Alleraardigste verzameling verhalen die niet ontsnappen aan de wet van kortverhalen: eens lekker op gang, stoppen ze, vaak in the middle of nowhere.

Zeker Het Begin gaf me het gevoel een schrijfoefening te zijn om een opening voor een roman te bedenken. Gelukkig wordt deze meteen gevolgd door het grandioze Bowlen, waar ik me perfect in beide personages kon verplaatsen. De "alles loopt op wieltjes" vibe met de afgunst van de jeugdvriend, de omslag enkele bladzijden later, waar de afgunst als sneeuw voor de zon verdwijnt en plaats ruimt voor mededogen. Heel knap gedaan, met als summum het banale bowlen dat hierin verwerkt wordt. De andere verhalen hebben hun verdienste maar doen me minder.

Toch zeker een aanrader. 3.5*

stem geplaatst

Telkens wanneer ik een dik boek wil lezen, zorg ik voor een voorraad korte verhalen om de eventuele leesmoeheid te doorbreken. Aangezien de broers Karamazov op de plank liggen, had ik deze bundel kortverhalen er veiligheidshalve naast gelegd.

En wat blijkt? Ik begon al even te bladeren, begon te lezen en bleef lezen. Elk kortverhaal verslond ik in één ruk en deed me telkens terugkeren naar het volgende verhaal. De broers zijn voorlopig nog onaangeraakt, de zeemeermin heeft hen meedogenloos in de val gelokt. Prachtige taal & stijl, een auteur waarvan ik zeker nog meer wil lezen.

3.5*

Ken je ze? Het soort boeken dat ooit zo veel stof deed opwaaien dat je ze maar niet te pakken kreeg in de bib? Gereserveerd tot in het oneindige, ook in andere bibliotheken. Je denkt: nou ja, ik wacht wel even. En van uitstel komt afstel.
Jaren later struin je dan door de rekken, op zoek naar iets anders (in dit geval: een boek over varkens godbetert) en daar staat ie. Het stof is inmiddels neergedaald en heeft zich bovenop het boek verzameld. Je aarzelt even: 'dat was toch...' en je denkt: wat ligt die hier nou achteraan de bib te doen? En toch is het dat boek, het boek dat je toendertijd wou lezen en nu met een 'vooruit dan maar' uit zijn gerekte gevangenis bevrijdt.

Zo'n boek was De meeste mensen deugen voor mij en de verwachtingen waren hooggespannen. Een ander mensbeeld, daar zit ik al lang op te wachten. Aanvankelijk kan de auteur me nog bij de les houden door de tegenstrijdige stellingen van Rousseau en Hobbes te bespreken en van voorbeelden te voorzien. Ik heb me voorgenomen wat meer Rousseau te lezen, dus dat is dan wel fijn.

Maar verderop gaat het werk de mist in. Mensen zijn blijkbaar geïndoctrineerd dat we allemaal slecht zijn. Bregman is niet akkoord en zet gewoon het omgekeerde als stelling neer. Hij haalt de voormalige bewijzen onderuit en plaatst er enkele experimenten met een andere, voor zijn verhaal gunstige uitkomst tegenover.

Mijn stelling wordt echter nooit van tafel geveegd. Lees even mee. Tachtig procent van 'het leven' (de mensen, de tijd, enz) is saai. Dat klinkt pejoratief, je mag het gerust vervangen door gelijktijdig niet goed/niet slecht. Normaal, vervelend zijn andere mogelijkheden, maar uiteindelijk komt het neer op evenwichtig. Geen buitensporige zorgen, geen extravagante vreugdes.

De overige 20 procent is meestal behoorlijk evenwichtig verdeeld tussen 'goed' en 'slecht'. Als jij meer aandacht geeft aan 'het goede' in JOUW leven (in mijn leven kan dat zomaar 'slecht' zijn), zal je de wereld als positief ervaren want 90% van de tijd is 'niet slecht'. Leg je meer gewicht in het andere mandje dan is jouw wereld 90% 'niet leuk'.

Dus deugen de meeste mensen? Ja en nee. Soms wel, soms niet en meestal zitten ze in de neutrale zone. Het leven is vaak saai. Net als dit boek. Helder uitgelegd, dat wel, maar geen wereldschokkende inzichten en een conclusie die mijn bovenstaande theorie nergens bedreigt en eerder bevestigt.

2*