Ik heb er lang over gedaan, enkele maanden zelfs, wat wel wijst op de dikte van deze pil maar ook op het stroeve begin van dit boek. Ik herinner me nog dat ik in mijn jeugd Schaduwgrens en Schaduwspel had gelezen van Tad en dat ik daarvan een keer 180 pagina's op 1 dag had gelezen. Dat was dus wel een goede pageturner maar dat had ik hier nooit echt. Ik heb me er wel echt moeten aanzetten in het begin. Naarmate het boek vorderde kom je er wat meer in maar wennen doen die ellenlange zinnen van Tad eigenlijk nog steeds niet helemaal. Ongelooflijk hoeveel vergelijkingen en metaforen er in dit boek staan. De ene al beter dan de andere. Het is ook het meest complexe fantasy boek dat ik al gelezen heb. Nu zijn dat er niet ontelbaar veel, iets van een 25-30 denk ik maar toch.

Wat ik in dit boek vond ontbreken was wat romance. Ook was er niet veel humor, nu was ik dat al wel gewoon geworden door de Elfenreeks van Bernhard Hennen (die ik hiervoor las) want dat was ook zelden lachen. Ik mistte ook emotionaliteit en drama. Geen enkele dood of gebeurtenis leek mij voorlopig iets te doen. Qua worldbuilding natuurlijk masterclass maar toch hoop ik dat ik als lezer me iets meer kan gaan inleven in de personages. Voorlopig vind ik Isgrimnur denk ik het fijnste personage. Simon stelt de ene vraag na de andere maar de wereld hangt zo te zien wel van hem af. Miriamele is ook wel aardig. Toch benieuwd naar deel 2 waar ik hopelijk iets minder lang over ga doen.

Goede fantasy maar niet het beste wat ik gelezen heb. Ook tweede keer dat ik dit boek heb gelezen. In Elfenwinter ben ik vorige keer (in 2009) gestopt maar nu ga ik doorzetten. Je moet er even inkomen want zeker de eerste 200 pagina's zijn niet al te interessant vond ik. De liefdesverhouding blijft redelijk vlak en zeker Farodin blijft een onderbelicht personage. Nuramon is veruit het betere uitgewerkte personage maar ook Mandred kon na een tijd me erg bekoren. Bij zijn dood kon ik het niet vermijden om met tranen in de ogen verder te lezen.

Hetgeen wat dit boek het meeste mist is humor. Ik heb zelden gelachen. Er worden ook erg veel beschreven waardoor het soms wat langdradig wordt. Maar al bij al gebeurd er veel. Er gaan dan ook vele eeuwen.
Inhoudelijke hoogtepunten waren voor mij: de verwekking van Guillaume door de devanthar onder het mom van Nuramon, de ontsnapping uit Aniscans, de wonderbaarlijke bibliotheek van Iskendria, de aanval van Farodin en Mandred op de trollenburcht en de dood van Yilvina en tot slot natuurlijk de dood van Mandred bij de afscheiding van Alfenmark met de mensenwereld die overspoeld wordt door de Tjured-priesters.

Elfenlicht is het derde deel van Bernhard Hennen zijn Elfen-serie. Het is inderdaad een beetje een tussendeel en handelt voornamelijk over de oorlog tussen Alfenmark en de trollen.
Personages die in Elfenwinter wat onderbelicht bleven, worden nu meer hoofdpersonages terwijl belangrijke personages uit Elfenwinter (Alfadas, Orimedes, Asla, Yilvina, Silwyna, Lambi, ...) nog weinig rol hebben. Verder worden er ook een heleboel nieuwe personages geïntroduceerd. Hiervan zijn Ganda en Melvyn volgens mij de belangrijkste.

De gevechten die zich afspelen in Elfenlicht zijn meestal van een wat minder bombastische aard. Ik denk daarbij aan het gevecht met de minotaurus in de bibliotheek van Iskendria. De weg ernaartoe is er ook een klein akkefietje in een steegje waarbij Ollowain een dolk opvangt en vanaf dan respect krijgt van Ganda. Verder hebben we ook nog het spannende moment met de slang van Galawayn. In het eerste deel van dit boek "De Speler" staat de relatie tussen Ollowain en Ganda dus centraal met de zoektocht naar Melianders boek. Ook moeten we door Ollowain zijn rouwperiode heen en spelen we onder meer de veldslag van Phylangan na adhv het Falrachspel.

Eenmaal uit de bibliotheek ontsnapt begint deel 2 "De Rebel" en laat Ollowain Ganda achter bij een rivierheks en een kobold. Dit blijken achteraf volgelingen van de Rootmutsen en dus van Elija Glops zijn "wereldbeeld" te zijn. Omdat Ganda een boek uit de bibliotheek gestolen heeft (waar de doodstraf op staat), neemt Ollowain de schuld op zich omdat hij niet wilt dat er iets met Ganda gebeurt. Emerelle ziet zich dan genoodzaakt om haar trouwe zwaardmeester naar Feylanviek te sturen (om niet uitgeleverd te moeten worden aan de hoeders van de bibliotheek van Iskendria) waar eigenlijk een laatste grote verzet van de Alfen tegen de trollen wordt ingezet. De Alfen "winnen". Het belangrijkste feit is dat Ollowain hier sneuvelt of beter geëxecuteerd wordt in de slag bij Moordstein. De held redt hiermee wel het leven van Caileen, een gravin.

Op het drinkgelag ter ere van de gesneuvelde Ollowain, tracht centaurvorst Orimedes een verbond te sluiten met de bronzen Utikkers onder leiding van vorst Katander. Hij stelt een huwelijk voor tussen Nestheus (Orimedes' zoon) en Elena (dochter van Katander). Nestheus weigert omdat hij zijn hart verloren heeft aan Kirta en ze worden verbannen en opgejaagd. Uiteindelijk sterft zowel Kirta als Orimedes na de verwondingen van een veldslag en wordt Nestheus koning der centauren. Orimedes vergeeft hem op zijn sterfbed. Senthor, de laatste veteraan van Phylangan (van de centauren) sterft uiteindelijk een eervolle dood samen met zijn laatste wapenbroeder en vorst Orimedes.

Ganda heeft inmiddels een nieuwe hand gekregen en wordt weer opgenomen als Commandante Sleuteltje bij de Roodmutsen. Verder is er ook nog een subplot omtrent de halfelf Melvyn, zoon van Alfadas en Silwyna. Hij heeft het aan de stok met vorst Shandral van Arcadië omdat Melvyn Shandrals' vrouw Leylin wilt. Als straf laat Shandral Leylin haar benen amputeren zodat ze ze niet meer kan spreiden... of toch niet. Later in het boek blijkt dat ze Martha hebben gedood, een geliefde van de kobold Madrog, de leider van de lijfwacht van Shandral. Deze zint op wraak en weet uiteindelijk Shandral te executeren. Melvyn komt net op tijd voor Leylin te redden.

In Firnstayn is de belangrijkste gebeurtenis van het boek de terugkeer van Kalf en Kadlin. Echter lijken zowel Ulric als Alfadas geen van beide te herkennen. Kalf houdt zich wel afzijdig en Kadlin wekt een vermoeden op maar enkel nadat Halgard uitgebreid beredeneerd, beseft Ulric dat het zijn vermiste zus is. Alfadas komt dit pas na zijn dood te weten bij de vereniging met Kalf en Asla in de Gouden Hallen.
Tot slot proberen de mensen op vraag van Elodrin, de vorst van Alvemer de trollen van de nachttinne te verslaan. Langs beide kanten vallen veel slachtoffers en van de mensen blijft bijna niemand over. Zowel de koning, Kalf als Ulric en Halgard sneuvelen hierbij.

Kadlin vlucht samen met Fenryl en Gundaher de bouwmeester naar de stad Lavianar in Arcadië door het alfennet. Hier verslaat Kadlin een shi-handan en komt ze zo in de gunst van Emerelle. Zij hergroepeert iedereen bij de Shalyn Falah om een laatste gevecht te voeren. Emerelle beslist hier dat er genoeg bloed vergoten is en vraagt om een duel met iemand van de trollen op de Shalyn Falah. Uiteindelijk komt het niet zo ver omdat ze tegen Klaves, de Ollowain zonder geheugen het zwaard niet wil opnemen en geeft ze Alfenmark in handen van de trollen. Met hulp van de verschillende alfenstenen weten ze wel de yingiz terug te drijven.

Dat is zo min of meer in het kort wat er gebeurd is (ook de Tjuredkerk krijgt wat aandacht, al vermoed ik dat we in deel 5 hier nog veel over gaan lezen). Persoonlijk kijk ik daar momenteel minder naar uit want dat vind ik het minst interessante tot nu toe. Er gebeurt dus best wel wat maar op 700 pagina's mag dat wel. Hetgeen ik jammer vond is dat voor belangrijke personages die de dood vinden zoals Alfadas en eigenlijk ook Orimides te weinig aandacht wordt geschonken. Het wordt vaag weggeschreven en daarmee is de kous af. Ik vond dat erg jammer want het zijn toch twee personages die Elfenwinter mee gekleurd hebben. Verder vond ik het einde wat afgerateld. Jammer ook dat er veel te weinig humor in de boeken van Bernhard zit.

Inhoudelijk weinig te bieden en daardoor ook wel erg overprijst. Het schetst het leven van Ganda voor een groot deel en hoewel ik haar personage wel interessant vindt, gebeurt er niet zo erg veel. Haar band met Emerelle en Elija Glops worden verduidelijkt. Ook over haar familie krijgen we meer uitleg. Gedichten interesseren mij ook niet en laat ik links liggen.
Op naar Elfenkoningin.

Wederom een leuk boek met heel wat kleinere veldslagen met een grote impact. Wat natuurlijk weinig klopt is dat het hoofdpersonage in het boek Emerelle is. Wat mij betreft zijn de hoofdpersonages Alfadas en Ollowain, met eventueel Kalf en Asla. Fijn is weer hoe we ook geregeld overschakelen naar de kant van de trollen, zonder echt twee keer hetzelfde te moeten lezen. Dat pakt Hennen altijd briljant aan en hij maakt van Orgrim een interessante figuur met een moraal en strategisch inzicht, iets wat bij de andere trollenhertogen en koning Branbaard lijken te ontbreken.

Verder bevat Elfenwinter, hoewel al bijna 15 jaar geleden geschreven, een zeer actueel thema nl. de vluchtelingenstroom. Hier zijn de Fjordlanders dan wel op de vlucht voor trollen en die heb je natuurlijk niet in de echte wereld, Hennen beschrijft wel zeer kundig de ontberingen die ze moeten doorstaan. Het was zeer indrukwekkend hoe de mensen over de fjord vluchten en hoe je altijd voorstanders en tegenstanders hebt van bepaalde ideologieën of strategieën. Zo is het ook het geval wanneer Asla, de stoere vrouw van Alfadas, in onder meer Honnigsvald de menigte toespreekt dat ze moeten vluchten. Het einde is zeker onverwacht niet alleen Ulric die sterft met Halgard in de grot waar ook koning Osaberg zijn laatste adem zou hebben uitgeblazen en dan gevonden wordt door Alfadas en zijn groepje. Dat Emerelle hun terug wist te brengen uit de dood vond ik erg straf. Verder lijkt het erop dat Kalf en Asla voor elkaar hebben gekozen en een nieuwe dochter hebben gekregen die ze samen met Kadlin gaan opvoeden. Enkel Sylwina weet van hun geheim en ik ben benieuwd of Alfadas dit ooit te weten gaat komen. Wat dat betreft wel een fijne cliffhanger die me uitnodigt om verder te lezen.

Ik heb wat langer over de reeks gedaan. Het ging niet zo vlot eigenlijk. Het einde vond ik dan weer te snel afgehaspeld. Nu het zijn geen slechte boeken zeker niet maar overdonderd ben ik er ook niet van. Er schuilen wel mooie quotes in het boek en de stijl van Williams is heel beschrijvend. Dat maakt dat het verhaal niet zo snel vooruit gaat en in mijn ogen was het ook wel iets te traag. Er zit ook weinig humor in deze reeks, het drama is wel redelijk geslaagd. Waarschijnlijk lees ik de vervolgen ook nog wel, vermits ik nu goed bekend ben met de wereld.