Dostojevski zet in De Gokker een interessant en treffend portret neer van een gokverslaafde, waarbij de beschrijvingen van de gokvloer sterk zijn en de gokspelen zeer spannend. Het hoofdpersonage is echter van begin af aan al vervelend, net als zijn verwaande object van affectie Polina, waardoor het verhaal mij wat afstandelijk aandeed. Of de man nu alles won of verloor, het deed mij niets.

Daar komt bij dat de filosofieën over afkomst en al het gegeneraliseer dat daarbij hoort het boek vult met weliswaar een interessant inzicht in de denkwijzen van die tijd, maar verder geen toegevoegde waarde biedt. 3.5*

De laatste zin van IMPERIAL BEDROOMS zegt eigenlijk alles over hoofdpersonage Clay dat je van hem moet weten: "I never liked anyone, and I'm afraid of people".

Bret Easton Ellis' nieuwe roman gaat wederom over een groep mensen die 'dood van binnen zijn', verstrikt in een web van leugens en bedrog, opgezet door hun eigen hebzucht of in hun zoektocht naar succes en faam. Geen van allen zijn ze likeable, over al hun kwellingen hangt de air dat ze hun misere over zichzelf hebben afgeroepen.

Dat Ellis een troosteloos landschap weet te schetsen, is inmiddels wel bekend. Maar waar een Chuck Palahniuk het nog tongue-in-cheek weet te brengen, met nieuwe satirische inzichten, is Ellis de laatste tijd vooral pessimistisch en deprimerend zonder reden. Welja, misschien toch. Ongetwijfeld wordt L.A. bevolkt door actrices die zichzelf in sexschandalen storten om de top te bereiken. Tsja. Dit gedrag beschreef de man eerder al, en vooral: veel beter. Inmiddels is het niet meer dan een variatie op een thema.

LESS THAN ZERO toonde toendertijd op meedogenloze wijze een vergeten generatie. IMPERIAL BEDROOMS begint zeer sterk in zijn referentie aan deze cult klassieker, maar zodra dit verlaten wordt verzakt het verhaal in een nakomertje. Onderhoudend en stilistisch prima (hoewel niet heel opmerkelijk), maar het is lastig van je af te schudden dat het ook redelijk zinloos is. 3*