stem geplaatst

In dit boek ligt de nadruk meer op het historische dan op het romangedeelte. De feiten worden allemaal keurig neergeschreven maar het diepere gevoel, de karakterontwikkeling ontbreekt grotendeels. Op zich geen probleem, het is ook verre van een leerboek, maar de echte romanciers onder ons zullen dit waarschijnlijk te droog vinden.

Verder kan ik er weinig over zeggen. Nergens vliegt het verhaal uit de bocht, evengoed wordt het nergens sprankelend. Een gemiddeld werk en dus logischerwijze 3*

Deze keer kom ik niet verder dan een gemiddeld goed boek. Erik Vlaminck mag natuurlijk schrijven wat hij wil, maar alweer een gesticht en alweer het misbruik aldaar, is me van het goede net iets te veel. Ik heb de indruk dat Vlaminck in eerdere werken dezelfde boodschap in één paragraaf afhandelde en hier gaat hij er 150 pagina's over door.

De kenmerkende komische noot laat Erik hier blijkbaar achterwege, want geen Leon van Riel of soortgelijk personage. Dat is jammer want deel van het oervlaamse karakter is het weglachen van schrijnende toestanden. Dat ontbreekt bij Iconen zo opvallend dat het haast storend wordt. De 'goeden' lijken me vervelende zeurpieten, terwijl hun boodschap echt wel aan de orde is.

Kortom: het is een goed boek, maar er ontbreekt diepgang en detail wat mij betreft.

Dit boek lag glanzend voor me op de tafel met nieuwe boeken in de bib. Een nieuwe Hilary Mantel? Postuum verschenen? Nee hoor, gewoon een ouder werk dat nu pas in het Nederlands vertaald werd. Het voelde een beetje als lijkenpikkerij, maar kom, het voordeel van de twijfel is ook wat waard.

Het is een speciale leesbeurt geworden. De positieve kant van het verhaal is de stijl. Mantel kan gewoon een verhaal neerpennen dat vlot leest, begrijpbaar maar toch ook mysterieus is. In deze herken je de schrijfster van de Cromwell serie, die me zo goed beviel.

Anderzijds is het verhaal niet echt je dat. Je gaat op pad met Alison en Colette, komt uiteindelijk iets over het verleden van Alison te weten, maar voorts is er weinig aan de hand. Mantel slaagt er wel in om die typische Britse humor in het werk te smokkelen, maar veel meer dan dat kan ik er niet uithalen.

Conclusie: Hilary Mantel is uitgelezen voor mij. Ze was fantastisch met het historische fictie verhaal over Cromwell, maar haar eigen verhalen zijn vaak te weinig onderbouwd, flitsend en creatief.

2.5*

Gelezen omwille van de opdracht in de lerarenopleiding. Dit boek werd door uitgeverij Van In opgenomen in de serie 'Boektoppers'. Het hoort er volgens mij helemaal niet in thuis.

Zeer eenvoudig verhaaltje waarin alles, maar dan ook werkelijk alles opgelost wordt met magische snoepjes. De auteur schrijft duidelijk naar haar plot toe en laat de personages dingen afleiden die helemaal niet logisch, maar veronderstellingen op goed geluk zijn.

Daar zou ik haar nog laten mee wegkomen, maar elke zoveel pagina's komt er wel een verwijzing naar 'de kracht van vriendschap' en laat ze een jong meisje woorden in de mond nemen als 'hopelijk is onze vriendschap sterk genoeg'. Zo praat toch niemand?

Ach ja, een kinderboek zullen velen zeggen, wees toch zo streng niet. Ik liet mijn 12-jarige zoon enkele stukjes lezen en ook hij draaide met de ogen. Een meisjesboek waar niets op het spel staat, noemde hij het. Ik kon het niet meer met hem eens zijn.

1.5*