Na November (2022) nam ik opnieuw een boek van Thomas Olde Heuvelt mee naar huis. Ergens op Boekmeter had ik gelezen dat deze beter zou zijn, dus ik was best nieuwsgierig naar Hex.

De Stephen King vergelijkingen hebben al voldoende mensen voor mij vermeld, maar ik voeg er wel aan toe dat het een B-versie van King was wat mij betreft. De personages waren aardig opgezet maar overal ontbrak wel ergens een dingetje. De Raadsman bijvoorbeeld had je bijvoorbeeld kunnen uitwerken als een religieuse fanatiekeling, laatste van zijn soort, als een vreemde eend in de bijt, maar blijkbaar achtte de auteur het ok om een Bijbelpassages spuiende man zonder meer geloofwaardig te achten. Ik denk dat in veel dorpen in onze contreien hij met een meewarige glimlach en schouderophalen zou genegeerd worden. Beek is natuurlijk geen alledaagse plaats in het boek, maar voor mij voelde het duidelijk als een poging tot King fan fictie, waarbij je de verschillen tussen de continenten gemakshalve negeert.

Verder is het verhaal interessant maar zelden spannend. Dat komt volgens mij door een verkeerde keuze qua vertelperspectief. Hoeveel interessanter zou het worden als we de gebeurtenissen door de ogen van Grim zagen (zonder dus te weten wat de jongelui allemaal uitspookten) of beter nog: een rugzaktoeristenkoppeltje strandt in Beek en zoekt logies.

Ach ja, al bij al een amusant verhaal, een auteur waarvan ik zeker nog boeken wil lezen, een taart zonder kers of slagroom, een degelijke middenmoter, een
3*.

O wee het boek dat op Alkibiades zou volgen! Niet goed wetende welk boek ik voor deze moeilijke opdracht zou stellen, besloot ik maar het boek van het kwartaal onder handen te nemen.

De Wasbeer zal voor mij de geschiedenis ingaan als een 'vreemd' boek. Het zou een beetje flauw zijn om de gebeurtenissen als onrealistisch neer te zetten, want dat weet je nu eenmaal nog voor je het boek ingaat. En toch... Ik probeer het even aan de hand van een voorbeeld uit te leggen. Ergens in het boek wordt de wasbeer door een trein afgezet aan een museum. Om dit te doen, verlaat de trein het spoor en rijdt de stad in. Mijn automatische reactie was: dit kan niet. Zoek een andere oplossing want deze deus ex machina oplossing verraadt voor mij lui schrijven in plaats van creativiteit. Ik ben er overigens niet helemaal aan uit waarom dit mij (als notoir Stephen King lezer) stoort. Een dorp dat volledig van de buitenwereld afgesloten wordt door een koepel is ok, maar een trein die niet op het spoor rijdt, is nonsens? Begrijpen wie kan.

Verhaaltechnisch was dit verhaal voor mij een grote sof. Nergens staat er iets op het spel, nergens kreeg ik het gevoel dat de wasbeer in gevaar was of wat dan ook. De auteur draait op verschillende momenten de klok gewoon terug en tja... Dan zijn we in FC De Kampioenen-land qua verhaal/scenario.

Een positief aspect is de vlotte leesbaarheid. Jammer genoeg onderstreept dit ook mijn vorig punt. Het wordt nergens beklijvend, dus sloeg ik de pagina's vlot om. Bovendien is dit een boek à la russe, dertien pagina's beschrijvingen waar dertien zinnen zouden volstaan. Als zo'n passage dan weggezet wordt als psychedelische droom, waarom heb ik dan tijd geïnvesteerd, dacht ik vaak.

Tja, de eindbalans is allesbehalve positief. Helaas. Ik had op een Animal Farm gehoopt en kreeg een 21ste eeuwse Herman Brusselmans. Kolderverhalen zijn blijkbaar mijn ding niet. Meermaals deed het boek me aan een andere persoonlijke teleurstelling denken: A Confederacy of Dunces - John Kennedy Toole (1980)

2*

Als toekomstig leerkracht Geschiedenis/Nederlands was dit boek uiteraard verplichte kost. Toen men mij vooraf vroeg wat ik ervan verwachtte, luidde mijn antwoord steevast: als iemand het leven van Alcibiades kan vertellen, is het Pfeijffer wel.

En hij kan het. Mijn god, die man kan het.

De toon zit precies goed, we krijgen een man aan het woord die tegelijkertijd het populisme veracht en er handig gebruik van maakt. Doorheen het boek bleef ik me afvragen of het ik-personage dat nu eigenlijk zelf beseft. Dat gepuzzel, dat ongezegde ontdekken en interpreteren naar eigen goeddunken, dat is literatuur van topkwaliteit.

Mocht men mij zeggen dat de zeeslagen en militaire bedenkingen wat langdradig zijn, kan ik me daar best in vinden. Maar ook daar laat Pfeijffer Alcibiades sparkelen in heerlijk zelfvertrouwen en minachting voor zijn tegenstander.

Een absoluut meesterwerk, een aanrader voor wie intriges in de Oudheid kan smaken, al besef ik ten volle dat dit niet iedereen zal zijn. Voor mij echter, zonder enige twijfel:

5*