Het meest bittere boek dat ik tot nu toe van Marquez gelezen heb, over paranoia en eenzaamheid die de patriarch aansporen tot gruwelijk machtsvertoon.

Marquez schetst een tragisch portret waarin hij enerzijds de gruwelen van Latijns Amerika aanstipt en de gewetenloosheid waarmee de generaal omspringt met zijn macht, terwijl hij anderzijds in het hoofd van deze tiran kruipt om naar een oorzaak voor deze verschrikkingen te zoeken. Zonder dat Marquez zijn daden probeert goed te praten, zie je hierdoor wel een aanleiding en geeft hij extra diepte aan dit horrorverhaal.

Het boek mist dan wel de magisch realistische (en sprookjesachtige) stijl van zijn andere boeken, maar doordat hij zijn (pagina-lange) zinnen vangt in prachtig literaire beeldspraak, leest ook dit boek weer weg als een pareltje. 4*