Dit boek heb ik twee jaar geleden gekregen voor mijn verjaardag, maar door omstandigheden heb ik het nu pas uitgelezen (strafste is dat ik het inmiddels zelf al aan mijn grootmoeder cadeau gedaan had, die het geweldig vond
) Tijdens het lezen vond ik dat het boek op bepaalde momenten wat inzakte, omdat het verhaal soms was moeizaam op gang komt, het taalgebruik niet altijd even interessant is en de hele vertelling iets te kinderlijk. Ik hou erg van het idee om het verhaal door de dood te laten vertellen, en de momenten dat hij echt aan het woord is vind ik ook meteen de beste van het boek, maar er zitten hele stukken in waar het boek eigenlijk weinig bijzonder is, een doordeweeks jeugdboek over de tweede wereldoorlog eigenlijk. Dat ik het uiteindelijk toch nog een hoge score geef, en het dus toch absoluut een geweldig boek vind, heeft alles te maken met het laatste deel van het boek. Naarmate de gebeurtenissen dramatischer worden, slaagt Zusak er schitterend in om je als lezer daarbij te betrekken, de taal wordt ook expressionistischer, met meer ellipsen en korte gedachtegangen. En hoe verder het verhaal evolueert en de oorlog in hevigheid toeneemt, hoe meer je ook beseft hoe je van de personages in dit boek bent gaan houden, hoe ze een plekje hebben veroverd in je hart eigenlijk bijna zonder dat je het hebt gemerkt. Het zijn eenvoudige, mooie figuren die de kracht hebben van de sprookjesfiguren waarvan je als kind zo houdt, en datzelfde gevoel had ik hier opnieuw.
Ik blijf moeite hebben met het wat langdradige deel in het midden, daar had meer mee gedaan kunnen worden, maar tegelijk is het misschien dankzij de eenvoudigheid en de langzaamheid van het boek dat de personages zo intiem aanvoelen, dat zou kunnen. In ieder geval een gemeende 4 sterren voor dit boek, absoluut een aanrader en evengoed geschikt voor jongere lezers of mensen die iets minder vaak een boek vastnemen - ook mooi natuurlijk.