Aan wat hopelijk het einde zal zijn van een enorme leesdip, kocht ik aan het begin van mijn zomervakantie de nieuwste Murakami. Een gekocht boek voelt net iets meer als een verplichting om uit te lezen en de laatste tijd heb ik veel boeken na enkele tientallen pagina's weggelegd. De Stad en zijn onvaste Muren bleek uiteindelijk het perfecte zomer- en heropstartboek te zijn.

Je kan kleine stukjes lezen en het boek even opzij leggen om over de inhoud na te denken. Murakami gaat alweer - uiteraard - aan de slag met een eerder normaal personage in een eerdere normale wereld waar enkele fabelelementen aan toegevoegd zijn. Dat gevoel van 'ga maar door, het wordt straks wel duidelijk wat er precies aan de hand is hier' is voor mij het Murakami gevoel bij uitstek. In dit werk neemt de auteur ruimschoots de tijd om je aan de personages en hun omgeving te laten wennen. Daardoor is het tempo over het hele boek heen beschouwd, aan de (te) lage kant. Aan het einde was ik er echt wel helemaal klaar mee.

Daarnaast had deel 1 niet dat Japan gevoel dat ik bij andere boeken van deze auteur heb en in de rest van het boek wel weer naar voor komt. Maar goed, genoeg gemuggezift.

Waar het uiteindelijk op neerkomt, is dat dit boek over een jongen gaat die treurt omdat een meisje plotsklaps uit zijn leven verdwijnt. Een verhaal zo oud als de straat, maar de grote auteurs kunnen hiermee uiteraard nog steeds aan de slag. Murakami kiest voor de dubbele oplossing. Een verhaal in de normale wereld, wat voor 99% van de schrijvende mensheid een saai verhaal zou opleveren (jongen wordt opnieuw verliefd, literaire overdrijving is het feit dat het 30 jaar duurt) Murakami behoort natuurlijk tot die 1% die ook dit tot iets leesbaar kunnen verwerken.
Daar pent hij nog een fabelverhaal naast, over een stad met veranderende muren, dat ons op het einde krek hetzelfde vertelt, met uiteraard heel wat metaforen en symboliek.

4*