Misschien wat minder makkelijk te behappen voor de 'ongelovigen' onder ons, maar niettemin een razend knap geschreven verhaal over religie en het menselijke overlevingsinstinct. Misschien dat Martel het hier en daar wat te sterk aandikt, maar de wijze waarop hij respect afdwingt voor alle geloven, en hoe men daar tegenaan kijkt, is zeer treffend beschreven.

Hoewel het boek voor het meerendeel zich afspeelt binnen de beperkingen van Pi, de boot, en de mede-overlevenden, weet Martel elk hoofdstuk weer de aandacht vast te houden en de spanningsboog gespannen. Daar komt nog bovenop, dat de laatste pagina's plots een geheel nieuw licht op al het voorgaande werpt, wat de lezer gegarandeerd aan het denken zet. 4.5*

Wat meteen opvalt, is dat Crichton meer een vervolg schrijft op de film van deel 1, dan zijn oorspronkelijke boek. Ian Malcolm is toch niet dood en Hammond wordt voor het gemak genegeerd (om zijn dood kon hij immers niet meer heen). Dat bewijst des te meer dat hij bij het schrijven al de mogelijke verfilming in zijn hoofd had, waar doorgaans geen sterk boek uit voortkomt. Ook zijn voornaamste troef is hem hier afgepakt; het wetenschappelijk verklaren van de sauriers hoeft niet meer.

Dit compenseert hij nog met vele theorien over de evolutieleer, maar ook deze missen hun sterke timing uit het eerste deel en willen zodoende nog weleens de spanning in de weg zitten. Maar, toch is ook The Lost World weer gewoon een erg leuk boek, dat genoeg vermaak biedt voor de liefhebbers van Jurassic Park. Lekker avontuurlijk, het weet je toch weer mee te slepen. Niettemin slechts een 3*

Juist doordat het concept geweldig origineel is, had er veel meer in Lunar Park gezeten. Enerzijds zet Bret zichzelf zeer openhartig neer, met veel bewonderenswaardige zelfspot. Lunar lijkt dan ook vooral van een man te komen die moe is van zichzelf, en een einde wil maken aan zijn zelfbeeld.

Hier doorheen loopt echter een bovennatuurlijk thrillerplot dat mij teveel aan Stephen King op de automatische piloot doet denken. De confrontaties met zijn extreem gewelddadige boek American Psycho zijn een sterke vondst, maar verder... Dan valt ineens toch wel op dat Bret het niet zozeer van zijn schrijfstijl moet hebben, maar de venijnige satire.

Hier en daar komt hij dan nog wel met sterke (en hilarische) observaties over het leven in de burgerwijk, maar langzamerhand vervalt Lunar Park teveel in een doorsnee thriller. Jammer, want dit pretentieuze boek, met zijn zeer sterke begin, heeft toch zeker een bewonderenswaardige opzet. 3.5*