Chuck Palahniuk is een schrijver die het vooral moet hebben van zijn wilde fantasie en het scheppen van een nieuwe wereld, gelinkt aan satirisch symbolisme. Damned was geweldig, omdat de Hel hem de mogelijkheid gaf helemaal los te gaan. Doomed, de eerste keer dat Palahniuk een vervolg schrijft op één van zijn boeken, mist die originaliteit. Heel erg. Chuck had zijn beste kruit verschoten in het eerste deel van deze trilogie en weet daar weinig aan toe te voegen dat dit niveau haalt.

Doomed is een werk dat, meer dan voorheen bij hem, vereist dat je meeleeft met de personages, terwijl de typische Palahniuk karakters eigenlijk alleen geschikt zijn om je aan de hand te nemen langs de meest absurde of veelzeggende taferelen. Natuurlijk zijn ook de shock-twists hier weer aanwezig, en ook het linken van ons moderne denken aan klassieke grootheden als Plato en Darwin levert wat amusante passages op, maar het is allemaal te weinig om je gedurende de volledige lengte geboeit te houden.

Net als de voorgaande boekenweekgeschenken, kon ook Duel mij niet overtuigen. Het verhaal, het concept erachter, is an sich leuk gevonden, maar wordt tijdens de loop van het verhaal niet volledig ontdaan van zijn ongeloofwaardigheid. Het handelen van Verhooff is vaak onlogisch en op een geforceerde wijze in dienst van het plot.

Daarnaast irriteerde ik mij - zoals zovaak bij Nederlandse literatuur - aan het al even geforceerd 'bloemrijke' taalgebruik. Het werkt niet, en het levert ook geen mooie zinnen op. Duel zorgt dan wel voor enkele aardige overpijnzingen over de aard van kunst, maar dit is het zeker niet. 2*