Gemiddeld boek dat makkelijk wegleest en een gemiddeld goede thriller is. Ik ben niet bepaald liefhebber van het genre, de zoektochten naar "wie is de vader, wie is de dader" maar Robert Harris had er vanwege de Cicero trilogie nog eentje van me te goed.

Conclaaf is het relaas van een pausverkiezing. De auteur voorziet voldoende kandidaten, waarvan de aanvankelijk favorieten één voor één afvallen. Dat is natuurlijk het oudste truukje uit het boek. Inspecteur Columbo, Witse, inspecteur de Kock en vele anderen leerden het ons al: iemand die aan het begin veel kans maakt, wordt het niet.

Uiteindelijk kan het nog twee kanten uit en valt het steentje dan in de richting van 'wat je het meest verwachtte, gaan we dan toch maar niet doen'. Helemaal aan het eind zit een twist, leuk maar ook niet meer dan dat.

Wat ik wel leuk vond aan dit boek, is de beschrijving van de traditionele handelingen en de 'het zijn ook maar mensen' waarop de kardinalen neergezet worden. Het klotst allemaal gezellig verder, zonder ooit spannend of meeslepend te worden. Dertien in een dozijn, degelijk boek.

3*

Ken je dat gevoel? Het boek is uit, de laatste pagina is omgeslagen en toch ga je nog op zoek naar meer. Je leest de achterflap, je trekt de pagina's zorgvuldig uit elkaar om toch maar zeker te zijn dat je niets gemist hebt en al wat rest, is droefheid. Droefheid omdat het achter de rug is, omdat er niets meer komt. Ken je dat gevoel? Mijn God, wat is la Superba een fantastisch boek. Wat is Ilja Leonardo een fantastisch schrijver! Ik durf hier haast geen mening te poneren, uit angst de meester te kort te doen, maar goed, noblesse oblige, hier gaan we dan maar.

La Superba is een boek dat ik een echte roman durf noemen. Een vette kluif, waar je op zoek moet naar onderliggende betekenissen en samenhang. Ik kan me perfect vinden in mensen die afhaken na enkele tientallen pagina's, want een romance met een afgehakt been, is inderdaad behoorlijk van de pot gerukt.

Wat mij vooral kon bekoren, was de verschillende manieren waarop Pfeijffer de immigratie benadert. Steeds andere verhalen, andere tijden, maar altijd dezelfde invalshoek: mensen zoeken fortuin en vinden vaak minder dan wat ze achterlieten maar hun menselijkheid houdt hen tegen terug te keren.

Het idee om dit verhaal vast te hangen aan een stad, met veel bochten, steegjes, duistere hoekjes en kronkelende omwegen, moet zeker ook vermeld worden. Een grandioos boek, dat vat het allemaal voldoende samen.

5*

Als toekomstig leerkracht Nederlands moest ik dit boek lezen, toch? Na enkele "duizend pagina's" Ken Folletts en net voor de start van een nieuw schooljaar was de tijd rijp om dit veelbesproken werk te lezen. Ik ging er met een open geest in, verwachtte dat de romantiek minder mijn ding zou zijn en dat is ook gebleken.

Mooie beschrijvingen, treffende symboliek, het valt allemaal te vinden in de 'Werther'. Maar het verhaal... Tja dat is toch wel dunnetjes. Verliefd, onbereikbaar, toch langs gaan, zelfmoord, einde. Het is wellicht dat een zelfmoord vandaag veel minder binnen komt dan ruim tweehonderd jaar geleden, maar het deed me allemaal weinig. De verhalenliefhebber die ik ben, wil een hoofdpersonage zien dat de teugels in handen neemt, ondanks de onmogelijkheid van het slagen toch de strijd aangaat en - in het slechtste geval - vechtend ten onder gaat. Werther gaat ten onder en zeurt er een behoorlijk eindje over.

Het is dus moeilijk om het goede roman te noemen en dan moet ik nog emmeren over het feit dat men dit in de cursus een briefroman noemt. Nou, meermaals zijn dit geen brieven, maar kattebelletjes of snelle krabbels in een dagboek. Ik hou van brieven, het weloverwogen neerpennen van je gedachten en dat doet Werner niet. Liefhebbers zullen wel zeggen dat daar de passie uit spreekt, het onmogelijk te negeren gevoel dat verdriet moet meegedeeld worden. Ach ja, ik word wellicht nooit een romanticus...

Toch blijft dit werk overeind. Het is geen nonsens, het is geen flauwekul. Ik vermoed dat ik gewoon geen liefhebber van het genre ben.

3*

Derde boek van Follett, derde keer spijt dat het lezen voorbij is.

Als je van Pillars hebt genoten, zal je dit boek ook wel kunnen smaken. Ik kan me gerust vinden in de opmerking dat zaken herhaalt worden, maar dat net dat me kan blijven boeien, is voor mij een verrassend pluspunt van dit boek en deze auteur.

Het zit hem uiteraard in de details. Caris is een meisje die het goed heeft omdat haar vader een belangrijke wolhandelaar is. Aliena was een dochter van een graaf. Door dit element te veranderen, toont Follett hoe in 200 jaar tijd de middenstand in opmars kwam. Wanneer Kingsbridge stadsrechten krijgt, zal menig lezer de schouders ophalen, maar voor middeleeuwers was loskomen van de Kerk een enorm iets. Het zou leiden tot de Vroeg Moderne Tijd, waar mensen niet zomaar aannemen wat de Bijbel en vooral de Kerk hen inlepelde.

Het soapgehalte zit er natuurlijk wel in. Het verhaal begint, het gaat "slecht" met onze hoofdrolspelers, het gaat beter, dan gaat het opnieuw slecht en aan het eind komt alles goed. Bij het omslaan van de laatste pagina's hoopte ik op een einde waar... nou ja, de goeden ook iets verloren hadden. Maar om Merthin & Caris nu van de toren te laten storten, is wellicht een brug te ver.

Wat ik zeker wel kon smaken, is de impact van de pest en hoe de halsstarrigheid van de clerus de mensen de dood kon injagen. Ook hier weer is het net over de top dat de heldin bijna met hedendaagse kennis de juiste impulsen heeft, maar ach... dat zie ik met graagte door de vingers.

5*