De terugkeer van Bonanza... De eerste keer dat een boek me deed schaterlachen. Alleen al daarvoor verdient Herman mijn respect. Toen hij in latere werken ook nog eens een zekere levenswijsheid etaleerde was ik fan.

Het is dan ook als fan dat ik Herman een afscheid op een hoogtepunt gun. Dit betekent dat hij nog minstens een boek zal moeten schrijven. Achter een struik is zeker geen meesterwerk, laat staan een leuk boek.

Het heeft relatief enorm veel personages in verhouding met de dikte van het boek. Die karakters hossen maar wat rond en weten niet goed waaraan of waaraf. Als je tussen de regels leest, weet Herman het ook allemaal niet goed. Op het einde is er dan ook geen einde, dat ontbrak er nog aan. Het hele boek door dacht ik: "als een beginnend schrijver dit opstuurt, krijgt hij nooit geen kans meer".

Komaan Herman, nog eentje om de cirkel rond te maken, je kan het!

Als toekomstig leerkracht Geschiedenis/Nederlands was dit boek uiteraard verplichte kost. Toen men mij vooraf vroeg wat ik ervan verwachtte, luidde mijn antwoord steevast: als iemand het leven van Alcibiades kan vertellen, is het Pfeijffer wel.

En hij kan het. Mijn god, die man kan het.

De toon zit precies goed, we krijgen een man aan het woord die tegelijkertijd het populisme veracht en er handig gebruik van maakt. Doorheen het boek bleef ik me afvragen of het ik-personage dat nu eigenlijk zelf beseft. Dat gepuzzel, dat ongezegde ontdekken en interpreteren naar eigen goeddunken, dat is literatuur van topkwaliteit.

Mocht men mij zeggen dat de zeeslagen en militaire bedenkingen wat langdradig zijn, kan ik me daar best in vinden. Maar ook daar laat Pfeijffer Alcibiades sparkelen in heerlijk zelfvertrouwen en minachting voor zijn tegenstander.

Een absoluut meesterwerk, een aanrader voor wie intriges in de Oudheid kan smaken, al besef ik ten volle dat dit niet iedereen zal zijn. Voor mij echter, zonder enige twijfel:

5*

Amerikaanse Goden laat me met een wrange nasmaak achter. Een typisch 'wat heb ik nu gelezen' boek. Laten we proberen om deze vraag eens te beantwoorden.

Het begin is veelbelovend. Een gevangene kijkt uit naar zijn terugkeer in de maatschappij en de hereniging met zijn vrouw. Enkele dagen voor de grote dag wordt hem ijskoud verteld dat zijn vrouw overleden is en hij meteen kan beschikken om naar de begrafenis te gaan. Ok Gaiman, je hebt me, wat doet dat met een man?

Maar nog voor Shadow zijn thuis bereikt, komt hij met een vreemde man in contact, die zich Mr. Wednesday laat noemen. Deze wil Shadow kost wat kost als een bodyguard inhuren en na wat gestrubbel gaat Shadow uiteindelijk makkelijk overstag. De thuiskomst en begrafenis wordt dan snel snel afgehaspeld, ook blijkt Shadows vrouw hem ontrouw te zijn. Hier wordt verder nauwelijks wat mee gedaan.

Dus 3 bemerkingen:
1. Shadows dode vrouw kan alleen maar een betekenis hebben als de reden waarom hij met Mr Wednesday wil meegaan en niet thuis blijft. Dat kon je makkelijker oplossen door Shadow geen vrouw te geven, toch?
2. Later in het boek blijkt dat Shadow en Mr Wednesday vader en zoon zijn en Shadow een halfgod is. Als je alweer het plot start zonder dode echtgenote, lijkt dit me voldoende reden om Shadow aan boord te krijgen voor de reis.
3. Waarom wordt de dode vrouw een personage? Ze vermoordt de gevangenhouders in de trein en loopt wat rond om nonsens te vertellen, vermoordt Loki aan het eind, maar verder? Deus ex machina, hier dan nog 2x gebruikt, doen me altijd een luiheid van de schrijver vermoeden.

Verder gebeurt er allemaal niet zoveel. Shadow wordt van hot naar her verplaatst en beduidend vaak door Mr Wednesday achtergelaten. Af en toe komt er een nietszeggende dialoog met een of andere godheid met als enige doel hen te introduceren in het verhaal. Telkens wordt naar de komende storm verwezen, die maar niet wil losbarsten. En wanneer hij dat uiteindelijk lijkt te gaan doen, houdt Shadow een speech en denken de strijders: ach weet je, laat ook maar jongen, die jongen heeft een punt.. Tenenkrommend wat mij betreft.

Dit boek is uiteindelijk een verhaal zoals ik ze niet graag lees. De aanleiding naar de actie, de weg ernaar toe wordt uitvoerig beschreven en blijft maar duren. Ik prefereer verhalen waar je midden in de actie gedropt wordt en de consequenties van handelingen duidelijk ziet. Wat is eigenlijk het issue hier in dit verhaal? Waarom loopt Shadow van hot naar her? Het lijkt wel alsof hij niets beters te doen heeft en zich dan maar vermaakt.

De waarde van dit boek is dat het wel verwachting en spanning creëert. Ik was het pas rond pagina 400 beu en dan lees je door om te zien of het nog wat wordt. Maar door de extended versie en de dingetjes achteraan het boek, duurde het nog tot pagina 701 voor ik van Shadow verlost was.

Nipte voldoende, 2.5*

Prettig gestoord boek, waar ik in eerste instantie de handboek wou werpen omwille van het oeverloos beschrijven van de kledij die mensen dragen en de waarde die daar aan gehecht. Het irriteerde me mateloos en laat dat nou net de opzet van het boek zijn. Goed gedaan, zou ik zo zeggen dus.

De moordscènes gaan een beetje aan me voorbij. Ik ben eerder verstandelijk empathisch en dat soort dingen glijdt dan voorbij als in een 'in het echte leven gebeurt dat niet', dus kan ik me daar niet druk, boos, angstig... om voelen.

Ik kan perfect begrijpen waarom mensen dit een 4-5* boek vinden, maar voor mij is het einde waarbij alles bij hetzelfde blijft en het verhaal zich zomaar in het hoofd van Patrick kan afspelen een minpunt. Patrick gaat door het boek en is aan het einde niets wijzer dan ervoor.

Daarom beperk ik me tot een 3.5*

Ik heb dit boek gekocht toen ik zin had in een lekkere horror/thriller. S.L. Grey had ik ergens een goede recensie van gelezen, de achterflap belooft je goede dingen ( ) en er was een promo prijs. Een twee huppakee, in de tas!

Het lezen an sich viel me goed mee. De stijl is vlot en helder. Dus je draait de pagina's makkelijk om en komt zo makkelijk in het verhaal.

Dat verhaal neemt volgens mij toch wel een erg snelle, drastische wending. Het lijkt alsof de auteur(s) een aantal momentjes vergeten te verwerken, die je als lezer dan maar zelf moet invullen.

Grootste manco is wat mij betreft dat je niet te weten komt hoe Marks eerste dochter aan haar einde komt en wat zijn grote fout daarin was

Mijn lieve gunsteling werd me aangeraden, maar aangezien ik blijkbaar niet de enige ben die dit wil lezen, kwam het andere werk van Marieke Lucas Rijneveld De avond is ongemak mee terug uit de bib.

Het is voor mij een boek dat een 'goed, maar...' beoordeling meekrijgt. Volgens sommigen zou het door deze maar constructie niet goed zijn, wat ik te streng vind.

In bulletvorm dan maar:
- Jas wordt door zichzelf en anderen Jas genoemd, daar hou ik niet van. Een bijnaam is ok, maar ik snap niet waarom ze zichzelf zo zou noemen.
- Jas is een meisje van 10, later 12 en heeft wel erg poëtische bedenkingen. Hoewel sommige ervan erg mooi zijn, komt het merendeel geforceerd op me over.
- de opzet met de Joden in de kelder is zwak uitgewerkt
- de duimspijker is een raar aspect en komt verder nergens meer functioneel terug
- het einde geeft me "en daarmee basta" gevoel, alsof de auteur er genoeg van had.

In sommige stukken voel je het ongemak echt uit de tekst vloeien, dat is een knap staaltje schrijfwerk. Bovendien denk ik (hoop ik) dat de overkant bereiken voor Jas en Hanna met opzet iets anders betekende. Indien wel is dat fantastisch gedaan, maar ik ben er niet zeker van of dat wel zo is.

Genoeg elementen om naar het tweede werk van deze auteur uit te kijken, al hoop ik dat ze het allemaal net wat duidelijker brengt dan in deze roman. 3*