Jean-Claude Van Rijckeghem werd me vanuit verschillende hoeken aangeraden. Toen ik in de lokale bib door zijn werken struinde, kwam Onheildochter mee naar huis. Het is immers zijn meest recente werk en een verhaal uit de vroege Middeleeuwen, een tijdperk waarover we relatief weinig bronnen hebben en een auteur mijns inziens rijkelijk de kans krijgt om de feiten met zijn fantasie aan te vullen.

Vanuit het standpunt van de geschiedenisleerkracht kan ik dit boek wel pruimen. Het toont de verschillen tussen het geloof van beide meisjes. Daarnaast kan je - tussen de lijnen - ook wel de overeenkomsten lezen. Zo vindt Job het beeldje van Frigg om de nek van Yrsa absolute nonsens, maar betast luttele seconden later zelf het kruis om haar nek om zich tegen heidense leugens te beschermen. Knap gedaan!

Een tweede mooi element zijn de talloze verwijzingen naar de voorbestemming, het lot waaraan je niet kan ontsnappen. Als leerkracht kan je hier de onvervaardheid van de Vikingen aan vastknopen. Waarom zouden ze angst hebben? Wat ze ook doen, het verandert niets aan de uitkomst.

Als ik echter mijn pet van leerkracht Nederlands opzet, krijg ik een ander gevoel. Dat is des te opmerkelijker omdat het boek algemeen heel goede recensies haalt en ik denk iets te missen. Qua taal en structuur is het allemaal best ok. Geen literaire hoogvlieger, maar goed, daar zal de dooddoener "het is een jeugdboek, daar moet de taal aangepast worden aan de doelgroep" wel voor iets tussen zitten.

Maar dat stoort me niet zo zeer, net als ik de recensenten wil vergeven dat ze het boek grappig noemen omdat Yrsa aan Job zegt dat de vrouw wel eerst moet geschapen zijn en de man uit een restje hersenen van de vrouw - haha, vrouwen zijn beter dan mannen, hihi - of barstensvol vechtscènes zit - het merendeel eindigt in een schrammetje en doen er dan ook weinig toe.

Nee, wat mij stoort, is het verhaal. Het antwoord op de vraag: waarom moet dit verhaal verteld worden? Wel, laat ons eens oplijsten:
(ik zet alles voor de veiligheid tussen spoilers, al vind ik niet dat je het boek hierna niet meer kan lezen, maar goed)

1. Yrsa woont in Denemarken en is een buitenbeentje in haar dorp door haar kreupele voet
2. Yrsa ontdekt wat iedereen in het dorp al weet, nl. haar moeder was een slavin.
3. Yrsa wordt uitgehuwelijkt, zij wil de jongen niet (Yrsa had al wat met Nokki), de jongen wil haar niet
4. Job komt als gegijzelde in het dorp aan, is verwondert over de heidenen en vice versa
5. Job wordt verkracht en vermoord de dader
6. Yrsa besluit samen met Job te vluchten
7. Ze vluchten, er gebeurt weinig, de Vikingen halen hen in, maar ze verslaan met sprekend gemak de aanvoerder
8. Ze komen in Ganda, beiden gaan in het klooster wonen
9. Yrsa's grootmoeder komt aan in Ganda en wil haar kleindochter meenemen
10. Job wil niet in het klooster blijven
11. Er is wat onduidelijkheid of Yrsa met Job naar Zweden reist.

Tussen deze elf ruwe elementen in het verhaal, kan je telkens een "en dan" zetten. Het ene gebeurt na het andere en dat loopt zo maar door. Nergens voel ik de onomkeerbaarheid van een actie, het gevoel dat een situatie niet anders kan dan zich zo te ontvouwen.

Slotsom: het is een behoorlijk geschreven boek, waar de historische details leuk en interessant zijn. Het verhaal mist heel wat peper & zout en daardoor kom ik niet boven de 2.5*

Alweer een "boektopper" achter de rug. Neem deze term niet te ernstig, het is de verzamelnaam van een pakket boeken die uitgeverij Van In semestrieel selecteert om goedkoop aan leerlingen en leerkrachten aan te bieden. Dit is boek nummer 9 dat ik uit deze reeks lees in het kader van mijn lerarenopleiding en telkens weer is het tenenkrullend uitkijken naar het einde.

Is dit een slecht boek? Nee, het is een middelmatig, dertien in een dozijn, wie is de dader boek. Je moet al erg veel goede wil tonen om bij de term "literaire thriller" niet in lachen uit te barsten. Maar goed, lezen moesten we.

Dit boek volgt Jack, een jongen die na het verlies van zijn moeder en de desertatie van zijn vader, hoofd van het gezin wordt. Naast zichzelf moet hij ook nog 2 kleinere zussen in leven zien te houden. In wezen zou de auteur dus een "Lord of the Flies" verhaal opzetten, denk je dan.

Maar nee hoor. Nergens wordt nog maar een poging gedaan om het "alleen op de wereld" gevoel nadruk te geven. De kinderen brengen het er al bij al nog vrij goed van af. Ze hebben zelfs elektriciteit, stromend water en behouden met gemak een dak boven het hoofd. Hierbij worden ze geholpen door een crimineel, maar uiteraard eentje met een gouden hart. Wat gezellig allemaal.

Dit verhaal moet en zal een thriller zijn, dus gaan we op zoek naar de moordenaar van de mama. Jack slaagt erin om het mes te herkennen waarmee de moord gepleegd werd en zo linken we Catherine While aan het verhaal. Vanuit haar perspectief worden enkele hoofdstukken verteld, maar aan het einde van het boek speelt ze geen noemenswaardige rol meer. Ze duikt nog even op als een miserabele poging tot jump scare, maar dat is het dan ook.

Er hossen ook nog wat politieagenten rond en die... tja, doen politiewerk. Op basis van de verklaringen van een minderjarige dief. Suspension of disbelief is altijd wel nodig, vermoed ik. Helaas zijn deze clevere, vertrouw op je gevoel, op-en-top speurders niet in staat om het meest voor de hand liggende euvel op te lossen: de dader heeft de moord gepleegd met een mes en heeft nadien een exacte kopie van dat mes laten maken.. Wat het nog een beetje leuk zou maken, is dat de maker van het mes en de dader één en dezelfde persoon zijn. Alles lag hiervoor op tafel, tot de obsessie met katten aan toe. Maar nee, de maker is een oud dametje en zij komt in het verhaal wanneer ze nodig is en verdwijnt met de noorderzon eens ze niet meer nodig is. Lui schrijven, noem ik dat.

Samengevat: geen leuk boek om te lezen, niets om uit te plukken om aan de leerlingen voor te leggen. 2*

Salvar el Fuego is een boek dat je gelezen wil hebben. Het vertelt aan de oppervlakte het eeuwenoude verhaal van een onmogelijke liefde. Ik ben er an sich geen liefhebber van, maar Arriaga laat voldoende ruimte om je eigen interpretatie op de gebeurtenissen los te laten. Marina vind ik bijvoorbeeld geen leuk personage, maar je wil wel blijven volgen om te lezen hoe het met haar afloopt.

Verder krijg je een stevige inkijk in de losbandige wereld en corruptie die Mexico in zijn greep houdt. Het arm vs rijk, het kop in het zand van de gegoede klasse en de uitzichtloosheid van die situatie konden me zeker bekoren. Misschien niet altijd even waarheidsgetrouw, maar ruim voldoende voor een fictieve roman.

Kon het korter? Ja.
Moest het korter? Nee.
Met deze eenvoudige bemerkingen kan je wat mij betreft de stijl en vertelkunst van Arriaga wel neerzetten.

4.5*

Gelezen als schoolopdracht. Het kan er wel mee door, is het eindoordeel. Ik ben fan van volksverhalen en daar staat deze bundel vol van. Van de veertig verhalen zijn er jammer genoeg heel wat die overlappen en een soortgelijk verhaal vertellen.

Voor de schrijfstijl hoef je deze niet beet te nemen. Het is vooral verteltaal en zeker geen literatuur.

Onderhoudend, maar naar het einde ietwat saai want meer van hetzelfde.

2.5*