Extreem populaire boekenreeksen, die van Geronimo (en T[h]ea) Stilton. In de bibliotheek alhier ontstaan er vaak genoeg kleine ruzies, tranendallen en wat al niet meer omtrent de geschreven lotgevallen van een journalistieke muis.

Laat ik maar positief beginnen. Het is natuurlijk fantastisch dat jonge kinderen gestimuleerd worden boeken te lezen. Dit boek is natuurlijk o.a. bekend door de geurpagina's (lees: luchtverfrissers zijn er niks bij zijn, gadver), en het oeuvre is tevens toegankelijk voor dyslectische kinderen door het gebruik van verschillende lettertypes en groottes en tig van andere trucjes die tot in den treure (jongens jongens) worden misbruikt. En dan heb ik het nog niet over de talloze verwijzingen naar de Griekse mythen en welbekende sprookjes, legenden, fabels en wat er wel niet allemaal meer is ontsproten uit de wereldliteratuur. Oh, raadseltjes, geheimschriften, niks is te gek hoor...

Maar goed, u lees het al goed, irritaties volop. Het is allemaal net té. De vorm is belangrijker dan de inhoud. Vooral te danken aan het niveau van het boek. Het verhaal bevat zoveel informatie en kleurrijke personages wat veelal gewoon benoemd wordt ipv dat er daadwerkelijk iets 'leuks' mee gedaan wordt, dat het voelt alsof je geen verhaal leest. Het dendert maar voort. Vreselijk jammer. Niet voor niets bevat het boek als appendix nog een 'fantasie-encyclopedie' waarin duidelijk wordt uitgelegd waar de schrijver de mosterd vandaan heeft gehaald.

Ik geloof het verder wel.