Wat me vooral opviel was de luchtigheid waarmee Fante zijn alter-ego Arturo Bandini leven inblies. Openhartig en warm, tegelijkertijd vol met eerlijkheid over zijn eigen gebreken. Sterk en moedig om zo openhartig en "naakt" als het ware te spreken over jezelf in de vorm van een fictief alter-ego.

Ik maakte kennis met dit boek door een van mijn literaire (anti)helden, Charles Bukowski, die John Fante als god aanschouwde en die als een van zijn grootste inspiratiebronnen geldde voor zijn eigen literaire ambities, werk en uiteindelijke meesterwerken als alter-ego Henry Chinaski. Toch moet ik dan ook eerlijk bekennen dat juist doordat Bukowski zo'n hoge pet van Fante op had, dat ik met torenhoge verwachtingen aan Ask the Dust begon, waarbij ik vooraf al hoopte op die warme zon die schijnt op winterse dagen, zoals Bukowski dat zo sterk doet in met name zijn eerste werken, Post Office en Factotum. Maar ik had af moeten rekenen met die verwachtingen, dat had ik vooraf moeten doen, voor ik het boek op sloeg, maar dat kon ik niet, en daardoor bleef ik ergens steeds met een fanboy Bukowski-bril dit boek van Fante lezen, waardoor ik net niet helemaal Fante tot zijn recht liet komen, en ik mezelf eigenlijk genoodzaakt voel dit boek over een paar jaar nog een keer te lezen.

Ik moet wel zeggen dat ik ondanks de verwachtingen Ask the Dust zeker een aanrader vind, met name omdat het een invloed heeft op het schrijfproces, op het streven naar het schrijven van een verhaal, gedicht, novelle of roman. Dat er geen logica plaatsvindt in het proces. Dat het uit het hart moet komen, en dat er niets of niemand is die kan zeggen wat werkt, en wat niet. Succes is niet de drijvende factor, maar tegelijkertijd beïnvloed het iedere schrijver. Het beïnvloedde Hemingway. Het beïnvloedde Bukowski - het sijpelt tussen de regels door in Hollywood - en het raakte ook Fante, die het maar al te helder duidelijk maakt met zijn alter-ego Bandini. En dát is misschien wel de grootste kracht van het boek. Niet de verwachtingen een primitieve Bukowski te lezen, maar eerder om te lezen hoe openhartig en eerlijk Fante naar zijn eigen persoon is als schrijver en aspirant schrijver. Hij is naakt, en daarmee kwetsbaar, en daarmee mens, en daarmee sterk.

Dit boek vanochtend uitgelezen. Wat een verhaal was dit zeg, jezus... En ik maar denken dat David Goggins een zwaar leven had als Navy SEAL. Waar deze mannen zo'n twee jaar doorheen zijn gegaan maakt een lockdown tot kinderspel. Van vast komen te zitten met een boot in een stuk ijs, naar vier maanden rondtobberen op een stuk ijs dat puur en alleen de juiste richting op voer wanneer de wind juist stond, tot gedwongen worden 497 dagen op een klein schippersbootje door de open zee te moeten varen zonder dat ook maar een enkele ziel op aarde weet dat je nog leeft. En wij maar klagen dat de kroegen een tijdje dicht waren...

En dat zijn nog maar enkele van de ontberingen van deze mannen, die ik jullie in dit bericht bespaar omdat ze gewoon te smerig of onwerkelijk zijn. Ik heb niet eerder zo'n beknellend gevoel ervaren tijdens het lezen van een boek dat ik het weglegde omdat het te akelig voor woorden was. Een ongekende leeservaring, buitengewoon bizarre ervaring. Absolute aanrader!

Ik begon met lage verwachtingen aan dit boek, juist omdat het zo lovend was. En Jezus, ze zaten er niet naast met dit boek. Marieke Lucas Rijneveld schrijft hier een zeer heftig verhaal met woorden en zinnen alsof het allemaal in een smachtende ademzucht gebeurd is. Prachtig en beklemmend tegelijkertijd. Een boek dat ik zeker nog eens opnieuw ga lezen, maar voor nu moet ik het even laten bezinken. Aanrader!

Het verhaal over een man met een superlul. Tja, dat sloeg natuurlijk helemaal nergens op, maar behalve dat vond ik de absurditeit en de droge, humoristische schrijfstijl van Henk van Straten ontzettend geslaagd. Ik las dit boek tijdens lunchpauzes op het werk en gniffelde zo nu en dan zo stilletjes mogelijk, want aan mijn collega's uitleggen wat ik in godsnaam aan het lazen was... dat was ook weer zoiets. Ik vond het boek in het straatje BoJack Horseman vallen, als een soort kritiek op de showbizz en individuele verlangens en tekortkomingen. Leuk boekje dit, en neem het niet te serieus (of juist wel), ach ja... ik heb me ermee vermaakt, dat zeker.

Vergezocht verhaal voor een soort aanklacht tegen de hedendaagse maatschappij. Wat ik dan wel sterk vond, wad dat ik één van mijn oude vrienden zoiets soortgelijks nog wel zie doen, omdat hij dus ook zo'n type is dat geloofd in een nieuwe wereld en in een zogenaamde groep lid is die zichzelf "The Rebellion" noemt. Dat verontrustte me toen ik het boek uitlas gisteravond. Maar het verhaal zelf gaat van de ene extreme naar de andere. Daar moet je van houden, denk ik. Mij sprak het niet zo aan, maar doordat het vlot geschreven is, was het verder prima te behappen.

Ik was enorm onder de indruk van De hoogstapelaar, en nu dus ook maar eens zijn debuutroman gelezen, en mijn god zeggen wat kan Te Gussinklo schrijven zeg. Een eigenaardige, strakke stijl die genadeloos fel op mij inwerkt, op een manier zoals een andere schrijver dat nooit eerder gelukt is. Een soort moderne Céline (op vlak van eigenaardigheid dan).

Ik begin nu op het punt te komen dat ik alles van deze man wil lezen. Kom maar op.

In dit boek begonnen afgelopen zaterdagmiddag. De namiddag moest zich tot de avond strekken om er in één ruk korte metten mee te maken, en daar is alles dan ook direct mee gezegd. Nietszeggend boek dat in een vlotte stijl op papier is gezet. Makkelijk te volgen, moeilijk te boeien. Ongelofelijk dat een boek als dit wordt genomineerd voor de Boekenbon Literatuurprijs van 2023. Zegt het iets over de smaak van literair Nederland of mis ik iets als het gaat om literatuur?