman' zou zijn. Alleen verder deed me aanvankelijk denken aan de boeken van Jos van Manen Pieters die ik vroeger heb gelezen. Het was net als destijds wat braaf maar wel prettig leesbaar. Gaandeweg echter ging het boek me tegenstaan: namelijk de vooringenomen en moralistische gedachten van hoofdpersoon Clasien over een van haar mannelijke gasten. En dat terwijl ze zelf allesbehalve brandschoon is. Tijdens de oorlog werd het kind van de verraden Joodse onderduikers met hun medeweten bij de burgerlijke stand aangegeven als een niet Joods kind en dochter van Clasien. Na de oorlog zou dit weer veranderd worden. Niets van dat al, Clasien houdt het kind voor zichzelf en komt er in dit boek mee weg.
Waren de personages nu meer uitgediept, was het zich toe-eigenen van het Joodse kind terwijl door familie naar haar werd gezocht, beter uitgewerkt, juíst in combinatie met Clasiens christelijk geloof was het misschien nog te verdragen geweest. Ik lees hooguit enkele regels als 'de ouders wilden het zelf'. De gewetensvragen die af en toe opborrelen gaan vooral over de (wel begrijpelijke) angst het meisje te moeten afstaan. Nauwelijks of het wel deugt ...
Met betrekking tot haar oordelen over met name één man in het pension blijkt dit later op zo'n ongeloofwaardig misverstand te berusten, dat, nadat dit is opgehelderd in enkele pagina's een (in die tijd en omgeving natuurlijk) in een huwelijk zal resulteren.
Dit alles in combi van pagina's vol huishoudelijk gedoe, ramen lappen, andijvie snijden (waarbij ik echt wel snap dat dit ook als tijdbeeld gebruikt is), het geeft een inhoudelijke disbalans.
Naar mate het niet overtuigend slot van het boek naderde daalden de sterren met sprongen:

Jammer, dit had meer potentie 2*

Het eerste hoofdstuk eindigde grappig, het is goed merkbaar dat DD ook columns/korte verhalen schrijft. Nu ken ik die bundels niet, ik ga het evenmin proberen. Het lezen van Alles Is Zoals Het Zou Moeten Zijn vond ik bij nadere lezing een opgave.
Allereerst kan hoofdpersoon Iris in welke situatie dan ook maar moeilijk in zinnen zonder merknamen denken. Hetzelfde geldt voor wat mij betreft waanzinnige commerciële tv programma's waaraan ze meewerkt. Die merken en programma's interesseren me echt niets.
Waar dingen 'mis' gaan is voor mij als lezer precies duidelijk, misverstanden ontstaan door de te grote mond van Iris met aardig wat platvoerse taal. Iris luistert nauwelijks. Iris legt ook nog eens haar eigen gedachten en grapjes uit ...

Nu kan ik bedenken dat dit 'hoort' bij het personage, maar wat DD niet kan is doseren waardoor mijn irritatie dusdanig hoog oploopt dat het tussen mij en Iris hopeloos wordt. Behalve dat dit personage zich als een kip zonder kop gedraagt ontbreekt tot ongeveer tweederde van de roman diepgang in de rest van het verhaal. Daar waar het enigszins onder de oppervlakte 'dreigt' te komen volgt weer een volgende idiote situatie.

In het laatste eenderde deel worden bepaalde zaken uit Iris' verleden duidelijk, losse verhaallijnen komen bijeen maar het raakt me voor geen meter. Slap voorspelbaar en ze leefden nog lang en gelukkig eindeeinde.
Geen DD meer voor mij. Ik voeg me bij eerdere stemmers 2*

Ik heb de Allestafel gelezen en nog een herlezen. Waarom viel ik eigenlijk van mijn stoel bij het debuut van Thomas Heerma van Voss?

Allereerst is daar een krachtig begin, THvV sleept me direct in de binnenwereld van hoofdpersoon Mark Oldings naar het even sterke eind vanzijn roman. Daartussen onderga ik verschillende emoties met betrekking tot de hoofdpersoon en het verhaal.

Mark Oldings is niet alleen hiphoprecensent, hij is ook romanschrijver in wording:
Aanvankelijk wilde hij een autobiografie schrijven, hij was er zelfs al mee begonnen, maar Yvonne had hem vriendelijk doch ernstig gevraagd of hij niet een ander onderwerp dan zichzelf wist voor zijn debuutroman.
Omdat Oldings niet anders dan akkoord kon gaan met het verzoek van zijn vriendin, hij houdt zaken en privé het liefst gescheiden, begint hij aan een driedelige roman 'De Gymles', over het getraumatiseerde leven van een naamloze jongen tot aan zijn sterbed toe. De naamloze jongen heeft één zaadbal en twee adamsappels. Een dergelijk boek was nog niet bekend in de literatuur. Nu wel: de voortgang van 'De Gymles' en Oldings latere overwegingen zijn zo kostelijk dat ik meermaals hartelijk moet lachen.

Behalve dat THvV humor in zijn werk weet te leggen, beschrijft hij heel goed de groeiende afstand tussen Oldings binnenwereld en mensen en gebeurtenissen buiten hem.
Werkelijk aandoenlijk vind ik de trappenhuisscène, waarin de hoofdpersoon met verjaardagstaart in zijn armen een gesprek tussen zijn vader en vriendin Yvonne afluistert. Yvonne die steeds verder van haar vriend verwijderd raakt versus Marks wens zijn vriendin te redden van de ondergang.Want bij de ambitie een roman te schrijven blijft het voor Mark Oldings niet. Hij is speciaal en hij heeft een missie: niet alleen Yvonne te behoeden voor het verderf, de hele wereld moet gered worden.
Bijna ongemerkt neemt met het onbegrip van de wereld de onrust in het hoofd van Oldings toe. En dat gaat ver. Oldings realiseert zich enerzijds dat het Jezus niet was gelukt voor iederéén een belangrijke rol te vervullen, het zou hem evenmin lukken; tegelijkertijd kan of wil hij zich niet bij dit gegeven neerleggen. Wat hierna volgt roept afschuw bij me op en mededogen met Yvonne. Ik heb een bijna kinderlijke hoop dat ze uiteindelijk letterlijk door iemand gered zal worden. …
Tot zover het verhaal waarbij de titel op meerdere manieren de lading dekt. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik het onwaarschijnlijk knap vind van een zo jonge auteur, psychologisch zo diep te gaan met zijn hoofdpersoon. Daarmee bedoel ik niet dat ik De Allestafel goed vind van vanwege THvH's leeftijd.
Wel dit: als het debuut van THvH nu al deze kwaliteit heeft belooft zijn werk met het groeien van zijn levenservaring wat voor de toekomst.
Ik kan haast niet wachten.
4*

Schrijven doet pijn, mijmert een oude politieagent jaren na de dood van Belle de jour ofwel Dagschone. De politieagent doelt hiermee op de pijn die het schrijven in talloze schriftjes hem geeft aan zijn hand, zijn geschreven woorden snijden in zijn ziel.
Schriftjes vertellen over het korte leven van Belle, van hen die haar omringden, van de soldaten die in de Eerste Wereldoorlog op het nabijgelegen slagveld vochten en stierven. Hun levens hingen op verschillende manieren samen met dat van het kleine meisje.
De oude zwerfster in het dorp meent over mensenlevens: ‘Ik heb nog nooit een schoft of een heilige gezien. De dingen zijn nooit helemaal zwart of helemaal wit, alles is grijs. Mensen en hun zielen ook… Je ziel is grijs, behoorlijk grijs, zoals die van ons allemaal…’.
In de roman van Philippe Claudel zijn er twee zielen die ik desondanks wit zou kunnen noemen, éen daarvan is natuurlijk Belle, het meisje met een gezicht als een heilige, die nog geen kwaad kende. Deze personificatie ligt voor de hand. Over de andere ziel wil ik niets zeggen. Dat vertelt de politieagent zelf wel.
Twee andere zielen staan voor mij zonder meer symbool voor het kwaad: walgelijk. Slechtheid in optima forma. En dan heb ik het niet over de twee mogelijke moordenaars. Daarover schrijft de politieagent wanneer hij een eventueel bewijs ontvangt: in een klap zou er een licht zijn geweest dat de één wit zou maken en de ander in het duister zou werpen
De overigen zijn inderdaad grijs te noemen, ik voel begrip, mededogen, erbarmen. Ik voel het voor de fictieve schrijver van het verhaal dat hij voor ‘haar’ schreef. Naar het slot toe voel ik niet alleen hoezeer de woorden door zijn ziel snijden, ik voel ze in mijn hart. Ze benemen m'n adem.
5*

Elena Ferrante mijn leesontdekking van dit jaar.
Allereerst is het opvallend dat Ferrante, van wie het al bijna een kwart eeuw onbekend is wíe ze is, haar verhaal begint Elena en haar van de aardbodem verdwenen (jeugd)vriendin Lila, niemand weet wat er is gebeurd, waarom ze is verdwenen of waarheen. Dit drijft een verschrikkelijk boze Elena ertoe haar computer aan te zetten en hun geschiedenis op te schrijven, alles wat zij zich herinnert, tot in details: laten we maar eens zien wie dit keer haar zijn zin krijgt ...
De Geniale Vriendin is de opmaat naar het vervolg (van vier delen) De Nieuwe Achternaam.
In dit deel leert de lezer met name beide hoofdpersonen kennen en de omgeving waarin ze opgroeien.
Opmerkelijk hierbij is dat verteller van het verhaal, Elena, zich met betrekking tot het geweld in huis en daarbuiten niet kan herinneren dat het bijzonder akelig was. De meisjes groeien op met de plicht het anderen moeilijk te maken voordat anderen het hèn moeilijk maken. De meisjes maken het elkaar overigens ook moeilijk. Hierbij is het m.i. erg knap dat Ferrante in staat is twee personages op te voeren die ik niet bijster sympathiek vind, maar om wie ik toch ga geven.
Daarnaast heeft de schrijfster een voor mij bijzonder aangename schrijfstijl, steeds blijf ik benieuwd hoe het verder gaat. Nergens vervelen de details, ze leggen vlijmscherp de zielen van twee bijzonder intelligente meisjes bloot. Wat kun je daarmee als je op straat opgroeit? In zo'n omgeving?

Vraagt om méér ...

Dit is nu typisch één van die boeken die met pijn in mijn hart uit mijn top 10 zijn verdwenen. En mens moet soms lastige keuzen maken. Mooi en mij bijzonder aansprekend beschreven hoe liefde kan blijven, ondanks verschillende levenspaden van twee mensen...
Dat maakt het eind des te mooier.

Ook ik vind dit boek ambitieus van opzet; Nir Baram heeft gedegen onderzoek gedaan voordat hij dit boek schreef, zoveel is wel duidelijk. Ongeveer de eerste honderd pagina's vond ik lastig leesbaar, de verweving van geschiedkundige gegevens met de introductie van de personages kwam ingewikkeld over. Ik dacht gewoon doorlezen ... Naarmate het boek vordert en de auteur meer en meer inzoomt op de beide hoofdpersonages; wat zij persoonlijk meemaken, wat ze doen, denken, voelen of niet voelen; 'leeft' Goede Mensen steeds meer. Sommige passages roepen afschuw op, andere mededogen.
Ik heb me afgevraagd of NB dan bepaalde informatie achterwege had kunnen laten. Ik betwijfel dat, ik heb het idee dat ik dat, achteraf bezien, juist zou missen.




In bepaald opzicht deed Goede Mensen mij denken aan M.S. Arnoni Moeder was niet thuis voor haar begrafenis, beide boeken blijven echoën. In Arnoni's werk wordt net als in Goede Mensen
omschreven hoe wij mensen overlevingsmachines zijn, hoe ver we kunnen gaan als het om lijfsbehoud gaat. Gaan we voor dat van de ander of voor dat van onszelf?
Laten we onszelf niets of niet te snel iets wijsmaken ...

Thomas Heiselberg galmt in mij na

Zijn betekende je ziel, en alles wat je in je had, verkopen aan de ochtend waarop je wakker werd, de dag die je wachtte. Hij had geen betere definitie voor het leven dat hij leidde, dromen creëren die groot genoeg waren om op weg naar de top even te ontsnappen aan de vernietiging. Een verstandig mens leerde met gepaste naïviteit geloven in de onderneming van zijn leven.

Indrukwekkend!

Net zoals Janet Frame ooit een foto van een overleden auteur bestudeerde heb ik een tijd lang haar op google afbeeldingen bekeken. Ik herken de vrouw die Een Engel Aan Mijn Tafel schreef, een vrouw die meermaals in haar leven adviezen kreeg over haar uiterlijk, onder andere het ontkroezen van haar rode haren 'om erbij te horen', wat ze voor zover ik kan nagaan gelukkig nooit deed.

Een vrouw die ten onrechte jarenlang werd opgenomen in psychiatrische klinieken en schizofrenie als diagnose kreeg. In Een Engel Aan Mijn Tafel beschrijft Frame zichzelf niet ontziend hoe het zover kon komen. Want dat vraag ik me als lezer snel af. Als het woord schizofrenie voor het eerst is gevallen na een vrijwillige observatieperiode nodigt een van Frames docenten haar uit. Deze docent oefende voor psycholoog en zei haar dat ze 'leed aan een eenzame ziel'. Nadat hij haar in dat kader vergeleek met Vincent van Gogh en Hugo Wolf , kondigde Frame thuis half trots, half angstig aan dat ze 'schietzofrenie' had. De nog jonge en naïeve Frame zocht in encyclopedieën wat schizofrenie zoal inhield en ging zich er zo goed mogelijk naar gedragen, perfectioneerde haar gedragingen, waardoor ze zich verzekerd wist van aandacht, onder andere van de betreffende docent. In een tijd dat o.a. masturbatie gezien werd als mogelijke oorzaak van schizofrenie werden vervolgens niet alleen vreselijke vergissingen gemaakt, er werd niet of nauwelijks onderzocht of (door)gevraagd.

Er speelden meer factoren mee. In deel één van de roman beschrijft Frame hoe haar opname in klinieken tot stand kwam, dit naast haar verlangen zich te ontwikkelen en te schrijven, haar liefde voor literatuur. Storend vond ik de wat mij betreft wel erg veel literaire citaten en gedichten, die me afleidden van Frame zelf ook al waren deze voor haar van betekenis. Beeldend, treffend en vind ik de beschrijvingen van haar leefomgeving ‘thuis’, Willowglen, het wel en wee van haar familie. Hier getuigt Frames psychologisch (zelf)inzicht.

In deel twee is duidelijk dat haar schrijven en talent Frames redding is geweest, ze vertelt ze hoe ze onder de hoede kwam van de homoseksuele schrijver Frank Sargeson en haar talent de ruimte kreeg zich verder te ontwikkelen tot aan een beurs toe. Dit stelde haar in staat voor een studiereis te vertrekken naar Europa.

Net voor vertrek schrijft Frame: Toen ik zo naar J. en haar reisverhalen luisterde, dacht ik ongewild terug aan het leven vol woorden die moeder nooit had uitgesproken: ik zag ze in enkele of dubbele rijen (zoals woorden dat doen) naar het puntje van haar tong marcheren om dan teruggestuurd te worden omdat het niet het juiste moment was, of omdat er niemand was om naar te luisteren, of zelfs haar haastig geschreven gedichten, ingezonden brieven aan de krant en gebeden aan God konden al die woedende opgesloten gevangenen niet bevrijden die het voorvertrek van haar gedachten bevolkten. Had ze maar ‘voor zichzelf’ kunnen spreken!

Ik zal zeker meer werk van Frame gaan lezen! 4*

Marías beklijft

Wat een kennismaking met Javier Marías! Noodgedwongen moest ik de tijd nemen om de ruim 500 pagina’s van “Zo begint het slechte" te lezen.
Zoals eRCee eerder aangaf staat de titel voor het dragen van een geheim. Wat zal gebeuren als het geheim onthuld wordt? Deze roman van Javier Mariás herbergt meerdere geheimen. Onder andere: wat ligt verscholen binnen het ongelukkige huwelijk van Eduardo Muriel en Beatriz Noguera? Juan de Vere, ooit vriend en vertrouweling van het echtpaar, kijkt hier vele jaren nadat hij bij Euardo Muriel in dienst kwam op terug.

Hiernaast rijst onder meer de vraag: wat gebeurde er tijdens en na het regime van Franco? Aanvankelijk was ik verbijsterd toen ik in het begin van dit boek bij mezelf te rade ging. Waarom weet ik daar zo weinig van af? Over de bevolking van een land waar ik al heel lang kom, voor het eerst in 1969, samen met mijn ouders en broers. Franco overleed in 1975.
“Zo begint het slechte” maakt duidelijk hoe dit kan; destijds werd een amnestiewet afgekondigd, zelfs de allervuilste was zou niet worden buiten gehangen. Niet alleen zouden er geen juridische consequenties zijn voor welke misdaad dan ook; het was ongepast hier publiekelijk over te praten. Bovendien wilden zij die hadden verloren de wreedheden liever niet herinneren, daders hielden liever hun mond over hun duistere praktijken. Toch laten deze geheimen zich niet helemaal onder het vloerkleed vegen. Ze leven ondergronds voort.

Geheimen dus. Javier Marías schrijft erover in een opmerkelijke stijl. Van meet af aan gebeurt er ogenschijnlijk niets of weinig, ik bedoel hier wat betreft feitelijke handelingen. Bijvoorbeeld Eduardo die pagina's achtereen op de vloer ligt aan de voeten van Juan met zijn pen in de aanslag. Tegelijkertijd gebeurt er heel veel in het hoofd van Juan. Ik vaar mee met de haast eindeloze gedachtestromen van de verteller. Enerzijds weet ik dat een mens zo’n veertig- tot zestigduizend gedachten per dag heeft, veelal onbewust, het ene idee gaat over in het andere; aan de andere kant ben ik verwonderd dat een mens, dat Marías, zo kan uitschrijven, zo vloeiend nog wel. Inderdaad, zoals eveneens door eRCee geschreven is het aanbevolen wat langere stukken aaneen te lezen, dat komt de samenhang ten goede. Hierdoor kon ik ook makkelijk de draad weer oppakken zodra ik na een langere periode weer tijd had om te lezen. Kortom: Marías beklijft.

Toegegeven, een paar keer dacht ik, nu spint Marías het wel erg uit. Zo, dat ik eventjes gedubd heb over 4,5* of 5*. Maar toen las ik zo’n 30 pagina’s waar erotiek rustig aan tussen de regels tot bloei kwam, naar niet mis te verstaan, tot onderhuids aan toe. Zonder dat het ergens platvloers wordt. Goed erotisch schrijven vind ik een aparte tak van sport, die tak verstaat Marías eveneens.
Mijn twijfel over 4,5* of 5* werd helemaal weggenomen door het laatste gedeelte van het boek; ja, wat kan het wel of niet onthullen van een geheim teweeg brengen...
Zeer toepasselijke laatste woorden.

Natuurlijk 5*

Ook ik ben gecharmeerd van je bericht, Olivar Barton! Het is voor mij eveneens een reden om op zoek te gaan naar deze voor mij onbekende schrijver.
In mijn bibliotheek kan ik digitaal alleen een dvd reserveren m.b.t. John Fante in combi met Ask the Dust.
Ik ga morgen eens iemand aan het werk zetten... Kijken of het mij wel lukt
@ eRCee: als je eveneens E-boeken leest, voor € 6,99 verkrijgbaar.

Je zou verwachten dat er dan meer zelfreflectie m.b.t. eigen handelen zou zijn, want meer afstand tot de gebeurtenissen. Soms is dat niet zo. Maar ik begrijp nu wat je bedoelde.