menu

Hier kun je zien welke berichten Bobbejaantje als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Affaire Saint-Fiacre, L' - Georges Simenon (1932)

Alternatieve titel: Maigret en de Zaak Saint-Fiacre

3,5
Een atypisch gevalletje. In deze policier heeft Maigret het onderzoek dan wel in handen maar hij holt achter de feiten aan tot en met de ontknoping. Dat, en daarnaast is het een bijzonder werkje omdat het zich afspeelt in Saint-Fiacre waar Maigret zijn jeugd heeft doorgebracht. Er wordt dan ook wat afgemijmerd, wat ik niet zo gewend ben t.o.v. het meer functioneel gerichte werk van Simenon. Het vloeit zeker allemaal mooi in mekaar. De sfeerschepping is superbe van begin tot eind, je krijgt als lezer het gevoel deel te nemen aan het plattelandsleven in Frankrijk begin jaren ‘30. Er wordt ingespeeld op gevoelens van nostalgie, zoals te verwachten, waarbij de moderne tijd wordt afgezet tegenover de vervlogen tijd ‘toen er nog geen auto’s in het dorp reden’. De context van deze policier is biografisch in tweeërlei opzichten. We leren hier dat Maigret de zoon was van een kasteel rentmeester/manager (le régisseur). Simenon van zijn kant was in de jaren ‘20 een jaar lang secretaris van Markies Tracy waardoor hij het kasteelleven van binnenuit heeft leren kennen en in het boek is een belangrijke rol weggelegd voor de secretaris. Verder is er ook een rol voor een misdienaar, wat Simenon zelf in zijn jeugd was.

Dus een heel goed geschreven sfeervol werkje hebben we hier. En spannend. Echter vind ik de ontknoping wat al te ongeloofwaardig om een echte topscore te kunnen geven.

Assassin Habite au 21, L' - Stanislas-André Steeman (1939)

Alternatieve titel: De Moordenaar Woont op Nr 21

3,0
Stanislas-André Steeman wordt graag vergeleken met George Simenon. Beiden waren geboren in Luik, en maakten als ex-journalist naam met detectiveromans. Ik was zelf ook al mee met dat idee nog voor ik van Steeman een letter gelezen had, maar met deze eerste policier kan ik er me nu een beter beeld van vormen. Voor mij ligt Steeman alvast veel dichter bij Agatha Christie dan bij Simenon. Simenon focust meer op deductie na de misdaad terwijl deze roman althans in de loop van het verhaal wel wat meer actie bevat. Steeman blijkt ook een anglofiel. Het verhaal speelt zich af in Londen en Steeman doorspekt het boek met wat hij als typisch Britse frasen beschouwt. Je voelt echt zijn liefde voor de Britse cultuur en het zal dan ook wel geen toeval zijn dat één van de grote dromen van Steeman een verfilming door Alfred Hitchcock was. Dat is er nooit van gekomen, al is een aantal van zijn werken wel verfilmd geweest door anderen. Zo is L’Assassin verfilmd geweest door Henri-George Clouzot die ironisch genoeg ook wel eens als de Franse Hitchcock wordt beschouwd. Wat het Britse aspect van de roman van Steeman betreft, heb ik sympathie voor de voorliefde van de auteur maar anderzijds komt het me niet heel authentiek over wanneer een personage in het boek aan de ontbijttafel een droom vertelt waarin de meest toeristische plekjes van Londen opduiken. Het gevaar met bepaalde voorliefdes van een auteur kan zijn dat het er allemaal wat te dik wordt opgelegd.
Waarin Steeman zich verder nog onderscheidt van Simenon is het soort humor dat hij toevoegt aan het verhaal - toch in dit boek. Er mag al eens gelachen worden, al komt het de spanning nu ook weer niet ten goede, het heeft soms meer weg van een zwarte komedie. En dat komt trouwens ook tot uiting in de film van Clouzot.

De plot van deze policier vind ik wel origineel, al mankeert het in de finale aan een confrontatie, wat in de filmversie verbeterd wordt. Ondanks de kwaliteiten die het boek heeft, vind ik de film toch sowieso een upgrade met enkele aanpassingen die prima uitdraaien.
Wel nog bijzonder aan het boek zijn twee momenten waarin de schrijver rechtstreeks de lezer uitdaagt tot het oplossen van de moorden, op basis van de reeds geleverde informatie. Voor mij hoeft dat niet want het haalt je onnodig uit het verhaal, plaatst je als lezer buiten het verhaal.

Met het boek heb ik me toch wel geamuseerd. Nu wil ik graag een keer iets lezen van Steeman dat zich afspeelt in een omgeving waarin hij niet de neiging heeft er vanalles dik te willen opleggen.

Atouts de M. Wens, Les - Stanislas-André Steeman (1932)

3,5
De tweede Steeman die ik nu achter de kiezen heb. Opnieuw een policier waarin hij de intrige verhaalt met een fikse scheut humor. Dat vind ik wel gewaagd maar Steeman komt er goed mee weg omdat hij de juiste doses humor hanteert. Het wordt nooit teveel, gaat er nooit over, maar kruidt het verhaal op leuke wijze.

De roman verscheen oorspronkelijk in 1932 maar werd nog eens herzien en heruitgegeven in 1959. Het is die laatste versie die ik gelezen heb. Het kwam me wel vreemd over dat Steeman - of eender welke schrijver - een afgewerkte roman gaat herzien, alsof het een remake betreft. Ik kan dus niet inschatten in welke mate de herziene versie afwijkt van het origineel. Wat bijkomend uniek is aan de herziene versie, zijn de droogkomische voetnoten die Steeman toevoegt, schijnbaar gericht aan een (fictief) productieteam dat deze roman wel eens zou kunnen verfilmen. Curieus genoeg werd het boek reeds verfilmd in 1946. Was Steeman dan niet tevreden met deze verfilming, of de verfilming van zijn werk in het algemeen? Ook opmerkelijk dat Steeman er genoegen aan beleeft om zich in één van de voetnoten te wenden tot zijn legendarische collega Georges Simenon, met wie hij om enkele evidente redenen (tijdgenoten, geboren in Luik, carrière gestart als journalist, succesvol in hetzelfde literaire genre) graag wordt vergeleken door de buitenwereld.

Wat er ook van zij, in elk geval heb ik plezier beleefd aan dit werkje. Originele plot en prima vertelstijl.