Het valt me vooral op dat Marquez' gebruikelijke schrijfstijl hier achterwege blijft; iedere auteur had dit kunnen schrijven. Natuurlijk past dit ook wel bij het onderwerp, aangezien hij vooral een ander aan het woord laat (maar wat niet strookt met zijn opening, waarin hij claimt dat hij Miguels stem via zijn eigen laat horen, omdat je 'een schrijver zijn stijl niet kunt afnemen').

Niettemin vertelt hij zijn verhaal met een prima balans in het avontuur en de geschiedkundige achtergrond, waarbij duidelijk naar voren komt dat de man oorspronkelijk journalist is. Dat maakt het tot een onderhoudend, bij vlagen aangrijpend en ook belangrijk verhaal, maar inderdaad, niet eentje met hoge literaire waarde. De echte indruk blijft dan ook uit. 3.5*